Μπήκα στην τραπεζαρία, που τώρα ήταν χώρος συνεδρίασης και ομολογώ πως ένιωσα λίγο άσχημα με τα βλέμματα που καρφώθηκαν πάνω μου. Ειδικά η Σκάι ήταν έτοιμη να με φάει ζωντανή. Αγνόησα το ότι όλοι ήταν ντυμένοι με ρούχα του 21ου αιώνα και βολεύτηκα στην καρέκλα μου, δίπλα από τον Ντέβερελ, ανεβάζοντας τα πόδια στο κάθισμα και μαζεύοντας το φόρεμά μου για να μην το πατήσω.

"Λοιπόν; Ούτε μια μάζωξη δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς εμένα;"

Η Σκάι με κοίταξε και έκανε να μιλήσει, όταν ο Μπρένταν την έπιασε από το χέρι και την έκανε να σωπάσει.

"Ρέιβεν" είπε ο μπαμπάς μου "χαίρομαι που ήρθες".

"Κι εγώ, ας πούμε. Λοιπόν, τι λέγατε πριν μπω και αρχίσετε να με κοιτάτε περίεργα;"

Ο Ντεβ έπνιξε ένα γελάκι.

"Συζητάμε πώς θα σώσουμε το τομάρι σου, αναίσθητο πλάσμα" είπε η Σκάι και με κοίταξε.

"Λατρεμένη μου εξαδέλφη... πόσες φορές πρέπει να σου πω ότι είμαι απόλυτα ικανή να προσέχω το τομάρι μου ολομόναχη;"

"Ρέιβεν, μην μου πουλάς εξυπνάδες. Αν ήσουν ικανή, δεν θα ήμασταν τώρα εδώ".

"Εγώ δεν θα ήμουν εδώ" τη διόρθωσα. "Εσείς θα ήσασταν".

"Μην αλλάζεις κουβέντα, Ρέιβεν".

"Καθόλου" της είπα. "Απλώς με εκπλήσσει που μετά από τόσα χρόνια, δεν λες να καταλάβεις ότι η μάχη ανάμεσα σε μένα και τον Κάρτερ Κέιν είναι αυτό ακριβώς που είπα: Μια μάχη ανάμεσα σε μένα και τον Κάρτερ Κέιν".

"Μας λες ότι δεν θέλεις να ανακατευτούμε;" ρώτησε και σηκώθηκε όρθια.

"Πάνω κάτω" έκανα αδιάφορα, παίζοντας με μια τούφα από τα μαλλιά μου. Λάτρευα να την φέρνω στα άκρα της. Ήταν πολύ ψυχαγωγικό. Έκανε καλό στα νεύρα μου.

"Θείε" έκανε αμέσως και στράφηκε στον μπαμπά μου "απαιτώ να βάλεις μια τάξη".

"Πάντα το ξέραμε ότι η μάχη ήταν ουσιαστικά ανάμεσα στη Ρέιβεν και τον Κάρτερ, Σκάι" είπε η μητέρα μου. "Θέλουμε να βοηθήσουμε επειδή είμαστε οικογένεια". Τόνισε την τελευταία λέξη, αλλά η Σκάι δεν έδωσε σημασία.

"Δεν είμαστε πραγματική οικογένεια" είπε.

"Ω Σκάι" έκανα μελοδραματικά "μου ραγίζεις την καρδιά".

Η Σκάι πετάχτηκε από τη θέση της και ήρθε δίπλα μου, φέρνοντας το πρόσωπό της κοντά στο δικό μου, απειλητικά.

"Μην με κοροϊδεύεις, Ρέιβεν" είπε χαμηλόφωνα.

Έπιασα το χέρι της και την πίεσα τόσο, που φλόγες ανάβλυσαν από τις άκρες των δαχτύλων μου. Αν έχανα τον έλεγχο, θα μπορούσα να την είχα σκοτώσει εκείνη τη στιγμή.

"Μην με προκαλείς, Σκάι" της είπα και τίναξα το χέρι της μακριά. Εκείνη απομακρύνθηκε και πήγε στη θέση της, βουλιάζοντας στην καρέκλα της γύρω από το στρογγυλό τραπέζι. "Λοιπόν, ακούω. Τι λέτε να κάνετε;"

Ο μπαμπάς μου σηκώθηκε από την κορυφή του τραπεζιού κρατώντας ένα κομμάτι χαρτί. "Έφτασε σήμερα το πρωί" είπε. "Είναι μια πρόσκληση του Βλάντιμιρ Κέιν προς εσένα, Ρέιβεν, να βρεθείς με εκείνον και τον Κάρτερ σε ουδέτερο έδαφος".

"Για τσάι και συμπάθεια;"

"Για να συζητήσετε".

"Τι; Εγώ δεν έχω να πω κάτι. Αν βρίσκομαι σήμερα εδώ, είναι εξαιτίας του Κάρτερ Κέιν. Αυτό και μόνο είναι αρκετός λόγος για να τον σκοτώσω μόλις τον δω" απάντησα.

"Γι' αυτό είπε σε ουδέτερο έδαφος".

"Πιστεύω δεν πρέπει να πας" είπε η Έμπονι. "Τουλάχιστον όχι μόνη".

"Δεν θα πας καθόλου. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν Κέιν" συμπλήρωσε η μητέρα μου.

"Θα πάω μαζί της" είπε ο Ντέβερελ.

"Δεν θα πάει, Ντέβερελ" είπε πάλι η μητέρα μου.

"Θα πάω" είπα ξαφνικά. "Αλλά υπό έναν όρο. Θα διαλέξω εγώ το μέρος που θα συναντηθούμε. Και δεν θα είναι ουδέτερο έδαφος. Θα είναι εδώ".

Με μιας όλοι σηκώθηκαν όρθιοι και άρχισαν να διαμαρτύρονται.

"Κανένας Κέιν δεν θα πατήσει το πόδι του στο Σάντοουφορτ Μουρ!" βροντοφώναξε ο Μπρένταν. Τους άφησα λίγη ώρα να φωνάζουν για να εκτονωθούν πριν μιλήσω και πάλι.
Έπειτα από λίγο και αφού όλοι είχαν αρχίσει να κουράζονται από τις φωνές που μου έβαλαν, άνοιξα το στόμα μου.
"Ωραία. Και τώρα ακούστε με. Η Συνθήκη, μέχρι να σπάσει, τουλάχιστον, του απαγορεύει να με πειράξει σε ουδέτερο έδαφος. Αν το κάνει όμως, τι επιπτώσεις θα έχει; Θα τον κυνηγήσετε και ίσως, λέω ίσως, να γλυτώσει. Αν όμως μπει στο Σάντοουφορτ Μουρ και τολμήσει να με πειράξει, θα πεθάνει την ίδια στιγμή. Μην ξεχνάτε ότι εσείς βάλατε το ξόρκι μετά τη Μεταμόρφωσή μου. Ένα ξόρκι, για το οποίο ο Βλάντιμιρ Κέιν γνωρίζει ότι υφίσταται. Του το είχατε πει, από όσο θυμάμαι. Θα έρθει λοιπόν και αν όντως είχε σκοπό να μιλήσει απλώς μαζί μου, θα δεχτεί να έρθει εδώ. Αν όχι..."
Ο πατέρας μου ήταν ο μόνος που έδειχνε να σκέφτεται τα λόγια μου πριν μιλήσει. Όλοι οι υπόλοιποι άρχισαν και πάλι να φωνάζουν και να χτυπιούνται, μέχρι και ο Ντέβερελ, που συνήθως ήταν ήρεμος.
Έπειτα από λίγο, ο πατέρας μου χτύπησε ελαφρά το χέρι στο τραπέζι για να κάνει το τσούρμο να πάψει να μιλάει. "Η Ρέιβεν έχει δίκιο" είπε και ένιωσα ένα χαμόγελο ικανοποίησης να απλώνεται στα χείλη μου. "Θα στείλω την απάντηση στην Βλάντιμιρ σε λίγο. Μέχρι το βράδυ θα πρέπει να έχουμε απάντηση. Πότε θα γίνει αυτό, Ρέιβεν;"
"Αύριο βράδυ" είπα χωρίς δεύτερη σκέψη. "Ο Βλάντιμιρ και ο γιός του, στην είσοδο του Σάντοουφορτ Μουρ. Αλλιώς, πες του να ξεχάσει ότι θα με δει πριν τον στείλω στον τάφο". Και με αυτά τα λόγια σηκώθηκα από την καρέκλα, πήρα την Τζινξ από μια γωνία που χουχούλιαζε τόση ώρα ανεπηρέαστη από τον πανζουρλισμό της οικογένειας Μπλακ και ανέβηκα στο δωμάτιό μου.
Το κρεβάτι μου είχε ουρανό και κουρτίνες ολόγυρα. Προσπέρασα μια σανίδα που έτριζε στο πάτωμα και σημείωσα νοερά στο μυαλό μου να την φτιάξω αύριο, μεθαύριο. Άφησα την Τζινξ στο καλαθάκι της με τα κουβάρια που της άρεσε να παίζει και χωρίς να βγάλω τις αρβύλες, ξάπλωσα στο κρεβάτι.
Αύριο το βράδυ, θα ερχόταν εδώ ο μεγαλύτερος εχθρός μου με τον πατέρα του. Ο λόγος για τον οποίο βρίσκομαι εδώ τώρα. Δεν λέω, δεν μου έφερε μόνο άσχημα η παρέμβαση του Κάρτερ Κέιν πριν τόσα χρόνια, αλλά δεν ζήτησα ποτέ από κανέναν να είμαι αυτό που είμαι. Ήμουν ένα φυσιολογικό κορίτσι εικοσιτριών ετών, είχα φίλους και οικογένεια - εν μέρη η οικογένειά μου με ακολούθησε και σε αυτή τη ζωή - και τέλος πάντων, δεν ήθελα ποτέ να χάσω αυτά που είχα πριν τόσα χρόνια. Ο Κάρτερ όμως μου τα πήρε και παρόλο που είμαι ικανοποιημένη όπως είμαι τώρα, με την μητέρα μου, την κανονική μου μητέρα, έναν μπαμπά που ακόμα δεν έχει αποδειχτεί αν είναι ο αληθινός μου και με έναν ψεύτικο αλλά υπερβολικά αληθινό αδερφό, δεν μου έλειπε κάτι. Πέρα από θνητή ζωή.