Δεν θυμάμαι πόση ώρα κατέληξα τελικά να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Ήταν όμως σκοτεινά έξω και οι δικοί μου μαζί με τον πατέρα του Κάρτερ είχαν πει πως θα περνούσαν κάποια ώρα στν βόρεια πλευρά του κτιρίου, εκεί όπου υπήρχε η αίθουσα με τα όπλα και διάφορα άλλα μαραφέτια που ποτέ δεν μου είχαν πει σε τί χρησίμευαν. 
Είχα μείνει να χαζεύω σαν χάνος έξω από το παράθυρο,μετρώντας τα αστέρια στον ουρανό, όταν άκουσα μια γλυκιά μελωδία από τον πάνω όροφο. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν της φαντασίας μου, μιας και όπως έλεγε ο Ντεβ, πάντα έπαιζε μουσική μέσα στο εγκέφαλό μου, αλλά τελικά όχι. 
Πηγαίνοντας προς την πόρτα του δωματίου μου, κατάλαβα πως όντως άκουγα από κάπου μουσική και μάλιστα μουσική πιάνου. Βγήκα διστακτικά από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και έκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να εντοπίσω από που ερχόταν αυτή η μελωδία. 
Ήταν όντως η πηγή της κάπου στον επάνω όροφο. Ανέβηκα τις σκάλες αργά, προσέχοντας να μην πατήσω την άκρη του φορέματός μου και στάθηκα έξω από την πρώτο πόρτα. Όχι, δεν ερχόταν από εκεί η μουσική. Προχώρησα λίγο πιο πέρα. Η δεύτερη πόρτα ήταν κλειδωμένη. Όταν πλησίασα την τρίτη πόρτα, την βρήκα μισάνοιχτη. Για μια στιγμή αναρωτήθηκα πως και κανένας άλλος δεν είχε έρθει εδώ να ακούσει αυτή την όμορφη μουσική, αλλά μετά  θυμήθηκα πως η μουσική δεν έφτανε μέχρι τη βόρεια πτέρυγα. 
Πλησίασα τη μισάνοιχτη πόρτα και δοκίμασα να κοιτάξω πριν την ανοίξω τελείως. Από εκεί που καθόμουν, μπορούσα να δω κάποιον να κάθεται στο πιάνο, με την πλάτη γυρισμένη και να παίζει. Το κεφάλι του κουνιόταν απαλά στη μελωδία και τα χέρια του έμοιαζαν να κρατάνε τον ρυθμό ακόμα και με τον τρόπο που πάταγε τα πλήκτρα. 
Ο Κάρτερ συνέχιζε να παίζει και δεν έδειχνε να έχει αντιληφθεί την παρουσία μου. Μπήκα μέσα στο δωμάτιο σπρώχνοντας απαλά την πόρτα για να μην κάνει θόρυβο και κάθισα στη θέση μου, στηρίζοντας το κορμί μου στον τοίχο. 
Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα να ακούω αυτή την υπέροχη μουσική, πόση ώρα έμεινα να σκέφτομαι τα δικά μου συνοδευμένα από τις νότες του βρικόλακα μπροστά μου. Χωρίς να το καταλάβω, ένιωσα κάτι να στάζει στο μάγουλό μου και το σκούπισα διστακτικά, σοκαρισμένη από την διαπίστωση πως ήταν δάκρυ. Ένα μικρό, ξεκάθαρο δάκρυ είχε προξενήσει η αβάσταχτα λυπητερή μελωδία που έβγαινε από το πιάνο. Μάζεψα τα χέρια μου κάτω από το στήθος και έμεινα να παρακολουθώ τον Κάρτερ συνεπαρμένη, και χαρούμενη που δεν με είχε δει. 
Η μελωδία βρέθηκε ξαφνικά στο αποκορύφωμά της, με τις σπαραχτικές νότες να βγαίνουν σε μια σειρά που μόνο ο Θεός θα μπορούσε να βάλει, φέρνοντας στο μυαλό μου εικόνες όμορφες και γλυκές, μνήμες που δεν ήξερα ότι είχα. 
Και έπειτα, εντελώς ξαφνικά η μελωδία σταμάτησε. Άνοιξα τα μάτια που τόση ώρα συνειδητοποίησα πως κρατούσα κλειστά και παρατήρησα τον Κάρτερ. Ο γοητευτικός βρικόλακας άφησε τα χέρια του στο πλάι και έμεινε να κοιτάζει μπροστά, χωρίς να κάνει κάποια άλλη κίνηση. 
"Το ήξερα ότι θα ερχόσουν, Ρέιβεν" είπε. 
Ταράχτηκα ακούγοντάς τον να μιλάει, αλλά περισσότερο με τάραξε το γεγονός πως ήξερε ότι ήμουν εκεί. Και ήξερε ότι ήμουν εγώ, ενώ θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε. 
Κατάπια το σάλιο μου για να κερδίσω λίγο χρόνο. "Πώς ήξερες ότι ήμουν εδώ;" ρώτησα. 
Ο Κάρτερ σηκώθηκε από το πιάνο και περπάτησε προς το μέρος μου. Φορούσε εκείνο το κατάμαυρο κοστούμι του που μου άρεσε και του πήγαινε τόσο αναθεματισμένα πολύ. Τα μάτια του έμοιαζαν διάφανα. "Σε ξέρω" είπε απλά και με πλησίασε ακόμα λίγο. Το χέρι του έπιασε μια ατίθαση μπούκλα από τα μαλλιά μου και την στερέωσε πίσω από το αυτί μου. Το χέρι του έπειτα κατέβηκε στο μάγουλό μου και από εκεί στο πλάι του λαιμού μου. Ανατρίχιασα στο άγγιγμά του. "Έλα μαζί μου" είπε και έσυρε το χέρι του κατά μήκος του δικού μου και έμπλεξε τα δάχτυλά του με τα δικά μου τραβώντας με προς το πιάνο. Με έβαλε να καθίσω κι εκείνος ήρθε κοντά μου, πολύ κοντά μου που μου έστελνε κύματα ανατριχίλας σε ολόκληρο το κορμί. Ακούμπησε τα χέρια του στα σιωπηλά πλήκτρα και άρχισε να παίζει ακόμα μια σπαραξικάρδια μελωδία. 
Χωρίς να το καταλάβω, δάκρυα πλημμύρισαν ξανά τα μάτια μου τα οποία απομάκρυνα διακριτικά αυτή τη φορά, γιατί δεν ήθελα να το προσέξει. 
Ποιός να μου έλεγε ότι ο άνθρωπος που μου στέρησε τόσα, ο άνθρωπος που μισούσα τόσο πολύ από την Μεταμόρφωσή μου και μετά θα κατέληγε να γίνει... ο Κάρτερ...
Ήρθα πολλές φορές στο σημείο να θέλω να γείρω το κεφάλι μου στο ώμο του, μα δεν το έκανα. Όταν τελείωσε και εκείνη η μελωδία, ο Κάρτερ άφησε το ένα του χέρι πάνω στα δικά μου και με το άλλο έφερε το πρόσωπό μου στα δεξιά ώστε να τον κοιτάζω κατάματα. 
"Κλαις" είπε χαμηλόφωνα, παρατηρώντας το πρόσωπό μου. 
"Ναι, όχι, καλά είμαι" είπα αμέσως προσπαθώντας να καλύψω το γεγονός.
"Κλαις" επανέλαβε ο Κάρτερ. Το δάχτυλό του διέγραψε μια διαδρομή από το μάγουλό μου στα μάτια μου, σκουπίζοντας ένα μοναχικό και τελευταίο δάκρυ. "Γιατί;"
"Δεν είναι τίποτα" επέμεινα. "Πάντα μου άρεσε το πιάνο, αυτό είναι όλο". 
"Και γι' αυτό κλαις;" ρώτησε με ένα γλυκό χαμόγελο. 
"Υποθέτω" σχολίασα και στράφηκα στο πιάνο, αγγίζοντας ένα πλήκτρο. Το αριστερό χέρι του Κάρτερ πέρασε από τη μέση μου και με έφερε ακόμα πιο κοντά του, σε σημείο να κάθομαι πρακτικά στα γόνατά του. Το πρόσωπό του ήρθε στη δεξιά πλευρά του λαιμού μου και με τα χέρια του έφερε τα δικά μου πάνω στα πλήκτρα. 
"Θα σε μάθω εγώ να παίζεις" μου είπε χαμηλόφωνα και αισθησιακά, η φωνή του να γαργαλάει το δέρμα μου. Έκλεισα για μία μόνο στιγμή τα μάτια και έπειτα επανήλθα στην πραγματικότητα. Έσυρε τα χέρια μου πάνω στα πλήκτρα, πατώντας ένα πού και πού χρησιμοποιώντας τα δάχτυλά μου και έπειτα το ένα του χέρι ανέβηκε στον ώμο μου. Τράβηξε τα μαλλιά μου από την αριστερή μεριά του λαιμού μου και έσυρε απαλά τα χείλη του στη διαδρομή από τον ώμο μου μέχρι το αυτί μου. Ανατρίχιασα και έκλεισα τα μάτια, αυτή τη φορά κρατώντας τα κλειστά, όσο ο Κάρτερ άφηνε φιλιά στο δέρμα μου. Άφησα να μου ξεφύγει ένας ήχος και, πάνω που νόμισα πως είχα γίνει ρεζίλι και είχα καταστρέψει τη στιγμή, ένιωσα τα χείλη του στο δέρμα μου να σχηματίζουν ένα χαμόγελο. Με δάγκωσε απαλά. 
"Κάρτερ..." έκανα αδύναμα. Το άλλο του χέρι άφησε το δικό μου και με έπιασε από τη μέση. Το κράτησα σφιχτά. 
"Ξέρεις τί μέρα είναι σήμερα;" ρώτησε χαμηλόφωνα, τα χείλη του ακόμα στον ώμο μου. Χαλάρωσα τελείως με αυτά που έκανε, έτσι έριξα την πλάτη μου στο στήθος του και άφησα μιαν ανάσα. 
"Τί μέρα;" ρώτησα, με τα μάτια κλειστά, χαμένη στο δικό μου κόσμο, όπου δεν υπήρχε κανένας άλλος πέρα από εμένα και εκείνον. 
"Σήμερα έληξε η Ανακωχή" ψέλλισε ο Κάρτερ, ένα χαμόγελο να προβάλλει διστακτικά πίσω από τις λέξεις του. 
Άνοιξα για μια στιγμή τα μάτια και έπειτα η απόλαυση ήταν τόσο μεγάλη που τα έκλεισα ξανά. "Μμμ" ήταν η μόνη απάντηση που έδωσα. 
"Αυτό σημαίνει ότι έχω πλέον δικαίωμα να κάνω ... ό, τι θέλω..."
"Και; Θα κάνεις;" τον ρώτησα, μπαίνοντας πλέον στο νόημα. Τον άκουσα να γελάει, ένα μικρό, κοφτό, απίστευτα ερωτικό γέλιο και έπειτα τα χέρια του με γύρισαν στο πλάι. Πέρασε το ένα μου πόδι από τα δεξιά και το άλλο το άφησε στη θέση του. Ήμασταν τώρα πρόσωπο με πρόσωπο, τα χέρια του στη μέση μου, με κάθε λεπτό που περνούσε να με τραβάει όλο και πιο κοντά του. Με κοίταξε κατάματα, δαγκώνοντας απαλά τα χείλη του. Τα χέρια του ανέβηκαν στο λαιμό μου και με τράβηξε κοντά του ξαφνικά. 
Ήταν η πρώτη φορά που με φίλησε με τέτοιον τρόπο ώστε να με κάνει να θέλω να λιώσω κυριολεκτικά. Η πρώτη φορά που μου έφερε τέτοια απόλαυση και ανατριχίλα, η πρώτη φορά που πίστεψα πραγματικά ότι δεν ήταν ο ίδιος Κάρτερ που με είχε Μεταμορφώσει τότε. Ανταπέδωσα ένθερμα το φιλί και τα χάδια του, όταν εκείνος απομακρύνθηκε και πήρε μια βαθιά ανάσα. 
Τα χέρια του πήγαν στα μαλλιά μου και με κοίταξε απροκάλυπτα, σαν να ήμουν ολόκληρη δική του. "Ρέιβεν..." έκανε απαλά "όχι εδώ". Παρόλα αυτά όρμησε ξανά στα χείλη μου και με σήκωσε στην αγκαλιά του. Ξετύλιξα τα πόδια μου από τη μέση του και πάτησα στο έδαφος. Αγνόησα μια μικρή, ευτυχισμένη ζαλάδα που με γυρόφερνε και τον τράβηξα από το χέρι. 
Δεν χρειάστηκε να του πω τίποτα. Με ακολούθησε μέχρι το δωμάτιό μου στον κάτω όροφο, αφήνοντας που και που φιλιά στον ώμο μου όσο περπατούσα και τον έσερνα δίπλα μου και έπειτα μπήκε μετά από μένα στο δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα. Το χέρι του έπιασε το κλειδί και το γύρισε στη κλειδαριά, μία, δύο φορές. 
Με τράβηξε κοντά του, με εκείνο το πονηρό χαμόγελο που είχε αρχίσει να με τρελαίνει σε μεγάλο βαθμό και με φίλησε, οδηγώντας με στα τυφλά στο κρεβάτι μου. Με κοίταξε καθώς ξάπλωνα στα μαξιλάρια και δάγκωσε ακόμα μια φορά τα χείλη του, πριν πετάξει το σακάκι του στο πάτωμα και αρχίσει να ξεκουμπώνει το πουκάμισό του. 

"Τί θα κάνουμε τώρα που έληξε η Ανακωχή;" τον ρώτησα. 
Εκείνος με κοίταξε, σέρνοντας τα δάχτυλά του στο μπράτσο μου. "Είχες κάτι διαφορετικό στο μυαλό σου από αυτό που κάναμε;" ρώτησε χαμογελώντας στραβά. 
Τον κοίταξα δήθεν θυμωμένη. "Κάρτερ, σοβαρολογώ. Ο πατέρας σου θα αφηνιάσει. Το ξέρεις ότι θέλει τη θέση του δικού μου". 
"Το ξέρω" είπε. "Αλλά δεν βλέπω πώς αυτό επηρεάζει εμάς". 
"Οι οικογένειές μας θα μπλεχτούν σε πόλεμο" του θύμισα. 
"Δεν μπαίνω σε κανέναν πόλεμο εναντίον σου, Ρέιβεν. Νόμιζα το ήξερες αυτό". 
"Αυτά να τα πεις στους γονείς μας" έκανα. 
"Τί θα έλεγες αν..." ξεκίνησε και άφησε την πρότασή του στη μέση. 
"Ναι;"
Εκείνος ανασηκώθηκε και στηρίχτηκε στο αριστερό του χέρι κοιτάζοντάς με. "Νέα συμφωνία. Εγώ κι εσύ. Μία συμφωνία που κανένας δεν θα μπορεί να σπάσει και που κανένας δεν θα μπορεί να σαμποτάρει". 
Χαμογέλασα. "Τί έχεις στο μυαλό σου;"
"Κάτι πολύ έξυπνο... νομίζω θα σου αρέσει. Έλα, Ρέιβεν, το ξέρω ότι το θέλεις κι εσύ, έτσι δεν είναι; Παραδέξου το. Καμία δεν μπορεί να είναι τόσο καλή ηθοποιός!"
"Κάρτερ και αν εσύ στο μέλλον...;"
Το χέρι του έπεσε στα χείλη μου. "Σταμάτα. Δεν θέλω να σε ακούσω να αμφιβάλλεις. Με θέλεις στη ζωή σου, Ρέιβεν Μπλακ; Αυτή είναι η μοναδική ερώτηση που πρέπει να απαντήσεις". 
Τον κοίταξα κατάματα, προσπαθώντας να δω αν το έλεγε σοβαρά και έμοιαζε να το λέει. "Ναι" είπα απλά. 
Ο Κάρτερ χαμογέλασε ικανοποιημένος και ήρθε από πάνω μου. Απομάκρυνε τα μαλλιά μου από το λαιμό μου και γύρισε το κεφάλι μου στα αριστερά. Έφερε το στόμα του κοντά στο αυτί μου. 
"Εγώ, ο Κάρτερ Κέιν, ορκίζομαι να αφιερώσω τη ζωή μου στη προστασία και τη φροντίδα της Ρέιβεν Μπλακ. Ορκίζομαι να μην την πληγώσω ποτέ, να μην την προδώσω ποτέ και να την λατρεύω σαν θεό. Ορκίζομαι να μην περάσει ούτε μία μέρα του χρόνου μου που να μην της δείξω πόσο την αγαπώ". Την τελευταία φράση την είπε τόσο χαμηλά που με έκανε να ανατριχιάσω και έφερε νέο κύμα δακρύων στα μάτια μου. Τα δόντια του μπήχτηκαν στο λαιμό μου, όσο τα χέρια του χάιδευαν απαλά τη μέση μου. Απομακρύνθηκε, σκούπισε το στόμα του με το χέρι του και με κοίταξε. "Η σειρά σου, μικρή". 
Τον κοίταξα και με μια κίνηση βρέθηκα ξαφνικά να κάθομαι στο στομάχι του. Έσυρα το δάχτυλό μου στο στήθος του και έπειτα στο μάγουλό του, γυρίζοντας το κεφάλι του αριστερά. "Εγώ, η Ρέιβεν Μπλακ, ορκίζομαι να αφιερώσω τη ζωή μου στη προστασία και τη φροντίδα του Κάρτερ Κέιν. Ορκίζομαι να μην τον βλάψω και να μην τον πληγώσω ποτέ και με κανέναν τρόπο. Ορκίζομαι να περάσω την ζωή μου όντας δική του και μόνο δική του". Έσκυψα στο λαιμό του και τον δάγκωσα, πίνοντας συμβολικά λίγο από το αίμα του. Όταν απομακρύνθηκα, εκείνος με κοίταζε χαμογελαστός. 
"Πολύ μου άρεσε αυτό το τελευταίο" σχολίασε. "Έχε υπόψη σου, ότι θα ζητήσω αποδείξεις". Και με αυτά τα λόγια με τράβηξε κοντά του και με φίλησε. 
Όλα άρχιζαν εκείνη τη στιγμή.