Last thing I remember, I was
Running for the door
I had to find the passage back
To the place I was before
'Relax, ' said the night man,
'We are programmed to receive.
You can check-out any time you like,
But you can never leave!'

Eagles (1976)

 -- ✿ --

Het hotel overtrof al Nicks verwachtingen. Het zag er precies zo uit als hoe mevrouw Ridell het had beschreven, maar door het schemerende licht leek het hotel te stralen. Het hotel had mooie versierde voorgevels. Het rode dak zag er splinternieuw uit. Op de kleine balkonnetjes van de bovenste verdiepingen waren bloempotten gezet met mooie rode klaprozen. En tegen de muren van het hotel groeide prachtklokjes.

Nick keek zijn ogen uit. Bruce reed naar een plek waar hij de auto kwijt kon. Hij draaide zich om. 'Nou jongens we zijn er!' riep hij. Nick en Liber sprongen de auto uit. Ze holden meteen richting de hotel deuren. Daar stond een deurwachter. 'Goedenavond.' zei hij vriendelijk. 'Hallo.' zei Liber ademloos. Mevrouw Ridell en Bruce kwamen lachend aangelopen. 'Goedenavond Roy, hoe gaat het ermee?' zei mevrouw Ridell. 'Goedenavond mevrouw Ridell.' zei Roy glimlachend. Hij knikte naar Bruce. 'Meneer.' Toen wendde hij zich weer tot mevrouw Ridell. 'Aye mevrouw, alles gaat prima. Blaire heeft madame Currie gisteravond mogen ontvangen. En de Frasers zijn eergisteren vertrokken. Ze hadden het uitstekend naar hun zin.' Mevrouw Ridell knikte goedkeurend. 'Fantastisch. Goed, ik heb hier twee nieuwe gasten. Kun jij aan Blaire doorgeven dat ze kamer 4 willen?' gebood mevrouw Ridell. Als antwoord maakte Roy een kleine buiging. 'Treedt binnen, nieuwkomers.' zei hij glimlachend tegen Nick en Liber. 

Liber en Nick aten gulzig van het eten dat hun was geserveerd. Samen zaten ze in het restaurant van het hotel. Het eten bestond voornamelijk uit brood, maar de kruiden die in het brood waren verwerkt zorgde ervoor dat Nick en Liber dit het beste brood ooit vonden.
'Probeer het vlees eens! Het is echt heerlijk!' mompelde Nick terwijl hij zijn varkensvlees met meer jus besprenkelde. Liber keek hem even walgend aan. 'Ik weiger vlees te eten.' zei ze en ze ging verder met het eten van haar brood. Nick keek haar een ogenblik vol verwondering aan en haalde toen zijn schouders op. 'Oké, maar probeer in elk geval die groenten. Alles is zo lekker.' verzuchtte hij. Liber glimlachte, maar daar hield ze al gauw mee op. 'Wat is er?' vroeg Nick. 'Die jongen in de hoek daar zit al heel de tijd onafgebroken naar je te staren. Het is best eng.' fluisterde ze. Ze knikte onopvallend in de richting van de jongen. Nick keek om en fronste. De jongen had zwart haar en mooie, helder blauwe ogen. Het viel Nick op dat het haar van de jongen raar op zijn hoofd zat, alsof het scheef stond. Maar waar Nick zich het meest druk om maakte was de starende blik van de jongen. Het leek wel alsof hij dwars door Nick's ziel heen boorde.
'Hij is inderdaad een beetje eng.' mompelde Nick. Hij kon zijn blik onmogelijk van de jongen afwenden. Liber snoof. 'Ik zei niet dat hij eng was, ik vind zijn blik eng. De jongen is knap.' zei ze heel serieus. Nick rukte zijn ogen van de jongen af en keek haar fronsend aan. 'Wat doet dat ertoe?' vroeg hij. 'Niks.' antwoordde Liber. Plotseling voelde Nick een hand op zijn schouder. Hij slaakte een kreetje. 'Wat krijgen-' Hij draaide zich wild om en zag Bruce glimlachend naast hem staan. 'Vermaken jullie je een beetje?' vroeg hij. Nick ademde snel uit. 'Oh bent u het. Gelukkig maar.' zei Nick. Bruce fronste. 'Is er iets mis? Als dat zo is hoor ik het graag.' Liber schudde haar hoofd. 'Het is alleen dat die jongen daar in de hoek Nick de hele tijd aanstaart.' zei ze zacht. Bruce keek om zodat hij kon zien wie ze bedoelde. Toen draaide hij zijn hoofd langzaam naar Liber toe. Hij lachte. 'Liber, hij kijkt niet naar Nick, maar naar jou.' grinnikte hij. Liber keek hem verbijsterd aan. 'Wat?' Bruce boog zich dichter naar haar toe. 'Zie je het dan niet? In zijn ogen? Ik denk dat hij een oogje op je heeft.' En hij grinnikte om zijn eigen woordgrap. Nick schudde wild zijn hoofd. 'Dat is niet de blik van liefde maar van een psychopaat.' zei hij hard. Maar Liber hief een hand op. 'Ssst. Hoe weet u dat zo zeker?' vroeg ze aan Bruce. Bruce glimlachte weer. 'Zo keek ik ook naar mijn vrouw toen ik nog jong was. Oh daar is ze!' zei hij. Mevrouw Ridell kwam met stevige stappen aanlopen.
'Bruce, wat doe je hier? Ik had je toch gevraagd of je mevrouw Morrison wilde helpen met haar bagage?' zei ze streng. Bruce knikte en verontschuldigde zich snel. Op een drafje ging hij weg om mevrouw Morrison te gaan helpen. Mevrouw Ridell keerde zich naar Nick en Liber toe. 'Smaakt het?' vroeg ze. Nick knikte en bette zijn mond af met zijn servet. 'Het is werkelijk fantastisch!' riep hij uit. Liber was nog steeds naar de jongen aan het kijken. Het leek wel een staarwedstrijd.
'Kunt u mij voorstellen aan die knaap daar in de hoek?' vroeg Liber plotseling. Nick keek haar verbaasd en lichtelijk geïrriteerd aan omdat ze zijn verhaal over het voedsel verstoorde. Mevrouw Ridell daarentegen klapte verheugd in haar handen. 'Oooh! Maar natuurlijk! Dat is meneer Bientje. Jullie zouden goeie vrienden zijn!' riep ze en ze wees naar Nick. 'En jullie zouden dan gelijk meer gezelschap hebben op zijn mysterieuze avontuur!' Ze liep haastig naar meneer Bientje. 'Meneer Bientje, kom er eens gezellig bij. Ik wil je voorstellen aan een bijzondere juffrouw.' zei ze. Ze pakte meneer Bientje vast aan zijn arm en trok hem met zich mee naar de tafel van Nick en Liber. 'Meneer Bientje, dit is mevrouw Liber. Liber, dit is meneer Bientje.' Meneer Bientje keek Liber wat verlegen aan. Nu hij niet meer in zijn hoekje zat voelde hij zich een stuk minder comfortabel. 'Eh hallo. Ik ben meneer Bientje. Maar de meeste noemen mij Benno. Dus zeg maar Benno.' stotterde hij. Liber glimlachte. 'Hallo Benno. Leuk je te ontmoeten.'

Benno en Liber zagen elkaar vaak na hun ontmoeting. Liber vertelde dat ze weggelopen was en Benno vertelde vrolijk dat hij ook was weggelopen. Net als zij kwam hij uit een rijke familie. Benno kwam uit het Schotse stadje Melrose gelegen aan rivier de Tweed. Benno hield erg veel van de stad en vooral van de rivier. Maar door zijn ouders, die altijd te hoge eisen van hem hadden en die vaak teleurgesteld in hem waren, voelde hij zich daar niet langer thuis. Hij was met wat geld van zijn ouders vertrokken en reisde nu naar Dumbarton, wat ver links lag ten opzichte van Edinburgh. In Dumbarton woonde een oudoom van Benno die onterfd was door zijn familie. Benno dacht dat hij bij zijn oudoom wel terecht zou kunnen.
En nu liepen Liber en Benno langs het hotel. Liber keek opzij naar Benno en glimlachte.

'Wauw Benno. We zijn best hetzelfde.' zei ze vrolijk. Haar ogen twinkelden. Benno knikte en nam haar hand in de zijne. Hij stopte met lopen. Net toen hij iets wilde zeggen, hoorde ze een stem. 'LIBEEEEEER! KOM JE?' Het was Nick. Liber zuchtte geërgerd. 'NEE!' Benno keek teleurgesteld. 'Kom dan gaan we terug naar het hotel.'