Το εκτυφλωτικό φως από το παράθυρο με αναγκάζει να χωθώ ακόμα πιο μέσα στα σκεπάσματα. Είχα την ευκαιρία να κλείσω τα παντζούρια χθες το βράδυ αλλά τελικά ήμουν τόσο ζεστή μέσα στο πάπλωμα που τα παράτησα ανοιχτά.

Ναι, είμαι από αυτά τα άτομα που βαριούνται να περπατήσουν δύο μέτρα για να κλείσουν τα πατζούρια.

Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν άφησα ανοιχτές και τις κουρτίνες, ώστε σήμερα το πρωί να περνάω το μαρτύριο της επιλογής μου.

Η αλήθεια είναι ότι είχα αποφασίσει να κοιμηθώ νωρίς. Είχε ήδη περάσει μια μέρα που ο Κωνσταντίνος δεν μου μιλούσε μετά το νοσοκομείο και δεν είχα όρεξη να σκέφτομαι.

Ακριβώς αυτό.

Δεν είχα όρεξη να αναλύω τα πράγματα. Αν ήμουν ο παλιός μου εαυτός σίγουρα για να μου συμβεί αυτό σημαίνει ότι είχα κάποιου είδους αρρώστιας. Ποτέ, για κανέναν λόγο δεν σταματούσα να υπεραναλύω. Όμως άμα δεις δύο κύκλους από μία σειρά μέσα σε μία μέρα ξεχνάς ακόμα και το όνομά σου.

Μου φαίνεται πολύ περίεργο που κάνεις δεν έχει κάνει φασαρία ακόμα για να σηκωθώ από το κρεβάτι μου ή να πάω να τους βοηθήσω με κάτι που στο τέλος θα αποδειχθεί βλακεία που σηκώθηκα.

Μας έμειναν 3 μέρες μέχρι το περιβόητο τραπέζι της παραμονής πρωτοχρονιάς. Τα τελευταία χρόνια τα περνούσαμε οικογενειακά. Ερχόταν οι θείοι στο σπίτι ή εμείς πηγαίναμε σε αυτούς. Πάντα βέβαια καταλήγαμε με την Ξένια να σχολιάζουμε ποιοι μέθυσαν και να γελάμε με τα χάλια τους.

Φέτος, χωρίς μεγάλη έκπληξη, θα τα περάσουμε με τους Δημητρόπουλους. Το οποίο φυσικά σημαίνει ένα βράδυ με τον Πάνο.

Αν έρθει...

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν έστειλε ούτε ένα μήνυμα ο άνθρωπος που πριν λίγες μέρες έπεσε ακόμα πάνω σε αυτοκίνητο για να με δει. Δεν χρειάζεται όμως κάθε φορά να σκέφτομαι το αρνητικό, σωστά; Το πιθανότερο είναι ότι δεν είχε χρόνο. Ίσως και να ήθελε χρόνο να σκεφτεί. Δεν τον κατηγορω μετά από αυτό που συνέβη.

Σκέφτομαι σοβαρά να του πω για τον Αλέξανδρο. Ότι αυτός πρότεινε την Ελπίδα να την πέσει στον αδερφό μου, όμως δεν μπορώ να ξέρω πώς θα αντιδράσει αφού έχω δει πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει. Αν πάνε όλα καλά την παραμονή, τότε θα σκεφτώ σοβαρά ξανά την κατάσταση και ίσως του το πω.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν τα παράτησε τόσο εύκολα. Ότι είμαστε ακόμα μαζί. Όλοι ξέρουμε για την χρόνια σχέση του με την Ελπίδα, αλλά αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Αυτή η σχέση είναι η δικιά μου πρώτη σχέση. Πραγματικά δεν ξέρω άμα θα εμφανιστούμε στο τραπέζι σαν ζευγάρι, αλλά άμα συμφωνεί εγώ θα ήθελα να το κρατήσουμε κρυφό για λίγο.

Τα μυστικά πάντα πιστεύω είναι πιο γλυκά όταν κρατάνε περισσότερο.

Παρόλο τις συνέπειες αποκάλυψής τους.

Ένα χαλαρό γαργαλητό στα πόδια μου, σχεδόν μασάζ, με κάνει να ανατιναχθώ από την ανατριχίλα. Σηκώνω το μαξιλάρι από το κεφάλι μου για να αντικρύσω...

Τον Πάνο;

Τα μαλλιά του μεσα στις ακτίνες του ήλιου φαίνονται χρυσά. Βγάζει το δερμάτινο μπουφάν του και κάθεται ακριβώς στο κενό που είχε ανάμεσα στα κουλουριασμένα πόδια μου και το στήθος μου.

"Δεν χρειάζεται να ξινίζεσαι κάθε φορά που με βλέπεις τουίτι." Χαμογελάω στον χαρακτηρισμό μου τουίτι παρόλο που ήθελα σκληρά να κρατήσω την ξινισμένη μου φάτσα.

Αποφασίζω να μιλήσω αφού μου βγάζει τα μαλλιά από τα μάτια μου με μια απαλή κίνηση.

"Δεν σε περίμενα. Καθόλου μπορώ να πω." Του εξομολογούμαι βλέποντας το χαλαρό του πρόσωπό. Αγγίζει την ανάμνηση της έκφρασής του πριν γίνουν όλα αυτά, τότε που ήμουν ακόμα το κορίτσι του πρώτου θρανίου και τίποτα παραπάνω.

"Ούτε εγώ ήμουν σίγουρος ότι θα έρθω, αλλά άμα θέλεις να ζήσεις μαζί μου πρέπει να μάθεις ότι είμαι πολύ απρόβλεπτος." Ήμουν έτοιμη να του πω ότι ήδη το γνωρίζω αυτό αλλά σκέφτηκα λίγο παραπάνω τα λόγια του σχετικά με το να συζήσουμε. Πιθανότατα να μην σημαίνει τίποτα, όμως με τίποτα δεν μπορώ να πω ότι φάνηκε σαν κάτι ασήμαντο.

"Δηλαδή... ο-όλα καλά μεταξύ μας;" ελάχιστα τραυλιζω και κοιτάω τα μαλακά χέρια του που εξακολουθούν να χαϊδεύουν τα μάγουλά μου.

"Ναι... πήρα μια απόφαση και δεν την ξανά αλλάζω." Μουρμουρίζει τα τελευταία. Πάλι, για κακή μου τύχη δεν καταλαβαίνω σε ποια απόφαση αναφέρεται αλλά ούτε τώρα τον ρωτάω κάτι. Η πραγματική ερώτησή μου είναι γιατί ήρθε ωστόσο η στιγμή είναι τόσο ωραία που απλά κοιτάω το αψεγάδιαστο πρόσωπό του.

Σαν μετά από όλες τις ανησυχίες μου, μόνο αυτό το πρόσωπό αρκεί για να ηρεμήσω. Να ξεχάσω έστω και για λίγο.

"Σήκω γιατί έχουμε μια μεγάλη μέρα μπροστά μας." Με χτυπάει σε όλο το σώμα μου πάνω από τα σκεπάσματα προκαλώντας το γέλιο μου.

"Δεν υπάρχει περίπτωση να σηκωθώ από εδώ. Εκτός άμα έρθει το τέλος του κόσμου ή αποφασίσεις να μου δείξεις την πλευρά του Πάνου που μου αρέσει! Τον γλυκό Πάνο..." Του εξομολογούμαι μέσα από τα γέλια μου βγάζοντας την γλώσσα μου αφού ξέρω ότι τίποτα από τα δύο δεν θα γίνει.

"Μην αποκαλύπτεις τα σχέδιά μου! Άντε τρέχα τώρα να ντυθείς πριν εμφανιστεί πάλι όλο το σόι και μετανιώσουμε." Με φιλάει στο μέτωπο καθώς ετοιμάζομαι να σηκωθώ και να πάω στο μπάνιο. Το μισό πονηρό γελάκι εμφανίζεται στο πρόσωπό του με την ανάμνηση της περιπέτειας που ζήσαμε στο χωριό.

Φεύγω από το δωμάτιό μου και τον αφήνω μέσα. Με μικρά βήματα, προσπαθώντας να μην με καταλάβει κανείς, μπαίνω στην τουαλέτα για τα βασικά. Πλένω τα δόντια, χτενιζω τα μαλλιά που είναι λες και βγήκα από σπηλιά, και τέλος ψάχνω την σερβιέτα.

Πουθενά.

Σκέφτομαι που αλλού μπορεί να έχω αφήσει εγώ ή η μαμά.

Γαμώτο.

Στο δωμάτιό μου.

Αναγκάζομαι να μπω ξανά μέσα και να τον αντιμετωπίσω. Σίγουρα θα αρχίσει να με βομβαρδίζει πάλι με τα σαχλά αστεία του για την περίοδο από την στιγμή που θα δει την σερβιέτα.

"Ψάχνεις κάτι;" Το πονηρό βλέμμα του μου λέει τα πάντα. Σκατά. Τις βρήκε πριν από εμένα.

"Αν θέλεις να φύγουμε σύντομα δώσ'την γρήγορα." Ανοίγω διάπλατα το δεξί μου χέρι περιμένοντας να μου την δώσει. Αντ'αυτού πλησιάζει το χέρι του στην ζώνη του παντελονιού του.

"Δεν περίμενα ποτέ πως θα συμφωνούσες τόσο εύκολα. Αλλά να ξέρεις πρέπει αυτή την φορά να κλειδώσεις." Χαμογελάει ο παμπόνηρος! Με ποιον βλάκα έμπλεξα!

"ΠΑΝΟ! ΤΗΝ ΣΕΡΒΙΈΤΑ ΤΩΡΑ." Απαιτώ λίγο πιο δυνατά από ότι έπρεπε. Βάζει με απελπισία το χέρι του στο μέτωπό του και το τρίβει λες και θα τον κάνει να σταματήσει να γελάει σαν σπαστικό.

"Κάποια ακόμα να τις φύγουν τα νεύρα από την περίοδο." Βγαίνει ο Κωνσταντίνος από το δωμάτιό του και ψυθιρίζει αυτά τα λόγια κάνοντας το γέλιο του Πάνου να δυναμώσει. Δεν ήξερα ότι πλέον αυτοί οι δύο τα πάνε τόσο καλά όταν έρχεται η στιγμή να με χλευάσουν!

"Γλυκιά μου όλα καλά εκεί μέσα;" Ρωτάει η μαμά καθώς τα μάγουλά μου έχουν κατακοκκινίσει. Είμαι έτοιμη μα κλάψω από την ντροπή όταν επιτέλους αποφασίζει να μου την δώσει. Δεν έχει σταματήσει να γελάει από τότε. Ίσα ίσα δάκρυα έχουν αρχίσει να βγαίνουν από τα μάτια του.

"Αυτό θα μου το πληρώσεις." Του λέω όσο πιο θυμωμένη μπορώ να είμαι καθώς ο αγαπημένος μου ήχος γέλιου αντηχεί στα αυτιά μου. Γαμώτο Εύη, όσο και να θέλεις να του θυμώσεις δεν μπορείς!

Βρίσκω το αγαπημένο μου μπλε τζιν και την κόκκινη χριστουγεννιάτικη φούτερ μου και εξαφανίζομαι από το δωμάτιο. Μπαίνω για μια ακόμη φορά στην τουαλέτα. Ντύνομαι γρήγορα και βάζω έναν τόνο κολόνια. Θέλω να μυρίζω υπέροχα αφού εχθές δεν πρόλαβα να κάνω μπάνιο.

Δεν έχω ιδέα που θα πάμε. Απλώς βγαίνω από το μπάνιο και με την σειρά μου κατεβαίνω τις σκάλες. Όλες οι φωνές ακούγονται από το σαλόνι και φυσικά η μπάσα φωνή του Πάνου ξεχωρίζει ώστε να σιγουρευτώ ότι έφυγε από το δωμάτιό μου.

"Τι συζητάτε;" Ρωτάω με περιέργεια βλέποντας πόσο καλά τα πάει ο Πάνος με την μαμά μου για μία ακόμη φορά. Αυτοί οι δύο κολλητοί θα γίνουν.

Ο Αλέξανδρος κάθεται απέναντί τους απαξιώνοντας να μπει στην συζήτησή τους. Το μόνο που κάνει είναι να τρώει από το μπολ δημητριακά με γάλα και να χαζεύει ένα καρτούν στην τηλεόραση. Ο μπαμπάς υποθέτω πως πήγε στην δουλειά.

"Του είπα να σε πάει για ψώνια Εύη! Έχεις να αγοράσεις καινούργιο συνολάκι εδώ και τρία χρόνια και πλησιάζει η πρωτοχρονιά! Σε αντίθεση, ο Πάνος μας είναι πάντα μοδάτος!" Άκουσα καλά; Η ίδια μου η μάνα μου επιτίθεται για τα ρούχα μου; ΚΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΦΤΑΝΕ ΑΥΤΟ. Μου δίνει παράδειγμα προς μίμηση τον Πάνο.

Ο Πάνος το μόνο που κάνει είναι να με κοιτάζει ειρωνικά περιμένοντας να ξεσπάσω σαν τον βεζούβιο..

"Γιατί τι λάθος υπάρχει με την χριστουγεννιάτικη μπλούζα μου ή με την πιτζάμα τουίτι μου; Ή ακόμα με τα μαύρα μπλουζάκια μου; Σε πληροφορώ όλα είναι τόσο άνετα που αν τα φόραγες και εσύ δεν θα ήθελες να τα βγάλεις από πάνω σου." Την εξηγώ λίγο πιο έντονα από ότι περίμενα. Τι να κάνω και εγώ; Μου βγήκε το συναίσθημα!

Όλοι στο δωμάτιο κρατιούνται να μην γελάσουν με το ξέσπασμά μου εκτός από την μαμά. Αυτή προσπαθεί να βρει την αυτοκυριαρχία της χωρίς να με μαλώσει μπροστά στον αγαπημένο της Πανούλη.

"Άστο καλύτερα μην μιλήσεις. Δεν θα φάμε μεσημεριανό εδώ να ξέρεις." Την διαβεβαιώνω αφού κουμπώνω το χοντρό μπουφάν μου. Έχω προλάβει να βάλω το κινητό και λεφτά στην τσάντα μου και έχω φορέσει τα άνετα μποτάκια μου. Οπότε δεν μου μένει και κάτι άλλο να κάνω πάρα να της κλέψω τον Πάνο και να φύγουμε. Τον τραβάω λοιπόν να σηκωθεί και τρέχουμε να φύγουμε από τα χέρια της μαμάς.

Δεν έχω καταλάβει πόσο έχουμε απομακρυνθεί από το σπίτι όταν αρχίσω να λαχανιάζω από το γέλιο σε συνδυασμό με το τρέξιμο μας.

"Εμένα δεν μου φάνηκε τόσο κακή ιδέα για τα ψώνια. Αυτό που είχα οργανώσει ούτος ή άλλος είναι για μετά." Βάζει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του.

"Ε τι να πω, εντάξει. Δεν είναι ότι με πειράζει μα ψωνίσουμε. Αλλά με ενοχλεί όταν προσβάλει την γκαρνταρόμπα μου." Ξεφυσσάω καθώς παίζω ξανά και ξανά τα λόγια της στο κεφάλι μου.

"Το ξέρω. Έτσι είναι οι μαμάδες μας. Μια ζωή θέλουν να ελέγχουν τα πάντα. Όμως να σου πω ένα μυστικό;" Λέει καθώς πλησιάζει όλο και πιο κοντά μου. Βάζει τα χέρια του στους γοφούς μου καθώς ψυθιρίζει:"Πότε δεν μπορούν να μας ελέγξουν."

Έτσι απλά, μόνο με την σιγανή βραχνή αλλά σταθερή του φωνή, και το άγγιγμα του δέρματός του στο δικό μου, είμαι έτοιμη να κάνω ότι μου ζητήσει.