Πέρασαν δεκαπέντε λεπτά ακούγοντας τις πνιχτές κραυγές του Κωνσταντίνου, δήθεν ότι πονούσε.

Δυστυχώς με αυτό συνεπάγεται δεκαπέντε λεπτά στο αυτοκίνητο να μην υπάρχει ησυχία, παρόλο που ο μπαμπάς φαινόταν πολύ σκεπτικός και πίστευα ότι άμα πάσα στιγμή θα μιλούσε. Δεν έχω ιδέα πως θα ρωτήσω τον Κωνσταντίνο τις σχετικές μου ερωτήσεις για την Ελπίδα. Είμαι σίγουρη πως τώρα όχι μόνο δεν θα απαντήσει αλλά θα με στείλει στον αγύριστο!

Αν πονάει τόσο όσο δείχνει τότε τα πράγματα όντως είναι σοβαρά.

"Δεν θα ξαναπάω στην σχολή... Αυτό ήταν! Και για όλα αυτά εσύ φταις με τις βλακείες σου!" Γυρνάει από την θέση του συνοδηγού για να μου δώσει μια νευριασμένη έκφραση. Ταυτόχρονα όμως κουνάει με δύναμη το χέρι του χάνοντας το σταθερό κράτημά του με αποτέλεσμα την επόμενη τσιριδα του.

"Και θέλεις να πιστέψω εγώ ότι πριν από αυτό πήγαινες καθόλου στην σχολή!" Αγανακτισμένη προσπαθώ να βρω το δίκιο μου όμως ξέρω πως έστω και λίγο ευθύνομαι εγώ για την κατάστασή του.

Πριν το καταλάβω στρίβει ο μπαμπάς στην επόμενη στροφή και φτάνουμε στο νοσοκομείο που δουλεύει η μαμά. Παρκάρει στην κενή θέση και μπαίνουμε μέσα. Ο ήλιος είχε ήδη κρυφτεί και σειρά είχε το φεγγάρι για να μου θυμίσει πως υπάρχουν και χειρότερα.

Θα το αντέξω και αυτό, λογικό δεν είναι;

Καθώς συνομιλεί για λίγο ο μπαμπάς με τις νοσοκόμες εγώ με τον Κωνσταντίνο περιμένουμε υπομονετικά στην άκρη. Θα μπορούσα να το πω και ως ευκαιρία αλλά το άγριο βλέμμα του μου λέει καλύτερα να μην ανακατευτώ. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Ο μπαμπάς, μας κάνει ένα νόημα να τον ακολουθήσουμε και αυτό κάνουμε. Μπαίνουμε στο ασανσέρ το οποίο μας οδηγεί στο δωμάτιο που θα τον εξετάσει ο γιατρός. Δεν περνάνε πέντε λεπτά σιωπής όταν ακούω κάποιον να ξεφυσσάει. Αυτή την φορά ήταν ο μπαμπάς.

"Μπαμπά, έγινε κάτι;" Τον ρωτάω αφού με κοιτάξει με ενα απορημένο βλέμμα σαν να μην έφταναν όλα αυτά που περνάμε ήδη. "Εννοώ πως είσαι κάπως σιωπηλός..." προσπαθώ να το διορθώσω ακουμπώντας το χέρι μου στον ώμο του.

Ανοίγει το στόμα του για να πει κάτι που μάλλον σκεφτόταν πολλή ώρα. Ο γιατρός που μπαίνει μέσα στο δωμάτιο όμως διακόπτει ότι είχε να μου πει...

Μένω άναυδη από την ομορφιά του γιατρού αφού φαίνεται μόλις 25 χρονών παιδί! Οι κόρες των ματιών μου αδιαμφισβήτητα έχουν διασταλεί αν και φαίνεται να μην το έχει παρατηρήσει ακόμα.

Και γιατί να το παρατηρήσει άλλωστε; Δεν είναι όλοι περίεργοι σαν εμένα.

Φοράει ένα ζευγάρι στρογγυλά τεράστια γυαλιά καλύπτοντας τα πράσινα μάτια του σε μια προσπάθεια να δει το βιβλιάριο του αδερφού μου.

Κάτι τέτοιες στιγμές μετανιώνω που είμαι κορίτσι και έχω περίοδο αυτή την υπέροχη στιγμή. Αν δεν είχα περίοδο δεν θα ήμουν αναγκασμένη να φορέσω ένα κολάν και ένα φούτερ για να είμαι άνετη και θα προσπαθούσα να κλέψω έστω και μια ματιά του.

Το καλοσκέφτομαι ξανά και είμαι σίγουρη πως η ντροπαλή Εύη έχει πετάξει στα σύννεφα από την στιγμή που μπλέχτηκε ο Πάνος...

Μαζεύω τα μαλλιά μου σε μια κοτσίδα από το άγχος μου και προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε αυτό που μας λέει και όχι στο πως θα ήταν χωρίς την ιατρική ρόμπα.

Ο Κωνσταντίνος γελάει βρώμικα στην πράξη μου σχετικά με την κοτσίδα.

Ίου.

Και μόνο που το σκέφτηκε.

Αυτό που τα αγόρια όλα τα συνδέουν με το σεξ. Ή με κάτι σχετικό με αυτό. Πάντα. Και αυτό θα έπρεπε να είναι κανόνας, σαν αυτούς τους κανονες του Πάνου.

Πάνος.

Πανος.

Ακόμα και τώρα αυτόν σκέφτομαι. Έχει πάρει πλέον τον πλήρη έλεγχο πάνω μου.

Ο γιατρός παίρνει για λίγο τον Κωνσταντίνο ισχυριζόμενος πως μπορεί να είναι κάταγμα. Αφού τον οδηγούν κάποιες νοσοκόμες για ακτινογραφία μένουμε πάλι μόνοι.

Ένα επείγον τηλεφώνημα καλεί τον μπαμπά και φεύγει μακριά μου. Μόλις πραγματοποιήθηκε ο χειρότερός μου εφιάλτης.

ΈΜΕΙΝΑ ΜΟΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ.

"Δεσποινίς..." Φαίνεται πως θέλει να πιάσει κουβέντα μαζί μου και περιμένει να του αποκαλύψω το όνομά μου.

Παίζω νευρικά με τα μανίκια από το μπλουζάκι μου καθώς παίρνω μία ανάσα και λέω όσο πιο καθαρά μπορώ το όνομά μου."Εύη."

"Εύη λοιπόν...Γιατί κάτι μου λέει πως είσαι αγχωμένη; Δεν χρειάζεται πάντως! Το αγόρι σου..."

Πες μου πώς ο γιατρός με πέρασε για την κοπέλα αυτού του χαζού!

"Όχι!" Φωνάζω ίσως λίγο παραπάνω από ότι είναι το φυσιολογικό αφού όλοι στον έξω στον διάδρομο γυρίζουν για να δουν από που προήλθε αυτός ο ήχος.

Κοκκινίζω και μόνο στην αστεία φάτσα που πήρε του μόλις φώναξα.

"Στο νοσοκομείο ήμαστε Εύη μου. Όχι ότι με πειράζει να φωνάζεις αλλά υπάρχουν και οι περίεργοι... κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας..." Αρχίζει κάπως να πολυλογεί όπως συνηθίζω να κάνω και εγώ όταν αγχώνομαι.

"Εννοώ πως δεν είναι το αγόρι μου ο Κωνσταντίνος. Ε-είναι ο αδερφός μου." Του λέω μέσα από το χαζό γέλιο μου σε αυτό που μου είπε.

"Α, συγγνώμη τότε. Ακόμη χειρότερα! Μην αγχώνεσαι για τον αδερφό σου καθόλου! Εξάλλου δεν είναι κάτι σοβαρό." Βγάζει τα γυαλιά του για να τα καθαρίσει με ένα πανάκι και έρχεται να καθίσει δίπλα μου.

Οι παλμοί μου έχουν χτυπήσει κόκκινο και κάτω από το χοντρό μπλουζάκι έχω σίγουρα ιδρώσει.

Περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του και τους παρατηρώ την βέρα στο δάχτυλό του.

Παντρεμένος;

Τόσο νέος;

Γιατί;

Αποφασίζω να μην τον ρωτήσω κάτι σχετικό και ελπίζω σε ένα θαύμα ότι ο μπαμπάς θα γυρίσει και θα με σώσει από αυτή την άβολη στιγμή.

Όμως δεν γυρίζει! Και αυτό με τρομάζει τόσο πολύ! Σαν να γνωρίζω ξανά τον Πάνο από την αρχή.

"Λοιπόν τι τάξη είσαι;" Ρωτάει εντελώς ασυναίσθητα για να περάσει η ώρα μας.

"Εμ, Δευτέρα Λυκείου." Απαντώ σύντομα βλέποντας την έκπληξη στα μάτια του.

"Φαίνεσαι για μικρότερη!" Γελάει με το πιο όμορφο χαμόγελο.

Τόσο πολύ μικροδειχνω;

"Συγγνώμη δεν ήθελα να σε προσβάλω." Καθαρίζει τον λαιμό του και περιμένει κάτι από μένα να πω.

"Δεν με προσβάλλετε καθόλου! Απλώς δεν μου το λένε συχνά." Τον διαβεβαιώνω και βλέπω πόσο χαλαρώνει μετά από αυτό.

"Και για πες μου τι σκέφτεσαι να περάσεις;"

"Έχω στοχεύσει την ψυχολογία! Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτό να πω την αλήθεια..." Παίρνω λίγο θάρρος για να μιλήσω περισσότερο. "Ακόμα και ψυχίατρος έχει περάσει ορισμένες φορές από το μυαλό μου αλλά δεν είναι σίγουρη άμα το προτιμώ..."

"Αν θέλεις την γνώμη μου μπορείς να ψάξεις περισσότερο τι θεωρείς ότι σου ταιριάζει γιατί η ψυχιατρική μη ξεχνάς ότι είναι ιατρική! Πριν πάρω την ειδικότητα που έχω τώρα το είχα σκεφτεί..." Ένα χτύπημα στην πόρτα διακόπτει την μόλις όμορφη συζήτησή μας.

Πίσω από αυτή εμφανίζεται μια εικοσάχρονη με τα ρούχα νοσοκόμας και ενημερώνει τον γιατρό ότι βγήκε η ακτινογραφία.

Πότε πέρασαν τα λεπτά ούτε που το κατάλαβα.

"Αν θέλεις να την δεις είναι σε αυτόν τον φάκελο..."

"Ευμορφία!" Φωνάζει ο γιατρός ξαφνικά και απαντάμε και οι δύο ταυτόχρονα.

Κοιταζόμαστε με ένα περίεργο βλέμμα και ξαφνικά ο γιατρός βρίσκεται στην μέση. Μπερδεμένος καταλαβαίνει ότι ολόκληρο το όνομά μου είναι Ευμορφία.

"Εύη δεν ήξερα ότι ολόκληρο το όνομά σου είναι Ευμορφία! Μιλούσα στην νοσοκόμα..." Κοιτάω απογοητευμένη και ντροπιασμένη το πάτωμα καθώς βγαίνει για ένα λεπτό έξω από το γραφείο με την συνονόματή μου.

Πολύ άχνα καταφέρνω να ακούσω την συζήτησή τους.

"Όταν είμαστε στην δουλειά θα μου μιλάς στον πληθυντικό. Δεν θέλω να νομίζουν ότι δεν κάνουμε σωστά την δουλειά μας γιατί άμα διώξουν εσένα θα αναγκαστούν μετά να διώξουν και εμένα Ευμορφία." Της εξηγεί με αρκετά ήρεμο τρόπο και ξανάμπαινουν μέσα. Προφανώς καταλαβαίνω πως αυτή είναι το τυχερό κορίτσι που τον παντρεύτηκε.

Μελετάει κάτω από ένα ειδικό φως την ακτινογραφία και παρατηρεί αυτό που φοβόμασταν. Ράγισε το κόκκαλό του.

Ο μπαμπάς μπαίνει με την σειρά του στο δωμάτιο μαζί με τον Κωνσταντίνο.
Κι' άλλες νοσοκόμες μπαίνουν μέσα με πράγματα που θα χρειαστούν για τον γύψο.

"Και πόσο καιρό θα το έχω αυτό;" Προσπαθεί να μην με βαρέσει αυτή την στιγμή και το καταλαβαίνω από το ύφος του.

"Γύρω στις 4-6 εβδομάδες. Πάντως μήνα ανησυχείς για την σχολή. Δεν νομίζω να σε επηρεάσει τόσο πολύ."

Πότε μίλησαν για την σχολή;

Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι όση ώρα ήταν μέσα εγώ δεν άκουγα τίποτα αφού φανταζόμουν άλλα πράγματα.

Παρατηρώ προσεκτικά την βέρα της Ευμορφίας. Πραγματικά οι δύο τους κάνουν ωραίο ζευγάρι. Κοιτάζω το πρόσωπό της καθώς τον βοηθάει. Για κάποιο λόγο φαίνεται πολύ στεναχωρημένη. Παίζει και αυτή νευρικά με το δαχτυλίδι της συγκρατώντας τα δάκρυά της. Υποθέτω επειδή της φώναξε προηγουμένως.

Πάντως αυτή είναι η ένδειξη ότι δεν είμαι η μόνη εδώ μέσα με άσχημη μέρα.

Καλά, σχεδόν άσχημη.

Τελικά έχουμε περισσότερα κοινά μαζί της εκτός από το όνομά.

Ανοίγω το κινητό μου ελπίζοντας πως θα μου έχει στείλει.

Κανένα νέο μήνυμα.

Αυτή την φορά όμως δεν είμαι στεναχωρημένη. Νευριασμένη που δεν ξέρω την αλήθεια, ίσως ναι. Αλλά καθόλου στεναχωρημένη. Ξέρω πλέον τι θέλω. Θέλω τον Πάνο.

Όμως γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να βγάλω από το μυαλό μου τον Αλέξανδρο; Τόσα χρόνια ήθελα έναν. Και ξαφνικά εμφανίζεται ο Πάνος και διαλύει αυτά τα όνειρα με μια γλυκιά σύγχυση... μία γλυκιά καταστροφή.

Έτσι είναι ο έρωτας τελικά. Μία γλυκιά καταστροφή.

Έτσι και η Ευμορφία. Παρόλο που στεναχωριέται κάνει τα πάντα δυνατά ώστε να μην κάνει κάποιο λάθος καν και την φωνάξει ο αγαπημένος της.

Ο γύψος, μετά από αρκετή ώρα, είναι τοποθετημένος στο χέρι του και η απελπισία και ο θυμός φαίνεται στα μάτια του Κωνσταντίνου. Η ανησυχία του μπαμπά φαίνεται να διακόπτεται από κάποιες οδηγίες που δίνει ο γιατρός καθώς τους εξηγεί ότι θα τον κρατήσει έναν μήνα περίπου.

Βγαίνοντας από το δωμάτιο κοιτάζω πίσω μου τους δυο τους. Ο γιατρός έχει προλάβει να την αγκαλιάσει χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά της. Το βλέμμα της φαίνεται κάπως πιο γαλήνιο ανάμεσα στα χέρια του. Έχει ξεχάσει ήδη για ποιο λόγο ήταν θυμωμένη και αυτό είναι σίγουρο αφού δεν έχει πλέον βουρκωμένα μάτια.

Έτσι είναι η αγάπη. Μόλις δεις τον αγαπημένο σου ξεχνάς όλα τα άσχημα συναισθήματα... μένουν μόνο τα θετικά.

Πριν μπούμε στο αυτοκίνητο αποφασίζω να μιλήσω στον Κωνσταντίνο αφού ένα ακόμα τηλέφωνο απομακρύνει τον μπαμπά από κοντά μας.

"Κων...Κωνσταντίνε..." Κάνω μια κουταβίσια φατσούλα προκαλώντας τον να γελάσει με τα χάλια μου.

"Τι θέλεις;" Το ξέρω πώς δεν είναι θυμωμένος πλέον μαζί μου. Φαίνεται από το γελάκι που προσπαθεί να κρύψει από μένα. Και πάλι όμως κρατάει την σταθερή και βαριά φωνή του δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι.

"Θέλω να μου απαντήσεις σε παρακαλώ. Είναι σημαντικό... Πώς γνώρισες την Ελπίδα;" Τον κοιτάω μέσα στα μάτια γεμάτα νόημα.

Ή τώρα ή ποτέ σκέφτομαι.

Αν δεν μου απαντήσει τώρα δεν θα ξανά ασχοληθώ. Και αυτή την φορά το εννοώ.

Έχει μια διστακτική έκφραση στο πρόσωπό του. Τελικά μου απαντάει.

"Ο Αλέξανδρος."

Και τότε είναι που έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.

Αν σας άρεσε μην ξεχάσετε να πατήσετε το αστεράκι!

Σας ευχαριστώ που διαβάσατε ακόμα ένα κεφάλαιο♡