"Είσαι ότι πιο φέιλ έχω δει." Λέει ανάμεσα στα γέλια του καθώς εγώ ξεροβήχω.

Θέλω να του πω να ανοίξει το βιβλίο των αγγλικών του μπας και ξεστραβωθεί και διαβάσει τι σημαίνει το φέιλ, που προφανώς εγώ δεν είμαι, αλλά ξέρω ότι αυτή η συζήτηση μετά από τόσο ρεζίλεμα δεν με χωράει.

Επεξεργάζομαι στα γρήγορα όλες τις πληροφορίες που μου έχει δώσει και πλέον είμαι τόσο σίγουρη...

"Ξέρω τον πρώτο κανόνα σου." Του λέω αδιάφορα μέχρι το πρόσωπό του να σοβαρέψει ελάχιστα.

"Κάνε όνειρα τουίτι. Σε κανέναν δεν τον έχω πει και δεν νομίζω να είσαι τόσο έξυπνη όσο θέλεις να δείχνεις..." Εμφανίζεται και πάλι στο πρόσωπό του αυτό το μισό γελάκι που το κάνει κάθε φορά που θέλει να με κοροϊδέψει.

"Α ναι; Και τότε α-άμα ανεβώ τα σκαλάκια και πάω στην ντουλάπα σου δ-δεν θα σε πειράξει;" Σέρνω την καρέκλα μου σιγά σιγά μέχρι να δω τα απειλητικά του μάτια να με έχουν καρφώσει. Φυσικά το τραύλισμα παραμένει κάθε φορά που αγχώνομαι.

"Μην τολμήσεις μικρή. Θα σου κάνω την ζωή δύσκολη." Θέλει να δείξει πόσο άνετος είναι ενώ ξέρω ότι μέσα του φοβάται τόσο πολύ. Βράζει στο ίδιο του το αίμα.

Μπράβο Εύη.

Ξαφνικά σηκώνομαι και τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ βγαίνοντας πρώτη από την πόρτα της κουζίνας. Χωρίς να σταματήσω ακούω τα δικά του βαριά βήματα να με ακολουθούν. Φτάνω επιτέλους στην πόρτα του όμως μετά από πολλές προσπάθειες να ανοίξω καταλαβαίνω πως είναι κλειδωμένη. Καλά πότε πρόλαβε να κλειδώσει;

"Ξέχασες κάτι μικρή." Μιλάει με χαμηλή ένταση της φωνής του καθώς με πλησιάζει δείχνοντας το κλειδί της πόρτας.

"Ναι όμως τον κανόνα τον βρήκα." Του λέω υπερήφανη ενώ τον παρατηρώ να έρχεται όλο και πιο κοντά μου.

"Σκατά θα έβρισκες άμα δεν σου έλεγα ότι υπάρχουν κανόνες. Μην σου πω ότι και χάρη σου κάνω με τον Αλέξανδρο. Θα μπορούσα να του το έχω πει και-" Τον διακόπτω αφού πλέον ο εγκέφαλός μου δεν λειτουργεί. Τον βλέπω στα 10 εκατοστά μακριά μου και αυτό με εμποδίζει να σκεφτώ μία καλή απάντηση.

ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ;

Μήπως είναι βιαστής; Θέλει να με αποπλανήσει; Ωχ θεέ μου σίγουρα θέλει να με σκοτώσει για να πουλήσει τα όργανά μου! Μα πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Άλλη λογικότερη εξήγηση για την ξαφνική του παρέα, μετά την βοήθεια, και τέλος την σεξουαλική του επίθεση, πραγματικά δεν πρέπει να υπάρχει...

"Με κοιτάς πάνω από 5 δευτερόλεπτα χωρίς να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου." Πετάω ότι πιο άκυρο σκεφτώ για να φύγω από την τόσο ξαφνικά άβολη θέση.

"Και τι σημαίνει αυτό;" Βάζει μία τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου. Τώρα θέλει να πουλήσει και τα μαλλιά μου;

"Ή ότι είσαι ερωτευμένος μαζί μου ή ότι θέλεις να με σκοτώσεις." Αποκλείουμε το πρώτο... άρα και πάλι βγαίνω σωστή.

"Χμμμ... Η μικρή επιστήμονας τώρα μπορεί να ελέγχει και τις σκέψεις μου." Ειρωνεύεται τα λόγια μου και φεύγει με μιας από κοντά μου πηγαίνοντας και πάλι στην κουζίνα. Αφού καταλάβω τι μόλις έγινε τρέχω από πίσω του και ξανακάθομαι στην καρέκλα.

"Ναι αλλά δεν απάντησες ποιό από τα δύο ισχύει." Επιμένω χωρίς να είμαι σίγουρη που θα μας βγάλει όλο αυτό. Ίσως να χρειαστεί να αλλάξω και ήπειρο.

"Μπορεί να βρήκες τον κανόνα μου όμως μην παίζεις με τα νεύρα μου. Όσο και να θέλω να σε σκοτώσω μου είσαι ακόμα χρήσιμη. Αλλά όχι και να με βγάλεις ερωτευμένο μαζί σου!" Και μόνο στην ιδέα του να είναι ερωτευμένος μαζί μου έχει ξεσπάσει σε κάτι γέλια που μου θυμίζει τον Κωνσταντίνο όταν γελάει με τα κρύα του αστεία.

Εντάξει το ξέρω πως ούτε ξανθιά είμαι σαν την ελπίδα και ούτε γαλάζια μάτια έχω όμως φυσικά και δεν μου αρέσει να με απορρίπτουν έτσι. Και τι στο καλό εννοεί όταν λέει πως του είμαι χρήσιμη;

"Καλά εντάξει. Δεν σου ζήτησα εγώ να έρθω μαζί σου στο μπαρ. Άμα δεν θέλεις να κάνεις παρέα μαζί μου δεν θα έπρεπε από την αρχή να με ενοχλείς." Φεύγω νευριασμένη από την κουζίνα και ψάχνω να βρω την χαμένη τσάντα μου. Πρέπει να πάρω κάποιον τηλέφωνο να με πάρει από εδώ, και φυσικά αυτός ο κάποιος είναι ο Κωνσταντίνος αφού η μάνα μου θα αρχίζει να φωνάζει σαν υστερική.

"Νόμιζα πως ήθελες να σε βοηθήσω με τον Αλέξανδρο." Μεγάλη ιδέα έχει για τον εαυτό του.

"Δεν χρειάζομαι την βοήθειά σου. Πάνε πες σε άλλα κοριτσάκια για τους χαζοκανόνες." Μα που στο καλό έχει χαθεί και αυτή η τσάντα; Δεν θα ξαναμεθύσω ποτέ!

"Σε καμία άλλη δεν το έχω πει. Μόνο η παρέα μας ξέρει για τους κανόνες και τώρα το ξέρεις και εσύ. Γαμώτο απλά άκουσέ με και θα σου δώσω τα πράγματά σου." Δηλαδή τελικά δεν είμαι αντικοινωνική, απλά κανένας δεν ξέρει την ύπαρξη των κανόνων. Εντάξει, εντάξει μην με φάτε... ισχύουν και τα δύο.

"Εγώ απλά..." Συνεχίζει να μιλάει όμως με το ζόρι βγαίνουν δύο λέξεις.

"Εσύ;" Τον κοιτάω επίμονα να περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και έπειτα να ξίνει το πίσω μέρος του λαιμού του χωρίς να μου ρίξει ούτε μία ματιά.

"Τιποτά. Θέλω να σε βοηθήσω μόνο άμα με βοηθήσεις και εσύ." Τι είναι αυτά που λέει πάλι; Πως στο καλό μπορώ εγώ να τον βοηθήσω; Λεφτά έχει, φήμη έχει, όποιο κορίτσι θέλει το έχει άρα εγώ που κολλάω σε όλα αυτά;

"Είσαι με τα καλά σου; Σου είπα δεν χρειάζομαι βοήθεια. Θα μου περάσει με τον χρόνο γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ασχοληθώ με τα μαθήματα και μόνο."

"Ναι αλλά εγώ χρειάζομαι."

"Δώσε μου τα πράγματά μου για να τελειώνουμε από όλο αυτό το δράμα και μην με ξαναπλησιάσεις." Του λέω όμως συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν να μην με άκουσε.

"Παίρνω πίσω ότι είπα. Δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι;"

"Φίλοι; Γιατί στο καλό θέλεις να είμαστε φίλοι; Έχεις φίλους και εγώ είμαι μία χαρά με τον εαυτό μου. Σταμάτα να είσαι τόσο εγωιστής και δώσε μου το καταραμένο κλειδί!"

"Ναι αλλά αυτοί δεν μου λένε την αλήθεια όπως την λες έσυ. Σκέψου το τουίτι."

Με έναν αναστεναγμό τον ρωτάω:"Τα τελευταία σου λόγια;"

"Ναι." Δεν ξέρω τι σκαρώνει όμως δεν είναι καθόλου καλό. Ανοίγει την πόρτα και παίρνω όλα τα πράγματά μου από εχθές. Στέλνω ένα μήνυμα τον Κωνσταντίνο όμως δεν απαντάει.

Αποφασίζω να πω ψέματα ότι θα έρθει ο Κωνσταντίνος να με πάρει γιατί δεν θέλω να με γυρίσει πίσω ο Πάνος. Κατεβαίνω τα σκαλιά αφού τον αφήσω απίστευτα νευριασμένο.

Οι μεγάλες χιονονιφάδες πέφτουν στα μαλλιά μου ενώ έχω αρχίσει να παγώνω κάτω από την ζεστή φόρμα της κυρίας Στεφανίας. Σηκώνω το κινητό μου για να πάρω την μαμά μου, να την πω να μην ανυσηχεί και ότι έρχομαι σπίτι όμως γρήγορα καταλαβαίνω ότι έκλεισε μέσα σε 5 λεπτά από μπαταρία.

Τέλεια.

Ξεκινάω να περπατάω προς το σπίτι μου από το πεζοδρόμιο στα σημεία που το αλάτι έχει σχεδόν λιώσει το χιόνι. Έχω 20 λεπτά μέχρι να φτάσω, όμως με αυτό το βήμα ούτε σε 10 ώρες δεν το βλέπω πιθανό.

Γιατί πρέπει να κάνει πιο περίπλοκη την ζωή μου από ότι είναι; Πρέπει να με αφήσει στην ησυχία μου. Όχι πρέπει... είναι αναγκαίο! Δεν θέλω να μπλέξω μαζί τους.

Και τι στο καλό είναι αυτοί οι κανόνες;

Ότι και να είναι, όπως είπε και ο Πάνος, αφορούν το τι αρέσει και τι όχι στην παρέα τους. Άρα εγώ είμαι τόσο ανεπιθύμητη στον Αλέξανδρο που θα έχω σπάσει όλους τους κανόνες του. Είμαι σίγουρη για αυτό.

Ξαφνικά τα vans μου γλιστράνε πάνω σε ένα κομμάτι πάγου που δεν πρόσεξα και πέφτω κάτω. Κάποιος καλός άνθρωπος έρχεται από πίσω μου και με βοηθάει να ξανασηκωθώ αφού τα δάκρυα έχουν ήδη αρχίσει να τρέχουν στα μάγουλά μου.

"Α-αλέξανδρε;" Τρομαγμένη πάω να ξαναπέσω στο ίδιο σημείο όμως με κρατάει γερά από τα χέρια μου.

Σκουπίζω τα δάκρυα μου και συνειδητοποιώ πως είμαι ντυμένη σαν μία γιαγιά που κυκλοφορεί με πολύ μεγαλύτερα ρούχα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.

"Είσαι καλά; Που πάς με τέτοιο χιόνι;" Με χάνετε... Βασικά εγώ χάνομαι σε αυτά τα όμορφα καστανά μάτια.

"Σπίτι."

"Ήσουν στον Πάνο έτσι δεν είναι;" Πώς είναι δυνατόν να το ξέρει; γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω ότι τελικά έχω κάνει μόνο δέκα βήματα μακριά άρα δεν είναι και τόσο παράλογο να το υποθέσει.

"Ναι..."

Κάτι μουρμουρίζει όμως δεν προλαβαίνω να ακούσω τι.

"Και εγώ εκεί πάω βασικά. Με πήρε τηλέφωνο. Εσύ είσαι καλά; Έγινε κάτι; Φαίνεσαι χλωμή." Οι ερωτήσεις του πέφτουν σαν βροχή και το μόνο που καταφέρνω να κάνω είναι να γνέψω.

"Πρέπει να φύγω." Λέω απότομα και φεύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται από κοντά του. Πρέπει να φτάσω σπίτι πριν γίνει κάτι άλλο.

Θα καθίσω στο κρεβάτι μου και θα κοιτάω το χιόνι να πέφτει καθώς θα διαβάζω για το φροντιστήριο.

Τουλάχιστον ξεμπέρδεψα μία και καλή από τον Πάνο.

Έτσι έπρεπε να γίνει.