Κατεβαίνω από την μηχανή του πρώτη, όπως πάντα σαν βρεγμένη γάτα, και κατεβάζω το άσπρο φόρεμά μου που μου είχε σηκωθεί από την διαδρομή. Πραγματικά έχει πολύ κρύο και σε όλη την διαδρομή από το σπίτι μου στο μπαρ, κρύος αέρας με χτυπούσε με αποτέλεσμα όλη την ώρα να ανατριχιάζω.

Ο Πάνος προχωράει μπροστά χωρίς να πει τίποτα. Απλά γυρνάει με ένα σοβαρό πρόσωπό κοιτώντας με και συνεχίζει την πορεία του προς την είσοδο. Κάνει ένα νόημα στον άνθρωπο που στέκοταν μπροστά, φορώντας μία μαύρη στολή, και κατευθείαν, χωρίς να ζητήσει τίποτα άλλο, μας αφήνει να περάσουμε και να φτάσουμε στην πηγή από αυτά τα συνεχόμενα εναλλασσόμενα φώτα.

"Τ-τον ήξερες;" Βρίσκω το θάρρος να τον ρωτήσω αφού μπαίνουμε μέσα στον διάδρομο.

"Πολλούς ξέρω εγώ τουίτι. Μην σε εκπλήσσει το γεγονός ότι μας άφησε." Συνεχίζει να περπατάει μπροστά και πίσω του να τον ακολουθώ σαν ένα χαμένο σκυλάκι.

Κάναμε μόλις πέντε βήματα και φτάσαμε στην πόρτα η οποία μόλις ανοίξει, όλη η μουσική ηχεί στα αυτιά μου τόσο περίεργα. Όλοι είναι πάνω από είκοσι πέντε εκτός φυσικά από την παρέα του Πάνου. Χωρίς να χάνουμε χρόνο φτάνουμε στο τραπέζι τους και ο Αλέξανδρος είναι εκεί. Με κοιτάει πολύ περίεργα και το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι.

"Νομίζαμε πως δεν θα το έκανες τελικά." Λέει ο μαυρομάλης, Νίκος, ο οποίος ως γνωστών καπνίζει πιο πολύ από όλους της παρέας. Ας το πούμε ότι είναι η 'κακή επιρροή'.

"Θα σας εξηγήσω μετά." Του απαντάει κάπως βιαστικά και στην συνέχεια παίρνει μία καρέκλα από ένα άλλο τραπέζι και με βάζει να καθίσω δίπλα του. Δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω με όλους αυτούς που με κοιτάνε λες και είδαν φάντασμα. Έχε χάρη που είμαι περίεργη να μάθω γιατί με θέλει άλλιως τώρα δεν θα βρισκόμουν εδώ. Με τίποτα δεν θα βρισκόμουν εδώ!

Το μόνο πράγμα που θα καταφέρω τελικά είναι να γίνω ρεζίλι μπροστά στο κρας μου αφού το βλέμμα μου δεν φεύγει από το δικό του. Και μόλις το καταλαβαίνει κάνω ακόμα πιο περίεργες κινήσεις που καρφώνουν τις πρώτες μου.

Μετά από ένα βαρετό πεντάλεπτο ο Πάνος φωνάζει τον σερβιτόρο για να παραγγείλει.

"Φέρε πέντε ουίσκια." Του δίνει το πενηντάευρο και αυτός ακολουθεί τις εντολές του.

"Εγώ δεν θέλω να πιω." Του ψιθυρίζω αμέσως μετά όμως κάνει πως δεν άκουσε. Συνεχίζει να με σνομπάρει ψυθυρίζοντας μαζί με τον Νίκο και τον Άγγελο. Ο Αλέξανδρος για κάποιο λόγο δεν συμμετέχει στην συζήτησή τους, και φαίνεται μάλιστα νευριασμένος. Κοιτάει όλη την ώρα το κινητό του και κάνει νευρικές κινήσεις με το ποτό του.

Αφού φτάσουν τα ουίσκια ετοιμάζομαι να τον υπενθυμίσω ξανά όμως με προλαβαίνει και μου δίνει στο χέρι μου το ποτήρι.

Η τετράδα φωτιά έχει παρατήσει τον Αλέξανδρο ο οποίος παίρνει ένα τηλέφωνο και μέσα σε δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε το μόνο μου ενδιαφέρον για να καθίσω. Αποφασίζω να δοκιμάσω έστω και λίγο το ποτό μου, αν και ξέρω πόσο χάλια είναι.

Κατεβάζω την πρώτη γουλιά και μία γνώριμη κάψα καίει τον λαιμό μου. Αηδιάζω στην υπόγευση του αλκοόλ όμως δεν κάνω καμία γκριμάτσα γιατί δεν θέλω να προκαλέσω τα σχόλιά τους αν και δεν μου δίνουν σημασία. Πίνω ακόμα τρεις γερές γουλιές, χωρίς να ξέρω τον λόγο, και αρπάζω την τσάντα μου για να βρω τις τουαλέτες. Αν δεν μπορώ να μιλήσω με κάποιον καλύτερα να φύγω από δίπλα τους. Ούτος ή άλλος δεν κολλάω μαζί τους.

"Εππ, τουίτι, για που το έβαλες;" Με φωνάζει ο Πάνος μόλις καταλαβαίνει πως σηκώνομαι. Άμα δεν σηκωνόμουν ούτε σημασία δεν θα μου έδινε.

"Θέλω να φύγω και αφού δεν μου λες τι τρέχει δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω." Δεν ξέρω πώς βρήκα το θάρρος να του το πω. Ίσως φταίει το αλκοόλ.

"Καλά καλά. Θα σου πω άμα τελειώσεις όλο το ποτό σου." Πάλι εκβιασμός, έτσι;

Χωρίς να βγάλω λέξη, αρπάζω το ποτήρι από το τραπέζι και το κατεβάζω με την μία κάτω μέχρι να μην έχω πλέον γεύση. Τόσο αηδία.

"Λέγε." Τον σηκώνω και αφού με βγάλει και πάλι στον διάδρομο προσπαθώ να το παίξω σκληρή.

"Πολύ απαιτητική έγινες, δεν μου αρέσει..." Πάλι με τις ίδιες δικαιολογίες. Ξεφυσσάω και είμαι έτοιμη να φύγω από εδώ, αλλά το χέρι του προλαβαίνει το δικό μου για μία ακόμη φορά.

"Γαμώτο εντάξει θα σου πω. Είναι το ότι, από την στιγμή που είπες ότι σου αρέσει κάποιος ήθελα να μάθω ποιος και..."

"Είσαι με τα καλά σου; Όλο αυτό το κάνεις μόνο και μόνο για να μάθεις ποιόν θέλω;" Σχεδόν ουρλιάζω, πράγμα που κάνει τον Πάνο να νευριάσει ακόμα πιο πολύ. Ήπια πολύ και αυτό επηρεάζει πολύ τα λόγια μου. Μου δίνει μία περίεργη αυτοπεποίθηση που δεν ήξερα πως είχα.

Καθώς περιμένω μία υποτυπώδης απάντηση που ξέρω ότι και πάλι θα είναι μέρος από τα ψέματά του, μπαίνουν η Ελπίδα και η Άννα. Οι δύο πιο μισητές του σχολείου. Πριν καν μας δούνε, ο Πάνος με σφίγγει ακόμη μία φορά από το χέρι και με βάζει μέσα στις ανδρικές τουαλέτες. Ευτυχώς είμαστε μόνοι και δεν θα αναγκαστώ να ζητήσω και συγγνώμη εκ μέρους του!

"Είσαι με τα καλά σου; Άσε το χέρι μου!" Του φωνάζω αλλά με την παλάμη του κλείνει το στόμα μου. Μόλις καταλαβαίνει πόσο σφιχτά συνεχίζει και πιάνει τον καρπό μου με αφήνει πανικοβλημένος και αρχίζει να μου ζητάει συγγνώμη συνεχόμενα.

"Θέλω να μου κάνεις μία χάρη... Θέλω να μπεις μέσα στο μπαρ, να καθίσεις για έστω μισή ώρα και μετά σου υπόσχομαι πως θα σε γυρίσω σπίτι."

"Και όλα αυτά για να καταλάβεις για μία ακόμη φορά ποιόν θέλω; Τι σε νοιάζει τόσο πολύ;"

"Απλά νομίζω πως κάποιος από την παρέα σε γουστάρει τρελά και θέλω να σιγουρευτώ εντάξει; Αυτό είναι όλο." Καθαρίζει τον λαιμό του και πιάνει την πόρτα για να μην με αφήσει να φύγω.

"Καταρχάς δεν είναι ωραία η πρόταση 'γουστάρω τρελά' για να την χρησιμοποιείς και δεύτερον δεν σε πιστεύω αλλά θα σου κάνω το χατήρι γιατί δεν έχω κάποιον άλλον να με επιστρέψει." Ξεφυσσάω με την απόφασή μου και ενώ όλα γύρω μου έχουν αρχίσει να γυρίζουν εγώ επιμένω στην αρχική μου στάση να μείνω 30 λεπτά ακόμα. Απλά θα προσπαθήσω να παραμείνω μακριά από την Ελπίδα και την Άννα που ξέρω ότι θα βγάλουν φήμες και προπαντός από τον Αλέξανδρο, γιατί τόσο που έχω πιεί είμαι σίγουρη ότι θα αποκαλυφθώ κάτι που προσπαθώ να το κρύψω από την Πέμπτη Δημοτικού.

Με πιάνει από το χέρι για να μπούμε μέσα αλλά δεν το διώχνω. Τον αφήνω να με πάει στο τραπέζι μας αφού δεν έχω άλλο κουράγιο για καυγάδες. Κάθομαι για μία ακόμη φορά στην θέση μου και περιμένω να περάσει η ώρα. Το θέμα είναι πως η ώρα δεν περνούσε και τα ουίσκια όλο και πιο πολύ αυξάνονταν στο τραπέζι μέχρι που εμφανίστηκε ο Αλέξανδρος. Τι έκανε τόση ώρα; Μιλούσε στο τηλέφωνο; Αλλά από ότι φαίνεται δεν θα μάθω ποτέ αφού ούτε μία μικρή μάτια δεν μου ρίχνει.

Κάποια στιγμή χάνω το μέτρημα από τα συνεχόμενα καψίματα στον λαιμό μου. Νιώθω γεμάτη αυτοπεποίθηση, αλλά χάνω τον έλεγχο. Σηκώνομαι μόνη μου να χορέψω. Δεν ξέρω τι με ωθεί να πάω κοντά στα αγόρια όμως τώρα δεν σταματάω. Κουνιέμαι στον ρυθμό προσπαθώντας να ξεχάσω με ποιους βρίσκομαι και απλά να απολαύσω τα τραγούδια μου εναλλάσσονται από τον dj.

Κάποια στιγμή το γνώριμο πλέον για εμένα χέρι με πιάνει και με διώχνει από την παρέα τον αγοριών με το ίδιο κακό θάρρος με πριν.

"Γιατί θέλεις να με ελέγχεις τόσο; Πάμε να φύγουμε." Πέφτω πάνω στον ώμο του και αρχίζω να γκρινιάζω. Για κάποιο λόγο δεν με διώχνει. Κάποια δάκρυα στα μάτια μου εμφανίζονται αλλά δεν έχω ιδέα γιατί. Ξαφνικά αισθάνομαι τόσο συναισθηματική, και έτοιμη να του πω τα πάντα.

"Ο Αλέξανδρος τώρα θα φύγει. Θέλεις να σε γυρίσει;" Με ρωτάει στο αυτί μου αφού εγώ δεν λέω να φύγω από πάνω του.

"ΌΧΙ ο Αλέξανδρος! Δεν μπορώ να μπω στο ίδιο αυτοκίνητο με το κρας μου! Θα το καταλάβει και μετά θα γίνω ρεζίλι." Κατευθείαν καταλαβαίνω τι βλακεία έκανα πάρα την υπερβολική ποσότητα αλκοόλ που ρέει στις φλέβες μου. Ο Πάνος δεν κάνει καμία κίνηση. Περίμενα να με κοροϊδέψει. Να με βρίσει. Να πάει να του το πει απευθείας και να γίνω ρεζίλι μπροστά του. Όμως το μόνο που κάνει είναι να με κρατήσει σφιχτά και με μικρά βήματα να με βγάλει και πάλι έξω από αυτό το μπαρ.

Και όλα πάλι πάνε ρολόι, εκτός βέβαια από την αυτοεκτίμησή μου.

Φτάνουμε στην μηχανή του όμως το ξέρω πως δεν είμαι έτοιμη να ανέβω. Ξαφνικά αρχίζω να ανακατεύομαι μέχρι να καταλήξω να κάνω εμετό δίπλα από την μηχανή του στο απέναντι χωραφάκι. Κρατάει τα μαλλιά μου και εγώ δεν μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου. Ρίχνω λίγο νερό από το μπουκάλι που μου δίνει και αφού πιώ λίγο ξεκινάμε για το σπίτι. Δεν θέλω να γυρίσω. Θα ήθελα αυτή η παράξενη ευχαρίστηση να κρατήσει για πάντα, όμως θέλω να πάρω πίσω ότι είπα στον Πάνο μεθυσμένη και κυρίως την εξής δήλωση μου για τον Αλέξανδρο...