Δευτέρα, η χειρότερη μέρα της εβδομάδας. Δεν το λέω εγώ αυτό. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο! Και να μην είναι δηλαδή, είμαι σίγουρη πως κάποιος θα συμφωνεί μαζί μου.

Πέρασα όλο το Σαββατοκύριακο στο σπίτι και όχι δεν μου πέρασε από το μυαλό να βγω έξω για κανέναν λόγο. Είμαι τόσο ντροπιασμένη από την Παρασκευή και το μόνο που κάνω από τότε είναι να αναλύω τις βλακείες μου και να τις βάζω σε σειρά. Το μέτωπό μου είναι μελανιασμένο και τώρα που το σκέφτομαι ελπίζω να μπόρεσα να κρύψω την μελανιά όσο καλύτερα γίνεται με τα καλλυντικά της μαμάς. Εγώ δεν βάφομαι συχνά γι'αυτό έχω πολύ λίγα καλλυντικά.

Φυσικά μόλις μπήκα στην αίθουσα, επειδή πάντα σηκώνομαι πολύ αργά και δεν προλαβαίνω ποτέ το κουδούνι, είδα το άτομο που τόσο καιρό αποφεύγω. Δεν ξέρω τι μου έχει κάνει, πάντως από την Παρασκευή παίζω την συζήτησή μας σαν κασέτα. Είχα παρατηρήσει ότι καθόταν στο τελευταίο θρανίο της απέναντι σειράς από την δική μου αλλά δεν ήθελα να ασχοληθώ πολύ για να μην προκαλέσω τα βλέμματα πάνω μου. Ούτος ή άλλος πίστευα ότι ήμουν αόρατη και έτσι ήθελα να παραμείνω, όμως έλα που έχουμε την ίδια μελάνια! Πλέον και να μην θέλω να το προσέξω ή να παρατηρήσω την παρέα τους, τα επιβλητικά χαμόγελα είναι συνέχεια πάνω μου σε όλη την διάρκεια του μαθήματος. Φοβάμαι μήπως ξέρουν κάτι και γελάνε εις βάρος μου. Μα τι λέω! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο!

Όσο και να προσπαθώ να ακούσω τον Κύριο Παπαμάρκου να μου μιλάει για την Ιστορία της Ελλάδας, πραγματικά δεν έχω το κουράγιο. Ούτε μία φορά δεν σήκωσα το χέρι μου για να απαντήσω στις ερωτήσεις του αφού μόνο ένα πράγμα με απασχολεί όλο το Σαββατοκύριακο. Και αυτό είναι ο Πάνος.

Φοβάμαι μήπως έχει καταλάβει κάτι για το μοναδικό κρας μου, τον Αλέξανδρο. Φοβάμαι μήπως είπα κάτι που δεν έπρεπε και φυσικά μήπως αποκαλύψει την αλήθεια για το χτύπημα σε όλο το σχολείο. Κάθε φορά που γυρνάω πίσω να τον δώ τα μάτια μου κοκαλώνουν πάνω στο χαμόγελό του, και όλο και πιο πολύ ιδρώνω για το τι θα συμβεί άμα μάθει όλο το σχολείο και συγκεκριμένα όλο το φαν κλαμπ του, ότι πέρασα χρόνο μαζί του. Και να πεις ότι μου αρέσει και θέλω να τους τον κλέψω! Όχι, με τίποτα όχι. Απλά δεν έχω καμία όρεξη ούτε για αναγνώριση ούτε και για περιττή φήμη. Το μόνο που χρειάζεται είναι να συγκεντρωθώ στα μαθήματα και σε άλλα πράγματα που δεν με αποσπούν από το πρώτο.

"Γρηγορίου! Πες μας πότε έγινε η έναρξη και ποιά ήταν η αφορμή της εικονομαχίας;"

Εγώ! Φυσικά έπρεπε να πω ΕΓΩ μάθημα. Το πρόβλημα είναι ότι ξέρω την απάντηση όμως δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Τι στο καλό μου συμβαίνει; Φαίνεται ότι αυτή η ανασφάλειά μου θα με καταβάλει μία ζωή και απλά εμφανίστηκε μία ακόμη φορά στο αγαπημένο μου μάθημα.

Απλά σκέψου εγκέφαλε! Τώρα σε χρειάζομαι για να μην γίνεις περισσότερο ρεζίλι από ότι είσαι.

"Εμ... Η έναρξη... Και η αφορμή..." Παίρνω μία βαθειά ανάσα και βάζω τα δυνατά μου για να ξανασκεφτώ όμως δεν το βλέπω και τόσο εύκολο.

"Τι συμβαίνει Εύη; Είναι δυνατόν να μην ξέρεις την απάντηση;" Νιώθω όλα τα βλέμματα πάνω μου και συγκεκριμένα αυτού, που δεν λέει να με αφήσει σε ηρεμία.

"Όχι... Απλά χρειάζομαι λίγο-" Προσπαθώ να δικαιολογηθώ όμως κατευθείαν μία γνώριμη φωνή από πίσω μου με διακόπτει.

"Μην την πιέζετε Κύριε! Αφού το ξέρετε ότι πάντα θα πει την απάντηση. Της αρέσει πολύ να διαβάζει και να απαντάει συγκεκριμένα στις ερωτήσεις σας..." Αποκλείεται αυτό να συμβαίνει... Απλά δεν το ζω.

"Και εσύ Δημητρόπουλε που το ξέρεις; Μήπως ξέρεις εσύ την απάντηση και διέκοψες την συμμαθήτριά σου; Καταρχάς αμα θέλεις να διακόψεις, τουλάχιστον κάθισε σωστά στην καρέκλα σου, και όχι με τόση αγένεια!" Γυρίζω πίσω να τον δω να ξεφυσσάει καθώς σηκώνεται από την βολική του θέση για να ανακαθήσει σωστά, σύμφωνα με τον κύριο. Το μικρό του χαμόγελο φυσικά δεν φεύγει. Κάτι έχει στο μυαλό του να κάνει τώρα και ελπίζω να μην είναι αυτό που σκέφτομαι.

"Εμμ... Όχι. Δεν την ξέρω." Κλασσικός Πάνος με την αυθάδης συμπεριφορά.

"Το φαντάστηκα. Με τέτοιους βαθμούς να ξέρεις πως δύσκολα θα βγάλεις την χρονιά. Προς το παρόν σου το χαρίζω μία τελευταία φορά, γιατί λυπάμαι την Γρηγορίου αλλιώς δεν θα σε άφηνα έτσι!" Παντού στην τάξη ακούγονται μικρά γελάκια, που φυσικά γελάνε με εμένα και την προστατευτική αντιμετώπιση του κυρίου Παπαμάρκου. Εντάξει, μπορώ να συμφωνήσω ότι με υπερασπίζεται λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους μαθητές, όμως δεν το ζήτησα εγώ! Ίσως θεωρεί ότι το αξίζω αφού κανένας άλλος στην τάξη δεν θα με υπερασπιζόταν. Και αυτό που έκανε ο Πάνος είμαι σίγουρη πως το έκανε επίτηδες, και ευτυχώς που τον σταμάτησε νωρίς.

Συγκεντρώνομαι στο βιβλίο και προσπαθώ να μην κοιτάξω κανέναν άλλον ξανά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και φύγω από εδώ μέσα. Το οποίο κουδούνι, όλως παραδόξως, αργεί τόσο πολύ, όσο για να με βασανίζει.

Μόλις χτυπήσει αρπάζω το μπουφάν μου και βγαίνω από την τάξη κατευθυνόμενη στις τουαλέτες. Αποφάσισα να μείνω σε όλο το διάλλειμα εκεί και να μην ψάξω την ξαδέρφη μου, και την μοναδική μου φίλη δηλαδη, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν θα την βρω.

Όμως για κακή μου τύχη, ακριβώς έξω από την τάξη, στον διάδρομο με σταματάει το χέρι του. Γιατί πρέπει να είναι παντού;

"Γεια σου Εύη... Δεν θα μου πεις ευχαριστώ για πριν;" Το ένα του φρύδι είναι σηκωμένο. Δεν χρειάζεται να πέσω πάλι στην παγίδα του. Ηρεμία Εύη.

"Γιατί να το πω; Δ-δεν χρειαζόμουν τ-την βοήθειά σου ξέρεις..." Τραυλίζω... Και το χειρότερο από όλα είναι ότι ο Αλέξανδρος ήρθε δίπλα του όπως και η υπόλοιπη παρέα.

"Με τέτοιο τραύλισμα σίγουρα την χρειαζόσουν μικρή." Το χέρι του είναι ακόμα στον καρπό μου και δεν λέει να το αφήσει για να φύγω. Απλά πρέπει να μην κοιτάξω τα πανέμορφα, μελί μάτια του Αλέξανδρου... Άμα το κάνω είμαι τελειωμένη εδώ και τώρα.

"Άντε ρε Πάνο, άσε το κορίτσι να φύγει." Του λέει ο Αλέξανδρος καθώς κοιτάει την Ελπίδα να τους πλησιάζει. Φυσικά και ήθελε να τον προειδοποιήσει, αφού η ελπίδα δεν θα ήθελε να μας δει μαζί.

Αυτό προφανώς και μου δείχνει πολλά. Και το κυριότερο από όλα είναι ότι ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΦΤΙΑΞΩ ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ. Όσο και να προσπαθήσω, πάντα στα μάτια τους θα είμαι ένα κορίτσι που απλά δεν έχει φήμη.

"Πάτε εσείς, εγώ θέλω να μιλήσω με την μικρή..." Τρομάζω και μόνο στην ιδέα ότι θα πρέπει να μιλήσω περισσότερο μαζί του, και μάλιστα μπροστά σε όλο το σχολείο. Τραβάω το χέρι μου από το δικό του, όμως δεν λέει να το αφήσει με τίποτα.

Κατεβαίνουμε τις σκάλες τόσο άνετα, λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Όμως δεν μπορεί να καταλάβει ότι έχω ιδρώσει τόσο πολύ που άμα δεν με αφήσει τώρα, ίσως χρειαστεί να αλλάξω φούτερ.

Ευτυχώς σταματάμε έξω από τις τουαλέτες, και ευτυχώς δεν έχει πολλά άτομα που θα μπορούσαν να ξεκινήσουν φήμες.

"Τι θ-θέλεις;"

"Εσένα..." Έχει έρθει πολύ κοντά μου κοιτώντας μέσα στα μάτια μου. Φοβάμαι να κάνω έστω και μία κίνηση γιατί φαίνεται να μην αστειεύεται.

"Τ-ΤΙΙΙ;;" Φώναξα τόσο πολύ, που μπορεί να μας άκουσαν και οι δορυφόροι. Και εννοώ τους δορυφόρους που βρίσκονται έξω από τον πλανήτη.

"Έχεις τόσο πολύ πλάκα..." Έχει σκάσει στα γέλια. Γελάει τόσο πολύ που βγάζει δάκρυα από τα μάτια του. Εγώ παραμένω εκεί ακριβώς που με άφησε και αποφασίζω να φύγω αφού δεν έχω καμία όρεξη να με κοροϊδεύει άλλο. Αρκετά άντεξα αυτές τις μέρες...

"Εύη! Που πάς ρε;" Ακούω βήματα πίσω μου όμως δεν γυρίζω να τον δω.

"Δεν έχω όρεξη Πάνο." Ξεφυσσάω και αρχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες.

"Καλά καλά... Συγγνώμη. Μια πλάκα σου έκανα. Έλα κάτω να σου πω τι ήθελα." Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι να κάνω τώρα. Αλλά ξέρω ότι άμα δεν γυρίσω τώρα ίσως με ακολουθήσει και τα πράγματα γίνουν χειρότερα.

"Π-πες." Προσπαθώ να του πω αποφασιστικά, και λίγο κατσούφικα όμως το τραύλισμα και πάλι με ελέγχει.

"Σήμερα θα πάμε σε ένα μπαράκι. Θα έρθω να σε πάρω στις 10.00 από το σπίτι σου." Για ένα λεπτό... Με προσκάλεσε να πάμε σε μπαρ μαζί; Από που και ως που;

"Σου είπα δ-δεν έχω όρεξη για πλάκα."

"Μα δ-δεν σ-σου κ-κάνω π-πλάκα." Τώρα άρχισε και να με κοροϊδεύει!

"Τότε γιατί να θέλεις να πάμε μαζί;" Ξέρω ότι κάτι κρύβει. Ξίνει το πίσω μέρος του κεφαλιού του και μετά περνάει με τα δάχτυλά του μέσα στα μαλλιά του. Χαρακτηριστικά ενός ψεύτη.

"Θα σου πω άμα έρθεις."

"Αυτό ξέχνα το."

"Καλά λοιπόν. Να φορέσεις κάτι όμορφο." Τσεκάρει με τα μάτια του τα ρούχα μου και απομακρύνεται από κοντά μου.

Είμαι τόσο μπερδεμένη.

Και το χειρότερο από όλα είναι ότι μετά από τόσα βιβλία μυστηρίου που έχω διαβάσει, ξέρω ότι μου λέει ψέματα.