Για μια ακόμη φορά, με σηκώνει στην μέση του. Πιάνει το μπουτι μου έξω από το κολάν και με κοιτάει με ένα βλέμμα σαν να διψάει για εμένα.

Το καλό που σου θέλω θεέ είναι να μου δώσεις μια ευκαιρία να τα κάνω όλα καλά πριν το 2020!

Όλες οι σκέψεις μου πάντα εδώ κατέληγαν. Θέλω τον Πάνο.

"Τι σκέφτεσαι πάλι;" Ρωτάει αφού με αφήνει κάτω.

Είχε δίκιο η μαμά μου.

Έχει τα πιο γαλανά μάτια του σχολείου. Πραγματικά αμα τα παρατηρήσεις ειναι σαν δύο θάλασσες. Ιδιαίτερα τώρα είναι σαν δύο κύματα που περιμένουν να με σκεπάσουν στην απόλυτη καταστροφή μου.

"Τ-τίποτα." Τραυλίζω άθελά μου.

Ακόμα να ξεπεράσω το σοκ ότι μιλάω με τον Πάνο! Δώστε μου λίγο οίκτο.

"Εγώ και πάλι ξέρω τι σκέφτεσαι." Το πονηρό του γέλιο προδίδει τις σκέψεις του. Ανώμαλος.

Εκεί που τον κοιτούσα βαθειά στα μάτια του και εκείνος ας μην πω καλύτερα που με κοιτούσε ανοίγει η πόρτα και χτυπάει τον ώμο του Πάνου.

Γουρλώνω τα μάτια μου όταν τον βλέπω να πέφτει κάτω από το χτύπημα. Τρομάζω μόνο και στην ιδέα ότι χτύπησε!

"ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΕ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΠΑΛΙ;"

Τι θέλει από την ζωή μου!?

"Λοιπόν. Άκουγα τα γλυκόλογα σου με τον χλε χλε και απλά θα ήθελα να σας ενημερώσω αρχικά ότι ήρθαν οι γονείς μας και ότι άμα θέλετε να γαμηθειτε να πάτε καλύτερα κάπου αλλού γιατί τώρα θα φέρω εγώ την γκόμενά μου."

"Ρε μαλακά και ήταν αυτός λόγος να με ρίξεις κάτω;" Σε νιώθω Πάνο... Απλά λίγο υπομονή να βάλω το τούρμπο μου και να τον στείλω από εκεί που ήρθε.

"Εγώ το ευχαριστήθηκα τουλάχιστον. Εύη σε έσωσα από την κρύα ατάκα:
«Γειά σου, είμαι κλέφτης κι ήρθα για να κλέψω την καρδιά σου»"

Αυτοχαστουκίζω τον εαυτό μου που γελάει στο αστείο του. Κλασσικός Κωνσταντίνος.

Πότε δεν παίρνει κάτι στα σοβαρά.

"Είμαι θυμωμένη μαζί σου! Φύγε γιατί θα τα πω όλα στην μαμά!"

"...θα τα πω όλα στην μαμά. Καρφί." Κοροϊδεύει την φωνή μου και αναγκάζομαι να του κλείσω την πόρτα στα μούτρα και ταυτόχρονα να κλειδώσω. Το γέλιο του δυστυχώς διαπερνάει και το ξύλο.

"Ξέρω τι θα πεις..." Γυρίζω την πλάτη μου ντροπιασμένη και προσπαθώ να αγνοήσω τον πονοκέφαλο που έχω.

"Γιατί γαμώτο όλη η οικογένειά σου είναι χαλαστρα;" Η πρότασή του είχε μία δόση αστείου και σοβαρού.

Εντάξει, είναι λίγο περίεργη αλλά έτσι δεν είναι όλες οι οικογένειες;

Τι όχι;

"Έλα θα κλειδώσω αυτή την φορά για να μην μας ενοχλήσει κανείς! Μόνο μην φύγεις Πάνο..."

"Όπα τουίτι! Αυτό δεν το περίμενα! Να με παρακαλάς να μείνω μετά από όλα αυτά που έγιναν;" Το χαζογελάκι του μου δίνει την ειρωνεία αλλά σταθερή ζεστασιά κοντά του.

Ούτος ή άλλος, θέλω δεν θέλω, Πάνος και ειρωνεία είναι το τέλειο πακέτο.

Το θέμα είναι πως άμα επιμείνω να μείνει σημαίνει πως επισημοποιήθηκε η σχέση μας, σωστά; Καλά, το ξέρω πως προτρέχω λίγο αλλά δεν φιλιέσαι κάθε μέρα με τον Πάνο Δημητρόπουλο.

"Δεν είμαι έτοιμη για να το κάνουμε!" Του λέω πριν προλάβω να σκεφτώ και να κρατήσω αυτές τις σκέψεις μου μέσα μου.

"Γιατί ποιος σου είπε ότι θέλω εγώ;"

"Αμα δεν με θέλεις γιατί κάθεσαι τότε ακόμα εδώ;"

"Είσαι σοβαρή; Πριν από λίγο δεν μου είπες εσύ να μην φύγω; Και φυσικά ούτε εγώ θέλω να φύγω μετά την αποκάλυψη που περίμενα."

"Πρόσεχε Πάνο γιατί θα την πάρω πίσω την αποκάλυψη και όλα!" Τον εκβιάζω καθώς σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

"Καλά καλά, και εγώ θέλω να μείνω. Δεν σε θέλω για το σεξ. Μου χρωστάς αποκατάσταση του ώμου μου, όπως πολύ καλά ξέρω ότι κάνεις ένα απίστευτο μασάζ όταν είσαι νευριασμένη..."

"Πάνο!" Φωνάζω γελώντας τόσο δυνατά που με άρπαξε από τα μπούτια και με έριξε στο κρεβάτι.

Ξαπλώνουμε μαζί και το μόνο που κάνουμε εδω και 10 δευτερόλεπτα είναι να κοιτάμε ο ένας τα μάτια του άλλου.

Σαν να επικοινωνούμε μεταξύ μας χωρίς λόγια.

Την σιωπή την διακόπτει η βαθειά φωνή του. "Θυμάσαι τότε που μου έλεγες ότι σε κοιτούσα πάνω από πέντε δευτερόλεπτα μέσα στα μάτια σου χωρίς να τα ανοιγοκλείσω;"

Και βέβαια θυμάμαι... Δεν είμαι χρυσόψαρο Πάνο...

Αντ'αυτού απαντάω με ένα ξερό " Ναι." Περιμένοντας να δω που το πάει.

"Θεωρείς ακόμα ότι θέλω να σε σκοτώσω;"Ξαφνικά τα χαρακτηριστικά του έσφιξαν. Συνεχίζει όμως να με κοιτάει στα μάτια.

"Φυσικά και όχι! Ειλικρινά θα σε ρωτούσα για μία τελευταία φορά την αλήθεια αλλά δεν έχω κουράγιο οπότε..."

"Μην ξεφεύγεις τουίτι από το θέμα! Ναι ή όχι;"

Τι σημασία έχει δεν μπορώ να καταλάβω αλλα αφού επιμένει του απαντώ ξανά "Όχι." Τότε θα ίσχυε το δεύτερο, ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου αλλά καλά είναι να το επιβεβαιώσει η συνέχεια.

"Όμορφα... Την αλήθεια θα την μάθεις. Αλλά θα αργήσει λίγο. Ίσως έξι με εφτά μερούλες. Όχι γιατί φοβάμαι τίποτα ούτε επειδή θέλω να σου κρύψω κάτι βέβαια."

"Τότε γιατί τόσο πολύ;" Ακουμπάω το πρόσωπό του με τα χέρια μου καθώς θαυμάζω το πόσο καθαρό, χωρίς ούτε ένα σπυράκι, είναι. Αρπάζει με την μία το χέρι μου και το κατεβάζει.

"Γιατί τότε δεν σταματάει η περίοδος; Ή κάνω λάθος εξυπνούλα μου;"

"Βλέπω ήρθες διαβασμένος για να με εντυπωσιάσεις! Τα πας καλά προς το παρόν."

"Ξέρω πως να πηγαίνω με τα νερά των γυναικών όταν έχουν κόκκινες μέρες."

"Πάνο!" Με κάνει να γελάω από την αμηχανία μου που θεωρεί ότι γινόμαστε τέρατα ή κάτι τέτοιο. "Και τώρα να μου την έλεγες ξέρω να διατηρώ την ψυχραιμία μου και κυρίως να ελέγχω τα συναισθήματα μου!"

Σηκώνω το πηγούνι μου κάπως περήφανα για τον αυτοέλεγχο μου.

"Γι'αυτόν τον λόγο πιέζεις τα μπούτια σου μεταξύ τους από την στιγμή που ήρθα..." ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ! ΉΛΠΙΖΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΙΧΕ ΠΡΟΣΈΞΕΙ ΑΥΤΟ!

"Άλλα όπως λες και εσύ δεν θες να το κάνουμε... Ας υποθέσω πως μου λες και εσύ αλήθεια αλλιώς δεν ξέρεις τι βρώμικο παιχνίδι θα παίξω..."

Κοκκινίζω από ντροπή και ταυτόχρονα από την προσπάθειά μου να μην γελάσω για πέμπτη συνεχόμενη φορά που μίλησε.

"Είσαι τρελός!"

"Τρελός για εσένα;"

"Τρελός γενικότερα..."

Αφήνει ξανά ελεύθερο το χέρι μου από την παλάμη του και με την πρώτη ευκαιρία ακουμπάω το γελάκι του. Για μια ακόμη φορά το απομακρύνει.

"Τι έχεις;" Τον ρωτάω αφού δεν κατάλαβα να είναι θυμωμένος με κάτι την τελευταια ώρα.

"Κανόνες."

"Όχι πάλι... Είναι κανόνας και αυτό;"

"Προφανώς! Δεν έχεις φύγει από το παιχνίδι γατούλα, παρόλο που με τον Αλέξανδρο δεν θα σε ξαναβοηθήσω."

"Και τι κανόνας είναι αυτός; Μην ακουμπάς το πρόσωπό μου γιατί δεν μου αρέσει;"

"Ακριβώς."

"Αυτοί οι κανόνες είναι γελοίοι. Άσε που τους έχω μπερδέψει κανονικότατα στο κεφάλι μου."

"Και πάλι παραμένουν κανόνες και άμα δεν τους σέβεσαι δεν θα τα πάμε καλά."

Το οργανωτικό μυαλό μου μπαίνει σε λειτουργία. Με το ζόρι βάζω μια άκρη με αυτούς τους κανόνες καθώς δεν έχω άλλη δύναμη για σκέψη. Δύσκολο για μία Εύη που στο μόνο που βασίζεται είναι η σκέψη, όμως για μία μέρα υποσχέθηκα στον εαυτό μου απλά να περάσω καλά με τον Πάνο και μετά θα σκεφτώ όλα τα αρνητικά και θετικά του να βρισκόμαστε μαζί.

"Τι θέλεις να κάνουμε; Θέλεις να δούμε καμία ταινία;" Του προτείνω περιμένοντας την έκφρασή του.

"Άμα θέλεις αυτές τις γλυκαναλατες βλακειουλες εμένα να μου λείπουν."

"Θες να μου πεις ότι οι ρομαντικές ταινίες, οι καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ στο χολιγουντ, ΣΕ ΧΑΛΑΝΕ ΠΑΝΟΥΛΙ;"

"ΕΥΜΟΡΦΙΑ ΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ. Φυσικά και δεν μου αρέσουν. Θα έπρεπε να μου αρέσει ο κατά τύχη όμορφος και διάσημος συνοδός που κατά τύχη γνωρίζεται με ένα συνεσταλμένο κοριτσάκι αλλά πάντα καυτό, που δεν ξέρει που πανε τα τέσσερα, και εννοώντας αυτό ξέρεις ότι μιλάω και για το σεξ στα τέσσερα. Είναι γελοίες."

"Πάνο δεν θα μπορούσες να με προσβάλλεις περισσότερο!"

"Εσένα γιατί παλι; Έπαιξες σε καμία τέτοια ταινία και δεν το κατάλαβα; γιατί τότε γάμησέ τα."

"Προφανώς και όχι!" Θέλω να του εξηγήσω πως αυτοί οι ήρωες είμαστε εμείς. Πώς τους κορόιδευε ή ενώ δεν μπορεί να καταλάβει ότι είμαστε στην ίδια ακριβώς θέση μόνο που εγώ είμαι άσχημη μπροστά στις κατά τύχη καυτές κοπέλες όπως τις χαρακτήρισε και ο ίδιος.

"Επειδή ούτε εδώ θα συμφωνήσουμε θα σου προτείνω μία ταινία και χωρίς ΑΝΤΙΡΡΉΣΕΙΣ." Τον αποστομώνω πρίν αρχίσει τα κλασσικά παράπονα. "Θα την δεις θες δεν θες και θα μου πεις την γνώμη σου."

Στριφογυρίζει τα μάτια του ενώ βγάζει τα all star παπούτσια του και μπαίνει κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς όμως να με σταματήσει. Πάω παίρνω το λάπτοπ μου από την τσάντα και κατά τύχη βλέπω τα ρούχα... Τα ρούχα της κυρίας Στεφανίας.

Είχα πραγματικά σκοπό να του τα δώσω πίσω. Αλλά αυτά τα ρούχα μου δίνουν αναμνήσεις να θυμάμαι που ίσως δεν θέλω να τις χάσω. Θα τα κρατήσω για λίγο ακόμα. Μόνο να δω πως θα πανε τα πράγματα μεταξύ μας.

"Άντε τουίτι θα έρθεις; Άμα αργήσεις λίγο ακόμα θα βγάλω ακόμα και το μποξερακι μου." Γελάει με το αστείο του ενώ εγώ του βγάζω την πιο γελοία ξινισμένη φάτσα.

"Θα δούμε το five feet apart. Έχω διαβάσει και το βιβλίο ξέρεις και κάθε φορά κλαίω." Του λέω καθώς ψάχνω την ταινία.

"Δεν περίμενα κάτι άλλο από εσένα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό αλλά ελπίζω να μην κλάψεις ξανά γιατί δεν έχω jonshons shampoo."

"Άρχισες τα αστεία του Κωνσταντίνου;" τον πειράζω επειδή ξέρω πόσο πολύ τον ενοχλεί να τον συνδέω με τον Κωνσταντίνο.

"Αυτά είναι μόνο δικά μου. Άντε βάλε την ταινία πριν αλλάξω γνώμη."

Μπαίνω και εγώ με την σειρά μου κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα.

(...)

Το τέλος δεν άργησε να έρθει μαζί με τον καταρράκτη από τα δάκρυά μου. Είχα ξαπλώσει πάνω στο γυμνασμένο θώρακα του Πάνου καθώς αυτός χάιδευε τα μαλλιά μου. Στην αρχή σχολίαζε την ταινία προσπαθώντας να την κάνει γελοία για να μην κλάψω. Αλλά εγώ ξέρω ότι και αυτός στεναχωρήθηκε με το τέλος.

Κοιτάω πάνω στα μάτια του για να τα δω υγρά, κόκκινα σαν τα μάγουλά του. Μπορεί να το παίζει σκληρός αλλά εγώ ξέρω πολύ καλά ότι του άρεσε.

"Λοιπόν;;" Τον ρωτάω όλο νόημα ενώ σκουπίζω τα τελευταία δάκρυα από τα μάτια μου.

"Λοιπόν είχα δίκιο."

"Δηλαδή δεν σου άρεσε καθόλου;"

"Εύη δεν είναι ότι δεν μου αρέσει. Είναι το γεγονός ότι όλα είναι αναμενόμενα όπως και στην ζωή..."

"Κανείς λάθος! Πάντα όλα ξεκινάνε από κάπου, ναι συμφωνώ σε αυτό αλλά κάνεις δεν ήξερε ότι ο γουίλ θα πέθαινε για να την σώσει! Αυτό ονομάζεται 《Η αγάπη νικάει τα πάντα!》"

"Όχι όμως τον θάνατο. Σταμάτα να κλαις για αυτά δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι."

"Καλά θα σταματήσω αν παραδεχθείς ότι δεν θα με άφηνες ποτέ να φτάσω σε αυτό το επίπεδο." Δεν ξέρω γιατί το είπα. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει σήμερα. Αλλά νιώθω κάπως περίεργα μαζί του. Σαν να τον θεωρώ και εγώ αναμενόμενο ότι δεν θα ξανά συμβεί τίποτα μεταξύ μας και ότι θα είμαστε μαζί για πάντα.

"Δεν ξέρω τι θέλεις να πεις με αυτό αλλά σίγουρα δεν θα είμαστε εμείς σε αυτή την θέση οπότε σταματά." Με φιλάει στο μέτωπο και σηκώνεται για να βάλει τα παπούτσια του.

"Θα φύγεις;" Τον ρωτάω με τα κλασσικά κουταβίσια μάτια, αφού δεν θέλω να τον αφήσω να φύγει.

"Ήρθε η ώρα. Μην ανησυχείς. Θα βρεθούμε με όλο το σόι παραμονή πρωτοχρονιάς. Κάτι έλεγαν για τραπέζι πάλι. Α! και για να μην ξεχάσω τουίτι. Θα κλείσω ένα τραπέζι μόλις σου τελειώσει το τέρας, για να πάμε για τα μακαρόνια που σου υποσχέθηκα."

"Πολλές πληροφορίες. Θα μιλήσουμε όμως σίγουρα μέχρι τότε." Τον διαβεβαιώνω και ανοίγω την πόρτα για να τον κατεβάσω κάτω...

Όμως το πρόσωπό του άσπρισε μόλις ειδε κάτι έξω από το δωμάτιό. Γυρίζω το κεφάλι μου για να δω και εγώ με την σειρά μου την Ελπίδα.

Τι σκατά;

Πότε δεν θα τελειώσει αυτή η μέρα.