Ξεροβήχω και κάνω ένα βήμα πίσω. Δεν είμαι ακόμα έτοιμη για το επόμενο βήμα με τον Αλέξανδρο.

"Κ-Και τι θ-θέλεις να πεις με αυτό; Ότι τα π-πράγματα έγιναν αλλιώς;"

"Αφού στο είπα και στο τηλέφωνο. Έχει μπλέξει άσχημα. Κυρίως την Ελπίδα. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέριες όμως εδώ και τρεις μήνες κάνει παρέα με άτομα που ούτε θέλεις να γνωρίσεις. Γι'αυτό καλύτερα είναι να απομακρυνθείς πριν σου πει περισσότερα ψέματα και σε μπλέξει και εσένα."

Στο μυαλό μου μπαίνουν χιλιάδες σκέψεις. Χωρίς ούτε μία από αυτές να είναι λογικές.

Ή ο Πάνος όντως είναι κάποιος άλλος που συνεχίζει να με κοροϊδεύει.

Ή ο Αλέξανδρος μου λέει ψέματα.

Το διερευνητικό μυαλό μου αυτή την φορά κοιτάει τα μάτια του, τις κινήσεις του. Μελετάω κάθε μικρή κίνηση προσπαθώντας να αγνοήσω τα πανέμορφα χαρακτηριστικά του.

Γαμώτο και να λέει ψέματα δείχνει τόσο άνετος που το κρύβει καλά.

"Δεν θα μιλήσεις;" Με ξαναρωτάει αφού δεν απάντησα την πρώτη φορά.

"Να μιλήσω! Να πω τι;"

"Ότι θα μου υποσχεθείς να μείνεις μακριά του."

Μεγάλη υπόσχεση που έχω ξαναδώσει στον εαυτό μου χωρίς να την έχω τηρήσει ούτε μία φορά.

Άμα επιτέλους το καταφέρω όμως αυτό όλοι ξέρουμε πόσο ήρεμη θα γίνει ξανά η ζωή μου.

Ή το αντίθετο.

"Το υπο-"

Πριν καν προλάβω να τελειώσω την πρότασή μου η πόρτα ανοίγει διάπλατα και αυτή την φορά δεν είναι ο Κωνσταντίνος.

Ούτε οι γονείς μου.

Είναι ο Πάνος!

"Τι σκατά; Δεν θα με εκβιαζεις εμένα μαλακά!" Τρέχει με φόρα πάνω στον Αλέξανδρο, χωρίς καν να παρατηρήσει εμένα, και τον κολλάει στον τοίχο.

Αν ξέρει κάποιος τι γίνεται παρακαλώ πολύ να μου εξηγήσει.

Ποιος τους άνοιξε και τους δύο θα ήθελα να ήξερα!

"ΤΙ ΤΗΣ ΕΚΑΝΕΣ ΓΑΜΩΤΟ;" και φυσικά μόλις με είδε έπεσε τρέχοντας πάνω μου για να με καλύψει.

Η φάση έχει γίνει πιο άβολη και από το πρώτο μου φιλί.

"Ήσουν και είσαι πάντα ο ίδιος μαλάκας." Τον βρίζει ο Αλέξανδρος αφού σκουπίζει τα νερά που άφησε ο Πάνος καθώς του έπιασε το δερμάτινο.

"Κοίτα ποιος μιλάει! Αν δεν καθίσεις στα αυγά σου δεν θα τα πούμε καλά εμείς οι δύο. Οι εκβιασμοί σταματάνε εδώ και ΤΩΡΑ!"

Ποιος τον εκβιάζει;

Τι συμβαίνει;

Μπορεί να πάρει τα χέρια του πάνω από το στήθος μου;

"ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ! ΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΑΦΗΣΕ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ;"Ουρλιάζω και αυτό κάνει και τους δύο να με κοιτάξουν με ένα αθώο βλέμμα σε αντίθεση με την προηγούμενη σκηνή που δημιούργησαν.

Και οι δύο ταυτόχρονα μου απαντάνε:"Ο Κωνσταντίνος!"

Φυσικά ήταν αυτός!

Οπωσδήποτε θα του τις βρέξω μετά αλλά πρώτα πρέπει να διώξω και τους δύο από το σπίτι μου.

"Κόψε τις μαλακιες και πες μου τι της έκανες;"

"Γιατί σε νοιάζει ξαφνικά; Θέλεις πάλι να κάνεις κάποιον να ζηλέψει; Αυτό ξέχνα το... Ο Νίκος και ο Άγγελος να ξέρεις σε έχουν βγάλει από την παρέα εδώ και πολύ καιρό. Να ξεμπλεξεις μόνος σου τώρα."

Ξαφνικά, με ένα απότομο γύρισμα του κεφαλιού του ενενήντα μοιρών, παρατηρώ τα άγρια χαρακτηριστικά του Πάνου να έχουν ένα μίσος απέναντι μου;

Μάλλον καλύτερα απέναντι του Αλέξανδρου όμως και πάλι δεν μπορεί να το κρύψει από κανέναν.

"Εύη βγες τώρα έξω. Και ντύσου!"

Ηλίθιε... ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΜΠΗΚΑΤΕ ΑΠΡΟΣΚΑΛΕΣΤΟΙ.

Αν μου έδινε ένα λεπτό θα του το έλεγα αλλά με αυτό το άγριο βλέμμα και των δύο στο πρόσωπό τους δεν θέλω να μπλεχτώ...

Αρπάζω μια φούτερ και ένα κολάν που μόλις βρήκα μπροστά μου όμως μου μένει ένα πράγμα.

Το εσώρουχο.

Που ο Αλέξανδρος είναι ακριβώς πάνω στο συρτάρι που τα έχω.

"Εμ...Αλέξανδρε;"

"Βλαχαδερό φύγε από εκεί. Θέλει να πάρει...εσ- κΑτΙ" Απελπισμένος με κάνει ρεζίλι που θυμόταν τι έχω εκεί μέσα. Προφανώς με το εσ- κατάλαβε τι έχω εκεί μέσα ο Αλέξανδρος. Δεν είναι χαζός.

Χασκογελαει λίγο Αλλά μετά σταματάει μόλις του κάνει ένα νόημα ο Πάνος που δεν πρόλαβα να δω.

Ανοίγω ελάχιστα το κλασσικό συρτάρι και με μια μικρή μάτια αρπάζω το πιο μεγάλο εσώρουχο που έχω γιατί μην ξεχνάμε ότι μέσα σε όλα ΕΧΩ ΠΕΡΙΟΔΟ.

"Τι στο διάολο κάνετε; Εύη πες τους να κάνουν ησυχία γιατί θέλω να μιλήσω με κάποια."

"ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ! Εσύ τους έφερες, πάνε τώρα να ξεμπλεξεις εσύ! ΑΡΚΕΤΑ."Τον σπρώχνω από την μέση, χωρίς να είμαι σίγουρη άμα με άκουσαν οι άλλοι δύο και κλειδώνω την πόρτα του μπάνιου.

Βάζω τα ρούχα μου όμως δεν σταματάω να κρυώνω. Τρέμω αφού τα βρεγμένα μαλλιά μου ακουμπάνε το ακάλυπτο δέρμα μου.

Υπάρχει κάποια λογική εξήγηση... όμως ακόμα εγώ να την βρω ή να την ακούσω από κάποιον.

Περιμένω με την πρώτη φωνή που θα ακουστεί να μπουκάρω μέσα. Δεν είναι δυνατόν να ήρθαν εδώ για να λύσουν τις διαφορές τους.

Και αφού ο Πάνος δεν τα έχει καλά με τον Αλέξανδρο προφανώς. Γιατί στο καλό επιμένει να με βοηθήσει;

Ή πόρτα χτυπάει...
Αυτή την φορά ξέρω ποιος είναι.
Γιατί είμαι σίγουρη ποιος με έψαξε.

"Πάνο... Δεν έχω άλλη δύναμη πίστεψέ με."

"Το ξέρω πώς έχεις περίοδο αλλα..."

ΤΙ; ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.

"Πως... Τι... Είσαι με τα καλά σου;"

"Με προειδοποίησε ο Κωνσταντίνος πριν σου μιλήσω."

Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να σταματήσει να μπλέκεται στην ζωή μου.

"Ο Αλέξανδρος έφυγε. Αν θέλεις βγες..." Δεν τον αφήνω άλλο να μιλήσει. Ήθελα πριν αρκετή ώρα να βγω έξω αλλά είμαι δειλή. Πάντα ήμουν.

Το ένα του χέρι ακουμπούσε την κάσα της πόρτας και κοιτούσε το πάτωμα όταν με είδε με το κολλητό κολάν και την μαύρη φούτερ.

"Μου είπε πως σε..." πιάνει το λαιμό του και συνεχίζει. "Πως σε εκ..." σταματάει ξανά και κοιταει αλλού. "Κατάλαβες τι θέλω να πω."

"Δεν ξέρω τι θέλεις να πεις."

"Ότι σε άγγιξε Εύη!" Φωνάζει μέσα από τον τοίχο ο Κωνσταντίνος.

"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ." Του απαντάει ο Πάνος στριφογυριζοντας από αγανάκτηση τα μάτια του.

"ΠΑΝΤΑ."

Τι δράμα πραγματικά!

Παρόλα αυτά γελάμε και οι δύο και με ένα νόημα ακουμπάει τα βρεγμένα μαλλιά μου και μπαίνουμε και οι δύο στο δωμάτιό μου.

"Λοιπόν...ισχύει;" Κάθεται στο κρεβάτι μου χωρίς να έχει σταματήσει να τρέμει το πόδι του. Σαν να είναι αγχωμένος...

"Όχι."

Τον αγνοώ για λίγα δευτερόλεπτα ψάχνοντας το πιστολακι για τα μαλλιά μου. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο γλυτώνω λεπτά για να σκεφτώ.

"Το ήξερα. Πάντα ψέμματα λέει..."

"Για το δεύτερο δεν ξέρω..." Του λέω αφήνοντας όλο υπονοούμενα.

"Τι εννοείς; Πάλι ήρθε για να σε πάρει με το μέρος του έτσι δεν είναι; Χαμένο παιχνίδι παίζει..."

"Και γιατί να είναι χαμένο; Νομίζεις πως με έχεις πάρει εσυ; Κανέναν σας δεν πιστεύω Πάνο..." πιάνω την χτένα και με δύναμη χτενιζω τα μαλλιά. Παραλίγο να τα βγάλω από την ρίζα κυριολεκτικα σκεπτόμενη ότι κάποιος από τους δύο συνεχίζει να παίζει μαζί μου.

Γυρνάει ξανά το κεφάλι του και πλέον με κοιτάει μέσα από τον καθρέπτη.

"Έχεις δίκιο."

"Τι;" εκπλήσσομαι με την απάντηση του.

"Αυτό που άκουσες. Από μονή σου θα βγάλεις πάλι τα συμπεράσματα χωρίς να με ακούσεις οπότε γιατί να προσπαθήσω Εύη; Για να φάω άλλη μια παπαριά στην μάπα; Να μου λείπει..."

"Δεν μου δίνεις όμως και εσύ εμπιστοσύνη! Καθόλου όμως με το να εμφανιζεσαι στο πουθενά και να μιλάς για εκβιασμό! Με έδιωξες από το δωμάτιό μου για να μιλήσεις και όταν γύρισα ο Αλέξανδρος δεν ήταν καν εδώ!"

"Γαμώτο ο Αλέξανδρος δεν είναι για εσένα! Πρέπει κάποτε να βρούμε μια άκρη και να σταματήσουμε να μαλώνουμε."

"Ακούς τι λες; Άμα δεν είναι για εμένα γιατί με βοηθάς;"

Τον ρωτάω αλλά δεν απαντάει. Σηκώνεται νευριασμένος καθώς βγάζει ένα γυάλινο μπουκαλάκι από την βαθειά του τσέπη.

"ΠΕΣ ΜΟΥ!" Τον πιέζω.

Πίνει ότι γουλιά έχει απομείνει, μάλλον από ουίσκι αφού ξέρω πλέον ότι είναι το αγαπημένο του.

Με κοιτάει ξανά αφού παρακολουθώ τον λαιμό του να κατεβάζει την γουλιά στο στομάχι του. Ούτε λέξη ακόμα...

"Δεν αξίζει. Ούτος ή άλλος αυτόν τον μαλακά θέλεις." Πετάει με όλη του την δύναμη το μπουκάλι στον τοίχο διπλα από την θέση μου και γίνεται θρύψαλα. Κομμάτια από γυαλιά θα μπορούσαν να μπούνε στα γυμνά πόδια μου αλλά την κατάλληλη στιγμή κάνω πίσω.

Σοκαρισμένη τον βλέπω να απομακρύνεται. Μόλις ακουμπάει όμως το πόμολο πηδάω πάνω από τα γυαλιά και πιάνω το γυμνασμένο του μπράτσο.

"Σταμάτα!" Τον τραβάω. Προφανώς όχι όσο δυνατά όσο για να τον σταματήσω, αφού δεν έχω την ίδια δύναμη με αυτόν αλλα και πάλι, κάθεται. Θα μπορούσε να με είχε σπρώξει, να με απωθήσει ξανά και να μπουμε στον ίδιο φαύλο κύκλο της ευτυχίας και δυστυχίας, της παρεξήγησης και αλήθειας. Όμως προτιμάει να μου δώσει μια ευκαιρία να μιλήσω.

"Δεν πίστευα ότι θα το πω ποτέ σε εσένα αυτό."

"Ποιο; Αν θέλεις να πεις πάλι ότι σου έχω καταστρέψει την ζωή δεν θέλω να το επαναλάβεις... Το άκουσα την προηγούμενη φορά πολύ καλά."

"Γιατί γαμώτο πρωτρέχεις; Ήθελα να σου πω ότι..."

Καταπίνω τον κόμπο που ανέβηκε στον λαιμό μου.

Προσπαθώ να σκεφτώ λογικά.

Όμως μόνο αυτό δεν κάνω από την στιγμή που τον ξανά είδα.

Με κοιτάει όλο νόημα. Ή αναπνοή του γίνεται βαριά και πλέον κοιτάει τα χείλια μου λες και είναι κάτι το μοναδικό.

"Με κομπλάρει όταν δεν μου λες τι θέλεις." Λέει συνεχίζοντας να με κοιτάει εκεί. "Μόνο εσύ το καταφέρνεις να με φέρνεις σε αυτή την κατάσταση. Πρέπει να μου πεις το μυστικό."

"Πάνο... Σε θέλω."

Η αναπνοή μου έγινε μια με την δική του.

Το χαμόγελό του φτάνει μέχρι τα αυτιά καθώς με αρπάζει από την μέση και κολλάει το σώμα του πάνω στο δικό μου.

"Το ξέρω κορίτσι μου. Πάντα το ήξερα."

Καλή χρονιά σε ολουςςς!

Ελπίζω το νέο έτος να σας φέρει ότι επιθυμείτε!

Καινούργιο κεφάλαιο

Ελπίζω να σας αρέσει❤