Έχω ανακατέψει όλη την ντουλάπα μου και ακόμα να βρώ ένα ρούχο που να μου κάνει, αφού τον τελευταίο καιρό πήρα κιλά και δεν θέλω να πάω μόνη μου ή με την μαμά μου για ψώνια, ή να βρώ ένα που να μου αρέσει τέλος πάντων! Στο κάτω κάτω, κανέναν δεν προσπαθώ να εντυπωσιάσω οπότε καταλήγω με το καθημερινό μου μπλε τζιν και μία από τις αγαπημένες μου άνετες φούτερ για να ξεφύγω από αυτόν τον μπελά. Απορώ πως τα κορίτσια της ηλικίας μου ξοδεύουν χρόνο για να διαλέξουν ένα άβολο ρούχο, και όλως παραδόξως δεν είναι το μόνο περίεργο πράγμα αυτό! ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΒΡΊΣΚΟΥΝ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΒΑΦΟΝΤΑΙ ΚΙΌΛΑΣ; Εγώ με το ζόρι σηκώνομαι από το κρεβάτι μου για να επιλέξω πάλι τα ίδια ρούχα που με βολεύουν και πάλι αργώ είτε για το σχολείο, είτε για το φροντιστήριο, και πάει λέγοντας.

"Ουάου Εύη. Νόμιζα προσπαθούσες να την πέσεις στον χλε χλε, και όχι να τον στείλεις πίσω στην μάνα του! Με αυτό το ντύσιμο ούτε μέχρι τον κάδο απέναντι δεν θα σου ζητήσει να πάτε." Χα, χα... πάλι καλά που γελάσαμε. Καλά, μπορεί να μην γέλασα εγώ πάντως αυτός λύθηκε στο γέλιο χτυπώντας σπαστικά την πόρτα. Απορώ πως τις βρίσκει τις γκόμενες και εγώ, που φυσικά είμαι πιο φυσιολογική, δεν μπορώ να κερδίσω τον Αλέξανδρο από την Πέμπτη Δημοτικού!

"Ξέρεις δεν προσπαθώ να εντυπωσιάσω κανέναν. Ούτος ή άλλος, καλός η κακός γλυκιέ μου αδερφέ, ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΟΝ ΠΑΝΟ, εντάξει; Και φυσικά δεν γουστάρω ούτε τα αγοράκια που δεν τους αρέσει το στυλ μου!" Το γεγονός ότι μπορώ να μιλήσω  έτσι μόνο στον αδερφό μου και στον υπόλοιπο κόσμο γίνομαι Παναγίτσα, ένας Θεός ξέρει πως το κάνω.

"Σε εμένα πάντως δεν μου την έχει πέσει ακόμα κοπέλα με φούτερ και τζιν." Συνεχίζει να κάθεται στην πόρτα και να με κοιτάει επικριτικά με το πιο ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό του.

"Σου την έχει πέσει τότε όλος ο γυναικείος πληθυσμός χωρίς στυλ." Ξέρω πολύ καλά το γούστο του στις γυναίκες από πρώτο χέρι αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που με πλήρωσε το μουλάρι ώστε να μην πω τίποτα στην μαμά, για το γεγονός ότι έφερνε κοπέλες όταν έλειπαν. Και δεν θέλετε να φανταστείτε τι κάνουν και με αναγκάζουν να κλείνομαι στο δωμάτιό μου κλείνοντας τα αυτιά μου με οτιδήποτε βρώ.

"Και δεν μου λες μικρή... Ποιον γουστάρεις τότε; Γιατί και εσύ σιγανοπαπαδιά δεν είσαι, εκτός άμα είσαι τόσο φλώρα τελικά που ερωτεύτηκες τα μαθηματικά."

"Αηδίες! Και γιατί να σου πω εσένα;" Μπλέκω για μία ακόμη φορά τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου και σηκώνω το ένα φρύδι μου προς τον Κωνσταντίνο.

"Ωχ κατάλαβα... Πες μου ότι είσαι ακόμη κολλημένη με τον Αλέξανδρο! Μαλάκα τι ακούω σήμερα!"

"Μην βρίζεις!" Του λέω αλλά ευτυχώς σταματάει η μαμά την συζήτησή μας.

"Κωνσταντίνε μου καλά έκανες και φόρεσες το πουκάμισό σου όμως και μία γραβάτα αγόρι μου δεν θα ήταν κακό." Του φτιάχνει το μαύρο πουκάμισό που φοράει και έπειτα τρομαγμένη γυρνάει σε εμένα.

"Γιατί βρε κορίτσι μου δεν θέλεις να βάλεις ένα από τα φορέματά σου; Έχεις τόσα πολλά ρούχα και ποτέ δεν τα φοράς..." Αφήνω την ανάσα που κρατούσα ώστε να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την έκρηξη της μητέρας μου στα ρούχα μου. Ευτυχώς πήγε καλύτερα από ότι πίστευα.

"Δεν μου αρέσουν μαμά." Της λέω και με ένα παραπονεμένο βλέμμα κινείται προς την ντουλάπα μου για να ψάξει κάτι καλύτερο.

"Θα έδειχνες πολύ ωραία σε αυτό Εύη μου." Μου δείχνει το σκούρο μπλε φόρεμά μου που ενώ ξεκινάει σαν μακρύ πουκάμισο με λίγα κουμπάκια στον γιακά, έπειτα ανοίγει με μικρές πιέτες που φτάνουν μέχρι πάνω από το γόνατό μου. Δεν φαίνεται άσχημο...

"Ναι αλλά δεν μου κάνει. Έχω παχύνει και..." Κοιτάω κάτω για να μην χρειαστεί να συνεχίσω αυτή την συζήτηση.

"Είσαι με τα καλά σου; Μπορεί να άφησες την γυμναστική όμως τα κιλά σου παραμένουν σταθερά και δεν θέλω να ακούω βλακείες! Θα το βάλεις και θα κερδίσεις τα βλέμματα. Θα δείξεις τα πανέμορφα καλοσχηματισμένα μπούτια σου στον Πάνο και μετά από αυτό θα..." Κλείνω απευθείας το στόμα της μαμάς μου πριν προλάβει να πει περισσότερα πράγματα για τον παλιό μου κολλητό που θα με κάνει να αηδιάσω ή ακόμα χειρότερα να με προσθέσει κι άλλο άγχος στην ζωή μου.

Όταν  βγάζω το χέρι μου από το στόμα της έρχεται κοντά μας ο Κωνσταντίνος που αποφασίζει για μία φορά στη ζωή του να μην αστειευτεί και απλά να με βοηθήσει. Δεν λέει τίποτα ευτυχώς που να με κάνει να αισθανθώ χειρότερα. Απλά τραβάει τη μαμά από το χέρι και βγαίνουν μαζί έξω από το δωμάτιο αφήνοντας με μόνη μου να επεξεργαστώ το πως δείχνει το φόρεμα πάνω μου.

Ίσως τελικά να ήμουν πολύ υπερβολική γιατί και η μέση μου και τα μπούτια μου φαίνονται πολύ όμορφα μέσα σε αυτό το φόρεμα και όχι τόσο μεγάλα όσο νόμιζα. Γενικότερα μου αρέσει και αυτό το χρώμα και το στιλ του φορέματος οπότε αισθάνομαι καλά μέσα σε αυτό. Κοιτάζω μία τελευταία φορά τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αφήνω κάτω τα ίσια καστανά μαλλιά μου να πέσουν στο μήκος των ώμων μου χωρίς να χρειαστεί να τα ισιώσω ή κάτι άλλο αφού ούτως ή άλλως πάντα ήταν και πάντα ίσια θα είναι. Ευτυχώς τελευταία στιγμή θυμάμαι να βάλω λίγη κολονία και κατεβαίνω τις σκάλες με τα κλασικά άσπρα αθλητικά μου χωρίς να θέλω να μπω σε διαδικασίες με τακούνια.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και τα χέρια μου ήδη έχουν αρχίσει να ιδρώνουν λίγο. Έχω πολύ καιρό να του μιλήσω ειδικά τώρα που μου στην ουσία είναι ο πιο κοινωνικός της παρέας τους και ας το πούμε ο 'εγκέφαλος' αυτής της κλίκας. Κατεβαίνουμε μετά από δέκα λεπτά διαδρομή, αφού τα σπίτια μας δεν είναι πολύ μακριά και χτυπάμε το θυροτηλέφωνο της οικοδομής για να μας ανοίξουν. Το σπίτι τους παρόλο που είναι διαμέρισμα είναι αρκετά μεγάλο, από ότι θυμάμαι δηλαδή. Ανεβαίνουμε με το ασανσέρ και δεν αλλάζω καμιά ματιά να κανέναν μέχρι που χτύπησουμε το κουδούνι και ανοίξει η πόρτα. Μπροστά φυσικά μας υποδέχτηκε η κυρία Στεφάνια και πιο πίσω ο Κύριος Γιάννης. Ψάχνω για τον Πάνο όμως δεν τον βλέπω πουθενά.

"Περάστε μέσα καλέ! Πόσο καιρό είχα να σας δω! Ο Κωνσταντίνος ολόκληρος άντρας έγινε και η Εύη μας πόσο όμορφη που είναι μέσα σε αυτό το φόρεμα! Ελάτε να σας φιλήσω!"  Πάντα ευγενική όπως τη θυμάμαι. Αφήνω να περάσει πρώτα ο Κωνσταντίνος για να ψάξω λίγο καλύτερα προς τα μέσα του σαλονιού. Αφού πλέον τα παρατήσω προχωράω και εγώ μέσα με τη σειρά μου με το πιο μεγάλο χαμόγελο προς την κυρία Στεφανία η οποία είμαι σίγουρη πάλι μας έχει τα καλύτερα φαγητά.

"Ο Πάνος που είναι βρε Στεφάνια; Είμαι σίγουρη πως τα παιδιά θέλουν να του μιλήσουν!" Το γεγονός ότι η μάνα μου δεν ξέρει πότε να κλείνει το στόμα της και πότε όχι όταν είμαστε μπροστά σε κόσμο, με ξεπερνάει. Ευτυχώς η κυρία Στεφανία δεν παρεξηγεί τα λόγια της μητέρας μου και αφού περάσουμε στην τραπεζαρία για να καθίσουμε όλοι στις καρέκλες, εγώ δίπλα από τον Κωνσταντίνο φυσικά, με ένα γελάκι της απαντάει:

"Είχε προπόνηση στο ποδόσφαιρο και όπου να ναι θα γυρίσει. Κάποιες φορές ο προπονητής τους, τους κρατάει και μετά τις 9:00 γιατί είναι το μεγάλο τμήμα. Βλέπεις έχουμε και αυτά τα προβλήματα εμείς! Μας αρέσει να κυλιώμαστε στις λάσπες  και να γινόμαστε γουρούνια για μία μπάλα!" Με αυτό που είπε για κάποια στιγμή ηρεμώ οτι ευτυχώς δεν θα το δω τώρα, και επιτρέπω στον εαυτό μου να γελάσω με το αστείο της. Γυρνάω να δω γύρω μου και όλοι οι άντρες της παρέας είναι έτοιμες να ξεκινήσουν έναν καυγά με τα λόγια της κυρίας Στεφανίας όμως ευτυχώς δεν προλαβαίνουν αφού χτυπάει το κουδούνι της πόρτας.

"Πάνω στην ώρα! Μάλλον θα γύρισε το αγόρι μου." Βγάζει την ποδιά της, την αφήνει στον πάγκο της κουζίνας και πηγαίνει στην πόρτα για να ανοίξει. Παίρνω μία μεγάλη ανάσα και για να μην καρφωθώ γυρίζω το βλέμμα μου μπροστά στο τραπέζι σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που κοιτάνε την πόρτα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να αγχώνομαι τόσο πολύ να τον αντιμετωπίσω ενώ στην ουσία δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα μεταξύ μας.

"Δεν σου είπα πριν να πάρεις τα κλειδιά σου; Πάλι μέσα στις λάσπες γύρισες!  Βάλε γρήγορα την μπλούζα σου και πήγαινε άλλαξε γιατί θα κρυώσεις και δεν θέλω να σε έχω άρρωστο! Γιορτινές ημέρες έρχονται Παναγιώτη!" Τι στο καλό; Δεν φοράει μπλούζα; Εγώ που ήμουνα μέσα στο αυτοκίνητο και φόρεσα 15 μπουφάν για να μην κρυώνω. Ο Πάνος, μετά από προπόνηση και δεν κρυώνει; Γυρίζω επιτέλους να το δω και το βλέμμα του πέφτει πάνω στο δικό μου. Γελάω με την έκφρασή που έχει πάρει στο πρόσωπό του με το άκουσμα του ονόματος 'Παναγιώτη'. Φυσικά οι κοιλιακοί του φαίνονται και χωρίς να θέλεις να τους παρατηρήσεις. Όλα τα κορίτσια ούτως ή άλλως για αυτό μιλάνε όποτε τους έχουμε ακούσει πολλά για αυτούς. Όχι ότι δεν είναι ωραίοι βέβαια...

"Δεν πρόλαβα να έρθω ρε μάνα και κατευθείαν κήρυγμα ξεκίνησες." Ακόμα τα γαλάζια του μάτια κοιτάνε τα δικά μου, κάτι που με κάνει να κομπλάρω ακόμα περισσότερο.

"Καλά σε λέει βρε Στεφανία! Άσε το παιδί να πάει μέσα και θα αλλάξει." Φυσικά πετάγεται η Μάνα μου... Ελληνίδα μάνα μετά σου λέει.

"Πείτε τα κύρια Δήμητρα! Καλησπέρα σε όλους τους επισκέπτες. Θα έρθω στην παρέα σας σε 5 λεπτά." Μας χαιρετάει στα γρήγορα και ανεβαίνει τα τρία σκαλάκια που χωρίζουν την τραπεζαρία, την κουζίνα και το σαλόνι με τα υπνοδωμάτια και το μπάνιο. Έτσι γρήγορα όπως περνάει το άρωμα του τρυπώνει μέσα στη μύτη μου παρόλο που ήταν στο ποδόσφαιρο και το φυσιολογικό θα ήταν να μην ήταν τόσο έντονο εντέλει!

Νιώθω λίγο περίεργα και άμα συνεχίσω να κάθομαι σε αυτή την καρέκλα δεν νομίζω να αντέξω να χειριστώ την ξαφνική υπερδιέγερσή μου. Για αυτό κάπως έτσι σηκώνομαι για να βοηθήσω την κυρία Στεφάνια με τα φαγητά. Όμως για κακή μου τύχη σκοντάφτω στο χαλί πέφτοντας με τα μούτρα κάτω στο πάτωμα. Κακή τύχη μετά σου λέει!

Και φυσικά ποιος ήρθε να βοηθήσει; Όχι μαντέψτε ποιός!