Το έχω πάρει απόφαση πλέον.

Τον έχω συγχωρέσει, αφού δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, γι'αυτό και θα τον αφήσω να κοιμηθεί στον καναπέ της γιαγιάς.

Ευτυχώς έχει τρία υπνοδωμάτια και δεν θα χρειαστεί να μοιραστώ το κρεβάτι μου με κανέναν άλλο εκτός από την Ξένια.

"Τι ήταν αυτό πάλι;" Τον ρωτάω αφού αποφεύγει την μάτια μου. Η αλήθεια είναι ότι τον πείραξαν τα λόγια του βλαμμένου του αδερφού μου και το καταλαβαίνω πλέον πολύ εύκολα. Δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια αφού είναι φουλ εκδηλωτικός.

Σε αντίθεση με εμένα.

"Εσύ θα μου πεις."

"Εγώ ήθελα να σου πω να μην τον δίνεις και πολύ σημασία γιατί ο Κωνσταντίνος σε όλους τα ίδια κάνει." Ακουμπάω το χέρι μου πάνω στο δικό του και αισθάνομαι την ανατριχίλα που διαπερνάει το κορμί μου στο άγγιγμα του σκληρού γεμάτο φλέβες δέρματος.

Ανοίγω τις γροθιές του και μπλέκω τα δάχτυλά μας για να προσπαθήσω να τον ηρεμήσω φυσικά.

"Μου αρέσουν τα μακαρόνια." Εμ... Αυτή δεν ήταν σίγουρα η απάντηση που περίμενα αλλά δεκτή.

"Λοιπόν... Ωραία. Και εμένα." Του λέω χωρίς να γελάσω ή να πάρω το χέρι μου ακόμα από πάνω του αφού φαίνεται πολύ σφιγμένος, παρά τις προσπάθειες μου.

"Και ήθελα να καταλάβεις από το φαγητό ποια είναι η έκπληξη που σε περιμένει όμως δεν την κατάλαβες..."

Σκέψου.

Μην τον απογοητεύσεις τώρα Εύη.

"Θέλεις μήπως..." Ξεκινάω την πρότασή μου τραβώντας τελικά το χέρι μου από το δικό του γιατί πλέον τα νιώθω ιδρωμένα. Ιδρώνω εύκολα και αυτό είναι τόσο αντιαισθητικό όμως δεν το κατάλαβε νομίζω.

"Να σε πάω στο καλύτερο εστιατόριο της Θεσσαλονίκης να δοκιμάσεις τα αγαπημένα μου μακαρόνια... Και θα κάνουμε μια αναπαράσταση του πρώτου σου ραντεβού με τον εμ... γκουχ.. τον Αλέξανδρο." Ξεροβήχει και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του αλλά χαίρομαι που το σκέφτηκε τουλάχιστον ότι τον θέλω ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μονο για να με βοηθήσει με τον Αλέξανδρο.

Πρώτα το φιλί.

Μετά η διαμονή.

Και τώρα αυτό;

Είναι το σωστό να τον αφήσω να με πάει στο εστιατόριο ή για μία ακόμη φορά θα κάνω τα πράγματα χειρότερα όπως πάνε τις τελευταίες βδομάδες;

Θέλω πολύ να τον δω με την γραβάτα και να αρχίσω να κλαίω από τα γέλια. Όμως τελικά μήπως γίνει και το αντίθετο και να γελάει αυτός που θα με δει στολισμένη;

Ή μήπως τελικά να βγω με την αγαπημένη του πλέον πιτζάμα τουίτι και να τριγυρνάω σαν καμία βαρεμένη που δεν έχει ζωή;

Μάλλον η δεύτερη επιλογή μου ταιριάζει περισσότερο.

"Είσαι εδώ; Εύη τελικά θέλεις;" Κουνάει το χέρι του μπροστά από τα μάτια μου αλλά και πάλι δεν τολμάω να δω το πρόσωπό του. Κάτι στα μάτια του με κάνει να λέω πράγματα που δεν θέλω και να παραδίνομαι πάντα στις δικές του αποφάσεις και μόνο.

Ακουμπάει ελαφρά το μάγουλό μου καθώς προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτεται, ποιες είναι οι προθέσεις του.

"Τι να κάνω μου λες;" Επιμένει να τον κοιτάξω και τελικά ενδίδω στην επιθυμία του. Φυσικά τα λόγια μου φεύγουν ανεξέλεγκτα.

"Τι εννοείς;"

Πάνε με όπου θες άμα είναι να με κοιτάς έτσι...

Από την μια ξέρω ότι είναι θυμωμένος όμως τον βλέπω να με πλησιάζει απότομα σαν να θέλει να με φιλήσει μία ακόμη φορά.

Μήπως πάλι όλα τα φαντάζομαι και απλά με κοροϊδεύει;

Μια φορά ψεύτης, για πάντα ψεύτης.

Αυτό λένε όλοι πάντως.

"Γιατί αμφιβάλλεις τόσο πολύ; Τι νομίζεις; Ότι θα κάνω τα ίδια; Εύη δεν είμαι τόσο ηλίθιος να χάσω το κορι..." Ξαφνικά κόβει την πρότασή του πριν την τελειώσει και σηκώνεται απότομα από το κρεβάτι. Περνάει τα δάχτυλά του μέσα από τα καστανόξανθα μαλλιά του ενώ μου γυρίζει την πλάτη.

"Τι ήθελες να..."

"ΤΙΠΟΤΑ! Τίποτα. Άμα δεν θέλεις δεν θα σε αναγκάσω. Και κακώς το πρότεινα. Ούτος ή άλλος εδώ είμαι για να σου πω τους χαζοκανόνες και να χωριστούν οι δρόμοι μας."

Αφού τον αφήνω να τελειώσει παρατηρώ τα σφιγμένα φρύδια του.

Πρέπει να πω κάτι.

Όμως τι;

"Εμ ναι..." Απλώς συμφωνώ, πράγμα που τον εξοργίζει ακόμα πιο πολύ χωρίς λόγο.

Γιατί είναι τόσο περίπλοκος χαρακτήρας, μου λέτε;

Σαν τι περιμένει από εμένα; Από μόνος του το είπε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι παραπάνω εκτός από τα βασικά. Όχι ότι θα με πείραζε να περάσω λίγο περισσότερο χρόνο μαζί του.

Εννοώντας μαζί του, αναφέρομαι στον παιχνιδιάρικο Πάνο και όχι τον σπαστικό.

Αλήθεια πότε άλλαξε ο χαρακτήρας του τόσο πολύ;

Μπορεί να ήταν εριστικός, να ήθελε πάντα να γίνεται το δικό του, εγωιστής, αλλά δεν θα ξεχάσω ότι μπορεί να γίνει προστατευτικός, γλυκός, αστείος.

Αυτή την στιγμή το μόνο που βλέπω είναι έναν έφηβο που δεν μπορεί να ελέγξει τα αισθήματά του. Και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου γιατί θα αναγκαστώ να τα βρω μαζί του άμα πρέπει να είμαστε μαζί όλη μέρα.

"Τι ώρα είναι;" Ρωτάει απότομα.

"Πήγε έξι." Πέρασε πολύ γρήγορα η ώρα πριν καν το καταλάβω..

Σηκώνομαι και εγώ για να πάω στο μέρος του. Χωρίς καν να το καταλάβω έχω κολλήσει στα μάτια του και αυτός το ίδιο.

"Γιατί με κοιτάς έτσι;"

"Εσύ με κοίταξες πρώτος,αν θυμάμαι καλά..." Γελάω στην σκέψη ότι το παίζει δυνατός ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που μου δείχνει είναι μια βλακώδες έκφραση. Την λατρεύω όμως.

"Τουίτι σε προειδοποίησα. Είμαι δύσκολος. Ειδικά όταν θυμώνω."

Πάνος POV

"Και εγώ τι πρέπει να κάνω δηλαδή;"

Πολλά πράγματα θα μπορούσες να κάνεις μωρό μου αλλά δεν σου τα λέω...

Αχ τι θυσίες κάνω ο μαλάκας. Πες απλά στον μικρό σου φίλο κάτω να κρατηθεί λίγο περισσότερο μέχρι να πάω βγω από αυτό το δωμάτιο.

"Να δεχτείς την πρότασή μου... Γιατί πριν δεν μου απάντησες." Σηκώνω το φρύδι μου καθώς την πλησιάζω λίγο πιο πολύ κάνοντάς την να κομπλάρει.

Πόσο μου αρέσει να κάνω την Εύη να κομπλάρει. Δείχνει ότι δεν είναι στα πάντα τέλεια τελικά όπως λέει πάντα η μαμά μου και αυτό με τρελαίνει.

"Μα πριν από λίγο είπες." Την διακόπτω πάλι ακουμπώντας τα χείλια της με το δάχτυλο μου.

"Ξέρω τι είπα και το παίρνω πίσω." Ποσο γαμημένα θα ήθελα να κρατήσω την υπόσχεση μου και να μην την πλησιάσω. Όμως δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι αυτό το ραντεβού από την στιγμή που έκανα μαλάκια στο μπαρ και την άφησα να βγει εκτός εαυτού.

'Εεμμμ...τότε ας το πούμε ότι συμφωνώ."

"Πολύ σκέφτεσαι και δεν μου αρέσει."

"Το ίδιο και εσύ."

Θέλει να μου πει πως ταιριάζουμε;

Ας γελάσω...

"Ωραία τότε..."

"Υπέροχα."

"Φανταστικά."

"Υπέρλαμπρα."

Που τις βρίσκει τις λέξεις θα ήθελα να ήξερα...

"Γαμημένα υπέροχα."

"Δεν σκεφτόμουν ακριβώς αυτό." Γελάει και το γέλιο της αντηχεί στα αυτιά μου σαν κάτι το τρομερό.

Τι έχω πάθει;

Πέφτω πάνω της με την μια και την ξαναφιλάω. Ξανά.

Ξανα.

Τι τυχερή μέρα που είναι αυτή;

Πριν καν καταλάβω ότι αυτό που κάνω είναι λάθος. Πριν καν θυμηθώ την γαμημένη υπόσχεση που δίνω συνέχεια στον εαυτό μου να μην την πλησιάσω. Πριν δω τα κάστανα τεράστια μάτια της.

Την φιλάω.

Και να που το κλασσικό κομμάτι της με την γλώσσα έρχεται στο στόμα μου σαν να μην ξέρει να φιλάει όπως το πρωί. Όμως ξέρεις κάτι; Μου αρέσει.

Ψάχνω με το ένα ελεύθερο μου χέρι την κλειδαριά για να κλειδωσω πριν μπει η γιαγιά, ο παππούς ή ακόμα και ο μαλάκας ο Κωνσταντίνος και μας χαλάει την στιγμή.

Το καταλαβαίνει όμως και απομακρύνεται.

"Γιατί το έκανες αυτό;"

"Γιατί ξέρω καλύτερα." Την αποστομόνω βάζοντας τώρα την δικιά μου γλώσσα μέσα.

Επιτέλους καταφέρνουμε να σύγχρονιστουμε και ο μικρός μου φίλος πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί. Την πιάνει από τον γεμάτο κώλο της και δεν μπορώ να το χορτάσω.

Τι της βρήκα της Άννας; Γιατί ήθελα τόσο πολύ εκδίκηση;

Αυτός ο άγγελος μπροστά μου την παίζει στο μικρό της το δαχτυλάκι αν θέλει.

Αλλά δεν θέλει και αυτό είναι που λατρεύω. Γιατί δεν είναι σαν εμένα.

Δεν είναι τόσο γαμημένη προσωπικότητα.

Είναι ότι καλύτερο έχω δει.

Κάνει και αυτή κίνηση με την σειρά της ακουμπώντας τους κοιλιακούς μου και με δύναμη με ρίχνει στο κρεβάτι με αποτέλεσμα να ακουστεί.

"Δεν βιάζεσαι λίγο;" Ρωτάω αστειευόμενος από την υπερβολική ανυπομονησία της.

Όμως το αγνό μυαλό της το παίρνει στα σοβαρά νομίζοντας ότι δεν μου αρέσει.

"Πλάκα κάνω Εύη... έλα πάνω μου." Της λέω όμως συνεχίζει να το σκέφτεται.

Αυτές οι σκέψεις να τις χέσω.

"Κορίτσι μου; Εσύ είσαι μεσα; Τι έγινε γιατί ακούστηκε κατι;" Γαμώτο.

Ή γιαγιά η χαλάστρα.

Ευτυχώς είχα κλειδώσει.

Το ζητήσατε... το πήρατε...

Καινούργιο κεφάλαιο μετά από πολυ καιρό.

Άμα μπορείτε αφήστε ένα αστεράκι και ένα σχόλιο γιατί βοηθάνε πολύ!

Ευχαριστώ και μόνο που την διαβάζετε την ιστορία❤❤