Ξυπνάω το επόμενο πρωί με έναν απίστευτο πονοκέφαλο από την αϋπνία. Τι και αν είχα περισσότερες ώρες ύπνου, αφού δεν είχα σχολείο, εγώ ξενύχτησα διαβάζοντας το βιβλίο που είχα πάρει για τις διακοπές.

Μεγαλύτερη ταύτιση με την πρωταγωνίστρια δεν είχα ξαναπάθει!

Έκλαιγα ώρες ολόκληρες με τον πόνο της καθώς οι σελίδες μουσκέυονταν από τα δάκρυά μου.

Τώρα όλοι θα αναρωτιέστε:

Τι ήταν το τόσο συγκινητικό; Καταρχάς άμα η συγγραφέας ξέρει πως να περιγράφει συναισθήματα τότε, ακόμα και το βιβλίο να μην είναι ωραίο από την άποψη να μην έχει περίπλοκη υπόθεση, καταφέρνει να αγγίξει τους αναγνώστες. Και αυτή το κατάφερε σε εμένα τουλάχιστον.

Μου έχουν μείνει ελάχιστα κεφάλαια για το τέλος, και αυτό επειδή κάποια στιγμή δεν άντεχα να διαβάσω άλλο. Τα μάτια μου είχαν στερέψει από το κλάμα και όσο πιο πολύ διάβαζα, τόσο μεγαλύτερα σενάρια σχεδίαζα στο μυαλό μου για τον Πάνο και τον Αλέξανδρο. Συνδύαζα τους ήρωες με την προσωπική μου ζωή και αυτό δεν το άντεχα.

Τι μπορεί να κάνει τώρα; Γιατί δεν άφηνε ήσυχη την σκέψη μου; Και το κυριότερο, γιατί αγχωνόμουν τόσο πολύ για αυτό το άτομο που μου φέρθηκε άσχημα και γνωρίζω πολύ καλά εδώ και τρεις εβδομάδες;

Ανυπομονούσα να φτάσουμε στο χωριό και να πέσω κατευθείαν στο αναπαυτικό κρεβάτι της γιαγιάς Μαρίας και του παππού Κωνσταντίνου. Ούτος ή άλλος το χωριό είναι λίγο πιο έξω απο την Θεσσαλονίκη και απέχει το πολύ μισή ώρα.

Άμα ήμουν τυχερή και δεν με ρωτούσε κανένας τι έχω, τότε θα μπορούσα να σκεφτώ έστω και λίγο, τι θα έλεγα στην Ξένια.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου καθώς τα μάτια μου κλείνουν από την κούραση. Για κάποιο λόγο το σπίτι είναι κρύο και τα πόδια μου παγωμένα. Αλλάζω γρήγορα τις πιτζάμες μου με ένα τζιν ενώ ψάχνω για κάποια χοντρή μπλούζα να φορέσω. Αντιθέτως, στην άκρη της κλασσικής καρέκλας που βρίσκονται πάντα τα ρούχα μου, παρατηρώ την ροζ μπλούζα της κυρίας Στεφανίας.

Πώς μου ξέφυγε αυτή η λεπτομέρεια; Είναι δυνατόν τόσο καιρό να μην το είχα θυμηθεί ότι είχα τα ρούχα της;

Αρχίζω να πανικοβάλομαι, αφού πλέον δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να τα επιστρέψω εκτός...

ΟΧΙ!

Δεν θα τον πάρω τηλέφωνο.

Είμαι σοβαρή; Σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο το άτομο που με κορόιδεψε;

Τα διπλώνω και τα αφήνω πάνω στο κρεβάτι μου μέχρι να βρω μία πιθανή λύση.

Αρπάζω το κινητό μου από το κομοδίνο, που παρεμπιπτόντως έχω να το ανοίξω από εχθές με αυτά που έγιναν. Φυσικά δεν ανησύχησε ούτε ένας για το τι μου συνέβει εχθές και φυσικά δεν έχω ούτε ένα μήνυμα. Όχι ότι έχω και πολλούς φίλους να το παρατηρήσουν ή ότι παίρνω και τηλέφωνα...

Μόνο ο Κωνσταντίνος εξάλλου με είδε μετά το σχολείο. Ύστερα κλειδώθηκα και πάλι στην κρυψώνα μου και άρχισα να διαβάζω σαν να μην υπάρχει αύριο.

Χωρίς να ελέγξω τα δάχτυλά μου, κατευθείαν πατάω το εικονίδιο των επαφών... Το ορκίζομαι όμως θα δω τον αριθμό του και δεν θα κάνω τίποτα άλλο! Δεν θα τον πάρω τηλέφωνο ποτέ ξανά και δεν θα του μιλήσω για κανέναν λόγο!

Αφού έχω φάει τουλάχιστον ένα λεπτό να ψάχνω την επαφή του στο γράμμα Π, αποφασίζω να ψάξω όλα τα γράμματα μήπως έγινε κάποιο λάθος. Και τότε το βλέπω:

Ο μάναρος τουίτι μου

Καταρχήν: Πώς στο καλό χώρεσε να το γράψει όλο αυτό σαν όνομα;

Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω καθώς νιώθω ότι ακούω την φωνή του να με φωνάζει τουίτι. Ή στην προκειμένη περίπτωση να φωνάζει τον εαυτό του μάναρο τουίτι και εγώ να έχω πάρει την πιο ξινησμένη φάτσα μου.

Ρίχνω ένα πνιχτό γελάκι μετά από μια πολύ δύσκολη ημέρα

Ειρωνεία, γελαω με τον ίδιο άνθρωπο ο οποίος μου προκάλεσε όλη την στεναχώρια μου.

Το δάχτυλό μου βρίσκεται ακριβώς πάνω από το εικονίδιο της κλίσης. Διαβάζω τον αριθμό του και χωρίς να περιμένω περισσότερο το πατάω και αρχίζει να χτυπάει.

Τι θα του πω; Ότι έκλαιγα όλο το βράδυ σαν καμία μπακούρα πενηντάχρονη που δεν έχει ζωή;

Η ώρα είναι 8 το πρωί οπότε δεν νομίζω να είναι ξύπνιος... θα το αφήσω άλλες δύο φορές να χτυπήσει και αυτή την φορά όντως θα το κλείσω!

Περνάει η μία... Περιμένω και την δεύτερη κοιτώντας το κόκκινο κουμπί.

"Εύη εσύ;"

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!

Μου πέφτει το κινητό από τα χέρια καθώς ακούω την βραχνή, βαριά φωνή του όντως να απαντάει στην κλήση μου. Σίγουρα τον ξύπνησα. Μουτζώνω τον εαυτό μου για τις βλακείες που κάνω ενώ πέφτω στο πάτωμα με τα γόνατα για να το φτάσω από εκεί που έπεσε.

"Τι έγινε; Έπεσες;" Προφανώς άκουσε το χτύπημα του κινητού και ρωτάει...

Γιατί όμως ρωτάει; Αφού αναμενόμενο είναι ότι δεν τον ενδιαφέρει.

Μόλις βεβαιωθώ ότι έχει σπάσει η εξωτερική οθόνη ανοίγω ξανά το κινητό μου για να του το κλείσω. Θα ασχοληθώ μετά με το σπάσιμο.

Όμως όχι! Η μάνα μου έπρεπε να φωνάξει εκείνη ακριβώς την στιγμή και να ακουστεί σε όλη την γειτονιά!

"Εύη κορίτσι μου; Έπαθες κάτι;"

"Τι στ-" Δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει την πρόταση του, κάνω αυτό που έπρεπε να κάνω εδώ και ώρα.

Χώνω το κινητό κάτω από τα παπλώματα για να μην το δει και αφού βάλω μια μπλούζα τρέχω στην πόρτα για να την ανοίξω.

"Ανδρική φωνή ακούστηκε! Ποιος είναι μαζί σου Εύη;"

"Κανείς!" Της λέω με την τσιριχτή φωνή μου που προδίδει ότι λέω ψέματα. Αφού της ανοίξω να μπει μέσα, καταλαβαίνει και αυτή ότι δεν κρύβω αγόρι...

Βέβαια... Γιατί να το σκεφτεί εξαρχής; Έχω φέρει εγώ αγόρια;

"Τέλος πάντων... Μου είπε ο Κωνσταντίνος ότι κάνατε βαλίτσα για το χωριό του πατέρα σου. Θα καθίσουμε λογικά άλλες δύο μέρες οπότε καλά θα είναι να πάρεις και μαθήματα να κάνεις, άμα χρειάζεσαι να τελειώσεις κάτι γρήγορα."

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται...

"Καλά μαμά. Σε λίγο θα ετοιμαστώ και θα κατέβω να φύγουμε μην ανησυχείς." Την ακουμπάω στον ώμο καθώς προσπαθώ να την διώξω με ήρεμο τρόπο έξω από το δωμάτιό μου.

"Περίμενε! Ποια είναι αυτά τα ρούχα; Πάντως δικά σου δεν είναι!" Όχι που δεν θα το παρατηρούσε...

"Εμμ... Θα σου εξηγήσω μετά!" Την διώχνω επιτέλους και μόλις κλείσω την πόρτα μου βγάζω τον πιο μεγάλο αναστεναγμό μου.

Προσπαθώ να μην τσιρίξω από τα νεύρα μου και να φερθώ πολιτισμένα. Το κινητό το κατέστρεψα...

Άντε να δούμε τι θα σκαρφιστώ να πω για τα ρούχα. Προς το παρόν τα βάζω μέσα στον σάκο με τα ρούχα που θα πάρω στο χωριό μέχρι να δω πως θα τα ξεφορτωθώ.

Παράλληλα η αγουροξυπνημένη φωνή του παίζει στο μυαλό μου σαν κασέτα.

Πρέπει να βρω τρόπο να ξεφύγω από αυτήν την παράνοια. Δεν φτάνει που δεν κοιμήθηκα, πρέπει να σκεφτώ χίλια δυο πράγματα!

Αναγκάζομαι να πάω τουαλέτα και να πλύνω το πρόσωπό μου με κρύο νερό, αφού καφέ δεν πίνω και δεν βρίσκω άλλον τρόπο για να μπορέσω να ξυπνήσω ευκολότερα.

Από εκεί που δεν είχα ούτε μία ειδοποίηση στο κινητό μου, τώρα ο ήχος του κουδουνίσματος δεν με έχει αφήσει σε ησυχία. Τουλάχιστον αυτό είναι ένα σημάδι ότι το κινητό μου ζει!

3 αναπάντητες κλήσεις από: Ο μάναρος τουίτι μου

2 νέα μηνύματα από: Ο μάναρος τουίτι μου.

Η καρδιά μου έχει αρχίσει να χτυπάει πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να μην ξέρω για μία ακόμη φορά τι πρέπει να κάνω.

Αποφασίζω να δω στα γρήγορα τα κοροϊδευτικά του μηνύματα και μετά να σβήσω την επαφή του μία και καλή.

*Εύη σε παρακαλώ πάρε με... Γαμω το σπίτι μου, ανησυχώ εντάξει;* Γράφει στο ένα ενώ συνεχίζει με το δεύτερο.

*Τουίτι κέρδισες! Μου εξάντλησες την υπομονή μου, με έκανες να ανησυχήσω πολύ αλλά σε ικετεύω μην το συνεχίσεις άλλο!*

Δεν γίνεται να μην απαντήσω σε αυτό...

Πληκτρολογώ χωρίς δεύτερη σκέψη.

*Εσύ δεν με σκέφτηκες αφού με χρησιμοποίησες! Μαλ-*

Όχι εντάξει αρκετά το τράβηξα... Ούτε θα τον βρίσω ούτε τίποτα...

Απλά δεν θα δώσω σημασία! Σβήνω ότι έγραψα και τον αφήνω να τρώγεται με τα ρούχα του.

Κατεβάζω τα πράγματά μου στον κάτω όροφο για να δω όλη την οικογένεια μου σε έναν κυριολεκτικό πανικό. Η μάνα μου τρέχει να δει μήπως ξεχάσαμε κάτι, ο πατέρας μου είναι φορτωμένος με σάκους και σακίδια ενώ ο Κωνσταντίνος, ακόμα με τις πιτζάμες, κοιμάται όρθιος.

"Νομίζω πως πλέον είμαστε εντάξει!" Φωνάζει ενθουσιασμένη η μαμά ενώ ο μπαμπάς ξεφυσσάει από ανακούφιση.

Άσε μπαμπά, σε νιώθω.

"Εσύ Κωνσταντίνε δεν θα βάλεις ρούχα αγόρι μου;"

Σιγά μην βάλει. Άμα μπορούσε, όλη μέρα με τις πιτζάμες θα ήταν αυτό το παιδί και κυριολεκτώ.

"Αχ ρε μάνα όρεξη έχεις! Δεν φτάνει που έρχομαι πρωινιάτικα μαζί σας, έχετε και παράπονα."

"Ναι αλλά έτσι ούτε μέχρι τον κάδο δεν θα βγάλεις κορίτσια." Τον κορόιδεψα. Ε και; Τι θα με κάνει; Αυτό ακριβώς μου είχε πει και εμένα όταν ήθελα να είμαι άνετα στην επίσκεψη μας!

"Άντε ρε μικρό. Εσύ δεν κοιμήθηκες μία ώρα πριν... Εγώ όμως ναι γι'αυτό σουτ. " Ναι... κοιμήσου Κωνσταντίνε μου.

Δεν του απαντάω αφού δεν έχω όρεξη να μαλώσω πρωί πρωί.

Η μαμά μου αγανακτισμένη κλειδώνει το σπίτι κάνοντας τον 19282 έλεγχο και μπαίνει στο αυτοκίνητο επιτέλους για να ξεκινήσουμε.

Όμως αυτό που είδα μπροστά μου δεν νομίζω να το περίμενε κανένας.

Έχω παρατηρήσει ότι αυτό το βιβλίο αρκετά άτομα το λατρέψατε και είμαστε ακόμα στην αρχή! Πραγματικά μου δίνετε δύναμη να συνεχίσω♡

Σας ευχαριστώ πολύ! Συνεχίστε να ψηφίζετε.. σας βλέπω 👀