Ησυχία.

Συνήθως μου άρεσε να έχει ησυχία. Ακόμα και η αποπνικτική ησυχία, εκείνη που νόμιζες ότι ήσουν σε μία ταινία τρόμου και θα πεταγόταν κανένα περίεργο τέρας να σε σκοτώσει.

Όμως σήμερα όχι. Θα προτιμούσα να γίνεται χαμός στο σαλόνι. Να φωνάζει ο Κωνσταντίνος με την μαμά και να την πειράζει με τα αστεία του, καθώς ο μπαμπάς θα ζητούσε ησυχία.

Αντιθέτως είμαι μόνη. Το μόνο που ακούγεται είναι οι συνεχόμενοι λυγμοί. Ήξερα πως κάποτε θα συνέβαινε και αυτό. Όμως δεν το περίμενα έτσι... δεν περίμενα να γίνει κάτι τόσο κακό. Πόσο κακία μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για να το κάνει αυτό;

Ανοίγω την τηλεόραση μπροστά μου σε ένα τυχαίο κανάλι. Απλά και μόνο για να μην ακούγονται οι περίεργοι ήχοι που κάνω όταν κλαίω. Χάνομαι στον γελοίες συζητήσεις που κάνουν οι παρουσιαστές, μόνο και μόνο γιατί δεν θέλω να αναλύσω τίποτα ακόμα.

Την ίδια στιγμή η εξώπορτα ακούγεται να ανοίγει και τρέχω στην κουζίνα να σκουπίσω τα δάκρυά μου πριν με δει κάποιος σε αυτή την κατάσταση. Και εννοώντας κάποιος, μιλάω για τον Κωνσταντίνο, αφού είναι ο μόνος που θα μπορούσε να έρθει τέτοια ώρα στο σπίτι.

"Τι ακούγεται έτσι σαν να ψωφάει τιποτα;" Φωνάζει καθώς πλησιάζει στην κουζίνα ενώ φυσσάω την μύτη μου με ένα χαρτομάντιλο.

"Δεν έχω όρεξη για πλάκα." Του λέω λίγο παραπονεμένα ενώ τρίβω τα πρησμένα μου μάτια.

"Τι έγινε; Θα σε κοροϊδεύα ό,τι δεν έγραψες καλά σε διαγώνισμα, όμως από ότι μπορώ να καταλάβω δεν νομίζω να ισχύει και πολύ." Το πρόσωπό του σοβαρεύει. Βγάζει το μπουφάν του και με πλησιάζει με ανοιχτά τα χέρια του. Δεν αντιστέκομαι στην αγκαλιά του.

Όταν το θέλει γίνεται πολύ γλυκός...

Όμως ΜΟΝΟ όταν το θέλει. Αλλιώς μπορεί να είναι τύραννος.

Έτσι και αλλιώς μόνο μία αγκαλιά χρειαζόμουν για να ξεκινήσω έτσι απλά να ξανά κλαίω.

"Γιατί νομίζω ότι εδώ φταίει ο χλε χλες; Μην νομίζεις ότι δεν παρατηρώ εγώ τις κινήσεις σου από την στιγμή που τον είδες." Και εγώ που νόμιζα ότι δεν είχα αδερφό ντετέκτιβ...

Αφού δεν απαντήσω, σκουπίζω την μύτη μου με την φούτερ του και αρχίζω να γελάω μέχρι να το καταλάβει. Μόλις το βλέπει φωνάζει ΙΟΥΥΥ και ξεκινάει να τρίβει το μανίκι του πάνω στο πρόσωπό μου. Από εκεί που δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το κλάμα, τώρα ξαφνικά παίζουμε κυνηγητό με τον Κωνσταντινο σε όλο το σπίτι. Παραδίδομαι επιτέλους και αναγκάζομαι να δεχτώ την μπλούζα του ως δώρο, όπως μου είπε...

Εκεί που περίμενα να βγάλει την μπλούζα του για να την βάλω στο πλυντήριο και να δω μία αγύμναστη κοιλιά, ξαφνικά μπορώ να μετρήσω έναν έναν τους κοιλιακούς του.

"Ποτέ εσύ πρόλαβες να κάνεις τέτοιους κοιλιακούς;" Ρωτάω αλλά αμέσως μετά θυμάμαι ότι σπουδάζει στην γυμναστική ακαδημία.

Καλά, ο Πάνος μου πήρε και το λίγο μυαλό που είχα...

"Τι νομίζεις; Ότι είναι εύκολο να κάνεις σεξ; Κοίτα τι μου προκάλεσε η συχνή χρήση του!" Και μόνο που σκέφτομαι τι μόλις μου απάντησε με κάνει να νιώσω αηδισαμένη.

"Δεν κάνεις χρήση του Κωνσταντίνε..." Πάω να του εξηγήσω το λάθος του όμως με διακόπτει.

"Καλά βρε φυτό, συγγνώμη, λάθος μου."

Μόλις είπε συγγνώμη και κοίταξα τα καστανά του μάτια θυμήθηκα τον Πάνο. Με την ίδια απάθεια μου είπε το συγγνώμη πριν λίγο.

Με κοίταξε περιμένοντας εγώ να πιστέψω ένα ακόμα ψέμα του. Δεν το εννοούσε το συγγνώμη. Το ξέρω.

Όσο και να θέλω εξηγήσεις, δεν μπορώ να το κάνω στον εαύτο μου και να τον ξαναπλησιάσω. Θα είναι η καταστροφή μου, όπως έλεγε και ο Αλέξανδρος.

Τι και αν ήθελε να χωρίσει την Ελπίδα; Δεν μπορεί να σκέφτηκε έστω και ένα λεπτό ότι θα με ζήλευε.

Γι'αυτό και οι αγκαλιές, γι'αυτό και ο πανικός, γι'αυτό όλα. Ήταν φανερό από την πρώτη στιγμή ότι δεν με ήθελε για καλό λόγο δίπλα του, όμως τον πίστεψα. Του εμπιστεύτηκα το μυστικό μου!

Ωχ θεέ μου... Σίγουρα τα ξέρει όλα ο Αλέξανδρος. Γι'αυτό με κοιτούσε έτσι! Υποτιμητικά.

Μου έρχεται να πάω στο δωμάτιό του και να σκίσω όλα τα ρούχα του, μόνο και μόνο επειδή δεν του αρέσει!

Θα τα φορέσω και μετά...

"Είσαι καλά;" Με κοιτάει περίεργα επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα.

"Ας πούμε ναι."

"Θέλεις να μου μιλήσεις; Άμα στεναχωριέσαι για αυτόν που νομίζω πραγματικά θα πάω στο σπίτι του και θα τον πλακώσω τόσο πολύ που δεν μπορέσει να σηκωθεί από το κρεβάτι!" Ρίχνω ένα ψεύτικο χαμόγελο γιατί πραγματικά χαίρομαι που έστω και με αυτόν τον τρόπο με στηρίζει.

"Δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα μέχρι να σιγουρευτώ για κάποια πράγματα." Ψέματα. Δεν έχω να σιγουρέψω τίποτα. Είναι ένας ψεύτης.

"Ναι αλλά σίγουρα μπορείς να πλύνεις την μπλούζα χωρίς να ξανα κλάψεις μέχρι να γυρίσω έτσι;" Μου λέει και με μικρά βήματα προς τα πίσω περιμένει την απάντηση μου. Δεν ξέρω τι τον έπιασε ξαφνικά και βιάζεται να φύγει αλλά δεν με ενδιαφέρει και πολύ.

"Δεν σου υπόσχομαι τίποτα. Που πάς;" Απογοητεύτηκα που θέλει να με αφήσει μόνη να πλύνω την μπλούζα του.

"Μέχρι το δωμάτιό μου ρε Εύη... Πρέπει να κάνω βαλίτσα και..."

"Κάτσε! Τι βαλίτσα;"

"Θα πάμε χωριό για λίγες μέρες και η μαμά μου είπε πως οι παππούδες θέλουν να μας δούνε... Άσε που ήδη σκέφτομαι εκείνα τα κορίτσια με τα μίνι ή και χωρίς αυτά..."

"Καλά καλά... Άσε τα κορίτσια τώρα και πες μου, είναι αναγκαίο να έρθω και εγώ;"

Φαντάζομαι πως θα είναι οι επόμενες μέρες μου άμα λείπουν όλοι από το σπίτι και δεν μπορώ να κρατήσω το χαμόγελο που σχηματίζεται στο πρόσωπό μου. Αρχικά θα τελειώσω όλες τις σειρές μου και τα βιβλία που έχω αφήσει στην μέση...

Άσχετο άμα το πιθανότερο είναι να κλαίω μόνη μου τρώγοντας όλη μέρα σαν ένα μικρό γουρουνάκι.

"Αυτό δεν είπα πριν; Θέλουν να μας δούνε. Και επειδή δεν πήρα μαζί μου πολλά ρούχα, πραγματικά θα μου έκανες χάρη να την έπλενες πριν φύγουμε." Μου κλείνει το μάτι, λες και θα αλλάξει η αχαριστία του.

Αλλά δεν μπορώ να του πω όχι. Ούτος ή άλλος εγώ φταίω.

Μπαίνω στο μπάνιο και αποφασίζω να την πλύνω στο χέρι. Παίρνω το απορρυπαντικό της μαμάς και μόλις ανοίγω το καπάκι μυρίζω το άρωμα...

Όλα τα απορρυπαντικά πάντα έχουν έντονη μυρωδιά που την είχα συνηθίσει είναι η αλήθεια. Όμως αυτό έχει μία ξεχωριστή μυρωδιά... Πιο έντονη και ταυτόχρονα απαλή, σαν να μυρίζω λεβάντα, σαν εκείνη στην ντουλάπα του Πάνου.

Ιδέα μου είναι ή με έχει σημαδέψει κανονικότατα;

Ρίχνω λίγο πάνω στον λεκέ και αφού το ξεπλύνω το απλώνω αφήνοντάς το να στεγνώσει.

Και πολύ ασχολήθηκα.

Κλείνω τα μάτια μου καθώς κλειδώνω την πόρτα του δωματίου μου, για να μην με ενοχλήσει κανένας, και προσπαθώ να φανταστώ κάτι θετικό που θα με παροτρύνει να πάω στο χωριό. Βλέπεις εγώ δεν πάω για τα κορίτσια με τις μίνι φούστες χειμωνιάτικα.

Ούτε καν σήμα δεν πιάνει καλά καλά.

Βέβαια ίσως είναι καλύτερα να απομακρυνθώ από την Θεσσαλονίκη για τις γιορτές. Όσο και μεγάλη πόλη να είναι, από εκεί που δεν τον περιμένεις θα σου έρθει ο γνωστός.

Θυμάμαι ξανά τα λόγια της Ξένιας το πρωί. Σίγουρα το ότι θα πάει και αυτή μου δίνει κάποιο κίνητρο, όχι ότι θέλω να της εξηγήσω αυτό που έγινε το πρωί, όπως της υποσχέθηκα.

Και ο Πάνος μου υποσχέθηκε πράγματα όμως έκανε ακριβώς το αντίθετο...

Νιώθω σαν ένα πεταμένο σκουπίδι. Σαν από αυτά που κάποιοι αχρείοι πετάνε στον δρόμο λες και δεν τους επηρεάζει άμα μολύνουν, άμα συμβάλλουν στην καταστροφή του πλανήτη. Γιατί μπορεί να θεωρούν ότι πέταξαν ένα μικρό σκουπιδάκι, όμως αυτό το μικρό σκουπίδι κάνει την αλλαγή. Το μόνο που τους  ένοιαζε ήταν το πως θα το χρησιμοποιούσαν όταν ήταν χρήσιμο, και όταν έγινε άχρηστο, απλά το πετάνε.

Μόνο που δεν σκέφτονται ότι όντως έχει συναισθήματα.

Έχει συναισθήματα ένα σκουπίδι;

Τι έφτασα να λέω θεέ μου;

Εντάξει χρειάζομαι κάποιον αντιπερισπασμό επείγοντος!

"Ευηηηη!" Αναστηθεί και ο Λάζαρος.

"Τι θέλεις;"

"ΈΛΑ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!"

Πιθανά σενάρια που είναι επείγοντα με βάση το μυαλό του Κωνσταντίνου:

Πρώτο και το πιο πιθανό είναι να ζητάει  χαρτί τουαλέτας επειδή έχει τελειώσει.

Δεύτερο σενάριο, να θέλει να με πειράξει με κάποια σαχλή πλάκα, για να ανέβει η διάθεσή μου, όπως παλιά.

Τρίτο σενάριο, να είναι κάτι όντως επείγον, όπως να έχει κόψει το χέρι του επειδή πχ δεν ξέρει πως να πιάνει τα μαχαίρια της κουζίνας. *Ναι είναι μεγάλη επιστήμη πως να πιάνεις μαχαίρια*

Ξεκλειδώνω την πόρτα και καταλαβαίνω ότι έπεσα μέσα στις θεωρείες μου, για μία ακόμη φορά, αφού ακούω την φωνή του από την τουαλέτα.

"Μπορείς να μου φέρεις κωλόχαρτο;"

"Καταρχάς μην φωνάζεις, είμαι έξω από την πόρτα, και δεύτερον θα περιμένεις λίγο."

"Πφφφ." Ξεφυσσάει με τέτοιον τρόπο που είναι τόσο αστείος αφού εγώ είμαι έξω από την πόρτα και πάω στοίχημα ότι τον άκουσε μέχρι και η γειτόνισσα.

Βρίσκω από την αποθήκη το ρόλο και αφού φτάσω και πάλι στην 'επικίνδυνη ζώνη' τον προειδοποιώ ότι θα μπω. Κλείνω κλασσικά τα μάτια μου με τα χέρια μου και μόλις το πάρει βγαίνω γρήγορα από εκεί μέσα. Πριν δηλαδή μυρίσω κάτι, άμα με καταλαβαίνετε.

Παρόλα αυτά ένα έχω στο μυαλό μου από την στιγμή που γύρισα στο σπίτι.

Οι διακοπές μου θα περάσουν πολύ δύσκολα.

Συγγνώμη που άργησα να ανεβάσω.

Ελπίζω να σας άρεσε♡