Και τώρα τι;

Πρέπει να ανεχτώ αυτό το θέαμα;

Να τον βλέπω να τρώει τα μακαρόνια μπροστά μου λες και δεν υπάρχει αύριο; Δεν έχει βάλει ούτε σάλτσα! Σκέτα τα τρώει σαν κανένας άνθρωπος των σπηλαίων.

Κάνει λες και έχει να φάει μήνες! Και ξέρω ότι τα φαΐ της κυρίας Στεφανίας τα σπάει.

Το μαρτύριό μου όμως δεν τελειώνει εδώ... Πάλι καλά ο μπαμπάς που τον ξέρει και δεν θεωρεί και αυτός ότι κάτι τρέχει μεταξύ μας, αλλά πως εξηγείς τι συμβαίνει στην μαμά μου που από την πρώτη φορά που μπήκε στην ζωή μου θέλει να μας παντρέψει; Μάνα και πεθερά τώρα μας έχουν περάσει μέχρι και τα στέφανα! Το ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα ο Πάνος με ξεπερνάει. ΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ ΜΟΥ ΛΕΤΕ;

Ο Κωνσταντίνος αναγκαστικά κάθισε δίπλα του και πραγματικά είναι φριχτό να τους βλέπω δίπλα δίπλα να ρίχνουν δολοφονικές ματιές. Αμέσως κοιτάνε και οι δύο εμένα λες και πρέπει να βάλω εγώ κάποια τάξη σε αυτό το μπλέξιμο.

Η Ξένια από την στιγμή που ήρθε με τους γονείς της δεν έβαλε γλώσσα μέσα της. Αν και η θεία με τον θείο δεν ασχολήθηκαν και πολύ με την παρουσία του Πάνου, η Ξένια αντιθέτως έχει καταλάβει πολλά.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ η ίδια δεν έχω ιδέα σε τι φάση βρισκόμαστε, αλλά αφού η Ξένια θέλει να πιστεύει ότι είμαστε μαζί δεν μπορώ να της πω το αντίθετο. Ούτος ή άλλος πάντα τα δικά της πιστεύει...

"Τι λένε εκεί τα πιτσουνάκια;" Με κοιτάει με ένα από τα πιο περίεργα βλέμματα που έχω δει από την γιαγιά μου.

Και φυσικά αναφέρεται σε εμάς τους δύο.

Κατευθείαν και ο Πάνος και ο Κωνσταντίνος με κοιτάνε ταυτόχρονα περιμένοντας οπωσδήποτε την δικιά μου απάντηση.

"Γιαγιά όλα καλά. Σε λίγο θα φάει και θα φύγει και ο Πάνος να μην το κρατάμε γιορτινες ημέρες..." Κάνω μια προσπάθεια να την προϊδεάσω ότι δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να καθίσει παραπάνω μαζί μας από μισή ώρα ΤΟ ΠΟΛΥ!

"Αχ αγόρι μου γιατί δεν θέλεις να καθίσεις με το κορίτσι μας; θα σου βρούμε κρεβάτι και να κοιμηθείς άμα χρειαστεί!" Τι να κάνει;;;;

ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΗΝ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΓΩ!

"Πραγματικά δεν χρειάζεται... Εκτός...." Μιλάει με γεμάτο το στόμα μακαρόνια και το περίεργο είναι ότι αντί να μου φανεί αηδιαστικό, μου άρεσε...

Αλλά ΟΧΙ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΤΟΣ.

ΘΑ ΦΥΓΕΙ. ΤΕΛΟΣ.

Κανένας άλλος δεν δίνει σημασία στην συζήτηση μας εκτός από τις προξενήτρες μας και τον Κωνσταντίνο ο οποίος δεν νομίζω να αντέξει παραπάνω από ένα λεπτό πριν κάνει την έκρηξη του στον Πάνο.

"Χλε χλε μην τολμήσεις να μας κατσικωθεις και το βράδυ... αρκετά δεν σε αντέξαμε;" Να τη και η απειλή που σας είπα.

Τόσο αναμενόμενο είναι το σόι μου πια;

"Κωνσταντίνε τι πράγματα είναι αυτά; Καλούς τρόπους δεν σε έμαθα; Αποκλείεται να το διώξουμε το αγόρι μας! Τώρα θα τηλεφωνήσω στην Στεφανία να την πω πως θα μείνει εδώ!" Μανα να σου τύχει... Τώρα την έπιασε το μητρικό της καθήκον.

Άμα ήμουν μόνη μου σε ένα δωμάτιο θα μπορούσα να τσιριζω άνετα μέχρι να μην έχω φωνή αύριο.

Αλλά δεν έχω άποψη! Δεν έχω καν γνώμη άμα θέλω να μείνει. Τόσο καλά...

Με πλησιάζει ο παππούς μου κάνοντας μου νόημα να μιλήσουμε κάπου μόνοι μας.

Αναγκάζομαι να σηκωθώ από το τραπέζι αφήνοντάς τους όλους μόνους τους, χωρίς να ξέρω άμα αυτό είναι καλό ή κακό.

Με οδηγεί στο δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα και με βάζει να καθίσω στο κρεβάτι. Επεξεργάζεται τα μάτια μου κάνοντάς με να τρομάξω στο τι θέλει να μου πει.

"Μπορεί να μην θέλεις να μιλήσεις μπροστά σε όλους. Να θεωρείς ότι η γνώμη είναι ασήμαντη. Αλλά από εμένα δεν μπορείς να κρυφτείς. Το βλέπω από την στιγμή που ήρθες στα μάτια σου. Τι τρέχει; Θέλεις να τον διώξω τον νεαρο;" Μου μιλάει καθαρά ακουμπώντας απαλά το χέρι του στον ώμο μου χωρίς να φεύγει το δικό του βλέμμα από τα μάτια μου.

Νιώθω ότι θέλω για μία ακόμη φορά να κλάψω. Αλλά αυτή την φορά θα βγούν τα δάκρυα της λύτρωσης. Γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει πιο μπροστά ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μου το μόνο που θέλουν είναι το καλό μου;

Ο παππούς μου... πάντα ήταν ο ψυχολόγος μου. Έχει δίκιο ότι δεν μπορώ να κρυφτώ από αυτόν. Όμως δεν έχει καταλάβει ένα πράγμα.

Δεν προσπαθώ να κρυφτώ από τον παππού μου. Από τον ίδιο μου τον εαυτό κρύβομαι.

Το ερώτημα είναι ένα.

Θέλω να φύγει; και αν όχι τον έχω συγχωρέσει όντως ή είναι και αυτό μια ψευδαίσθηση;

"Όχι παππού. Εντάξει. Απλά είναι πολύ πιεσμένη η μέρα και δεν αισθάνομαι καλά. Μπορεί να μείνει άμα τόσο πολύ επιμένει η μαμά και η γιαγιά."

"Το ξέρεις πως η γιαγιά σου θα κάνει τα πάντα για να σε παντρέψει ε; Πότε δεν γλυκοκοιταξες κάποιο άλλο αγόρι του χωριού και χάρηκε με τον Παναγιώτη σου." Χαμογελάει.

"Το ξέρω."

"Γι'αυτό πάνε μέσα και υπερασπίσου τον εαυτο σου. Πες τους ότι εσύ αποφάσισες και όχι οι άλλοι για εσένα."

"Σ'ευχαριστώ." Τον αγκαλιάζω κρατώντας με το ζόρι μου τα δάκρυα.

"Α! Και κάτι τελευταίο κορίτσι μου. Μην ξεχάσεις πως και εγώ την γιαγιά σου την πλήγωσα πολλές φορές... Όμως το βλέμμα του ερωτευμένου δεν αφήνει κανενα εμπόδιο στο να φανεί ξεκάθαρα στα μάτια η αγάπη. Γι'αυτό είμαστε πλέον ευτυχισμένοι με την ζωή μας. Αφήνουμε το παρελθόν και πάντα βλέπουμε το μέλλον Εύη μου."

Κλείνει την πόρτα τελειώνοντας και την τελευταία πρότασή του. Φεύγει ο μόνος άνθρωπος που είπε κάτι σωστό μέσα στην μέρα. Και δεν ξέρω άμα πρέπει να χαρώ ή να κλάψω. Δεν ξέρω καν τι είναι αυτό που νιώθω.

Η πορτα ξανά ανοίγει περιμένοντας τον παππού να μπει μέσα όμως αντιθέτως μπαίνει ο Πάνος.

"Μπορώ να περάσω δεσποινίς τουιτι;"

Δεν μπορώ να του αρνηθώ όταν έχει ήδη περάσει μέσα κλείνοντας την πόρτα. Άρα...

"Ναι."

"Από ότι φαίνεται θα μείνω μαζί σου όλη μέρα. Αλλά άμα όντως δεν με θέλεις θα φύγω."

"Όχι." Απαντάω γρήγορα πριν αλλάξω πάλι γνώμη.

"Όχι τι;" Σηκώνει το φρύδι του χασκογελόντας πονηρά.

"Όχι δεν θέλω."

"Δεν θέλεις να φύγω ε; Αφού με θέλεις τρελά γιατί δεν το λες;" Γιατί πρέπει να ιδρώνω όταν μου λέει τέτοια πραγματα; Πρέπει να σταματήσει ο οργανισμός μου να αντιδράει έτσι...

"Γιατί-τι εγ-γώ θέλω τον Α-Αλέξανδρο."

"Δεν με κάνεις να σε πιστέψω όπως το λες γατούλα."

"Κι όμως ισχύει. Και παρεμπιπτόντως που είναι η έκπληξη που μου υποσχέθηκες;"

"Ούτε τον κανόνα μου όμως βρήκες γιατί να σου πω την έκπληξη;"

Το ξέχασα τελείως. Πως γίνεται να έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου που να θυμηθώ μέχρι και τον κανόνα;

"Άμα είναι ο κανόνας να τρως σαν γουρούνι πάντως το πέτυχες." Στριφογυρίζω ειρωνικά τα μάτια μου και σηκώνομαι από το κρεβάτι για να βγω έξω με τους υπόλοιπους όμως το χέρι του, όπως έχει γίνει συνήθεια πλέον, τραβάει το δικό μου κοντά του. Πέφτω με φορά πάνω στο σώμα του αφού χάνω την ισορροπία μου με αποτέλεσμα να πέσουμε ταυτόχρονα πάνω στο κρεβάτι.

Το χειρότερο όμως από όλα είναι ότι πέφτω με όλη μου την δύναμη με όλο μου το σώμα και επαναλαμβάνω ΜΕ ΟΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΣΩΜΑ πάνω στο δικό του. Και ναι καλά φανταστήκατε... κάτι δονείται.

Γελάω προσπαθώντας να κρύψω την αμηχανία μου. Το ίδιο από ότι κατάλαβα κάνει και αυτός. Αυτή η φορά όμως είναι διαφορετική. Όντως γελάει και δεν με ειρωνεύεται. Δεν έχει το μισό γελακι που πάντα κάνει για να το παίξει κλασσικός Πάνος. Είναι ολόκληρο γέλιο κοιτώντας το δικό μου και παίζει με τα μαλλιά μου καθώς συνεχίζω να αισθάνομαι την δόνηση.

Την ίδια στιγμή την πόρτα ανοίγει ο Κωνσταντίνος με την Ξένια και το λιγότερο που παθαίνω είναι να φρικάρω και να σηκωθώ απότομα από πάνω του με αποτέλεσμα να πέσω στο πάτωμα.

Για μια ακόμη φορά.

Με το κεφάλι μου στο πάτωμα.

Και όλοι να με κοιτάνε σαν να είδαν εξωγήινο.

"Το καλό που σου θέλω να μην την ξανά αφήσεις να πέσει ρε μαλάκα. Κάθε φορά που είναι μαζί σου βγάζει και από ένα καρούμπαλο. Λες και είναι τίποτα φυσιολογικό να πούμε."

"Δεν φταίω εγώ! Νομίζεις θέλω να την βλέπω συνέχεια χτυπημένη; Θα νομίζουν ότι κάνουμε πολύ άγριο σεξ και ότι την αφήνω στον τόπο κάθε φορά." ΤΙΙΙΙΙΙΙ ΜΟΛΙΣ ΑΚΟΥΣΑ.

ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΠΑΙΔΙΑ.

ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ.

Από τα δύο αγόρια μόνο η Ξένια ήρθε να με βοηθήσει. Αυτοί από το να τρώγονται μεταξύ τους ξέχασαν καν ότι υπάρχω.

"Και μόνο που το λες μπροστά μου με κάνεις να θέλω να σου σπάσω το πρόσωπο. Όλοι το ξέρουμε ότι δεν τα έχετε. Η αδερφή μου άλλον θέλει."

"ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΤΗΣΕΤΕ ΟΛΟΙ; ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΑΣ ΑΚΟΥΩ! ΦΥΓΕΤΕ! Κωνσταντίνε πάρε την Ξένια και αφήστε με λίγο μόνη με τον Πάνο." Ρους κάνω επιτέλους νόημα να φύγουν γιατί πραγματικά άμα τους άφηνα λίγα δευτερόλεπτα μαζί παραπάνω δεν θα ζούσε ένας από τους δύο.

"Καλά. Απλώς θέλω να ρωτήσω κάτι τελευταίο στον φίλο μου τον Πάνο. Δεν μου λες... Σε είδα στην τηλεόραση τις προάλλες.."

"Σε ποιο κανάλι;"

"Στο animal planet." Κλασσικά.

"Ρε άντε χέσε μας."

Γελάει με το αστείο του, η Ξένια τον τραβάει να φύγουν απο την μπλούζα με ένα χαζό γελακι στο πρόσωπό της και ο Πάνος αλλάζει τα 1000 χρώματα του Χρήστου.

Γενικότερα όλα καλά.

Το κεφάλι μου πονάει λίγο αλλά θα το βολέψουμε κι αυτό.

Έτσι δεν ειναι;