Parang nanigas ang mga paa ko at hindi ko na maihakbang palayo, I want to leave the place for them to have a private moment together kaya nga pinipilit kong kayaning maging mag-isa dahil alam kong silang dalawa ang magkasama.

"Bakit ba kasi siya palagi? I am also your friend here!" I heard April taking steps towards Tristan who is busy fixing a yellow sunflower that is made of colored paper.

Tumigil ang lalaki sa ginagawa at humarap sa kausap. Dahil sa takot na baka makita,ay nagtago ako sa gilid ng room kung saan kita ko pa rin ang mga nangyayari. Tristan walks towards her and looked straight to her eyes. "You know why I am doing this, magkaiba kayo."

"Masaya na siya, taking lunches and snacks with her ultimate crush, nakita mo naman di ba?" she eagerly cling her arms on Tristan's.

I can see that she likes him. Kaya pala iba ang naging pakiramdam ko sa gulat niya ng makita ako sa video call ng araw na yon. I thought she is just having a hard time dealing with a subject pero mali pala.

Is she that desperate? Ganoon niya ba kagusto si Tristan that she is willingly turns to someone na hindi siya? Bakit hindi niya sinabi sa akin? We are best friends.

Inis at marahas na tinanggal ng lalaki ang pagkakahawak sa kanya. He closed his eyes and massage his temples. "April you know how Aryl means to me, kaya nga dumidiskarte na ako di ba? Nagpatulong ako sa 'yo kasi akala mo gusto mo rin siyang maging masaya."

Her eyes flew at the floor. "Ginawa ko yun hindi para sa kanya." April's drew a smile on her lips. I gently shook my head as I saw that familiar smile. Yung ngiting magpapanatag sa kanila, yung ngiti na tinatago lahat ng sakit sa sistema mo. Yung ngiting ibinibigay mo kahit na durog na durog ka na. "Ginawa ko kasi gusto kong maging masaya ka."

Mabilis akong naglakad papasok sa room. Kung ganito ang magiging epekto ng tulong na to sa kaibigan ko, huwag na lang. Ako na lang. Huwag na siya. I always want to see the carefree and happy-go-lucky April, hindi ito. Hindi yung nakita ko.

Tristan's eyes widen, umayos naman ng kanyang pagtayo si April saka ngumiti. Imbes na lumapit kay Tristan ay mabilis akong gumawi sa kaibigan kong babae at kinulong siya sa mga braso ko.

I gently caressed her shoulder-leght hair. "Huwag," halos pakiusap ko ng saad. "I always want to see the carefree smile of yours. Huwag ka ng gumaya sa akin na hindi na makangiti ng totoo."

Humiwalay ako sa kanya ng maibulong ko iyon. Her eyes are starting to mirror my blurry eyes. "You are my friend, my sister and my best buddy, kaya gusto ko na makita yung masayang ngiti sa labi mo. Ayokong makita yung katulad ng kanina."

Pinunasan niya ang luha na tumakas sa mga mata niya saka binigyan ako ng signature smile niya. Her smiles is my favorite next to my dad. Sa kanya na lang ako humuhugot ng liwanag.

"Ryl,I'm sorry." I beamed at her and wipe the trail of her tear earlier.

"No, you don't have to. Gusto mo lang naman siya." Tinuro ko ang parte ng katawan niya kung nasaan ang puso. "Hindi madidigtahan ang puso ng tao pero pwede mong turuan ng paunti-unti." Her eyes widen at what I said. Hindi niya siguro inaasahan na sasabihin ko yon. "I want my friends to be happy, iyon lang masaya na ako."

"Aryl." Natigil ako sa pagkausap kay April ng marinig ko ang kakaiba na namang tibok ng dibdib ko.

No,Ryl.

"Kakausapin ko muna siya," mahina kong saad sa babae. April only nod her head saka lumabas ng room.

I took a deep breath to compose myself bago ako humarap sa lalaki. Tristan is holding a bouquet of sunflower that he knows my favorite.

"T," I called his name.

"Hindi ka naman siguro manhid para hindi makaramdam hindi ba?" he asked. Alam ko, alam ko pero hindi ko tinuon ang pansin ko roon. I love him but I am not that strong and brave to take risks. Ayokong masira ang pagkakaibigan namin dahil lang sa masisira naming relasyon sa hinaharap.

"T, hindi."

His brows knitted, halos magsalubong na 'yon dahil sa sagot ko. "What do you mean?" natatawa niyang saad habang nakatingin sa akin. "Anong hindi? Hindi mo naramdaman na gusto kita... o hindi mo gusto na gusto kita?"

Nag-iwas ako ng tingin sa kanya, yes I don't want us to be more than friends pero gusto ko siya, ayokong makita ang sakit sa mga mata niya.

He gently cupped my face and looked straight to my eyes. "I like you..." He shook his head na parang may maling nasabi bago niya ako muling tiningnan na parang ako lang ang sagot sa lahat-lahat niya. "No, I love you from the very start."

Hinawakan ko ang kamay niya na nakahawak sa mukha ko saka marahang tinanggal ang pagkakahawak non sa pisngi ko. "T, I don't feel that way, I only want you to be my friend."

"That's why I'm here!" He is rooted on his place. "I wanna court you!"

"T, huwag. "Kasi ayaw ko. "T, huwag mo na akong gustuhin dahil hindi ako karapat-dapat na mahalin,eh. I am not worthy to have a place in your heart kaya huwag ako..." I held his hands tighter as he is watching my tears slowly travelling down on my face. "Huwag ako kasi hindi ko kayang magmahal... hindi ko kaya ibigay ang lahat dahil alam kong may nasira akong buhay. I don't want to be selfish, kaya please, sa iba mo na lang ibaling yung pagmamahal mo."

"Baka pwede... R-ryl, I do better... I'll be the best...mag-aaral na ako ng mabuti, hindi na ako magtatampo, iiwasan ko na ang kakaselos, just please...p-please."

Habang tumatagal ay pahirap nang pahirap ang aking paghinga. I even need to take a deep breaths bago humarap ulit sa mga mata niya. "Kung ganoon nga lang sana yon kadali, T.  Ginawa ko na, s-sumugal na ako... P-pero kasi hindi ikaw ang may mali, h-hindi ikaw, kasi ako... N-nasa akin y-yung problema. H-hindi ko k-kasi kayan mahalin ang s-sarili ko k-kaya alam ko na k-kapag pumayag ako, m-masasaktan lang kita na a-ayaw ko n-namang magyari."

His eyes glistened in pain but he managed to smile. A fake one. "K-kaya nga let me prove myself to you. Hindi mo kailangan mamomblema, lahat ng pagkukulang mo, pupunan ko. I proved myself to your dad and he agreed. Boto siya sa akin."

I chuckled weakly and wipe the tears that rolled on my cheeks. "That would be very unfair. I don't want that kind of love. I want to be your friend, kasi alam kong mas tatagal tayo sa ganoon. You are so special kaya ayaw kong masaktan ka."

"Your dad likes me for you, please."

"He is not." Hindi boto sa yo ang daddy ko kasi yung taong nakausap mo ay hindi ko daddy. Hindi siya ang totoong ama ko.

"What do you mean he is not?" he asked again, slightly tilting his head acting like he is lost. "Halos itulak ka na nga niya sa akin tapos sasabihin mo na hindi?"

I gritted my teeth in annoyance. Alam na alam ko ang mga iyon. Daddy Rodrigo purposely let Tristan to ride with us because he likes him for me. He even joke around with him na nagpapalipad-hangin na gawin akong girlfriend.

"Hindi siya ang daddy ko," I whisper, huli na para mabawi yon dahil agad kong nakita ang pagbabago ng ekspresyon sa mga mata niya.

His eyes that is full of annoyance is now looking at me na parang anumang oras ay mag-bebreak down ako. Feeling ko nga hinahanda na niya ang sarili niyang maging human handkerchief once na mangyari yon.

Pero ayaw ko mangyari ang mga iyon, I want him to know that I am okay, that he needs to be with our friend, that she needs him more than I am. Gusto ko na sundan niya si April, na pagbigyan niya ang kaibigan at baka sakaling matulungan niya ang kanyang sarili na magustuhan ang dalaga. Pero wala sa gusto kong mangyari ang kanyang ginawa, he sighed before holding my hand, guiding me to sit.

Humila siya ng isa pang upuan saka umupo sa harapan ko. Hindi niya pinakawalan ang kamay ko habang ang mga braso niya ay nakapatong sa arm rest ng upuan.

"Okay ka lang ba?" that's always his question and I always lie as I answered him but today, I feel so lost. Bumalik sa akin yung paraan ni Mommy, yung sakit sa mga mata niya, yung pagsisi sa akin kung bakit namatay ang asawa niya.

My tears started to burst out while I'm shaking my head. Of all people, sa kanya lang ako naglalakas ng loob magtanong maglabas ng hinanakit pero bihira lang din ang mga oras na iyon. I prefer being alone, fighting my silent battles than being a burden to someone who is too precious and a treasure for me.

"Shhh." He wipe the trail of my tears using his thumb. "Ayaw ni Tito na nakikitang umiiyak ka."

I shook my head again.  How so? He even wants me to die, he is wishing for my death.

"I always thought that I am his princess and he is my knight and my king. " I smiled while staring at my hands. "Pero mali pala ako," I looked up at him. "He is just a noble and nice king and let the poor beggar to be at his house."

He slightly taken aback. I grin. "Akala ko dahil lang sa muntik ng maaksidente si Daddy nung pinanganak ako kaya ayaw sa akin ng mga kamag-anak namin." I laughed weakly. "Yun pala, hindi naman pala nila ko tunay na kadugo. I am not a Torres, tapos rapist pa ang tatay ko, kaya hindi na rin kataka-taka na hindi ako mahal ng sarili kong ina!" I let my emotion to show for the first time. I took a deep breath while the tears are continuously streaming on my face but I don't mind. I chuckled. "Tangina!"

He remained silent, hindi makagalaw pero patuloy siyang pinapanood ang bawat pagtulo ng mga luha sa mga mata ko.

"Yung taong nagparamdam sa akin ng lubos na pagmamahal ay nawala ng dahil lang sa akin. Tapos malalaman ko na hindi ko naman pala kaano-ano. Nakakatangina di ba?"

Sa lahat ng effort niya ngayon ay nawala na sa mga mata ko. He is now standing beside me like he always do. Alam ko naman na ganito ang mangyayari kahit na ireject ko siya. He will remain as my bestfriend. Well, di na kataka-taka because he is my bestfriend before he likes me to be called aa his.

I was laughing histerically as my eyes dulged on him. His eyes are full of sympathy. I pointing my finger on him. "Kaya ikaw huwag na ako. Huwag ako yung gustuhin mo at mahalin kasi sigurado ko na masisira ko lang din ang buhay mo. You are better without me,T."

Simula ng araw na iyon,  nagbago ang lahat o ako ang nagbago. I tried distancing myself to them para mabigyan na rin si April ng chance na makasama si Tristan. And eversince that day, Timothy and I became friends. Yung tipo na siya na ang nakakasama ko sa lahat ng gagawin. Palagi kong nahuhuling nakatingin si Tristan pero hindi siya naglalakas loob na lumapit, siguro dahil alam niyang kapag gusto ko siyang kausapin ay ako ang magkukusa.

"Dito ka na ba?" I heard Timothy asked as their car stops at our subdivision's gate. Wala akong lakas ng loob para papasukin siya dahil alam ko na makikita siya ni Mommy, I don't wanna add fuel to her stress. Palagi kasi siyang nahihilo tapos si Tito Rommel naman ay palagi na ring masama ang timpla kaya hangga't maaari ay ako na ang umiiwas. Kung pwede nga lang tanggihan siya na ihatid ako kaya lang naisip ko na mas makakatipid ako kung sasabay ako,eh parehas lang naman kami ng daan.

Nang binuksan ko ang kotse at bumaba ay humarap mina ako at ngumiti ako sa kanya. "Salamat ah." Bumaling ako kay Manong Edgar na driver ng kotse. "Manong salamat po."

He smiled like his boss and he even show me his thumb. "No problem."

"Sige mauuna na ako. "Timothy nods, that's my cue para maglakad palayo.

I am enjoying the sunset when I heard a commotion inside our house. Kumabog ng malakas ang dibdib ko at halos liparin ko na ang papasok ng bahay. Then there I saw Tito Rommel na ngayon ay inaalalayan na ni Mom para maupo sa sofa.  I walked towards Yaya Minda na may dala-dalang tubig. Kinuha ko iyon at ako na ang nag-abot kay Mommy. But she just looked at me for a second and asked another maid to bring her water.

In her simple gesture, she is shooing me away, I know. But I want her to know na nandito lang ako kaya nagstay ako sa tabi niya kahit na hindi pa ako nakakapagbihis ng pambahay hangga't hindi pa okay si Tito.

"Rommel, please fight for us. Makukumpleto na tayong tatlo kapag lumabas si baby.Lumaban ka para sa magiging pamilya natin." Nanigas na ako sa tabi ni Mommy nung marinig ko ang sinabi niya. Unti-unti na naman akong napino sa narinig. Akala ko nadurog na ako, pero hindi pa pala.

Sa mga narinig ko kay Mommy, I realized one thing,sa pamilyang binubuo nila ay hindi ako kasali o kabilang man lang.

                      ***
        To be continued...