Mabilis na kumulo ang dugo ko dahil sa nakita. Pagkabukas kasi ng pinto ng doctor ni Tito Rommel ay nakita ko ang lalaking nasa pinakahuling listahan ng mga pangalan sa gusto kong makita.

"Oh Anthony, what brings you here?" the doctor seems surprise to meet him inside his office. Inalis ng doctor ang lab coat niya at sinabit sa coat rack na naroon saka niya pinagtuunan ng pansin ang lalaki.

The doctor creased his forehead nang hindi masagot ang katanungan nito kaya napabaling siya sa tinitingan ng lalaking tinanong. He is intently looking at me, hindi yata narinig ang tanong ng doktor sa kanya. I am answering his stares with my dagger eyes. Wala akong pakielam kung ano ang epekto ng mga mata ko sa kanya basta maparating ko sa kanya ang galit ko.

"Anak, " he whisper.

Nangulubot ang noo ko sa paraan ng pagbigkas niya sa salita. I want to vomit so hard but I endure it.

How dare he called me 'anak'?  May gana siyang tawagin ako sa paraang yon? Anong karapatan niya kung ganoon?

"Doc pasensya na po pero siguro babalik na lang ako mamaya." I can't stand a sight of him. Parang ang dating sa akin ay nagtatraydor ako sa taong nagmahal sa akin kung nasa iisang lugar kami ng taong pumatay sa kanya.

The doctor is busy searching Uncle Rommel's medical documents kaya hindi siya makatingin. "Sure. Ipapadala ko na lang sa kwarto niya kapag nahanap ko na," he answered but

I am alerted.

"No Sir. Kukuhanin ko po rito kapag dissmisal na po," I blinked many times before I beamed to the doctor. . Lumabas na ako ng kwarto pero laking gulat ko ng maunahan ako sa paglalakad ng taong iniiwasan ko.

His eyes that mirrors mine looks so pleading. His left hand reach my wrist. "Aryl."

I smiled politely at him, dinahan-dahan ko pa ang pagtanggal ng pagkakahawak niya sa akin. "Ano po ba ang kailangan ninyo sa akin? Bakit ninyo po ako kilala?" Pinilit kong alisin ang lahat ng eksenng tagpo namin sa ospital na to. He, running towards me pero tumakbo ako palayo. "Sa pagkakaalam at tanda ko po ay hindi ko po kayo kilala."

He is rubbing his both palms. Ang malalalim niyang mata ay nangungusap. "B-baka pwede t-tayong mag-usap, anak."

I laugh as I tried to cover my mouth using the back of my palms. "Ano pa po ba ang dapat ninyong sabihin sa akin? Bukod sa paghingi ng tawad? Bukod sa kung bakit mo nagawang babuyin ang mommy ko!"

Pero nanlaki ang mga mata ko nang hinawakan niya ako sa braso at nagsimula na siyang hilahin ako. "Ano pong ginagawa mo? Bakit ka narito sa ospital? Galit na galit sa 'yo si Mommy tapos ano sa tingin mo ang mangyayari kapag nakita ka niya?" I asked when he finally stopped dragging me.

He just looked at me intently and lend his hand to the car behind me, saying that I should ride with him.

Why should I?

"I'll explain to you everything. Sasabihin ko sa 'yo ang lahat. Just trust me on this one." He opened the door for me and I obliged to ride.

Napaangat ang sulok ng labi niya nang makitang sumakay ako at umupo sa passenger's seat ng kotse niya. He seems afraid that I will not going with him, pero nakahinga ng maluwag ng sumakay ako sa kotse niya.

"Where are we going?" I tried to sound cold as ice with my blank expression.

Nagd-drive na siya ngayon, kada five seconds yata na nakatingin siya sa daan ay babaling siya sa akin.

"Where do you want to eat?"
Obviously, hindi niya pinansin ang tanong ko.

Nakakunot ang noong bumaling ako sa kanya,I gave him a bored look and rolled my eyes afterward. "Can you please stop that smile? It's creeping me out!" I said irritatedly. Halos yakapin ko na ang sarili ko dahil sa pagkakatingin niya sa akin.

Napuno ang sasakyan ng maingay niyang halakhak. He laughs as if I just cracked the funniest joke he ever heard.

At that second, parang bumalik sa akin ang lahat. My dad who is busy driving when we will have our joyride.

I heard his chuckle once again, tumingin siya ng bahagya patagilid, tinitignan ako. "I'm sorry. Para kasing nakasama ko ulit ang mommy mo, parang bumalik ako sa nakaraan. You remind me of her, you are so beautiful just like her. Kamukhang-kamukha mo siya." He had a smile but my heart clenches as I saw that. Hindi totoo ang ngiting pinapakita niya, he is in pain too. I know that. Ako na yata ang magaling magbasa ng ngiti ng tao. I know when it was a genuine or a fake one. "Masaya lang ako. Pangarap ko kasi na magdrive habang nakaupo ka sa tabi ko."

Natahimik ako. Those words hit me. I don't know his side pero sapat na ang ginawa niya para magalit ako at kamuhian siya.

I just sighed and rolled my eyes to hide what I truly feel. "Just drive the car."

"He's a criminal, Aryl. Hindi mo kailangan makaramdam ng awa at sympathy sa kanya. " I keep telling those words to my mind and glance at the car's window to watch the rain slowly poured the dry roads."Pinatay niya ang taong nagmamahal sayo kaya dapat lang sa kanya na kamuhian.

Hindi ko alam kung ilang oras siyang nag-drive. Basta tumigil ang kotse niya sa malaking bahay. No! A mansion.

Ang mansion na nasa harapan ay makikitaan ng ganda at kasaganahan. The golden gate shouts elegance. Nakatayo roon sa likod ang malaking mansyon. Di hamak na mas malaki sa bahay na tinirhan namin ngayon.

Pinasok niya ang kanyang kamay sa bulsa ng pantalon niya saka kinuha ang susi roon. He opened the gate kaya nakapasok na kami sa loob ng front yard. Mahaba pa ang trail na lalakarin namin bago marating anh mismong bahay na nakatayo sa pinakagitnang bahagi ng malawak na yard.

"Is this your house?" I asked amazingly. Pinalibot ko ang mata sa kabuuan ng bakuran. May magaganda at malalaking bulaklak, it is like a trail towards the house.

A genuine smile crept on my lips as I gently pat the big red rose. Nakakatuwang ganito kaganda mamukadkad ang mga flowers dito.

His lips curved up and nod. "Yes." Pansin ko ang pag-iwas niya ng tingin matapos niyang basain ang kanyang pang-ibabang labi. "It is supposed to be our house. Your mom, me, and you. But something unexpected happened." He smiled but it didn't reach his eyes.

I don't know if this is some kind of sorcery but I feel him. Nakaramdam ako ng kaunting awa at lungkot para sa kanya. Mababaw ang mga ngiti niya at alam kong hindi naman iyon totoo. Yes, I don't know him pero alam na alam ko na ang ganyang klaseng ngiti sa mukha.

Siguro naman hindi kabawasan at ikakagalit ni dad kung pakikinggan ko ang lalaki sa harapan ko. The way he smiles mirrors mine, hindi lang dahil pareho kaming my tinatagong sakit sa mga ngiti kung hindi dahil may parte pa rin siya sa akin kahit na ilang beses kong itanggi.

Kahit gaano ko itanggi, alam kong kailangan ko siyang harapin para rin sa sarili. I want to know every fragments of myself, at kasama siya sa pagkatao ko.

Huminga ako ng malalim bago napagpasyahan na hawakan siya sa kamay. He seems shocked but most especially, happy that I held his hands. I smiled a bit too him. "Explain to me why? Bakit mo po ginawa ang mga bagay na 'yon? Why did you killer her husband? Why did you raped her?" I asked. Pinilit kong tapusin ang tanong kahit ramdam ko ang kahirapan sa paghinga.

Kita ko ang takot sa mga mata niya pero marahan kong hinaplos ang kamay niya na hawak ko. Simply saying that I just want to hear his side of the story. Na hindi ko siya huhusgahan.

He sighed. He leads the way to the mansion's main door and enters the big house. I'm just behind him, staring at his back view. "Me and your mom, we were a couple back then. Katulad ng ibang magkasintahan, mahal na mahal namin ang isa't isa. But my parents is against us, hindi kasi siya galing sa prominenteng pamilya. Pero kahit na ayaw sa kanya ng parents ko, inilaban naming dalawa. A perfect couple indeed, like Romeo and Juliet." he started the story with a smile on his face like he was telling the sweetest moment that ever happened on his life.

"Pero isang araw, nakilala namin ang daddy Rodrigo mo. He is caring, always joking around and understanding. He became my best friend. We laughed, talked, and joked around every time we see each other."

"But one day, I needed to leave for our business. Alam kong kagustuhan lang yon ng lola mo para mapalayo ako sa mommy mo pero ginawa ko pa rin para wala silang masisisi sa akin na pinili ko ang babaeng mahal ko." His smile slowly fades.  "Doon na sila nagkaroon ng relasyon ng hindi ko alam." My eyes widen for a second. My heart beated painfully for him.

Hindi ko na alam kung paano na ang mukha ko. Nangasim ang sikmura ko ay halos nakatingin lang ako sa likuran niya habang nagsasalita siya.

They betrayed him. Hindi ko na alam kung paano mapapanindigan ang galit ko sa kanya. Hindi ko na alam kung ano ang paniniwalaan ko.

"Until I decided to come home, I was planning to surprise her and asked her hand for marriage, wala na akong pakielam kung ayaw sa kanya ng pamilya ko. Ilalaban ko siya hanggang dulo,but I didn't know that it would be the biggest heartbreak that would happen to me." Huminto siya sa paglalakad at humarap sa isang frame na naroon. I felt the sudden goosebumps, I saw their picture together, hanging on the wall. Kamukhang-kamukha ko nga si Mommy at kung titingnan ay pwedeng mapagkamalaan ako na inedit lang."Kakasal na sila...N-nadurog ako nung mga p-panahon na iyon, nagalit. I felt cheated, betrayed. Tapos pinagplanuhan kong pasukin ang kwarto nila nung wala pa si Rodrigo."

Pinanood ko lang siya mula sa kanyang likuran. Kahit nakatalikod ay ramdam ko ang bigat na dala niya.

Totoo nga pala yon,no? Na kahit gaano kasama ang isang tao, kapag pamilya mo, mararamdaman mo rin ang lungkot nila. Mahahawa ka rin sa emosyon na mayroon siya.

How could I hate the man who's only loving and felt that pain of betrayal?

How could I hate the man that gave me life to this world?

"Do you regret anything?" I asked. Humarap siya sa akin nang magkadikit ang mga labi.

He shook his head that made me a shocked. "No. I don't. Because if I don't do that, I am not here. Talking to the most beautiful woman next to her mom."

I don't know but I felt being loved, again. Yung mainit na pagmamahal na walang hinihintay na kapalit.

For the second time. Dahil ang taong unang nagparamdam sa akin non ay ang taong pinatay ng sarili kong ama.

My heart pumps fast as I held his hands tighter.

"I'm sorry." As my tears started to fall and he just held my face and wipes the tears.

Dapat talaga na alamin natin ang buong pangyayari at bawat panig. I may be angry at him pero nung nakilala ko na siya bukod sa galit niyang mga mata na nakatingin sa tinuring kong tatay sa loob ng eighteen years.

He curved his lips genuinely. "You don't need to say sorry. It's clearly my fault. And don't waste your precious tears for a criminal father like me." He pleased as he continuously wipe the waterfalls.

Napakagat ako ng aking labi saka ko sinandal ang aking noo sa kanyang balikat. Kahit na ganoon ay ramdam ko ang kakaibang init na mula sa katawan niya.

This is my father.

My real father.

Ganito pala ang init na mula sa aking ama, masarap sa pakiramdam.

Naging sunud-sunod ang pagtulo ng tubig sa aking balikat.

"Thank you," I said. "Now I know who I am. I know that somehow I am a product of love."

Now, I am complete. Kaya ko ng gawin ang bagay na gusto kong gawin para kay Mommy. I can sacrifice my life for my mother's new life.I can give her my all without expecting anything in return.

Kaya ko na...

I smiled weakly as my eyes silently closing. I take a deep breath and gently open my eyes again. "Maybe I will be loved the way I  deserved in my alternate universe."

***
To be continued...