Tumakbo ako nang tumakbo at minsanang nagsosorry sa mga nababangga ko. I can't see clearly because of my blurry eyes. Hindi ko alam kung may sakit na ako sa puso dahil wala namang oras sa isang araw na hindi masakit ang dibdib ko.

Hindi ko na nakita si Timothy sa paligid kaya siguro ay uuwi na lang din ako mag-isa sa bahay o baka bumalik na lang din sa school. I should not waste any centavo that Daddy spent for my studies kaya baka nga bumalik na lang din ako ng school tutal baman ay wala akong gagawin sa bahay.

Siguro dahil private ang ospital kung nasaan ako ay walang masyadong tao na makakasalubong sa hallway o sa entrance kaya malaya rin akong nakapaglakad ng mabilis. I don't want to imagine my mom's angry eyes looking at me. Kitang-kita kanina na ayaw niya ako roon, kaya pinilit niyang magpanggap na malakas kahit na hinang-hina siya.

But my mood got uplifted as I saw a familiar build of a man. He is now talking to a man while his knitted brows are still vivid. Di ko alam kung bakit pero unti-unting bumigat ang dibdib ko sa ikalawang pagkakataon. Mas mabigat. Mas nakakalunod. Mas nakakatakot.

Ang ala-alang pinipilit kong ibaon sa limot sy bumulaga sa aking harapan. Alam na alam ko, magulo man at puno ng ingay ang paligid ay kitang-kita ko ang mukha niya. The man who killed my daddy is here, in warm blood and flesh. Buhay na buhay.

Bakit niya kausap si Timothy? Is he here for what? Baka guluhin na naman niya si Mommy! May kinalaman ba si Timothy sa mga nangyari? What is his connection to the man I hated the most?

"I heard from the investigator that she is here! You are the one who brought her here. What happened? Is your sister okay?" my mind went blank. I mentally cursed and hissed. Baka naman kaya nawala sa tabi ko si Timothy ay may nangyari sa kapatid niya. O baka nagtext ang kapatid niya at nagpapasundo.

Bakit sila nag-uusap ng kaswal na parang kilala niya ito. Nawala na ang lahat ng dahilan na pumasok sa utak ko. All I thought is he was asking Timothy about directions pero mukhang personal na kilala nila ang isa't isa.

Pinipilit kong ipasok at tanggapin ang mga dahilan na pumapasok sa isip ko kahit na alam kong sa pagitan ng paghihiwalay namin ni Timothy ay alam kong imposible yon.

"Dad, I told you already, hindi siya. Sinamahan ko lang siya para bumisita sa Uncle niya." Timothy is massaging his temples, like the man he is with is giving him headaches.

Kusang nanumbalik ang pagtambol ng malakas ng dibdib ko sa narinig. Kapapahinga lang dulot ng pagtakbo ay ito na naman.

"Pero gusto ko pa ring makita ang kapatid mo," nagsusumamong saad ng lalaki. Kung hindi ko lang alam ang kanyang kademonyohan ay masasabi kong isa siyang ama na miss na miss na ang kanyang anak.

Inihilamos ni Timothy ang palad sa kanyang mukha saka nakapamewang na tumingin sa lalaking tinawag niyang daddy. Well, hindi pa rin ako makapaniwala. How can he hide that to me, eh alam naman niya ang itsura ng taong pumatay sa daddy ko. "Ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na hindi ko siya kapatid! That night, the same night na gusto mong makuha siya ay ang naging dahilan kung bakit namatay si mama na walang ibang ginawa kung hindi ang mahalin ka! Iniwan mo siya kaya siya nagpakamatay!" rinig na rinig ko ang mga sinasabi niya.

My heart beats as fastest thar it could. I narrowed my eyes to see the man Timothy's talking to.

Hindi. Imposible! I mentally shook my head to prove myself that I am wrong. I let the fingers on my thumb to dig on my other fingers para makaramdam ng sakit. Namamahid ako. Nag-aangatan ang mga balahibo ko at nang napatingin ako sa salamin na dingding ay kita ko ang pamumutla ng mukha ko.

My heart felt numb, unti-unting nagsisink in sa akin ang lahat. Dahan-dahan ang mga hakbang ko paatras para makaiwas. Ayoko, ayokong makita siya. Siya ang naging dahilan kung bakit ako miserable.

Pero huli na, they caught my move. The man on his late forties look shocked as he scanned me from my head to toe, pero wala sa kanya ang mga mata ko. My eyes landed on the familiar scar to me. Ang pilat sa braso na hinding-hindi ko makakalimutan.May maliit at pabilog na pilat sa braso ang matandang lalaki na kitang-kita dahil naka-polo shirt lang siyang itim na may kaunting burda ng abstract sa bandang dibdib.

Ang pilat na sigurado akong nakuha niya rin nung araw na yon. Well, hindi na niya madedeny dahil kitang-kita ang ebidensya. Before daddy's funeral ay kinausap ako ng mga pulis at tinanong tungkol sa nangyari. Then I remembered that the police said that the killer has a scar dahil natamaan daw ito ng bala ng tumakbo, kaya sigurado akong siya yon.

Pero bakit? Bukod sa galit ko sa kanya dahil sa ginawa sa pamilya ko ay wala na akong masagap na negative energy and vibes sa kanya. Parang ang gaan-gaan ng lahat, kahit pa nga narinig ko ang sagutan nila ni Timothy.

I huffled my breath as I slowly divert my eyes to met his. Ang kulay tsokolate niyang mata na nasasalamin ang akin ay parang salamin na dahil sa pamamasa. Unti-unting nanlabo ang mga mata ko habang unti-unti siyang naglalakad palapit. Ang lalaki na akala ko ay kilalang kilala ko ay nakasunod lang sa kanya ng walang imik habang pinapanood ang bawat ekspresyon ng mukha ko. He just used me. For this?

"A-anak, " his voice broke the moment he spoke.

The moment his lips open, I now know that I am doomed. Parang naging dejavu sa akin ang lahat. Ang lalaking biological dad ko ay ang taong pumatay sa lalaking nagparamdam sa akin kung paano maging prinsesa, kung paano mahalin ng buong-buo.

I chuckled darkly as I throw glares at him. "I'm sorry po, pero bukod sa pagpatay sa tatay ko, wala akong alam na ginawa mo para tawagin mo ako sa ganyang paraan." I know that I am a fruit of immorality, ng rapist pero ngayon ko lang din nalaman na anak din pala ako ng mamatay-tao.

My tears manage to tent in my eyes, ayokong makagawa ng komosyon kaya pinagkakasya ko na lang ang sarili sa pagkuyom ng pareho kong palad, doon kumukuha ng suporta na sana ay mapagtagumpayan ko.

Nanumbalik ang ala-ala na pinipilit kong kalimutan, the way my mom looked at me with dismay because I just in second place, on how he wants me to ace in everything, the happiest and the day I loathed the most. I turned legal yet the man I first ever loved me just died in front of me, ni wala akong nagawa. The man I treasured and first ever loved died because of my own father... Because of my own flesh.

Oh! God must love me too much to let me suffer like this. Hindi naman ako malakas, wala akong superpower para mamanhid ako ng paulit-ulit. I know that it is just a phase, it is a phase where god will test me pero ssna naisip naman niya na hindi ako ganoon kalakas para kayanin mag-isa. Mag-isa na lang kasi ako, he take away the only source I have and ge thinks that I can do this?

Habang nakatitig ako sa nagsusumamo niyang mata ay mas lalong namuo ang galit sa dibdib ko. He must be behind bars, why? Bakit malaya pa rin siya?

"B-bakit po?" I asked, hindi ko na napansin ang pagkakaroon ng isip ng bibig ko na naisatinig yon. He looks shocked but he remain still. "Gusto ko lang malaman kung bakit? Kasi I don't have any slightest idea why the hell did you do that?"

"Aryl," Timothy spoke like he is giving me a warning. Tiningnan ko lang siya ng matalim saka bumalik ss kasama niya. I don't think I can even call him a father. I despise him. Nakakahiyang may dugo niya ako.

Nang nakita ko na wala siyang balak magsalita ay natawa ako habang pinupunasan ang luha sa mga mata. "Hindi ko kasi maintindihan kung bakit! Kasi yung taong pinatay mo, yun yung taong nag-aruga, nagmahal, nag-alaga sa akin na dapat ginawa mo noon!" hindi ko gustong sumbatan siya dahil lang sa sakit. I want him to realize how much that event damage me. "Siya yung knight ko at hari habang ako ang prinsesa niya... I am his princess, he treats me like his own so I don't understand why? Bakit ganoon yung sinukli mo?"

Kahit na hindi ko siya kilala ay alam ko na nasasaktan siya. His eyes are transparent.

"Sorry, anak." A lone tear fell from his eyes, para na siyang bata na pinagkaitan dahil sa itsura niya. His bloodshot eyes are only bore onto mine.

"Mababalik ba ng sorry mo ang daddy ko?"

"Anak babawi ako. Ano gusto mong gawin ko anak?"

I smirked and shook my head. "Buhayin mo si Daddy, baka sakaling mapatawad kita,"nang wala siyang masagot ay mas lumapit ako sa kanya. "You are not my father, so stop calling me that way, I already have a father and definitely and frankly speaking, hindi po ikaw iyon at kung bibigyan po ako ng pagkakataon, siya pa rin ang gugustuhin ko kahit sa pangalawang buhay na magkakaroon ako."

Rinig ko ang pagtawag sa pangalan ko pero hindi pinansin. Habang naglalakad papasok ng ospital ay sunod-sunod na naman ang naging tugon ng mga luha sa aking mata. I hate him... No, I loathe him but why I am now in pain right now. Ang sakit sa dibdib na makita ang mga luha sa mga mata niya. Hindi ko rin magawa na huminga ng malalim.

I saw my mom who is standing behind the door of her lover's room.

"My," mahina lang ang boses ko at hindi ko na magawang lakasan dahil sa halo-halong emosyon na pinipigilan ko.

She wiped her cheeks before giving her eyes to me. "Ano pa bang kailangan mo?"

I rapidly close my eyes as my tears started to camp onto it. Sunod-sunod na tumulo ang luha ko bago ko muling minulat ang mata ko. Her lips parted as she watch me fighting my tears.

"Totoo po ba?" I almost choke but I tried not to.

Her forehead creased as she finally looked at me directly. "Nasisiraan ka na naman ba? Wala akong panahon para sakyan ang kaartehan mo, kaya tigilan mo ko Aryl ha!"

I bit y lowerlip and seat in front of her. Hindi na ako nakalakad palapit sa benches kaya roon ako umupo sa harapan niya. Gamit ang mga binti ay tiniklop ko yon para makaupo habang salo-salo ng mga kamay ko ang luha na patuloy tumutulo.  "My totoo yon? Totoong tatay ko siya?" I asked.

I saw how her eyes widen a bit. Nanginginig na ang mga kamay niya kaya pinasok niya yon sa bulss ng pantalong suot niya.

Gusto kong itanggi niya. I want her to say no but her silence itself kills me. Parang nawalan ng kulay ang mukha niya habang nakatingin sa akin.

"Kaya ka galit na galit sa akin kasi tatay ko siya." Hindi ko pinakawalan ang mukha niya. Her eyes blinked many times as her eyes directly stares how vulnerable I am. "Kasi kadugo ko siya... He was not just your rapist but also your husband's killer, di ba?"

I want to shout at her, I want to hurt her. Gusto kong malama niya na hindi ako ang tatay ko. Na hindi ko kayang gawin yon. Na hindi ko kasalanan lahat ng nagawa ng ama ko pero takot ako. I love her... She will always be my mother kaya kahit gaano kahirap, kasakit, tinitiis ko kasi alam ko na siya na lang ang mayroon ako.

Hinihintay kong magsalita siya sumagot sa mga tanong ko pero kumalma na ako at lahat ay tulala pa rin siya.

I patted and comforted myself. "It's okay, Ryl. Maybe your mom hates him so much to the point that seeing him or heard about him is not a very good idea."I told to myself. "You have yourself and thay should be enough."

***
To be continued...