Third Person's POV

Nanginginig ang kamay niya habang pabaling-baling ang lakad. She already contact all of her connections pero wala talaga silang alam na pwedeng makatulong.

Napagpasyahan niyang puntahan na lang ang doctor ng kanyang mapapangasawa.

The love of her life is in danger and he needs a transplant as soon as possible.

Her heels make sound as she is busy walking back and forth. Minasahe na rin niya ng bahagya ang temples dahil sa masyadong pag-iisip. Madelaine doesn't know what to do. Punong-puno na ang utak niya ng isipin habang ang mga mata ay pagod na at namumula dahil sa kakaiyak.

"Doc," she called. Nakita niyang abala ang doctor sa pagkausap ng isa sa batang pasyente na ang alam niya ay kailangan din ng puso.

"Mrs. Torres." Itinuro nito ang palabas ng kwarto ng bata kaya sumunod na lang siya. Tumigil ang doctor sa bench na malapit saka sinuksok nito sa labcoat na suot ang kanyang stethoscope kasabay ng pareho nitong kamay.

"W-what is... What is this time doc?" she straightly asked without breaking their eye contact. Ang alam niya kasi ay pinatawag siya ng doctor at kitain siya para sa impormasyon ng mapapangasawa. "Ano pong problema, doc?"

The doctor just smiled and held her hands."You don't need to worry about, Mrs. Torres, we already found a donor for your fiancee!" Giniya siya ng doctor para makapunta sa opisina at doon mapag-usapan.

Her eyes glistened her joy habang ang puso niya ay naglakarerahan na na parang tumakbo siya ng ilang kilometro. Mabilis niyang pinahid ang luha sa mukha niya habang nakangiting nakaharap sa doctor.

Naghalo-halo ang emosyon niya saya, takot, excitement? Lahat-lahat. Hindi niya kinaya ihandle ang mga ito ng sabay-sabay kaya nagtuloy-tuloy ang paglaglag ng luha sa mga mata niya.

"H-how.." the doctor cut her questions and only beam at her.

"Hindi na yon importante pa. What important is, we found a match kidneys besides the donor wants you to be happy," there was a trace of bitterness on his voice but Madelaine didn't know anything.

Hindi na niya pinansin ang pagiging balisa ng doktor dahil ang isip niya ay doktor pa rin ito, marahil ay naaawa lang siya sa kung sino man ang taong pinagkunan nito ng kidney.

"Kailan po masasagawa ang operasyon? " she asked. Pinunasan na rin niya ang luha sa mga mata habang maligayang nakatingin sa doktor.

"Rommel's body is getting weak, that's why we are proceeding to operation this night," he said and answer her smile.

"Kung alam mo lang..." The doctor shook his head and let his back rest on his swivel chair.

After a minute of crying, Madelaine happily stormed out to the doctor's office and lead her way to Rommel, who is silently fighting for his life. Kailangan niyang lumaban dahil lumalaban ang lalaking ito, na sa tingin niya ay makakasama niya habang buhay. Rodrigo may not be here, but he will always be her greatest love. Kailanman ay hindi mapapantayan ng pagmamahal niya kay Rommel ang mayroon siya para sa dating asawa.

Si Rodrigo na tumanggap sa kanya sa kabila ng ideya na nakuha na siya ng iba, ang dating asawa niya na nagmahal at nagpaka-magulang sa anak na pinili niyang hindi mahalin ng lubos. Si Rommel man ang kasama niya ngayon ay sigurado siya na masaya ang asawa niya sa mga nangyari. Besides, her husband only wants her happiness and dreams come true.

She smile and sit on the chair next to his bed. Pero bago siya nakapasok ay siniguro muna ng nga nurse na balot an balot siya dahil nga nasa ICU pa rin ang pasyente

"Love, may nahanap na silang kidney para sa 'yo. Ang kailangan mo na lang gawin ay lumaban nang lumaban."

She loves him.

Matapos bisitahin ang kabiyak sa ICU ay napagpasyahan ni Madelaine na umuwi muna para sabihin ang magandang balita sa kanyang anak. She remember how she comforted her kahit na pinipilit niya itong itaboy pero hindi ito umalis sa tabi miya.

Alam niya na sobra-sobra ang sakit at paghihirap ni Aryl ng dahil sa kanya. Pinili niyang ikulong ang sarili sa multo ng nakaraan at nakalimutang wala namang naging kasalanan ang bata kung naging mahina siya, na hindi niya nagawang mahalin ito dahil sa katotohanang nabuo ito sa isang beses na pambababoy sa kanya.

The memories of her family inside. Aryl, Rodrigo, and her in that house is her biggest dream.

"Patawarin mo ako, anak. Babawi ako sa 'yo, anak."

She was just troubled and sad because of what her biological father did. He ruined everything about her life.

Pumasok siya sa wooden door.She just smiles as the silence inside the house filled her ears.

"Yaya Joan, where's Aryl?" she asked. Nakita niya ang bago niyang kinuhang kasambahay na nag-aayos ng mga furniture at sofa.

"Ma'am, hindi po umuwi si Aryl kagabi.  Akala ko po ay kasama ninyo sa ospital na nagbabantay kaya hindi na po ako nag-abala." Nagsimulang kumabog ang dibdib niya. Marahan niyang hinagilap ang upuan saka roon naupo.

Hindi ugali ng kanyang anak na umalis ng walang paaalam. Kahit na alam nito na wala siyang pakielam ay pinipili pa rin nitong sabihin kung saan ito pupunta o kung saan magpapalipas ng gabi.

Hinanap niya ang kanyang telepono sa bag saka nag-dial ng number.

"Tristan?" she named him.

"Tita." narinig niya ang maingay na paligid sa kabilang linya. "Bakit po kayo napatawag?"

"Aryl didn't went home last night, alam mo ba kung saan siya pumunta o kung nandiyan siya?"

She heard a sigh. "Wala naman po siyang sinasabi sa akin,tita."

Alam niya,alam niyang nagsisinungaling ito kaya minabuti na lang niyang patayin ang tawag dahil alam niyang wala naman siyang makukuhang sagot.

Her heart beats fast and she didn't know why nervousness ate her.

Imposibleng maglayas ito pero para makasiguro ay mabilis niyang inakyat at pinuntahan ang kwarto na nilipatan nito. Nang masabi kasi niya sa anak ang ginawang pambababoy sa kanya ng sarili nitong tatay ay pinalipat na lang ulit niya ang bata sa kwarto nito noon. Pagbukas pa lang ng silid ay tahimik na ito, dumiretso siya sa walk-in closet at napahinga ng malalim ng makitang naroon naman ang halos lahat ng damit ng anak. Parang nabawasan ang bigat ng dibdib niya sa kaalaman na hindi naglayas ang kanyang anak.

Lumabas siya sa walk in closet nito, iginala niya ang mga mata sa buong kwarto at naiwan ito sa bedside table nito dahil may naiwan ditong kakaiba.

Umupo siya sa kama ng anak saka binuksan ang white envelop na nasa lamesa. This is for her, base on the name  on the envelope.

Dear Mom,

Una po sa lahat, gusto ko lang po magpasalamat sa inyo. Salamat dahil po pinalaki at inaalagaan ninyo pa rin po ako sa kabila ng nagawa ng sarili kong ama sa inyo. Salamat po at binigyan ninyo ko ng pagkakataon na makaramdam ng pagmamahal galing sa asawa ninyo. Thank you for giving me all the material things and making me his princess even if I'm not his. I'm sorry, sorry po kasi hindi ako ang anak na pinangarap ninyo. Well who would like to have such a disappointment daughter, right?  I'm a disappointment, an ass, a worthless daughter, a total mess that literally messes your life. Nakausap ko na po yung totoong tatay ko. I am angry at him, he ruined your life. Binigyan niya ako ng buhay na paulit-ulit akong pinapatay pero...mom, he made me complete. Pinaramdam niya sa akin na kamahal-mahal ako. Pinaramdam niya sa akin na may nagmamahal ulit sa akin na kinatakot ko dahil yung huling nagmahal sa akin, namatay lang din. But one thing for sure, even though I know the whole story, it will never change the fact that you are my mother at tinuring ko na ring best friend ko. I know that I'm not the best daughter, but this daughter of yours loves you so much. And I'm willing to do everything to make your life complete again.

Can I have my last wish mom? Kahit galit ka po sa akin pwede po bang mangako ka? Can you promise me to stay happy with the love of your life?  Gusto ko pong matupad ang mga pangarap mo, kahit na alam ko na hindi ako makakasama hanggang dulo.

Don't regret it because it is my choice. In another life, maybe... Just maybe I will be the daughter you dreamed to have. At kapag nangyari yon, ikaw pa rin ang pipiliin kong maging ina at sa pagkakataon na yon magiging perpekto na akong anak para po sa 'yo.

Always be a strong, independent woman that is always you. Be happy. I know you can be happy. I love you, always.

-Aryl

Gamit ang nanginginig niyang mga kamay ay tiniklop niya ang sulat na iniwan ng anak niya, she felt her tears rolling from her eyes to her face and stare at the paper she was holding.

Why do I need to be selfish? Why do I need to felt this pain?

Nanlalambot man ay pinili niyang palakasin ang binti at makatayo saka tumakbo palabas ng kwarto.

Her legs are shaking,nanginginug ang kamay niya. Tanging pag-aalala at takot ang nararamdaman niya. Muntik-muntikan pa siyang mabuwal sa hagdan dahil sa panlalambot, buti na lang ay naaalalayan siya ni Joan.

Her Princess.

"No, Aryl!" her mind is thinking about her daughter. Tahimik niyang tinawag ang lahat ng santong kilala niya,please. Save mu daughter.

She paused as she saw the tall building in front of her.

Matulin at mabibigat ang hakbang niya katulad ng nararamdaman ng dibdib habang tinatahak ang operating room. Then, there she saw the nursed and the doctor getting alarmed.

"No Princess, hold on. Mommy is waiting for you," she said."Pakiusap...huwag mo naman akong iwan."

Umupo muna siya sa hospital bench na nasa tapat ng emergency room habang ang mga paa ay hindi matigil sa paggalaw. Her now bloodshot eyes didn't leave the operating room's door until it opens.

"Doc?" she called the doctor's attention. Lumakad ang doctor palapit sa kanya habang nakasunod ang mga nurse na nakaassign sa station na yon ng ospital.

"We got the kidney. We can proceed to the transplant early this evening," he said with a half-smile on his face.

"About the donor? How ---?" the doctor cut her words, he shook his head with his sad eyes.

"Dead," simple man pero libong karayom na sakit ang dala sa kanya. Hindi na siya nakagalaw, tanging pag-awang ng mga labi ang kanyang nagawa habang titig na titig sa doktor na nag-iwas ng tingin sa kanya.

Paano? Bakit? Para saan?

"Y-you're... You're kidding right?"She tried to laugh but it turned out to be faked one because her laughter turns to light sobs. "No... T-tell me? W-why? " She punched the doctor's chest trying to release her anger.

"The donor knows all of this would possible to happen. And the donor's last wish is for her mom to be happy." A tear fell from the doctor's eyes as he remembered how Aryl kneeled to the ground,begging to let her be the donor for his Uncle. "She truly loves you," he said as he left Madelaine dumbfounded.

"Bakit ninyo hinayaan? She still a kid! Hindi ba dapat may consent na galing sa akin?" Hinawakan niya ito sa braso para maharap siya.

"She is of legal age. Pwede na siyang magdesisyon para sa sarili niya," simpleng sagot ng kausap.

Gusto niyang sumabog, gusto niyang magwala pero parang nawalan na siya ng lakas gawin ang mga bagay na iyon. Kusang nanumbalik sa kanya ang ala-ala niya kasama ang anak. Kung paano siya nito nilapitan, kung paano ito gumawa ng pangako na hindi nito hahayaang mawala ang mahal niya sa kanya. Pakiramdam niya, nawalan ulit siya, namatay ulit siya.

Madelaine's eyes are now blurry as she walked like a zombie. Her tears were falling like a waterfall in her face and ran towards Tristan who is intently watching her.

"Tita?" he called her that made her cry.

"Iniwan na niya tayo, Tristan... Wala na siya... Wala na ang anak ko," she cried as she felt the familiar pain on her chest.

On the other hand, Tristan smile bitterly. He knows her plan but why is it still hard to accept? Why it is still painful?

She sacrificed for her mom's happiness.

That's how love should teach. Teach us to sacrificed without minding the pay or what you will get.

***
The end...