My heart pounds as I welcome my Mom's hand, mabilis na lumipad ang kamay niya sa aking buhok kaya napapikit ako ng mariin at nakagat ang labi. Napansin ko pang nagtatago sila Ate Melba sa kusina at nakita ko pa ang sympathy sa mukha nila. Bahagyang hahakbang si Yaya palabas pero I signal her that I am okay. Para mas mapanatag ay ngumiti ako at nag-thumbs up pa pero nauwi yon sa pagngiwi.

"Saan ka na naman naglandi na bata ka?!" galit na tanong ni Mommy matapos akong itulak paupo sa sahig.

Siguro kung nakakapagreklamo ang sahig namin ay palagi na itong nagreklamo dahil ang bigat ko ay palaging natutumba sa kanya.

"Mommy,"puno ng pagmamakaawang pahayag ko.

Gamit pa rinang stilleto na itim at sinipa niya ako ng marahas para mabuwal ako sa sahig. "Answer me! Saan ka naman naglandi!? Hindi ba sinabi ko ng dapat bago ako umuwi ay narito ka na at nalinis mo na ang mga dapat mong linisin!?"

"K-kinausap lang po ako ni Ma'am Marina,Mommy," lumuluha at utal kong saad.

Kita ko ang galit sa mga mata niya na parang anong oras ay handa akong sunggaban. But when she hears my answer, she become angrier than earlier. Halos mamula na ang mukha niya sa galit at maglabasan ang veins sa neck niya. "Sinungaling ka na ngayon! "She pursed her lips together and grab a handful od my hair. "Nakita ka ng Tito mo! Nakikipaglampungan kay Tristan!"

What? Paanong mangyayari yon ay hindi ko pa nakakausap si Tristan pagkatapos ko maospital. Nagkikita man kami at sabay maglunch ay hanggang doon lang dahil masyado siyang abala dahil sa tinatake niyang curriculum. Pero ang hindi ko rin maintindihan ay kung paanong nagagawa niyang maniwala kay Tito samantalang sa akin na sarili niyang anak at siya ang nagpalaki ay hindi niya magawa.

Napatingin ako ng di makapaniwala kay Tito Rommel na ngayon ay komportableng nakaupo sa mahabang sofa, nakasandal ang likod niya sa back rest ng upuan. He just laugh and keep shrugging his shoulders like he is innocent. Mom notice how I threw dagger looks at Tito kaya mas humigpit ang pagkakasabunot niya sa akin.

"Don't you ever look at your Tito like that! Walang modo!"

"Mommy, p-please." This time my voice cracked. Hindi ko na mapigilan dahil sa sakit.

"Nakita ka!" Halos ilapit na niya amg mukha sa akin habang hawak pa rin ang buhok ko at nakaluhod ako sa sahig. "Nakita ka ng tito mo, tapos dahil nagsumbong titignan mo ng ganyan! Kung ayaw mong may makakita ng kalandian mo ay dapat magaling kang magtago!" A lone tear escapes from my eye.

Why? why can't she believe in me? I thought she knew me too well na hindi ko kayang magsinungaling sa kanila, pero mukhang hindi. Kasi sa ganitong pangyayari, hindi niya ako mapaniwalaan.

"K-kinausap ko lang po talaga si Ma'am Marina."

"Sige sasakyan ko yang kasinungalingan mo! Bakit kung ganoon? Bakit ka niya kakausapin?" singhal niya habang pinipilit na idiin ang pagkakahawak sa aking buhok.

Wala na akong lakas, parang unti-unti ng bumibigay ang mga mata ko ngunit natigil at napabaling sa main door ng bigla iyong bumukas. Hindi ko pwedeng sabihin na pwede akong bumagsak at muntikan na siyang ipatawag dahil sigurado akong mas matindi ang sakit na ipaparamdam niya.

Miss Marina wears her uniform, walang emosyon ang mukha nito habang nakatingin sa amin. Mabilis na kumalma si Mommy at inayos ang posture niya. Ako naman ay pinili ang tumayo sa pagkakasalampak sa sahig.

"Totoo ang kanyang sinabi. I talked to her after the dissmisal," may bahid ng ngiti ang mukha ni Miss. Tumingin ito sa akin na puno ng pagtatanong pero hindi ako handang sagutin ang mga iyon kaya nag-iwas ako ng tingin.

I stand still beside Mom, tumingin siya sa akin at saka hinaplos ang buhok ko, muntik pa akong mapaigtad dahil sa takot sa mga kamay niya pero hindi ko nagawa dahil binigyan niya ako ng warning look.

Miss Marina sighs and walks towards us. Wala siyang sinayang na minuto at naupo na sa kaharap naming single sofa. "I talked to her about the regionals test of knowledge." Medyo kumunot ang noo ko at napatingin sa guro na nakaupo sa aming sofa at binubuklat ang sariling bag. "Aryl is one of my outstanding students, kaya inaasahan ko ang pagsali niya. This test of knowledge will yield to measure representatives intelligence in every subject we have."

Kahit pinipilit kong intindihin ay hindi ito sumabit sa utak ko. She just talked me about my grades and now this? Paano ko maipapanalo ang laban na para sa school kung sa laban ko bilang estudyante ay tuluyan na akong natalo.

Mommy looks so proud and even pat my shoulder. Sa bawat haplos at hawak niya ay hindi na kaligtasan ang dala sa akin, kung hindi takot na baka idiin niya at magkaroon na ulit ako ng latay. "I want Aryl to be one of representative kaya kinausap ko siya and she said that she would asked your permission first before agreeing onto this."

Mommy blink many times while lookinh shock. Mukhang hindi pa nakakabawi dahil masyadong mataas ang papasukin ko pag nagkataon. "W-why not? Kung hindi naman makakaapekto sa pag-aaral niya ay bakit hindi?"

Miss Marina's fsce brightened. "May I excuse Aryl for the competition's requirements and such?"

Mabilis na hinagilap ni Mommy ang braso ni Tito Rommel saka hinila iyon palayo sa amin habang tumatango. Pinanood namin ng guro ang paglayo ng aking nanay.

"Palagi ka bang sinasaktan ng Mommy mo?" nag-aalalang tanong ni Miss nang mawala na si Mommy sa paningin namin.

Hindi ako sumagot at tumingin na lang sa mga kamay ko at pinili ang laruin ang mga daliri. "Bakit? Your daddy loves you so much so as your mom kaya di ko maintindihan kung bakit."

I take a deep breath and laugh weakly. "She blames me. Para sa kanya, ako ang pumatay kay Daddy." I grinned. "Though I can't blame her, kasi kasalanan ko naman talaga."

"Aryl. " I looked at Miss Marina and smile. I should thank her kasi niligtas niya ako sa panibagong sakit ng katawan.

"Thank you po pala kasi tinulungan ninyo ko, kung di ka po dumating sigurado may sakit na naman ako sa katawan na iindahin," kunwaring natatawa ko pang saad. "Nakapaggawa pa po tuloy kayo ng competition ng dahil sa akin."

Miss Marina just stares at me. She held my hand that made me sit in front of her. "No. " She smiles and giggles. "Totoo na may event na ganoon and like what I'd said, I want you to join." Her hopegul eyes looks at me.

Why me? Babagsakin na ako?

Mabilis akong umiling. "Ma'am di ko po kaya."

"Di ba sabi mo babawi ka! This one is the answer. Malaki sng incentives na matatanggap kapag nanalo ka."

"But how can I win?" malungkot akong tumingin sa kanya. I wipe the tears that is easily forming in my eyes. "How can a failure like me win in that prestige competition?" Ang makitang mabato ng kantsaw at batikos ang school dahil sa akin ay hindi ko na kaya. "Ayokong pati ang school madamay sa kamalasan ko sa buhay, Miss."

"You are not a failure." She tap my hand. "Maybe in this time you have a lot in your plates. But please remember,you are not a failure. Always believe in yourself and love them by proving them wrong."

Nakatitig lang ako sa mga mata ng kaharap. Gustuhin ko mang pumayag ay hindi ko kaya lalo na't alam ko na ang kahihinatnan. "Ma'am pag-iisipan ko po."

Napahinga siya ng malalim saka tumango. "Okay na sa akin yong pag-iisipan. And please have faith in your self. Magaling ka."

Kung magaling ako, bakit hindi ko nailigtasan ang daddy ko? Kung magaling ako, bakit hindi ko kayang patawarin ako ni Mommy?

Gustuhin ko man na sabihin ang mga tanong na iyon ay pinili ko ang itikom ang bibig.

As Miss Arabella left, I saw how mom rashly walks towards me with her jaw clenched and slapped me as soon as she reached my side.

"Mayabang kang bata! Why did you refuse the offer!?" She slapped me again as she grabs my hair and forcibly kneeled me to the floor.

I tried to stop her but she is too strong for me. I felt like I just finished a twelve-round boxing because of the sudden drain of my energy. "S-stop... Stop, Mom..."

"Masasaktan ka talaga dahil sa walang kwenta at duwag na desisyon mo! Why did you refuse the offer?" she yelled out of her lungs, napatingin na lang ako sa sahig habang ang mga kamay ay nanginginig.

"B-because... Because I know I can't do it. Y-you said. You said I'm a failure, right?" I stumbled my words as I looked away from her eyes full of madness.

"At talagang sinisi mo pa ako! At sa tingin mo maniniwala ako sa 'yo't matatanga mo ko? Tell me! You are busy flirting to Tristan and your grades that your father treasures sacrifices because of you, little whore!" she yelled whilst looking sharply at my direction as I looked at her with pain in my eyes.

How could she say that? Does she think I am a low-class whore that is busy flirting with other guys?

Ang luhang pinipigilan ko ay nag-uunahan na sa pagtulo pababa sa aking pisngi. A smile crept on my face. "Yes, Mom. You are right! I flirted with other guys in the academy and that's the reason why my grades are failing," I'm tired. I'm tired explaining but she was just too narrow-minded to listen.

Nag-init ang pisngi ko nang makatanggap ako ng mag-asawang sampal galing sa kanya. I am sure na mapula na naman iyon. I looked at her with the mix of disbelief and pain in my eyes. "How dare you! I am spending money for your studies and here you are! Busy to flirt and becoming a low-class whore!"

Napuputol ang pisi akong napalingon sa sofa kung saan nakaupo si Tito na ngayon ay tumatawa.

"The little Cinderella is turning to a stupid bitch whore!" he said while playing with his pen as he was leaning on our sofa.

"Sabihin ninyo na kung anong gusto ninyong sabihin. Wala naman akong karapatan para mapaniwala kayo sa mga kasinungalingan na iyan," saad ko nang makaramdam ng kaunting tapang para umalis sa sitwasyon. "Pagod na ako... Pagod na pagod na po ako,Mommy!"

Habang paakyat sa kwarto ay hindi ko mapigilang hindi maluha. She of all people would think that I am a flirt. Bakit?

Nang makapasok sa sariling kwarto ay umangat ang mga mata ko sa kisame na automatic na nagpangiti sa akin.

Daddy knows how much I love stargazing, kasama ko rin kasi siya minsan sa pool area at doon kami naglalatag ng blanket kapag nagkakaroon ng celestial events like lunar eclipse or I just simply want to watch the night sky. Palaging siya yung kasama ko.

"I know you are my star now, dad. I know you are watching me from the sky that separates us. Don't worry dad, I am not mad because she is right. I killed you and I'm sorry for that," I sighed as I looked at the brightest stars on my ceiling teary-eyed.

My eyes settled on the telescope that is build next to my frame. Malungkot ang bawat hakbang na lumapit ako roon. Hinawakan ko ang bawat parte kung saan ko naalala na hinawakan ni Daddy.

"Are you enjoying Prinsesa ko?" rinig kong tanong ni Daddy. Tumango na lang ako dahil abala ang mga mata ko sa pagtingin ng constellations gamit ang telescope na binili niya kanina.

"Daddy!" I exclaimed nung makakita ako ng meteor na nahulog. Natatawa akong tumingin sa kanya at nagyayabang na tumingin sa langit. "I just saw a meteor, dad!"

"Talaga?"

"Yep! And I made a wish!"

"Anong wish naman yon? " tuwang-tuwang tanong niya ng makita ang galak sa mata ko.

"Gusto ko palagi kitang kasama manood ng night sky!"

He chuckled and ruffled my hair before kissing my temple. "Palagi kitang sasamahan. Palagi-lagi."

I raised my pinky finger. "Promise?"

He laughs out loud and nod gently before taking my pinky. "Pangako ng iyong knight, aking prinsesa."

"Sabi mo sasamahan mo pa ako sa susunod at susunod at susunod na night sky watching ko? Hindi naman pala, daddy. Iniwan mo ko. Hindi mo tinupad ang pangako mo sa princess eh."

Naninikip ang dibdib at napatitig sa pinakamakislap na bituin sa aking kisame.

"You are my own star, dad. And I hope that my star will never leave by my side. But I guess, all stars need to be faded in our own naked eyes." I added, ramdam ko na naman ang pamamasa ng mga mata ko kaya hindi ko na yon hinayaan makatulo. I wipe the tears from my eyes.

"I love you, My princess," I heard before the darkness ate my senses.

****
To be continued...