I am biting my fingernails habang nagdadalawang-isip kung kakatok ako sa pinto ng office ni Miss Marina o hindi. I am so sure in my decision earlier but I am not ready to face another dissapointed face because of my reckless decision.

"But Aryl, kailangan mo siyang kausapin para makahanap ng mas maaga na papalit sa 'yo," pakikipagtalo ng kabilang part ng utak ko.

Kaya kakatok na sana ako nang maunahan ako ng isang bulto. My eyes widen and I froze like an idiot as I saw my ultimate crush who was the one opened the door.

"Miss!" I blink a couple of times only to see how unhappy his reactions are. Nahihiya akong nagbaba ng tingin at naunang pumasok sa opisina dahil nakaharang ako sa pinto kung saan siya dadaan.

Miss Marina looks happy nang tumingin siya sa aming dalawa. "Buti naman at magkasama na kayo," masayang saad niya.

My heart starts to beat unusually,pero pinili ko munang manahimik, para malaman kung ano ang sasabihin ni Miss Marina.

Tumayo siya at lumapit sa aming dalawa dala-dala ang isang makapal na brown envelop. "Nandiyan na lahat ng aaralin ninyo. We will have a review every friday, maghapon yon. I will excuse the both of you kaya walang magiging problema."

What is she talking about? I thought she choose me, then why do we have Timothy in here? But good thing kung siya na ang napili ni Miss di ba? Well, he is excellent. I am sure he can win in just a blink.

Napansin yata ni Miss Marina ang pagkakakunot ng noo ko kaya natawa siyang tumingin sa akin. "You and Timothy are the representatives of our school in this competition."

Parang lumulubog ako sa kinatatayuan ko, I can't move my lips or open it to talk. I know I should decline pero bakit hindi ko magawa?

"Kasi nga makakasama mo ang crush mo."I mentally rolled my eyes as my inner voice answer.
Hindi na ako nakaalma ng kuhanin ni Timothy ang envelope but I need to talk to Miss Marina about this matter.

"Ma'am," hindi ko alam kung saan ako kumuha ng strength para matawag siya.

Both of their eyes settled on mine. "May problema ba,Ryl?" she uses my nickname with her sweet voice.

I gulped. Pumikit ako ng mariin. "I don't think I can win," mahina lang ang pagkakasabi ko pero dahil tahimik ang buong opisina ay sigurado akong narinig nilang dalawa.

A soft hand reached mine, kaya napaangat ako ng tingin sa kanilang dalawa. Miss Marina is holding my hands while looking at me with pity. Timothy has emotionless face whilst watching us.

"Aryl, you are one of the best student here, so why are you doubting yourself?"

Tama siya, sa honor roll palaging nangunguna ang pangalan ko, palaging nakataas ang kamay ko sa oral recitation, my grades are aces, so bakit hindi ko na maibalik ang kompyansang yon.

"Dati yon, Ma'am." Nakangiti man ay alam nila na hindi totoo ang ngiti na mayroon sa mukha ko. "I am no good. Babagsakin na ako."

I bit my lowerlip.

I can't imagine what will be my mom's reaction kapag nalaman niya na babagsakin na ako. Yung bagay kung saan ako nag-eexcel ay hindi na rin ako magaling.

"I have seen your performance because destiny plays us well, I became part and essential on your high school days. Kaya alam ko ang kakayahan mo," may pamumursige na saad ni Ma'am.

"And I am here." My heart starts to beat fast as I heard a manly voice. Napatingin ako agad sa lalaking katabi pero mabilis din akong nag-iwas ng tingin nang maramdaman ko ang pag-iinit ng aking pisngi, sinabayan pa ng pagtatama ng mga mata naming dalawa. "If you believe that you are alone in that battlefield, you got it wrong,baby."

Gusto ko sanang umalma pero nauunahan ako ng hiya. I can't even look directly on his eyes.

"Dont worry to much, you are beyond on what you're mother believe you are."

My hand clenched as I gaze away. I don't want to feel any sympathy kasi tama si Mommy, kasalanan ko lahat. I don't deserve any recognition na tumakbo ako palapit kay daddy para sana iligtas siya, kasi yun yung bagay na nakapagpawala sa kanya. Iyon ang bagay na ikinamatay niya. I am not a hero who saves life, I am the villain who kills every person that loves and adores me kasi ayaw kong makaramdam ng pagmamahal, mommy is right. I am the villain.

Whether I like it or not, hindi magbabago ang tingin sa akin ng mga kamag-anak ko o kahit ng sarili kong ina. In their mind, they hated me because of the idea that the loving man, sacrifice himself wholeheartedly because of the worthless daughter and girl like me. Alam ko na kung sinisisi man ako ni Mommy ay hindi kailanman pagsisisihan ni Daddy na iniligtas niya ako kahit kapalit noon ay sarili niyang buhay.

"Katulad na katulad ka talaga ng mommy mo, ang ganda-ganda mo prinsesa ko."

"Daddy loves you."

"Of course, kahit na mayroon ka ng mga nakapilang manliligaw na hihingiin ang blessing ko, ikaw pa rin ang prinsesa kong mahal na mahal ko. "

"Palagi mong tatandaan na proud ako sa 'yo,palagi."

"You are always my princess."

My lips automatically sets a smile as the raging memories of me and dad were sendimg back on my brain. Kahit na namumuo ang mga luha ko ay hindi ko iyon pinansin at tumakbo na palapit sa nakatayo kong ama. I cover his neck with my thin arms and cry on his shoulders. Hindi ko pinalampas na maamoy ang pamilyar niyang pabango pero bago ko pa siya maamoy ay ginamit niya ang kanyang dalawang kamay para ma-steady ako ng tayo. His calloused hands are trembling while holding me.

As I take a look on his eyes, wala akong makitang emosyon kung hindi galit at pagsisisi sa kanyang mga mata. He manage to let his both hands hold my neck at habang tumatagal ang segundo ay pahigpit nang pahigpit ang hawak niya.

I can feel the uneasiness of my breathing, nagpa-palpitate na ako pero hindi ko magawang alisin ang pagkakasakal ni Dad sa akin.

I tried to hold his hands but he keeps on choking me to death as I fought for my breath.

Gone for being loving and understanding, he became the monster that I fear for.

"Wala kang kwenta! "

"Sana ikaw na lang! Sana ikaw na lang ang namatay!"

"Pinagsisihan kong niligtas kita!"

"Pinatay mo ko! Kaya papatayin din kita! "

The darkness welcomes me the moment I open my eyes. The bullet sweats are forming on my forehead and my trembling hands are holding the blanket tightly when I glance at every part of my four-corner room.

"Pinatay mo ko,kaya papatayin kita!"

"Pinagsisihan ko na iniligtas kita!"

Binaluktot ko ang mga paa ko saka nanginginig na sinakop sa tenga ang buhok ko saka ko tinakpan ang parehong tenga habang nanginginig. Ayaw kong igala ang mga mata ko sa madilim na kwarto dahil sa kabog ng dibdib ko.

Pinakiramdaman ko ang sarili bago napagpasyahan na umayos ng pagkakaupo sa kama. Isinandal ko ang likuran sa headrest ng kama. Napahinga ako ng malalim saka napagpasyahan na buksan ang maliit na lampshade na nakapatong sa bedside table ko. I close my eyes while my trembling hand travels on my neck, where my dad is holding in my dreams.

May munting kirot at pait akong nararamdaman habang pinipilit na ibalik ang itsura ni daddy sa panaginip ko. His eyes shouted how angry he was. His words are like knife that had stabbed me multiple times.

I laugh sarcastically while having a lone tear from my eyes. Tama sila. Tama sila mommy. The knight who I thought would always take my side is mad at me. Pinagsisihan niya ang ginawa niyang pagliligtas sa akin. Pinagsisihan niyang namatay siya dahil lang sa akin.

I take a deep breaths, paulit-ulit hanggang sa kumalma ako bago ko hinayaan ang sarili ko na mahiga. Pero hindi ko maintindihan kung bakit nakaramdam ako ng kakaiba. My heart race as I felt someone's presence on my room.

I rushed to cover myself with my blanket as I check in every part of my room when I feel the chills because he is watching me intently.

I saw a silhouette of a man in front of my bed habang balot na balot pa rin ako nhg blanket.

"Wala kang kwenta!"

"Pinatay mo ko kaya papatayin din kita!"

"You are a demon monster!"

"You are a murderer!"

Napabaluktot ako ng higa nang madinig ko na naman ang mga pinaghalo-halong boses. Mabilis at nanginig kong tinakpan ang tenga ko habang mariin ang pagkakapikit ng mga mata,scared that I saw that man again.

"T-tama na.. T-tama na po, p-please," I uttered, habang nakatakip pa rin ang mga kamay sa tenga ko.

"D-daddy... Daddy please,"pakiusap ko saka niyakap ang unan sa tagiliran ko.

"Aryl!" dinig ko man ang pamilyar na boses ng babae ay hindi ko iyon pinansin. Abala ako sa pagpapakalma ng sarili. Nakabaluktot pa rin ang aking katawan nang bumukas ang main light sa buong silid bago makarinig ng mabibilis na footsteps na papalapit.

Huminga muna ako ng malalim saka ko dahan-dahan na tinanggal ang kumot sa katawan ko kasabay ng pagkakita ko sa nakakunot na noo ni Yaya Minda na nag-aalala sa akin.

"Anong nangyari? Iche-check ko lang sana kung maayos ang pagkaka-lock ng mga bintana at pinto pero napatakbo ako rito ng marinig ko ang pagsigaw mo!" she exclaimed and sat next to me yet I can't stop myself to hug her real tight.

"I saw him, Yaya. He also blames me for what happened. It's my fault." I tried to conquer my fear as I looked at her eyes.

Marahan niyang inilayo ang katawan niya sa akin saka ako pinakatitigan at hinawakan ang pareho kong kamay."It's not your fault."

I snap my head in disagreement with what she said and glanced at her eyes. "N-nakita k-ko..mN-nakita ko siya! G-galit na g-galit! He said... He said he will kill me too... Because I killed him. "

Nanigas ako sa kinauupuan at ramdam ko ang lamig ng pawis na tumulo mula sa aking noo habang nakatingin sa lalaking may bullet hole sa dibdib na may hawak ng baril na nakatutok sa akin.

Napansin yata ni Yaya ang pananahimik ko at panlalamig. "Ayos ka lang ba? " she worriedly asked while patting my shoulders for me to relax.

"Y-Yaya, he is here. Look at your back," I said as I watch him pointing a gun on me as his crimson red liquid was dropping on my room's floor.

She pat my head and hug me tight but my eyes had to watch his every step.

"D-daddy... Daddy, please... P-please...P-please t-tama na!" I shouted as I glanced at him and pull a trigger of his gun.

Dahil sa takot ay mariing kong napikit ang mga mata ko, naghihintay na may tumamang bala sa akin pero makaraan ang ilang sigundo ay wala akong naramdamang kakaiba. I slowly open my eyes and I saw my Yaya's gentle eyes. I roam around the room but no trace of daddy had been left.

Bumaling ulit ako kay yaya at napangiti ng mapait nang makita ang mga ngiti niya.

She ruffled my hair and chucked then she turns to be a serious woman in front. "Okay lang na hindi ka ngumiti kung hindi mo gusto. Okay lang na maging hindi ka okay sa ganitong panahon. Okay lang na umiyak."

Parang iyon ang naging switch kung bakit nagtuloy-tuloy ang pagtulo ng luha ko. I hug her real tight and she just caress my back. "Mabuti kang bata, Aryl. Maraming nagmamahal sa 'yo at isa na ako sa mga yon." Kinurot niya ang parehong pisngi ko saka ako nginitian muli.

For the first time in a very long time, I lifted my cheeks in a genuine way. "Salamat yaya."

"Kaya mo yan, Ryl! Marami pa ring nagmamahal at magmamahal sa 'yo at ibabalik mo ang pagmamahal ng mommy mo kaya laban lang. " I said to myself as Yaya walks towards the door to go to her own room.

****
To be continued...