He walked out again. Pero hindi ko na siya hinayaang makalayo. I ran as fast as I could para maharangan siya.

He is now massaging the bridge of his nose while his other hand is on his waist. "Sige, Ryl. Tell me. Ano pa yung eksplasyon na kailangan mo i-explain?"

"Nagbibiruan lang kami. I didn't realized na medyo malapit na kami sa isa't isa."

He laughed after he ruined his hair. "Then you realized nung nakita mo ko?"

I understand that he is in pain. That he treasures me more than as a friend. "I'm sorry, please,please."

He bit his lowerlip and nodded his head. He uplift his inder finger while looking straight on me. "Isang beses pa. Isang beses pa, Ryl at di ko na alam kung paano panghahawakan ang selos ko."

Days passed like a blurry days, ingat na ingat ako sa bawat sessions namin ni Timothy. Hangga't maaari ay ako na ang lumalayo sa kanya para walanh gulo, walang naging pagbabago sa naging pagtrato ni Mommy sa akin, nung huling beses na umuwi ako ng late ay sandamakmak na sermon at sakit ng katawan ang natanggap ko. Luckily, nung araw na nakita niya akong kasama si Timothy ay wala siyang ginawa. Halos nadaan ko sa saints ang pagdadasal ko na sana ay makapagpahinga ang katawan ko sa matinding sakit at hapdi.

Now, we only have three whole days to review. Inexcuse na kami ni Ma'am Marina sa klase hanggang friday kaya maghapon lang din akong nasa kwarto ko, ginagawang busy ang sarili sa pag-analyze ng mga words na nakasulat sa libro na binabasa ko.

Pero hindi naging tahimik ang buong maghapon ko lalo na nang biglang bumukas ang pinto ng walang pasabi. Tristan who is now wearing his usual plain white tshirt and a sweatpants welcomes me with his famous smirk and wink. I roll my eyes in annoyance na agad naman niyang nakita kaya nagmamaktol na siyang lumapit sa akin. Hindi ko napansin kanina na may dala siyang isang box ng dunkin donut kaya agad na nagningning ang mga mata ko roon. Mabilis kong sinara ang libro na hawak ko saka sinalubong siya para makuha ang donut.

"Choco butternut?" I excitedly asked pero hindi ko na siya hinayaang makasagot dahil ako na mismo nagbukas ng box.

My mouth watered at the sight of six choco butternut donuts on a row.

"Ganyan ka naman eh!" patampo na bigkas ni Tristan. "Ako ang nagdala niyan! Ako rin ang bumili kasi nga baka nagugutom ka!  Nakakahiya naman kasi!"

Kumuha ako ng isang donut sa box at saka sinubo agad. Nalasahan ko agad ang sarap ng tamis ng orange na coat doon. Naglakad ulit ako papunta sa pwesto ko kanina habang yakap-yakap ang box at subo naman ang isang piraso.

"Tignan mo 'to! Kinalimutan ako!"

"Heh!" asar ko. "Bakit ka a nandito?  Wala naman akong sinabi na pwede kang mang-abala!"

Tristan dramatically hold his chest like he is indeed in pain. Nakakainis na nakakairita yung pag-arte niya. "Bakit wala man lang salamat poging T?"

I wince in annoyance. "Bakit? Gwapo ka ba?"

Asar siyang lumingon sa akin saka naglakad palapit sa pwesto ko ng walang kahit anong reaksyon. His prominent jaw is very visible, nagtatangis pa ang mga ito na parang galit na galit.

Hinila niya ang isa ko pang monoblock chair na malapit sa study table ko at doon naupo saka pinaharap ako sa kanya. Hawak niya ang pisngi ko habang nakaturo sa sarili niyang mukha ang isa. "Ryl, bulag ka kung sasabihin mo na pangit ang mukhang 'to! Bulag ka!"

I laugh as I saw his reddish ears tapos nanlalaki pa ang mga mata niya na para bang nahuli niya akong may ginagawang krimen. Tinaas ko ang hintuturo ko sa noo niya pero bago ko pa matulak para makalayo ay bumukas na ang pinto ng kwarto ko.

Sumalubong ang galit na galit na mga mata ni Mommy habang nakasunod sa kanya si Tito Rommel. Napahugot na ako ng hininga nang makitang kinakain na ng tuluyan ng mga malalaking hakbang ni Mommy ang aming distansya.

"Tita, " Mommy just raise her brows on Tristan's remarks, ni hindi man lang niya ito nginitian.

Mariin kong napikit ang mga mata ko nang bigla na lang niyang hinila ang buhok ko. Ramdam ko ang pagkataranta ng katabi ko pero wala na roon ang pansin ni Mommy.

"Tita,"Pinipilit na pahintuin ni Tristan si Mommy pero wala iyong nagawa. She get a handful of my hair saka kinaladkad ako kaya napasalpak na lang ako sa sahig. Medyo sumakit ang ibabang parte ng binti ko dahil hindi pa tuluyang gumagaling ang ilang pasa ko roon tapos ngayon ay tumama na naman ulit ito.

"Wala ka na talagang ibang ginawa kung hindi magbigay ng kahihiyan!" her voice sounds thunder. Kulang na lang ang malalakas na ulan para magbigay ng mas matindinh kilabot. "Dito mo pa talaga dinala sa kwarto mo ang lalaki mo?  Sa bahay mismo ng asawa ko!"

"Tita, nagdala lang naman po ako ng donut kay Ryl," mas kalmado na ang boses niya ngayon kaysa kanina pero sa ikalawang pagkakataon ay hindi siya pinansin ng babae.

"Ang kapal-kapal ng mukha mo!" Hindi na ako makahinga dahil sa matinding emosyon na pinipigilan ko.

Hanggang kaylan pa ba? Hanggang kaylan ang galit niya sa akin? Dahil sa totoo lang hindi ko ma alam kung kaya ko pa bang tagalan ang lahat. Hindi ko alam kung saan ako humuhugot ng lakas dahil yung source of strength ko ay nawala nung mga oras na nawala si Daddy.

"T-tama na po Tita." Nanlaki ang mga mata ko nang biglang may braso na humila sa akin patayo. Tristan place me on his back, like he is protecting me. "Tita, alam ko po na nanay niya kayo pero bakit ninyo po ba siya sinasaktan ng hindi man lang hinahayaang mag-explain?"

Mommy showed him a sly smirk. "Sino ka para utusan ako?! Nanay niya ako at may ginawa siyang mali,bilang nanay trabaho kong itama ang mga maling yon!"

"No tita," nanginginig pa ang mga kamay ko na napansin siguro ni Tristan kaya mas humigpit ang pagkakahawak niya roon. "You are just blaming her for what happened, gusto ninyo siyang saktan dahil para sa inyo, namatay si Tito dahil sa kanya," he is calm. I know, pinipilit nkya ang pagkalma dahil hindi ko gusto na mabastos si Mommy. "Tama po ba?"

Nakita ko ang pagdaan ng konting kirot sa mga mata ni Mommy nung marinig niya iyon. She just looked at Tristan who is looking at her directly too. Tahimik lang si Tito sa likod pero alam ko na gusto na niyang umalis dito dahil hindi kagaya ng gusto niya, hindi muna ako masasaktan. Siguro, baka, pag nakaalis si T ay saka ako mabugbog. Pero nagulat na lang ako nang tahimik lang na lumabas si Mommy, ni walang paliwanag at sagot sa mga binatong tanong ni T.

Kagaya nang dati ay nanghihina  akong napaupo sa upuan. Frustrated kong ginulo ang buhok ko saka inihilamos ang kamaybsa aking mukha.

"Palagi ba?" mahinang tanong ng kasama ko nang umupo siya sa tabi ko.

I grin and looked away. "Wala yon," I said. "Galit lang siya,alam mo naman yon. Ayaw may masabing masama ang iba laban sa akin."

Pinipilit na binubura ng ngiti ko ang pag-aalala niya. He is worried, alam ko kaya ayaw ko naman na sobra siyang mag-alala dahil alam ko na sasabihin niya kay Tita. Knowing her, I know that she will insist na roon ako sa bahay nila tumira na ayaw ko mangyari. Ayaw ko iwan si Mommy. Ayaw kong maramdaman niya na iniwan ko rin siya.

"Ryl." He held my hand and gently caressed it. "Sinabi ko na sa 'yo hindi ba?  You don't need to act tough in front of me," he whisper. "Kung naiiyak ka, umiyak ka, kung masaya ka, tumawa ka, pero huwag na huwag mong ipakita sa akin ang mga ngiti mo kung alam mong hindi naman iyon totoo."

Parang naging switch ang sinabi niya kung bakit nagtuloy-tuloy na ang pagtulo ng mga luha sa mga mata ko. Gustong-gusto kong sabihin lahat sa kanya katulad ng dati, pero hindi ko magawa dahil alam ko na may gagawin siya na hindi ko magugustuhan. He knows me too well as I knew how capable and dependable he is as my bestfriend.

"Hindi ko na alam..." barado man ang ilong ay pinilit kong magsalita. Siguro ay kailangan ko iyon para mas makahinga. "I don't know what to do for her to forgive me."

"There's nothing to forgive, Ryl. Tito saved you, he is now lost because he protect you."

I laughed absentmindedly. "And he regretted it."

"Of course not. Believe me, believe on what he let you feel."

I sigh. Hindi ko kayang tumingin ss mga mata njya dahil natatakot ako. Takot ako na makita niya kung gaano ako kawasak. "How can I?" saglit lang ako tumingin ss kanya bago nagbaba muli ng mata sa sahig. "How can I if that dream always knocks on my mind?" I shrugged. "Galit siya, nagsisisi ka kasi iniligtas niya ako, masi namatay siya!"

Pinipilit akong pakalmahin ng mga haplos niya sa kamay ko pero hindi pa rin ako kumalma. Sobra-sobra ang nararamdaman kong bigat sa dibdib ko na parang anumang oras ay bibigay na ito. Parang may nakadagan na anchor doon na hindi maalis-alis kahit anong hila ng kapitan.

"You are his princess," sagot na lang niya.

Prinsesa na binigo ang hari niya, prinsesa na pinatay ang tagapagtanggol niya? Sino pa bang magmamahal sa akin kung mismong sarili kong ina ay iniisip na dapat ako ang namatay at hindi asawa niya.

Hindi ko na lang pinansin ang naging sagot ni Tristan sa akin, ang mga mata ko ay tinuon ko na lang sa libro, wishing that maybe this will ease the pain but I know that it is impossible. Kasi alam ko na sa dulo nito, galit pa rin ang nararamdaman ni Mommy sa akin.

Habang nagbabasa ng sarili kong notes ay napakunot ang noo ko sa mga letra na nakasulat gamit ang sulat-kamay ng batang ako. Tiniklop ko nang marahan ang notebook na hawak ko at nakitang ito pala ang gamit kong notebook nung bata pa ako kapag wala akong magawa sa klase. I used to scrabble something on my notes kaya hindi nakakapagtaka na may mga bagay akong nasulat dahil na rin sa mura kong isip.

A smile crept on my lips as I read a few words using my own penmanship as a child.

I pouted my lips as my eyes were looking at the notebook on my father's table. Pero napa-smile rin ako nung makita ang upuan na malapit sa table.

But before I finally sit on the chair, a strong massive arms captured me. My eyes widen in shock.

"Daddy!" I whined.

His breaths lingers on my neck, he keeps tingling my waist making ke pout.

"Ano na naman ang ginagawa ng prinsesa ko sa opisina ni Daddy?" Umupo siya sa kanyang upuan kung saan sana ako papatong para makuha yung notebook pero siya na ang umupo roon, sa lap niya ako pinaupo habang inaayos ang magulo kong buhok.

He untied my hair and comb it using his fingers, ako naman ay tahimik lang na nakaupo sa lap niya saka kinuha ang notebook.

"Ano ba gagawin mo sa notebook na iyan, princess?" he asked.

"Write lang daddy."

He smiled and gently ruffled my hair na kakaayos niya lang. Inabot niya ang ballpen stand niya saka kumuha roon ng ballpen at binigay sa akin. "There."

I beamed,showing him my perfect set of teeth before leaning on his chest and kissed his cheeks. " Thank you daddy!" I said. Inopen ko na ang page ng notebook at nagwrite na.

Things I want to do

1. Vacation with mommy and daddy.
2. Play with daddy.
3. Bonding with family.
4. Help Yaya to cook for parents.
5. Make Mommy happy and proud.

"Wow! You will cook for us?" malambing na boses ni Daddy.

I turn to face him and nod. "I will ask yaya to help me cook,in that way mommy will be prpud of me so as you!"

My small and fragile heart melts as I imagine how would it be.

Mabilis na nagbago ang mukha ni Daddy, parang mas lumambot ang ekpresyon niya. "Daddy will always be proud of you, always remember that Princess."

"How about Mommy?"

"She is proud of you but she wants you to be tough, but for daddy it's okay to be fragile because daddy is here to protect you in any kind of pain."

But those smiles are slowly fading away as my fingers traced the last number. Bata pa lang pala ako, naghangad na ako na mapasaya si Mommy at maging proud siya sa akin na hindi ko nagawa. In my whole existence, she wants something more than I can give, I can have, pero sabi naman ni Daddy na gusto lang niya ang best para sa akin. Mommy don't want me to lessen my worth.

Daddy just want me to be me, for him it's okay to cry, to be weak but mom's love for me taught me different. She wants me to be tough, to be strong para walang makakapanakit sa akin na kahit sino and that belief is the one I thought is real.

                            ***
               To be continued...