Forgiveness.

It is not about approving what happened. It is choosing to rise above it.

I'm slowly learning that even if I react,it won't change anything,it won't make people suddenly love and respect me. Minsan kasi mas mabuting hayaan nalang ang mga bagay-bagay,let people go,don't fight for closure and don't ask for explanations.

I'm slowly learning that life is better lived when you don't center it on what's happening around you. Work for yourself to heal and choose your inner peace. It took me a long time to understand what it means to forgive someone. Palagi kong iniisip,paano kaya napapatawad ng iba ang mga taong nagkakasala sa kanila? Makakapatawad kaya ako sa mga taong nanakit sa akin?

I did alot of soul searching and I realized that forgiveness is not all about accepting again the people who hurted you. It's about letting it go and preventing yourself from destroying your heart.

Na tama nga sila,hindi ka makakaahon sa paglubog mo kung mananatili kang nakabaon sa nakaraan. We need to forgive in order for us to forget the pain they inflected. We need to accept the fact that no matter what we did,we can't bring back the things that had happened.

Kaya siguro,hindi man ngayon,alam ko na sa tamang panahon ay makakaya ko nang tanggapin ang nangyari sa amin. Na makakaya ko nang harapin at kausapin ang mga taong nagbigay ng sakit sa akin. Dahil kahit papaano sila rin ang naging rason kung bakit ako naging matapang sa lahat ng hamon sa buhay.

Tumuloy ako sa malayong inn sa bayan, I want to contact Hymier but I know that my brother will probably ask him my whereabouts. Hindi pa ako handang pag usapan ang nangyari kaya siniguro kong mapag-isa muna. Kahit ngayong gabi lang.

I just texted kuya that I am fine and I just needed some time to be alone. Kahit pa nagtatampo ako sa kanya dahil ang dali lang niyang natanggap sina Papa ay minabuti ko paring malaman niya na maayos lang ako.

Hindi naman ako galit sa kanya, nagtatampo lang ako dahil noon siya 'yong sobra ang galit sa tatay namin tapos ngayon... Hindi ko lang maintindihan bakit parang ang dali lang sa kanyang tanggapin ulit ang nang-iwan sa amin. Hindi ko lang lubos maisip na parang nakalimutan niya akong konsultahin para rito.

Basta-basta nalang niya tinanggap ang bagong pamilya ni papa sa bahay na para bang hindi na kailangan ang magiging reaksyon ko. Sana kung sinabi niya sa akin,edi sana hindi muna ako umuwi at binigyan pa sila ng panahon para makapag catch up.

Umirap ako sa naiisip.

Nang makapasok sa inukupahan kong kwarto ay mas lalo akong naiyak. I let myself cry even more until my tears were gone. My brother invalidated my feelings,hindi ko lubos matanggap 'yon na nagdesisyon siya ng para lang sa sarili niya.

Mas lalo lang sumukip ang dibdib ko ng mabasa ang reply niya sa akin.

From: Kuya Nyle

I'm sorry,Syn. I was planning to tell last week pero nawala sa isip ko. Please be safe!
I love you,Syneca.

So,last week niya pa pala alam na uuwi nga si Papa. Wow! I replied to him.

To: Kuya Nyle

It's okay,kuya... I understood why you have to hide it from me, pero sana sinabi mo na ngayon ang uwi nila para naman hindi ako umuwi.

Ilang segundo lang din ay nagreply naman siya,pero hindi na ako nag-abala pang basahin ito. I don't want us fight,ayaw ko rin namang masagot si kuya. Nakakatampo lang kasi ang desisyon niya,dati naman ay mas inuuna niya ang kagustuhan ko bago ang sarili niya.

Tulala ako ng ilang oras bago dinalaw ng antok,nagising nalang ako kinabukasan dahil sa pagtunog ng cellphone ko. Pupungas-pungas pa ako ng sinagot ito.

"Love,saan ka? I was waiting for you the whole morning...mabuti nalang at nagkita kami ni kuya Nyle kaya nasabi niya na wala ka raw sa inyo...Where are you? Are you okay? I'll pick you up,love..." Hindi kaagad ako nakasagot kay Hymier,I look at the wall clock and fist palm.

Alas onse na ng umaga at kakagising ko lang. May usapan kaming breakfast ni Hymier sa hotel,I almost forgot about him. Kung hindi pa siya tumawag,malamang tulog pa ako hanggang ngayon.

"I'm sorry,Love...Can you come over,kung hindi ka lang naman busy..." I bit my lower lip. I am not this kind of a girlfriend to him,hindi ako mahilig manlambing sa kanya,ngayon lang dahil kailangan ko siya

"Of course,my love...send me the location,I'll be there," malambing niyang saad na siyang nagpalambot ng puso ko.

Hindi ko alam kung paano ako kapag wala si Hymier ngayon. Maybe I'll sulk in here and let myself cry repeatedly.

Tumama kaagad ako sa kaniyang matigas at malapad na dibdib ng mapagbuksan ko siya ng pintuan. Hindi ko na rin napigilan ang maiyak dahil sa sama ng loob ko. Hindi ko alam kung para saan ako umiiyak. Is it because of my brothers betrayal or it is for my father's come back. O dahil sa presensya niya kaya hindi ko na rin napigilan ang sarili maging emosyunal.

Pumikit ako ng mariin at mas lalong dinama ang mainit na yakap ni Hymier sa akin. Humikbi ako na mas lalong nagpahigpit ng kaniyang yakap. This is the first time I felt happines while suffering from the pain in my past. Whenever I am with him, kahit pa masama ang loob ko,kahit pa nagtatampo at nasasaktan ako. I feel different kind of happiness,I always feel in peace whe he's around me. Iba ang hatid niyang pakiramdam sa akin,it's always feel strange and comfortable at the same time.

I always see my dreams and my plans in life with him.

Humiwalay ako sa kaniyang yakap at mabilis na pinunasan ang basa kong pisngi gamit ang dalawang kamay. He is intently looking at me,wearing his worried eyes.

I look at him ang smile sadly.

"You grew beautifully and brave,mahal..." He said.

My eyes watered again of his words. May kung anong humaplos sa puso ko at hindi ko alam na pupwede palang maging masaya habang nasasaktan. Nag iwas ako ng tingin at tsaka tumango sa kanya.

"But...I can't still face and talk to him." I prankly said. Because that's what I really felt, alam ko sa sarili ko na napatawad ko na siya. Hindi lang ako handang harapin siya ulit.

Not now.

Aside from my brother, wala akong napagsasabihan pagdating sa mga saloobin ko. Hindi ko alam kung paano nagsimula basta unti-unti ko lang nagagawang pagkatiwalaan siya noon pa man. Kaya kahit simpleng detalye at kaunting bagay lang ay sinasabi ko 'yon sa kanya.

I averted my gaze to him again. Agad naman nagtama ang paningin naming dalawa,bakas pa rin ang pagaalala sa kanyang mukha kaya ngumiti ako.

"Pero baka...sa paglipas ng araw o linggo. Kahit buwan pa,matutunan ko rin sigurong kausapin siya..." Natatawa kong saad.

Hindi siya umimik,tahimik lang siyang nakatingin sa akin at naghihintay ng sasabihin ko pa. Natawa ako ng pagak,medyo may pait parin akong nararamdaman. Sa tuwing naiisip ko si kuya,pakiramdam ko tinraydor niya ako. Pakiramdam ko hindi na niya kailangan ang opinyon ko sa mga desisyon niya. Kaya mas nakakatampo.

Ilang minuto pa kaming nanatili sa ganoong posisyon. Siya na ang nagpasyang hilahin ako at yakapin muli,matagal din 'yon bago niya ako binitawan. Hinila niya ako patungo sa kama ko,may inilapag siyang paper bag sa coffee table na hindi ko napansing bitbit niya pala kanina.

He remove the towel in my head,pinatuyo niya pa lalo ang buhok ko bago niya ako hilahin sa banyo at e-on ang blower doon. My room is quite big at kompleto rin ang gamit nito. Ito nalang kasi ang available na room dito kaya kahit mahal ay kinuha ko na.

Tahimik lang kami parehas habang bino-blower niya ang buhok ko. He even comb it after he's satisfied about drying my hair. Hindi ko nalang tinanong kung saan niya natutunang gumamit ng blower na 'yan. But I am thankful for having him by my side right now. I really need him.

"I made your favorite food and I brought your comfort food too..." Sa naririnig palang sa kanya ay agad na naglaway ang bibig ko.

It only means, carbonara and adobo. Nagutom tuloy ako, tumunog din ang aking tiyan na siyang nagpailing at nagpatawa sa kanya. Of course, it's almost twelve at wala pa akong breakfast. Understandable naman 'yon. Pero pinagtawanan niya parin ako.

"Let's eat?" He asked while still laughing.

Ngumuso ako at tumango nalang.

"What happened?" He asked seriously. Linunok ko muna ang pagkain sa bunganga ko bago siya sinagot.

"Papa came home last night..." Tumango siya at sumubo na rin ng pagkain niya. Alam kong hindi siya magtatanong

"Hindi mo kinausap?" Umiling ako at tumango lang siya. "It's okay if you're not yet ready,love. Not all thw pain heals at times,but I know you can. You are the kindest person I know..." He smiled.

"Hindi ko parin alam kung kailan ako magiging handa..." Sa totoo lang, ngayong nandito na nga si Papa,napagtanto kong hindi pala ganoon kadali ang lahat.

Napatawad ko na siya,pero masakit pa rin,'yong sakit nang pag-alis niya noon ay bumabalik sa akin ngayon. Kaya mahirap,sobrang hirap...

"Just go with the flow...you don't need to force yourself. If you're not yet ready...then let it...you have all the right to decide..." He carressed my cheek.

Tumango ako nagpatuloy na sa pagkain ko,hindi naman na siya nagtanong pa. Pagkatapos ay nagpasya kaming magsimba muna bago niya ako ihatid sa Santa Barbara. Babalik na rin siya sa siyudad dahil may trabaho pang naghihintay sa kanya.

Sa sumunod na linggo ay hindi ako umuwi sa amin, I miss my brother so much but I don't think I am ready to face them now. Kaya mas minabuti ko nalang na tumulong sa relief operations ng mga flood victims sa Santa Barbara. Sayang nga lang dahil hindi ko nadala ang mga damit kung pinaglumaan.

Nakasama ko rin sina Casimir at buong team niya sa relief operations. Kasama ko rin ang ibang volunteer at ibang kasamahang teacher kaya nag enjoy naman ako sa pagtulong. At sa loob ng ilang linggo,dumadalaw rin si Hymier sa akin at natutulog sa apartment ko.

Naabutan pa niya na hinatid ako ni Casimir isang hapon pero hindi naman siya galit. Nagtampo lang ng kaunti at nadala naman sa lambing. I also told him to trust me dahil siya naman ang mahal ko. The man is just concern and friendly at hindi naman nagpaparamdam ng kahit anong romantic way.

And I don't feel anything for him too,just purely friendship.

"You'll go home with me,right?" Ngumit ako at tumango ng tipid.

After weeks of thinking, napagtanto kong kailangan ko nang harapin ang mga tao sa bahay. My brother let me think fpr weeks,nagpapaalala lang siya na alagaan ko ang sarili ko sa text nitong nakaraan. Kaya naman napagpasyahan kong umuwi na ngayon.

Gusto ko bago ang kasal ni kuya ay makapag usap na kami ng ama ko. Hindi man maibabalik sa dati ang lahat,atleast I'll give him the benefit of the doubt. I'll try my best to talk to him kahit casual lang. Not just for my brother's request but for myself too.

"I'll just prepare my things..."tumango siya at umupo muna sa sofa.

Kinuha ko lang ang laptop at ibang importanteng gamit ko. Tutal sa bahay naman ako uuwi ay hindi ko na kailangang magdala ng damit.

Naabutan ko si Hymier na nakatayo at may kausap sa telepono. His brow furrowed while clenching his his jaw. Tila may may sinasabing malaking problema ang kausap niya. Napahilot din siya sa kanyang sentido ng makita ako. Hindi ko nalang siya tinanong,ilang saglit lang naman at nagpaalam na siya sa kausap.

Tahimik siyang naglakad palapit sa akin at kinuha ang bitbit kong bag. He also grab my wrist and guide me out of my apartment. Siya rin ang naglock nito at tahimik lang na pinagbukasan ako ng pintuan.

It was unusual for him to be silent like this,kinakabahan ako sa tuwing ganito siya dahil sigurado akong seryuso ang pinag-usapan nila ng tumawag sa kanya kanina.

Kaya tuloy sobrang tahimik ng biyahe namin hanggang San Vicente.

Nang maiparada na niya ang sasakyan sa harap ng bahay ay agad kong tinanggal ang seatbelt ko bago siya hinarap. I hold his clenching hand...natigilan siya saglit bago nag angat ng tingin sa akin. I can clearly see sadness in his eyes,pero pilit niya itong tinatago.

"May problema ba?" Mahina kong tanong. Nag iwas siya ng tingin. "You know you can tell me,right?" Dugtong ko.

Kasi ganoon naman dapat eh,at ganoon siya sa akin kaya dapat patas lang kami. We need to open up to each other para matulungan namin ang isa't isa.

Bumuntong hininga siya,he lean closer to me and kissed my forehead. Idinikit niya rin ang noo niya sa noo ko bago napabuntong hininga.

"Bakit sasabay pa ang pagbabalik nila? Bakit sabay pa nating kailangan harapin 'yong mga taong nang-iwan sa atin?" Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"What do you mean?"lumayo ako sa kaunti sa kanya.

"My mother came back too...and they won't tell where she is..."he sighed. "She's with a child...and I'm sure she have her husband too..."

Napasinghap ako sa mga narinig, bakit nga ba sabay pa talaga? We're on the same page when it comes to our parents. Parehas kaming may sama ng loob sa Papa ko at siya naman ay sa mama niya. Pero bakita ganoon,sabay sabay pa talaga sila...
Ano 'yon,goals sa aming mag jowa?

Yawa,ah!

"So...what's your plan?" Maingat kong tanong.

"She want us to talk...with dad,ate ang kuya too...mamaya na din 'yon. Hindi ko rin alam kong handa na ba akong makita siya..."

I'm out for words...comtemplating what to say dahil hindi ko alam kung paano siya e-comfort. Dahil ako nga mismo hindi ko rin alam kung handa na rin ba akong makausap ang ama ko.

"I...I don't know what to say...I'm sorry if we're both facing this,mahal. But...just try tapos kapag hindi mo talaga kaya...then let it be..." Napangiwi ako sa sinabi ko dahil ginaya ko lang din naman ang sinabi niya sa akin noong nakaraan.

"Yeah,right...are you sure you don't want me to go i side with you?" Ngumiti ako at tumango sa kanya.

"Yeah! I'm a strong woman,right? I think I can face them alone now..."ngumiti rin siya at pinatakan ako muli ng halik sa noo at pisngi.

Agad kong binuksan ang pintuan ng kaniyang sasakyan at lumabas na. I opened our gate and wave at him,nag busina pa siya ng isang beses bago pinaandar ang kaniyang sasakyan. Hinintay ko munang makalayo ang sasakyan niya bago humugot ng malalim na hininga.

Mabagal ang lakad ko patungo sa pintuan namin. Maingat ko rin itong binuksan at sumilip saglit sa sala kung may tao ba.

And there I saw the little girl hugging her mickey mouse stuff toy while watching cartoons on the television. Nag angat siya ng tingin sa akin at nagulat pa sa presensya ko. Pero unti-unting may gumuhit na malapad na ngiti sa kanyang labi.

She stood up and run towards me, hindi ako nakagalaw ng yakapin niya ako sa beywang.

"I'm glad you're home ate...Daddy told me that you're just having a vacatiion..."

Wow! Bakasyon pala 'yon? Gusto ko sana sagutin ang bata pero naalala ko wala naman siyang kasalanan sa mga nagyari.

"I'm Serena,daddy gave my name and it sounds like your name too. Mommy also told me that we have the sameface, eyes and hair too... You're big lang but we can be twins..."natawa ako sa sinabi niya. She reminds me of someone,the way she talks.

She look at me innocently,sobrang inosente na hindi ko kayang pagsalitaan ng masama. Ang haba rin ng buhok niya at pilik mata na kagaya nga sa akin. Magkamukha nga kaming dalawa, medyo maputla lang ang pagka puti ko. She like me mini me.

Naputol ang titigan namin ng may tumikhim galing sa kusina. I averted my gaze to the person and found my father holding a tray with cookies and milk. Mabe for his daughter.

Alanganin siyang ngumiti sa akin.

"M-mabuti at nakauwi kana, you want some breakfast?" Marahan niyang tanong.

"Yes please...and...can we...talk too?" Nag-aalangan kong saad. Napakagat kaagad ako sa ilalim kong bibig. Bumuntonghininga.

Lumapad ang ngiti niya at tumango sa akin. Mabilis niyang nilakad ang center table at nilapag doon ang pagkain ni Serena. Sinabihan niya rin ito na bumalik na sa panonood at kailangan niya pa akong paghandaan ng pagkain. Agad rin siyang bumalik sa kusina,siguro ay maghahanda na nga.

"Daddy cooked our breakfast ate and it was so good. You must try his corned beef with repolyo..."she said happily kaya napangiti ako. She look so innocent and fragile.

I ruffled her hair and let her back to what she's doing.

Nilapag ko naman ang bitbit kong bag sa sofa at huminga ng palalim bago nagpasyang pumasok sa kusina.

This is it,Syneca! Pampalubag loob ko bago naglakad na.