[Jill Morie's POV]

BINITAWAN ni John Zedong ang kamay ko at diretsong tumitig sa aking mga mata.

"Once you wore this ring..." itinaas niya ang hawak na singsing, isa 'yong signet ring na may naka-engrave na ahas na kinakain ang buntot ng bawat isa at may itim na bato sa gitna, "...You will be reunited with the long-lost eternal power of the Chintamani stone, and every time you use its magnificent power, it will consume all of your being." He said as if giving me the last warning, "Now, there is only one thing we want, Jill Morie, we do not want that stone or its power." Napakunot ako sa sinabi niya... Kung ganon... Ano ang kailangan nila... Instead of continuing what he's going to say, John Zedong looked up where the painting is hanged, "You met his astral soul during the interview and inside the game, you knew him as Rama Melchiore."

Now I know kung anong gusto nilang mangyari. They mentioned "his return" earlier and they want me to use the power of the stone to bring him back. Kung ganon, sa buong pagkakataon na nakasama namin si Rama Melchiore sa laro... He's...

"He's dead and his soul was still on the other side." The other side is the Astral plane, "And we want you to use your power to bring him back—alive."

"W-why should I do that?"

His face became grim as he comes closer, "You have no reason to, but if you want to see your friends..." alam ko na kung anong gusto niyang iparating at wala akong ibang pagpipilian. Inilahad ko ang kaliwa kong kamay at mas lumapad ang ngiti niya.

"Remember what I told you earlier, Jill Morie, this is the ring of your ancestors, the unlimited power is now yours." At isinuot niya sa akin ang Chintamani, pagkatapos ay unti-unting bumigat ang pakiramdam ko, nagsimula silang mag-alala nang muntik na 'kong matumba.

W-what... is this feeling. I'm having auditory hallucinations... I can hear voices... It feels like thousands of memories are flashing in my mind.

"All Rosencruz must die."

"Please, spare my child."

"Patrizia! Her name is Patrizia!"

In a snap, it was gone. The pain in my head and the voices stopped.

"Are you alright?" tanong nila sa'kin at inalalayan akong mas tumayo ng maayos.

"Now, Jill." When my vision returned clearly, I can see all the glowing violet auras in their bodies... Anong ibig sabihin nito? Even John Zedong is glowing... And... I feel... I feel different. Tinignan ko 'yung singsing na nakasuot sa kamay ko at ang bato na nakabaon dito... So this is the Chintamani... Ito 'yung dahilan kung bakit ako nakipagsapalaran dito...Then I remembered... My sister, Karen, I must save her. Memoire got her. I need to—

"Jill!"

"Huh?"

"Do you hear me?" John Zedong asked I can see his impatient eyes. "If you want to find your friends you have to do exactly what I said. Close your eyes." I don't know why I'm following him and so I shut my eyes, "Tell the stone to bring you to Melchor Enriquez Morales." Even though I do not understand what's happening, I consciously followed his command and my mind began to think of that name.

Where is Melchor Enriquez Morales?

"I am here."

What...is...happening...

"Hello again, Jill." I opened my eyes and I saw myself...in the place where we last saw him—Rama Melchiore. "Welcome back to Machu Pichu."

"You are..."

"Memo. My name is Memo." He said while walking towards in my direction, "We have so much to talk about, just so you know I am one of the founding fathers of Memoire."

"No way—"

"Yes." He slightly laughed at my childish reaction, "That's why you need to send me back to the physical plane."

"Why?"

"Nasa iyo na ang Chintamani." Turo niya sa kamay ko, "You can do anything you want now. My beloved and loyal followers just want to see my return, that's why they want to find a Rosencruz to generate the power of Chintamani."

"I don't know how."

"Don't be silly, Jill." He stopped when he's close enough, "You passed the seven levels to prove you are the rightful keeper of that stone. Just ask, believe, and you will receive it."

"Bakit mo gustong bumalik? Bakit ka nila gustong bumalik?" tanong ko sa kanya.

"Because I am...their god."

"That's absurd."

"I know, but it's true, I am the Rama and I am an Aeon who represents the moon."

I don't understand what he's saying, he's calling himself a god and he has tons of followers waiting for his return and they created this game just to find a Rosencruz to revive him?

"Give me a new physical body; send my soul to that body, that's easy by just thinking. Thoughts can be faster than the speed of light, don't you know that a single thought holds a strong power." Nanatili lang akong tuod, "Remember, Jill Morie, your friends are in grave danger out there, if you want to see them alive then—" alam nila kung paano ako kukontrolin, alam nila kung paano ako pakikilusin.

"Stay away from her!" 

in a blink of an eye, a flashing white light came, parehas kami ni Memo na napatakip dahil sa sobrang silaw at tanging isang tinig ng babae ang naririnig namin,

"Atria, huwag mong susundin ang kahit na anong sinasabi nila sa'yo!" 

W-who the hell...

"What are you doing here?!" nang mawala ang silaw ay dumagundong ang boses ni Memo sa sobrang galit, at nang makita ko kung sino ang nakita niya ay nahiwagaan ako bigla.

"It's been decades since the last time I saw you, Memo." The white light was a woman wearing a black long gown, she has a snow white skin and long black hair, and she is gorgeous like a goddess. Who is she?

"Hangang dito ba naman pinakikialaman mo ako, Sigrid Ibarra?!"

Sigrid Ibarra?

"I am always here on the other side, Memo. Making sure you won't succeed."

Wait... I already encountered that name before. Oo, tama naalala ko na, noong minsang maligaw ako at napadpad sa isang silid. Nakita ko ang isang painting kung saan nakalagay ang pangalan ng gumuhit nito, 'My Dream by Sigrid Ibarra'.

Memo faced me again and this time I can see his rage, "Do it, now."

"Don't!" sigaw ni Sigrid Ibarra sa akin. "Listen to me, Atria, hindi mo siya pwedeng ibalik sa mundo ng mga mortal, he's a tyrant! He will bring nothing but darkness to humanity."

"Who are you?" hindi ko napigilang itanong kahit na narinig ko ang pangalan niya, there is something with her... I can't explain it...but my heart knew her. "Y-you called me... Atria."

I saw how she softly smiled and her teary eyes, "I carried you for nine months, and I am the one who named you."

It can't be... She's my...She's my mother.

"Mother?" tears automatically fell in my eyes.

"Enough of this!" biglang kumulog at kumidlat sa sobrang galit ni Memo, "Your friends are going to die if you don't—"

"Atria! You are stronger than anyone. There is nothing to fear because you have the power within to unleash."

I smiled at her... and nodded. I closed my eyes, even though Memo is screaming things to scare me, all I can hear is her voice.

"Atria."

"Atria."

"Atria."

I imagined a beaming white light, at nang buksan ko ang mga mata ko ay nakita ko silang lahat sa theatre room na nasisilaw. Napagtanto ko na ako ang nagliliwanag, nang humupa iyon ay nakita ko si John Zedong na takang-taka sa kung anong nangyari.

"You... you didn't send him back." Duro niya sa akin, "You will regret—"

I can still remember her voice clearly. There is nothing to fear. If there is something to fear in here—it's me.

"Run." I said and they all began to panic when I raised my hand. Wala pa kong ginagawa pero karamihan sa kanila ngayon ay nagtatakbuhan na, nakita ko si John Zedong na may kinakausap na sa radio phone para siguro ipaalam sa lahat na wala na sa kontrol nila ang mga pangyayari.

I magnetized the radio phone from his hand and in seconds I dissolved it into ashes by just thinking. My, I do not know that I'm this powerful. When he saw what happened, he ran away. Habang nagpapanic silang lahat ay kinuha ko 'yong pagkakataon para makatakbo palabas dito.

May mga armadong guards ang pipigil sa'kin pero hinawi ko lang sila na parang papel nang ikumpas ko ang kaliwa kong kamay. This Chintamani shit is so cool, yet dangerous.

"Don't let her get away!"

Nang makalabas ako ng theatre room ay kaagad kong tinakbo ang napakahabang hallway. Wait... I can feel them... I can sense them, they're near!

Tumigil ako sa pagtakbo nang makita ko sila... Parang biglang nanlambot ang buo kong pagkatao nang makita ko sila... They're coming from me...

"Your best allies are your former enemies."

"Oh my god! Jill!!!"

"Mga repa si Jill!" Oh, Vince.

Tumakbo ako para salubungin sila.

"Jill!" Cloud immediately caught me, he embraced me so tight, hindi ako halos makahinga. "Come on, let's get outta here." Tatanungin ko pa lang kung paano sila napadpad dito but I guess it's unnecessary and a long story, base sa mga itsura nila ay mukhang napakadami nilang pinagdaanan bago makarating dito.

"Bakit ganyan 'yung suot mo?" tanong ni Jing habang tumatakbo kami.

"Long story—Hey! We're not taking the elevator?" tanong ko sa kanila nang lumiko silang lahat sa emergency stairs.

"It's not—"

"Follow me." Utos ko at wala naman silang ibang nagawa kundi sumunod. I tapped my palms in the ID scanner at bumukas ang elevator door.

"What the hell, paano mo nagawa 'yon?" manghang tanong ni Finnix, "Hindi namin nagawa 'yan—"

"Pasok na, ang daming satsat." Tinulak siya sa loob ni Otis.

Sumara ang pinto ng elevator at hingal na hingal kaming lahat.

"Mula third floor hanggang 99th floor inakyat namin gamit 'yung hagdan." Sabi ni Vince sa pagitan ng paghinga, "Imagine, mamamatay na kaming lahat. Thank god at bumukas 'tong elevator—wow, Jill! Ang angas niyang singsing mo ah!" kaagad niyang kinuha 'yung kamay ko at tinignan 'yung singsing ko.

"Don't touch it." Sabi ko.

"Don't tell me... Ito 'yung... Chintamani?!"

"What?! Yan na 'yon?!"

"Patingin!"

"Ito lang 'yung pinagpapatayan natin?" seconds later pinagkaguluhan nila Finnix, Cairo, Vince, at Otis kung ano 'yung nasa daliri ko.

"Hoy!" natameme sila nang sumigaw si Jing, "Ang kukulit niyo ha! Manahimik nga kayo ipapakaen ko sa inyo 'yan!"

Hindi namin napigilan na matawa.

"So, ano na?" lahat kami ngayon nakatingin sa mga repleksyon namin sa salamin ng elevator, "Once na bumukas ang pinto, hindi natin alam kung anong naghihintay sa labas." Si Cairo.

"Eh ano pa ba? Edi lalaban tayo." Si Finnix.

"We don't have our powers." Si Cloud.

Kung kahit ano possible basta nasa akin ang Chintamani... Kung ganon... Maaari kong gamitin 'yon para maibalik sa kanila ang kung ano ang mga nawala sa kanila. Pumikit ako...

"J-jill... The stone is glowing."

"Anong ginagawa mo, Jill?" When I opened my eyes, I saw the light from the stone traveled to enter their bodies na mukhang ako lang ang nakakakita.

"I returned your powers."

"T-talaga?"

"Yeah... Totoo nga dahil nababasa ko ang nasa isip ni Jing." Sabi ni Cairo.

"Gusto mong basagin ko 'yang bungo mo? Bakit ako?!"

"Sshh! Hihinto tayo sa 20th floor." Saway ni Cloud dahil napansin namin ang pagbagal ng andar ng elevator, at huminto nga kami sa ika-dalawampung palapag.

"Get ready..." they all positioned in their fighting stance. Si Otis at Jing itinaas ang mga kamao, si Vince naman ay nag-kung fu stance, si Finnix itinaas ang isang kamay na maglalabas ng apoy, si Cairo humalukipkip lang. Mukha silang ewan pero seryoso yung mga mukha nila.

*Ting!

Pagbukas ng pinto ng elevator ay tumambad sa'min ang...

"Oh, thank goodness!" pumasok ang isang matabang lalaki na naka-formal attire, "I'm late for the ceremony!"

Nagkatinginan kaming lahat, takang-taka.

"99th floor please." Utos pa nung lalaki na pinindot naman ni Cloud 'yung 99th button.

Tumingin sa'kin 'yung lalaki at napatingin siya sa kamay ko.

"Holy fuck. That's the—" bago pa siya makapagsalita ay tinakpan ni Vince 'yung bunganga niya atsaka sinikmurahan ni Otis. Tsaka sila nagtawanan.

Biglang huminto 'yung elevator sa 23rd floor at bumukas 'yung pinto.

"Freeze!" sandamakmak na armed guards ang nag-aantay sa labas, na sa totoo lang ay mukhang mas malala sa Sentinels ng Memoire.

"Tama ka."

"Don't read my mind, Cairo." Sabi ko.

We all carefully stepped outside while raising our hands.

"Save your energies," I told them using telepathy.

Ibinibaba ko ang mga kamay ko dahilan para ma-trigger silang lahat na magpaulan ng mga bala, pero wala silang magagawa. Itinaas ko ang isa kong kamay at huminto sa ere lahat ng mga bala, hanggang sa ibinato ko iyon pabalik sa kanila.

Na-sense ko na mas marami pang papaparating na forces dito, at sandamakmak din ang mga nagbabantay sa ibaba, may mga nakahanda na ring helicopters sa labas, tama nga ang hinuha ko na mas malala sila kaysa sa Memoire. But I don't feel anything, I only feel powerful, it's strange...yet...satisfying.

"We need to get out here immediately." Sabi ko sa kanila, "The elevator is useless, we're completely being surrounded." Hindi naman na ito ang unang pagkakataon na nangyari ang ganitong sitwasyon, pero sa pagkakataong 'to ay kakampi ko ang mga dating kalaban.

"Then anong pwede nating gawin, Jill? Paano tayo makakatakas dito?"

I pointed my hand on the wall.

"Stay back." Nang maramdaman ko na nakaatras na sila ay gamit ang isip pinasabog ko ang pader.

"What the..." they were all amazed while rushing to check it out and but much to our surprise when we finally saw the outside and realized where we are.

"We're in the fucking Himalayas?!" sigaw ni Vince nang sumilip kami sa ibaba at nakita namin kung gaano kataas ang kinalalagyan ng facility na 'to. Ang lakas ng ihip ng ang hangin kasabay ang malamig na nyebe.

"Paano na tayo makakaalis dito?"

I thought of an easier way... That's it.

"Guys, maghawak kamay tayo!" utos ko sa kanila.

"Wag mong sasabihing tatalon tayo rito?!"

"No! Basta sundin niyo ko!"naghawak-hawak kamay kami at nakita ko na pumikit sila ,akala ata nila tatalon kami.

Pumikit din ako... I imagined ourselves to be teleported away from here. And then...

"Open your eyes." Pag-dilat namin ay nakita naming nasa ibaba na kami... Pero...

"Bakit nandito pa rin tayo sa bundok?!" wala na nga kami sa facility pero na-transfer kami sa ibabang bahagi ng bundok ng Himalayas.

"I-I'm sorry..." biglang nanghina ang katawan ko, hindi ko alam kung epekto ba 'to ng masyado kong paggamit at hindi ko na kinaya na i-transfer ang mga sarili namin sa mas malayo pa rito.

"Jill, okay ka lang?" kaagad akong inalalayan ni Cloud.

"At least wala na tayo sa mismong facility!" sabi ni Finnix sa mas positibong pananaw. "We can manage here!"

"We can manage?! Naninigas tayo sa lamig!" sigaw ni Vince.

We're all freezing that's why we can't move. At... at mas nanghihina ako dahil...

"Fuck, we gotta go! They're still here in the area!" bulalas naman ni Cairo. Cloud tried to carry me but I refuse, ayokong mas mahirapan siya kaya nagpaka-akay na lang ako sa kanya.

"No! No! No! Guys!" tumingin kami sa tinuturo ni Vince at nakita namin ang bumubulusok...

"A fucking avalanche! Takbo!"

If only I can use my power again... but I'm too weak now...

"...everytime you use its magnificent power, it will consume all of your being."

Ito na ba 'yung sinasabi ni John Zedong kanina?

"Jing?! Bakit ka huminto?!" we all saw Jing just stood where we left.

"Go! Ako na bahala rito!" sigaw niya sa'min.

"What on earth are you thinking, woman?! Do you think you can stop it all by yourself?!" sigaw ni Cairo, lahat kami ay tumakbo pabalik sa kanya pero mukhang pare-parehas na kaming maaabutan ng mga bumubulusok na nyebe.

"Bakit kayo bumalik?!" galit pa niyang sabi sa'min ng balikan namin siya.

"Baliw ka ba, Jing?!"

We all looked up and saw the raging avalanche; it is too late to run now.

"Otis, hawakan mo siyang maigi sa magkabilang binti para hindi siya matumba." Utos ko, "You will take this right?" tanong ko sa kay Jing na halatang may kaba rin ang mukha, "Come on, say it."

"Ang alin?"

Ngumiti ako, "Na hinati mo nga ang dagat eh, ito pa kaya?" suddenly it gave her all the confidence she needs. Otis followed my instruction.

"Diyan lang kayo sa likuran ko." Utos niya sa'min at huminga siya ng malalim.

It is indeed goddamn cold.

******

"JILL?"

"I'm here!" sigaw ko at nakita ko sila di kalayuan.

Narinig ko 'yung mga boses nila...

"Thank goodness."

"Guys."

"We survived the avalanche, thanks to Jing." Dahil sa kanya hindi kami nailibing ng malalim ng buhay ng nyebe.

"Guys."

"Though nandito pa rin tayo sa Himalayas." Nagtipun-tipon kami at gumawa ng apoy si Finnix para maibsan ang matinding pagiginaw namin dito. We're all fine but I'm still weak, umupo ako habang nakasandal kay Cloud na hawak-hawak na mahigpit ang kamay ko.

"I thought I'm not going to see you again."

"Ang OA mo, Cloud." Tinawanan ko lang siya pero kitang kita ko na seryoso siya kaya tumigil ako, "Alam mo na gagawin ko ang lahat dahil mahal kita...Guys..." I called them and they all stopped talking, "Thank you... For believing."

"Jill?! Wag kang mamamatay."

"Baliw ka Vince, hindi pa ko mamamatay...Jing?" tsaka ko lang napansin at nakita si Jing na walang malay na nakasandal kay Otis, "Anong nangyari?"

"Nawalan siya ng malay pagkatapos gamitin lahat ng kapangyarihan kanina." Oo nga pala, ganoon din ang nangyari noon matapos naming tawirin ang dagat, she used all what she got that's why we're all alive today.

Pinakiramdaman ko 'yung sarili ko... I'm still weak to use this power again... Ako lang ang makakasalba sa kanila mula sa napakalamig na lugar na 'to.

"Jill." Namalayan ko na lang si Cloud na nakayakap sa'kin, "Alam mo ba kung gaano ako ka-takot noong inisip ko na baka hindi na kita makita ulit." Pag-uulit niya sa sinabi niya kanina... Teka...Umiiyak ba siya?

"Cloud... Ang cheesy mo masyado." Hindi ko napigilang mapangiti sa mga sinabi niya, "I'm here." Bumitaw kami sa isa't isa at nagsalubong ang mga mata namin. His face are getting closer, he's going to kiss me and I closed my eyes.

"Guys!" parehas kaming napabitaw sa isa't isa nang marinig ang sigaw ni Vince, "M-may helicopter." Tumayo kami tt nakita namin sa itaas ang pababang helicopter, mga dalawampung metro ang layo.

Na-alarma kaming lahat nang bumukas ang pinto ng helicopter at lumabas ang isang lalaki roon. Kaagad naglabas ng apoy si Finnix.

"Wait." Pero bigla siyang pinigilan ni Cairo. "He's..." babasahin ko pa lang ang nasa isip ni Cairo nang sa isang iglap ay nasa harapan na namin ang lalaki.

Nang makilala ko kung sino 'yon... Pero teka... Imposible. I saw him how he died.

"D-dean?"

Tinanggal ng lalaki ang suot na shades at bonnet, at tama nga ang nasa isip ko. It's Dean. He's alive!

"Dean?!" maging ang mga kasama ko ay hindi makapaniwala, "Nandito ka ba... Para..." si Vince na nangangatal.

"Sorry guys." Iyon lang ang sinabi ni Dean habang seryoso, "Pero priority si Jill dito." Tumingin siya sa akin... At sa isang iglap...

B-bakit nanghihina ang buo kong katawan... H-huh... Bakit may kung anong itinusok si Dean sa braso ko... Bakit siya buhay? Paano?

"Dean?! Anong gagawin mo?!"

"Jill." Namalayan ko na lang nasa bisig ako ni Dean, "Sorry pero ikaw lang ang kailangan kong iligtas dito." Dean?

Paano?

"Dean! Huwag mong sabihing iiwanan mo kami rito?! Wala 'to sa usapan!"

"Dean wag mo kaming iwan dito?!" 

"Wala 'to sa usapan natin nila Karen!" 

U-usapan?

"Jill." Dean... Why?

"Naghihintay na sa'yo ang kapatid mo. Naghihintay si Karen."