Το δείπνο (μέρος β')

Η γεμάτη επισημότητα φωνή του Ζακ με τραβάει από τις σκέψεις μου, που έχουν αρχίσει ήδη να γίνονται λίγο ροζ.

«Μέλια, Σάρα καλώς ήρθατε στο σπίτι μας! Το δείπνο είναι έτοιμο. Ας περάσουμε στην τραπεζαρία παρακαλώ.»

********

Η δίφυλλη πόρτα οδηγεί στην τραπεζαρία όπου από την πόρτα ακόμη μπορεί κανείς να καταλάβει ότι το δωμάτιο αυτό θα είναι το ίδιο μεγαλόπρεπο με τα άλλα. Ευτυχώς που η Σάρα με ανάγκασε να φορέσω φόρεμα αλλιώς θα ήμουν πολύ παράταιρη με το σκηνικό και τους υπόλοιπους.

Στη μέση του δωματίου της τραπεζαρίας, υπάρχει ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι με σκαλιστά πόδια, τουλάχιστον δεκατεσσάρων θέσεων αφού έχει έξι καρέκλες στην κάθε πλευρά του με αρκετό χώρο ανάμεσα στις καρέκλες για να χωρέσουν κι άλλες αν χρειαστεί και μία καρέκλα στην κεφαλή του τραπεζιού. Η κεντρική καρέκλα είναι κι αυτή σαν να βγήκε από παλάτι, είναι τόσο μεγάλη που θα μπορούσε κάποιος να την πει και πολυθρόνα, ίσως και θρόνο αν δεν ήμασταν σε ένα κανονικό σπίτι.

Το τραπέζι είναι διακοσμημένο με δαντελένιο λευκό τραπεζομάντιλο και το δείπνο είναι σίγουρα σημαντικό θέμα σε αυτό το σπίτι, αφού δίπλα σε κάθε πιάτο υπάρχει μία σειρά από μαχαιροπήρουνα. Κοιταζόμαστε με την Σάρα με νόημα, χαρούμενες που από πέρυσι που πήγαμε στον γάμο μιας πλούσιας ξαδέρφης της ξέρουμε να τα χρησιμοποιούμε όλα αυτά και ευτυχώς δεν θα γίνουμε ρεζίλι.

Από το ταβάνι κρέμονται δύο κρυστάλλινοι πολυέλαιοι που λαμπιρίζουν και στον τοίχο αριστερά της τραπεζαρίας υπάρχουν δύο τεράστια παράθυρα με κόκκινες κουρτίνες. Στον απέναντι τοίχο υπάρχει ένα έπιπλο μπουφές στο ίδιο χρώμα με το τραπέζι, με βιτρίνες και από πάνω του ένας υπέροχος καθρέφτης.

Ο Ζακ κατευθύνεται και στέκεται μπροστά από την καρέκλα – θρόνο, ο Κίραν στην δεξιά πλευρά του τραπεζιού και εγώ με την Σάρα στην άλλη. Ένας κύριος με κουστούμι μας βοηθά να καθίσουμε τραβώντας τις καρέκλες μας για εμάς και έπειτα ο Κίραν και ο Ζακ κάθονται και εκείνοι.

Το δείπνο περνά ευχάριστα! Ο Ζακ κυρίως μιλάει. Ρωτάει εμένα και τη Σάρα για την πόλη μας, για τις σπουδές μας και άλλα γενικά πράγματα και είμαι ευγνώμων που δεν ρωτάει πως και γιατί βρεθήκαμε στο Λονδίνο.

Τα φαγητά που μας σερβίρουν είναι καταπληκτικά!!!

Θα μπορούσα να τα τρώω για μέρες αλλά όπως διατάσει το σαβουάρ βιβρ τα πιάτα είναι τέσσερα και τόσο μικρά που μέχρι να προλάβεις να ευχαριστηθείς κάποιο έχει ήδη τελειώσει. Δεν είμαι καθόλου κορίτσι των καλών τρόπων... Προσπαθώ ιδιαίτερα να μην καταβροχθίσω το γλυκό που μας έχουν φέρει ως επιδόρπιο. Είναι μία τάρτα με καταπληκτική ελαφριά τυρένια γέμιση και φράουλες. Άνετα θα έτρωγα δέκα τέτοια αλλά μπροστά μου έχω μόνο μία οπότε την τρώω όσο πιο αργά μπορώ αλλά το τελευταίο κομμάτι το εξαφάνισα χωρίς να το σκεφτώ.

Νιώθω τον Ζακ να με κοιτάζει και να γελάει.

«Τι; Τι έχω; Γιατί γελάς;»

Αντί για απάντηση παίρνει την πετσέτα του και σκουπίζει την άκρη των χειλιών μου. Τον κοιτάζω σαστισμένη.

«Ορίστε!» λέει, «ήσουν γεμάτη τάρτα».

Εντάξει ξέρω ότι τρώω σαν γουρούνι αλλά να με σκουπίσει με την πετσέτα του;;;

Δεν προλαβαίνω να τον ευχαριστήσω, τουλάχιστον για να φανεί ότι έχω τρόπους, όταν ο Κίραν, που τόση ώρα έτρωγε το φαγητό του σχεδόν αμίλητος, σηκώνεται και με ένα συγνώμη φεύγει από το δωμάτιο.

Δεν καταλαβαίνω τι έγινε μόλις τώρα και κοιτάζω γεμάτη περιέργεια την Σάρα, η οποία έχει ένα σαρδόνιο χαμόγελο στο πρόσωπο της. Χτυπάει το κινητό του Ζακ και εκείνος φανερά το αγνοεί.

«Λοιπόν κορίτσια, σας άρεσε το φαγητό;»

«Ναι ήταν καταπληκτικό!» αναφωνεί η Σάρα.

Ο Ζακ με κοιτάζει περιμένοντας την απάντηση μου αλλά είμαι ακόμη σαστισμένη. Η Σάρα με σκουντάει την ίδια ώρα που ο Ζακ ξαναρωτάει

«Μέλια δεν σου άρεσε το δείπνο; Να πω να σου ετοιμάσουν κάτι άλλο;»

Εντάξει, αποκλείεται να μην είδε ότι εξαφάνισα όλα τα φαγητά που μου έφεραν.

«Όχι, όχι ήταν όλα υπέροχα. Ευχαριστούμε.»

«Ω, δεν κάνει τίποτα χαρά μας να έχουμε τόσο όμορφες δεσποινίδες στο σπίτι μας».

Αυτό το τελευταίο το είπε κοιτάζοντας εμένα. Με φλερτάρει;

«Ωραία! Τώρα που τελείωσε το δείπνο ώρα να φροντίσω και για την ψυχαγωγία σας», συνεχίζει ακάθεκτος.

Σηκώθηκε. Σηκωθήκαμε κι εμείς. Έτεινε τα μπράτσα του για να τον κρατήσουμε και οι δύο «Κυρίες μου;» είπε.

Τον κρατήσαμε και οι δύο, και μας οδήγησε έξω από την τραπεζαρία σε ένα διάδρομο.

Φλυαρούσε για μία συλλογή που θα μας πήγαινε να δούμε αλλά εγώ δεν άκουγα αναρωτιόμουν που να είναι ο Κίραν. Εκείνη τη στιγμή, έκανε την εμφάνιση του κι εκείνος από μία πόρτα του διαδρόμου.

«Που πάτε;» ρώτησε.

«Θα ξεναγήσω αυτές τις δύο υπέροχες δεσποινίδες στο δωμάτιο με την συλλογή μας», του απάντησε ο Κίραν.

«Μάλιστα» είπε.

«Πάμε;» έτεινε το μπράτσο του κι αυτός κοιτάζοντας με στα μάτια για να πάω μαζί του.

Ήθελα τόσο πολύ να πάω αλλά δεν ξέρω γιατί δεν έκανα καμία κίνηση να κουνηθώ, ήταν σαν να είχα κολλήσει. Τι στο καλό; Σκέφτηκα μόλις είδα την Σάρα να πηγαίνει πρώτη και να τον πιάνει αγκαζέ.

Ο Κίραν αναστέναξε κοιτάζοντας τον Ζακ θυμωμένα, ενώ εκείνος του χαμογελούσε ύπουλα.

Τι συμβαίνει εδώ;

Πρόλαβα να σκεφτώ, αλλά αμέσως οι σκέψεις μου μετατράπηκαν σε εικόνες, γεμάτες από τους πίνακες που υπήρχαν παντού διακοσμημένοι στο δωμάτιο που μπήκαμε.

Μίση ώρα αργότερα ήμασταν ακόμη στο δωμάτιο με τους πίνακες. Παρόλο που μου άρεσε η τέχνη, ο Ζακ σταματούσε μπροστά από κάθε πίνακα και μιλούσε λες και έδινε διάλεξη, ενώ η Σάρα και ο Κίραν τριγυρνούσαν στο χώρο και άκουγα ξεκάθαρα τη Σάρα να τιτιβίζει και τον Κίραν να γελάει με κάτι που του είπε. Κάποια στιγμή τα βλέμματα μας με την Σάρα συναντήθηκαν και εκείνη κατάλαβε. Ήρθε και άρπαξε τον Ζακ μακριά μου ρωτώντας τον για κάποιον πίνακα στην άλλη άκρη του δωματίου.

Είχα απομείνει να κοιτάζω τον πίνακα που αναπαριστούσε την Γέννηση της Αφροδίτης από τον Μποτιτσέλι όταν ο Κίραν με πλησίασε.

«Περνάς καλά;»

«Ε, ναι καλά.»

«Βαρέθηκες έτσι;»

«Ναι πολύ!», παραδέχτηκα.

«Έλα» είπε και με άρπαξε από το μπράτσο «πάμε να φύγουμε από εδώ.»

«Και η Σάρα;»

«Μην ανησυχείς. Θα τα βγάλει πέρα εκείνη.»

Αυτή τη φορά ανέβασα γρήγορα, δεν έχετε παράπονο??

Είναι μικρό αλλά τι να κάνουμε... Θα υπάρχει και μέρος γ', ετοιμαστείτε!!

Πεθαίνω να μάθω την γνώμη σας για την ιστορία μου και την εξέλιξη της!! 

Αφήστε ένα σχόλιο και ένα αστεράκι δεν θα έκανε κακό...  ;)

Cu!