Η Σάρα

Όταν είδα το μήνυμα της ήταν αργά. Πολύ αργά.

Με το ζόρι θα προλάβαινα να πάω στο αεροδρόμιο να την πάρω. Η αλήθεια είναι ότι είχα δει το φωτάκι στον υπολογιστή που αναβόσβηνε αλλά μόλις είχα γυρίσει από την πολύωρη συζήτηση μου με τον Κίραν στο μπαλκόνι και δεν είχα το κουράγιο να καθίσω να δω τι λέει..

Κακώς! Γιατί τώρα τρέχω τελευταία στιγμή να προλάβω να φτάσω στο αεροδρόμιο στην ώρα μου για να την παραλάβω...

Μου έχει λείψει τόσο πολύ και η άφιξη της είναι τόσο αναπάντεχη που αν και δεν το έχω συνειδητοποιήσει πλήρως ακόμη, τρέμω από ανυπομονησία και αλόγιστη χαρά!

Μόλις φτάνω στο αεροδρόμιο στην αίθουσα αναμονής αμέσως αναγνωρίζω το κατάξανθο κεφάλι και την χοροπηδηχτή σιλουέτα που έρχεται προς το μέρος μου.

Όταν φτάνει κοντά μου σύμφωνα με τον συνηθισμένο της χιουμοριστικό εαυτό, με κοιτάζει, κοιτάζει πίσω από την πλάτη μου και έπειτα με βλέμμα και καλά γεμάτο απορία μου λέει :

«Ποια είσαι εσύ και που είναι η άσχημη φίλη μου;»

«2 μήνες έχεις μόνο να με δεις και με ξέχασες;» της λέω κοροιδευτικά.

Με μία αστραπιαία κίνηση τυλίγει τα χέρια της γύρω μου και αν και μικροσκοπική με σφίγγει σχεδόν επίπονα.

«Σιγά θα με σκάσεις».

«Να σκάσεις δεν πειράζει», λέει ανάμεσα στα μαλλιά μου και χασκογελάμε και οι δυο.

Όταν μετά από λίγο με αφήνει, απλώνει το χέρι και ανασηκώνει μια τούφα από τα μαλλιά μου

«Επιτέλους έβαλες μυαλό», μου λέει, «πότε τα άλλαξες;»

«Την επομένη που έφυγες».

«Έπρεπε να φύγω δηλαδή για να με ακούσεις μια φορά στη ζωή σου, ε;»

«Μάλλον», λέω έτοιμη για το κατσιάδιασμα που ήμουν σίγουρη ότι θα ακολουθήσει αλλά εκείνη με ξαφνιάζει.

«Αχ, πόσο μου έλειψες» λέει και με σφίγγει ξανά στην αγκαλιά της.

«Κι εμένα!!!! Δεν σε περίμενα τόσο νωρίς. Πώς πέρασες;»

«Θα στα πω αλλά πρώτα έλα να βγάλουμε μια σέλφι» βγαίνει από την αγκαλιά μου και κρατάει ήδη το κινητό της έτοιμη να τραβήξει.

«Αποκλείεται» ξεφωνίζω χαχανίζοντας και κρύβω το πρόσωπο μου με τα χέρια μου.

«Έλα μόνο μία... σε παρακαλώ... τώρα που έγινες επιτέλους όμορφη... δεν θα αρνηθείς την χαρά από την κολλητούλα σου να σε αποτυπώσει, έτσι;;»

Και όπως πάντα γίνεται το δικό της.

Αυτό το ανυπόμονο και καταπιεστικό, χοροπηδηχτό άτομο είναι η κολλητή μου η Σάρα.

Είμαστε φίλες από το δημοτικό. Μία μέρα κάθισε τυχαία δίπλα μου και άρχισε να μου μιλάει ακατάπαυστα, θα μπορούσα να ορκιστώ ότι από τότε δεν έχει σταματήσει να μιλάει αλλά κάποιοι θα με πουν υπερβολική. Αλλά αυτοί θα είναι μόνο όσοι δεν την έχουν γνωρίσει.

Από τότε όλοι όσοι μας έβλεπαν μας περνούσαν για αδερφές. Υποθέτω μοιάζουμε λίγο εμφανισιακά, έχουμε και οι δύο καστανά μάτια και παρόμοια σιλουέτα, έχουμε και κοινό στυλ ντυσίματος το μόνο που μας ξεχώριζε μέχρι πρότινος ήταν ότι τα δικά μου μαλλιά ήταν καστανά και πολύ πιο μακριά από τα δικά της. Α ναι και το γεγονός ότι είναι αρκετά πιο κοντή από εμένα. Μοιάζει τόσο με ξωτικό αλλά την λατρεύω!

Όταν έφυγε για διακοπές στην Ελλάδα όπως είχαμε κανονίσει να πάμε όλοι μαζί και εγώ αναγκαστικά έμεινα πίσω, πήρα επιτέλους την απόφαση να βάψω τα μαλλιά μου και να τα κόψω στο ύψος του ώμου όπως μου είχε προτείνει και εκείνη άπειρες φορές. Με είχε πρήξει τόσα χρόνια να γίνω ξανθιά αλλά δεν μπορούσα να το κάνω, μου άρεσαν τα μαλλιά μου. Όταν όμως έμαθα ότι υπήρχε πιθανότητα έτσι κι αλλιώς να τα χάσω, αποφάσισα να το δοκιμάσω. Ίσως έτσι να λυπόμουν λιγότερο για αυτά όταν θα τα έχανα.

Η Σάρα δεν με είχε δει μετά από αυτή μου την αλλαγή για αυτό περίμενα το κατσάδιασμα της όταν με είδε αλλά ξαφνιάζοντας με για άλλη μία φορά, το προσπέρασε γρήγορα. Από ότι φαίνεται έχει και ένα θετικό το ότι είμαι άρρωστη, με γλιτώνει από την γκρίνια.

Τώρα μοιάζουμε ακόμη περισσότερο.

Σε όλη την διαδρομή δεν σταμάτησε να μιλάει όπως ήταν αναμενόμενο από την Σάρα. Είχα σίγουρα πονοκέφαλο αλλά απολάμβανα τον ήχο της τσιριχτής φωνής της έπειτα από τόσο καιρό δίπλα μου και έτσι δεν είπα τίποτα. Μου είπε για όλα αυτά που συνάντησε στην Ελλάδα τις παραλίες με την απαλή άμμο, τα ζεστά καταγάλανα νερά, τους ηλιοκαμένους νησιώτες, τις ατελείωτες νύχτες χορού. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται και εμένα μέσα σε όλες αυτές τις εικόνες και ξέρω ότι για αυτό μου τα περιγράφει. Όχι για να με κάνει να ζηλέψω αλλά για να με κάνει να νιώσω σαν να ήμουν εκεί μαζί της σε όλα αυτά.

Δεν ήθελε να πάει. Μόλις της είπα γιατί δεν θα πάω κι εγώ διακοπές, ήταν έτοιμη να ακυρώσει και το δικό της ταξίδι και να έρθει να μείνει εδώ μαζί μου αλλά δεν την άφησα. Την έπεισα ότι έτσι θα είναι καλύτερα για την επόμενη φορά που θα πάμε μαζί και θα με ξεναγήσει. Λατρεύει να τα ξέρει όλα και να κοκορεύεται και η υπόσχεση μου ότι του χρόνου θα πάμε μαζί για να μου δείξει όλα όσα ανακάλυψε ήταν το μόνο που την έπεισε τελικά.

Φτάνοντας στο σπίτι δεν του έδωσε ιδιαίτερη σημασία όπως εγώ όταν το πρωτοείδα. Εκείνη δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την αρχιτεκτονική εκτός αν μιλάμε για την αρχιτεκτονική του αντρικού σώματος.

Ανεβαίνοντας την σκάλα φορτωμένες με τις βαλίτσες της δεν παρατήρησα εγκαίρως ότι πάλι θα είχα απρόσμενες συναντήσεις και έτσι όταν έφτασα στην κορυφή της σκάλας πίσω από την Σάρα, εκείνη στεκόταν ήδη και παρατηρούσε τα δύο αγόρια που μιλούσαν έντονα έξω από την διπλανή πόρτα.

Ο Κίραν για άλλη μία φορά έχει γυρισμένη την πλάτη του αλλά όταν γύρισε και κοίταξε προς το μέρος μας το πρόσωπο του ήταν σκληρό, γεμάτο θυμό. Το ήξερα ότι μάλωναν. Πάλι. Μα ποιο είναι αυτό το αγόρι τέλος πάντων;

Αποφάσισα να μην του μιλήσω σε τέτοια κατάσταση και πέρασα την Σάρα τραβώντας την να ξεκολλήσει και να τους αφήσει στην ησυχία, ή μάλλον στην ανησυχία τους όταν ακούω μία ξένη φωνή να λέει δυνατά :

«Κίραν μην είσαι τόσο αφιλόξενος! Πες ένα γεια στην νέα μας γειτόνισσα».

Γυρίζω και τον κοιτάζω. Τι λέει;

Ο Κίραν δεν μου μιλάει και το λαμβάνω ως σήμα ότι δεν θέλει να καταλάβει ο άλλος ότι ήδη με γνωρίζει. Δεν μιλάω και ως συνήθως αναλαμβάνει δράση η Σάρα ενώ εγώ ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου.

«Γεια! Εγώ είμαι η Σάρα, φίλη της Μέλια από εκεί. Εσείς; Μένετε εδώ;»

Κατευθείαν στο θέμα η Σάρα.

«Εγώ είμαι ο Ζακ και ο αμίλητος από εδώ είναι ο Κίραν».

«Κίραν;» αγνοεί τον Ζακ η Σάρα και τα μάτια της λάμπουν «έχω ακούσει τόσα πολλά για σένα», λέει ο σίφουνας πριν προλάβω να την σταματήσω.

Ο Κίραν με κοιτάζει με ένα ανεξιχνίαστο ύφος. Τελικά αναστενάζει και μας μιλάει.

«Καλώς ήρθες Σάρα, γεια σου Μέλια». Η ένταση έχει φύγει από το πρόσωπο του και τώρα είναι ήττα αυτό που βλέπω; Δεν καταλαβαίνω.

«Ο Ζακ είναι ο αδερφός μου» λέει ξανά κοιτάζοντας εμένα σαν αυτό να τα εξηγεί όλα.

«Χάρηκα», λέω ξερά κοιτάζοντας το άλλο αγόρι. Δεν τον πολυσυμπαθώ αλλά είμαι ευγενική από τη φύση μου.

Ο Κίραν κάνει να μπει μέσα στο σπίτι αλλά ο Ζακ έχει ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του και τον σταματάει με το χέρι του.

«Ώστε γνωρίζεστε τελικά» λέει δυνατά στον Κίραν και έπειτα χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τον Κίραν «κορίτσια γιατί δεν έρχεστε το βράδυ στο σπίτι μας για δείπνο;»

Ο Κίραν μορφάζει.

«Ευχαριστούμε αλλά η Σάρα μόλις ήρθε από ταξίδι, ίσως άλλη μέρα» λέω πριν δεχτεί η Σάρα .

Ο Κίραν χαλαρώνει.

«Δεν είμαι κουρασμένη», πετάγεται η Σάρα.

Ο Κίραν μορφάζει ξανά.

«Έκλεισε τότε» λέει ο Ζακ «να πούμε στις οχτώ»;

«Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα» ξεκινάω να πω αλλά η Σάρα με κόβει

«Στις οχτώ είναι τέλεια» αναφωνεί.

Ο Κίραν συνεχίζει την πορεία του προς το εσωτερικό του σπιτιού του, αμίλητος και ο Ζακ μας χαιρετάει ευγενικά και μπαίνει κι αυτός μέσα.

Θα την σκοτώσω την Σάρα! Και γιατί στο καλό κάθομαι και παρατηρώ τις αντιδράσεις του;

ine.co)'w���