Κεφάλαιο 5

Μια ΑΚΟΜΗ μέρα σαν όλες τις άλλες

Ξύπνησα ανήσυχη από ένα τρομακτικό όνειρο το οποίο όμως δεν μπορώ να θυμηθώ όσο κι αν προσπαθώ. Κοίταξα το ρολόι στο κομοδίνο μου. 06:25. Το πρωί; Πρέπει να ξανακοιμηθώ...

Δεν μπορώ όμως...

Το μόνο που καταφέρνω είναι να περάσω άλλα 10 λεπτά στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι σαν σβούρα. Ο Καίσαρας είχε κοιμηθεί ακριβώς μπροστά στο κρεβάτι μου με αποτέλεσμα να τον πατήσω καθώς πήγα να σηκωθώ. Γκρίνιαξε αλλά δεν κουνήθηκε από την θέση του. Τεμπέλη!

-Μέλια! Τι κάνεις ξύπνια τέτοια ώρα; Μου λέει η μαμά μου καθώς πηγαίνω στην κουζίνα να πιω λίγο νερό.

-Δεν μπορούσα να κοιμηθώ άλλο.

Με πλησιάζει και ακουμπά πρώτα το χέρι της και έπειτα τα χείλη της στο μέτωπο μου.

-Δεν έχεις πυρετό, λέει σκεφτική.

-Δεν έχω κάτι απλά νιώθω υπερένταση.

-Δεν είναι τίποτα, θα σου φτιάξω λίγο χαμομήλι να ξανακοιμηθείς.

-Εντάξει.

Ήπια το τσάι που μου έφτιαξε και δεν έφευγε πριν σιγουρευτεί ότι θα γυρνούσα στο κρεβάτι μου. Της έκανα την χάρη.

Μόλις άκουσα την εξώπορτα να κλείνει σηκώθηκα πάλι. Τίποτα δεν έκανε το τσάι. Ξεκίνησα να κάνω δουλειές. Κάποια στιγμή ο Καίσαρας αποφάσισε να ξυπνήσει και ήθελε να παίξει. Ερχόταν και μπερδευόταν συνέχεια μες στα πόδια μου οπότε αποφάσισα να σταματήσω για να φάω κάτι. Όμως δεν μπορούσα με τίποτα να καθίσω σε ένα μέρος.

-Καίσαρα! Φεύγουμε... του ανακοίνωσα.

Άλλαξα γρήγορα με ότι ρούχα βρήκα μπροστά μου, πήρα το λουρί του Καίσαρα και βγήκαμε βόλτα.

Η ώρα ήταν 12 το μεσημέρι και είχε ήλιο για δεύτερη συνεχόμενη μέρα οπότε οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο. Αυτή τη φορά περπατήσαμε περισσότερο από ότι συνήθως, χάρις στην έξτρα ενέργεια που διέθετα σήμερα. Φτάσαμε σε ένα δρόμο γεμάτο μαγαζιά.

Κοιτούσα ένα μαύρο φόρεμα σε μία από τις βιτρίνες όταν χαρούμενες φωνές μου τράβηξαν την προσοχή. Μία παρέα 7-8 ατόμων στην ηλικία μου ερχόντουσαν προς το μέρος μου γελώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον.

Συνέχισα να τους κοιτάζω μέσα από την αντανάκλαση στην βιτρίνα καθώς έτρεξαν να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο για να αγοράσουν πολύχρωμα χωνάκια παγωτό από έναν πλανόδιο πωλητή.

Ένα κύμα ζήλιας με κατέκλυσε. Έτσι θα έπρεπε να είμαι κι εγώ αυτή τη στιγμή, σε ένα καταγάλανο ελληνικό νησί να χαίρομαι τον ήλιο με την παρέα μου ξαπλωμένη στην ζεστή άμμο, απολαμβάνοντας κοκτέιλ και γλυκοκοιτάζοντας ηλιοκαμένα αγόρια. Αντ'αυτού βρίσκομαι στο Λονδίνο περιμένοντας να μάθω ποια θεραπεία θα ακολουθήσω. Σίγουρα το μέλλον μου περιλαμβάνει απολαυστικά κοκτέιλ χαπιών και πολύωρη ξάπλα σε ιατρικά κρεβάτια. Ελπίζω τουλάχιστον να έχω κανέναν ωραίο γιατρό.

Η ζωή είναι τόσο άδικη. Ξαφνικά μου χάλασε η διάθεση για βόλτα και η υπερένταση εξαφανίστηκε. Δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια. Έχω ένα σχέδιο. Δεν θα αφήσω μερικά κύτταρα να καθορίσουν πως θα ζήσω, ούτε θα κάθομαι όλη μέρα στο σπίτι να κλαίω τη μοίρα μου. Θα κάνω κάτι που μου αρέσει!

******

Ύστερα από μία σύντομη έρευνα στο ίντερνετ, εντόπισα πολλά κολυμβητικά κέντρα στην περιοχή. Αποφάσισα να πάω σε εκείνο που είχα δει στην ταμπέλα όταν πήγαινα στο νοσοκομείο. Θα πήγαινα σήμερα κιόλας.

******

Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ μου άρεσε η πισίνα μέχρι που ξαναμπήκα μέσα στο κολυμβητήριο εκείνη την μέρα για να γραφτώ.

Η μυρωδιά από το χλώριο και μία δόση πλαστικού, η αφόρητα ζεστή και υγρή αλλά ταυτόχρονα γεμάτη ενέργεια ατμόσφαιρα που κυριαρχεί αμέσως μόλις μπαίνεις μέσα και η απαλή αίσθηση του νερού γύρω σου καθώς οι μυς ξεκινούν να δουλεύουν τόσο επίπονα αργά στην αρχή... είναι όλα αυτά τα στοιχειά που μου είχαν λείψει και δεν το είχα καταλάβει μέχρι να μπω στην αίθουσα της πισίνας.

Δυστυχώς δεν προλάβαινα να μπω στην πισίνα σήμερα γιατί σε λίγη ώρα είχα ραντεβού με τον γιατρό, όμως γράφτηκα και τώρα το μόνο που είχα να κάνω ήταν να περιμένω άλλη μία μέρα για να μπω στο νερό.

Κόντευε απόγευμα και έτσι αποφάσισα να γυρίσω γρήγορα σπίτι πριν γυρίσει η μαμά μου από την δουλειά.

Μόλις που πρόλαβα να καθίσω στον καναπέ και να ανοίξω την τηλεόραση όταν άκουσα το κλειδί και δευτερόλεπτα αργότερα την μητέρα μου να μου λέει να ετοιμαστώ γιατί έπρεπε να φύγουμε για τον γιατρό. Αν ήξερε ότι έλειπα θα με σκότωνε!