Κεφάλαιο 4

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες

Την επόμενη μέρα ξύπνησα πολύ νωρίς. Ειδικά αν υπολογίσει κανείς ότι δεν είχα τίποτα να κάνω.

Σίγουρα υπήρχαν κούτες που δεν είχαν ακόμη τακτοποιηθεί αλλά πέρασα δίπλα τους αγνοώντας τες και θρονιάστηκα στον καναπέ του σαλονιού με ένα μπολ δημητριακά.

Αποφάσισα να δω VampireDiariesγια 58η φορά. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με αυτή τη σειρά ποτέ δεν βαριέμαι να τη βλέπω. Μέχρι να βγει καινούργιο επεισόδιο φυσικά!

Είδα ένα με δύο επεισόδια αλλά από κάποιο σημείο και μετά δεν μπορούσα, τα μάτια μου άρχισαν να κλείνουν από μόνα τους. Ήμουν στη μέση ενός αγαπημένου μου επεισοδίου. Ευτυχώς πρόλαβα να δω με μισόκλειστα μάτια το σημείο που η Ελένα εξομολογείται στον Ντέιμον τι νιώθει άντεξα μόνο μέχρι να δω το φιλί τους μετά όλα σκοτείνιασαν.

**************

Όταν ξύπνησα πρέπει να είχαν περάσει αρκετές ώρες γιατί ήμουν παντού πιασμένη. Η τηλεόραση ήταν κλειστή και κάποιος είχε ρίξει μία κουβέρτα πάνω μου. Περίεργο! Νόμιζα ότι η μαμά μου είχε φύγει το πρωί. Όμως το χέρι μου είχε βγει από τη κουβέρτα και κρεμόταν στο πλάι του καναπέ. Ήταν υγρό.

"Καίσαρα!! Ίου. Είσαι σιχαμένος!" είπα, προσποιούμενη την πειραγμένη στο τερατάκι μου. Δεν γίνεται να του θυμώσω, ένα φιλάκι ήθελε να μου δώσει. Άσχετο που με γέμισε σάλια.

Σηκώθηκα να πλυθώ. Ο Καίσαρας άρχισε να διαμαρτύρεται, δείχνοντας μου την πόρτα. Έλεγξα την ώρα στο κινητό μου. Ήταν ήδη μεσημέρι.

"Για αυτό γκρινιάζεις! Παρακοιμήθηκα". Συμφώνησε παραπονιάρικα.

"Εντάξει. Ένα λεπτό να σουλουπωθώ και φεύγουμε".

Αφού πλύθηκα και άλλαξα τις άνετες πιτζάμες μου σε μία μπλε φούστα και λευκό μπλουζάκι, έβαλα και λίγο μάσκαρα και λιπ κλος. Αισθανόμουν την ανάγκη να είμαι πάλι ο εαυτός μου! Και ο σωστός εαυτός μου δεν θα έβγαινε ποτέ από το σπίτι χωρίς έστω τα απαραίτητα. Είχα καταλήξει να μοιάζω με φάντασμα τόσες μέρες ατημέλητη.

"Καίσαρα έτοιμη!" Έκανα μία στροφή. "Πώς σου φαίνομαι;"

Γαύγισε για την πόρτα.

"Ουφ! Ενθουσιάσου λίγο.." Πήρα το λουρί του και βγήκαμε έξω.

Ήταν μια ωραία αισιόδοξη μέρα. Μέχρι και ο ήλιος αποφάσισε να μας κάνει την τιμή. Παρόλο που είναι καλοκαίρι ήξερα ότι στο Λονδίνο δεν θα τον έβλεπα συχνά.

Το να φτάσω στο πάρκο με αυτό το ανυπόμονο σκυλί με κούρασε γρήγορα. Έδεσα τον Καίσαρα στο παγκάκι για να μην με τραβάει άλλο και κάθισα να ξεκουραστώ αφήνοντας τον να τριγυρνάει όσο έφτανε το λουρί του.

Απολάμβανα τον ζεστό ήλιο που χάιδευε στο πρόσωπο μου όταν παρατήρησα τα φύλλα του δέντρου πάνω από το κεφάλι μου να θροΐζουν έντονα. Το αγνόησα αλλά μετά σκέφτηκα ότι τόση ώρα που είμαι έξω δεν φυσάει. Σήκωσα το κεφάλι μου να κοιτάξω το δέντρο από περιέργεια.

Εκεί ανάμεσα στα φυλλώματα του δέντρου ξεπρόβαλλαν κάτι καστανά μαλλιά που κοκκίνιζαν στον ήλιο. Αναγνωρίζοντας τη σιλουέτα που φαινόταν σκαρφαλωμένη πάνω στο δέντρο προσπαθούσα να συγκρατηθώ για να μην γελάσω δυνατά.

"Κίραν;"

"Γεια!"

"Τι κάνεις εκεί πάνω;"

Μου δείχνει ένα κλαδί λίγο πιο πάνω και δεξιά από το σημείο που βρίσκεται εκείνος. Στην αρχή δεν καταλαβαίνω αλλά έπειτα ο ήχος του νιαουρίσματος με κάνει να προσδιορίσω τη θέση του πάνω στο κλαδί. Είναι ένα μικρό γκρι γατάκι. Είναι τόσο γλυκό!

"Πώς βρέθηκε εκεί;"

"Σκαρφάλωσε το σκασμένο και τώρα δεν μπορεί να κατέβει". Το γατάκι νιαουρίζει ξανά. Ο Καίσαρας το αντιλαμβάνεται και πλησιάζει στο δέντρο γαυγίζοντας. Εκείνο μαζεύεται γραπώνοντας πιο δυνατά το δέντρο.

"Καίσαρα! Το τρομάζεις!" Δεν σταματά. Τον απομακρύνω δένοντας τον σε ένα πιο μακρινό παγκάκι και του δίνω ένα παιχνίδι που έχω στην τσάντα μου για έκτακτη ανάγκη.

Επιστρέφω στον Κίραν. Βλέπω ότι είναι πολύ μακριά, δεν έχει ελπίδα να το πιάσει. Αν δεν φορούσα φούστα μπορεί να κατάφερνα να σκαρφαλώσω και να τολμούσα να πάω λίγο πιο πέρα μιας και είμαι πιο λεπτή αλλά τώρα δεν βλέπω την λύση.

"Τι θέλεις να κάνω;" Τον ρωτάω μήπως έχει καμία καλύτερη ιδέα.

"Δεν ξέρω! Ίσως αν έβρισκες ένα κλαδί να το σπρώξεις λίγο προς τα εμένα".

Κοιτάζω γύρω μου. Τελικά βλέπω ένα πεσμένο κλαδί λίγο πιο πέρα. Αυτό θα κάνει, σκέφτομαι. Το φέρνω στο δέντρο και ανεβαίνοντας στο παγκάκι φτάνω ακριβώς μπροστά από το γατάκι με το κλαδί.

"Έλα γατούλη.." Το προτρέπει ο Κίραν. Αυτό βλέποντας το κλαδί από τη άλλη του μεριά κάνει ένα δυο βήματα προς τον Κίραν. Πλησιάζω κι άλλο το κλαδί, όσο φτάνω δηλαδή.

"Μπράβο γατούλη. Έλα μη φοβάσαι".

Το γατάκι μένει λίγο ακίνητο αλλά έπειτα από λίγα γλυκόλογα από τον Κίραν τελικά πάει λίγο πιο κοντά του και καταφέρνει να το πιάσει. Χοροπηδάω από τη χαρά μου που η ομαδική δουλειά πέτυχε!

Αφήνω το κλαδί εκεί που το βρήκα και επιστρέφω στο παγκάκι με τον Καίσαρα πάνω στην ώρα που κατεβαίνει και ο Κίραν. Ο Καίσαρας πλησιάζει να μυρίσει τον καινούργιο μας φίλο και είμαι έτοιμη να τον τραβήξω μακριά αν χρειαστεί, όταν εκείνος κάνει το αναπάντεχο και το γλύφει!

Ο Κίραν κι εγώ γελάμε ανακουφισμένοι. Καθόμαστε στο παγκάκι και ο Κίραν μου δίνει το γατάκι παίρνοντας ταυτόχρονα το λουρί του Καίσαρα. Χαϊδεύω το γλυκό μωρό και παρατηρώ ότι εκτός από το απαλό του γκρι τρίχωμα έχει και γαλάζια μάτια. Είναι πανέμορφο!

Ο Κίραν παίζει με τον Καίσαρα. Καθώς τον κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο καλός είναι με τα ζώα, γυρίζει και εκείνος και με κοιτάζει.

"Ευχαριστώ", μου λέει.

"Για ποιο πράγμα;"

"Που με βοήθησες να το πιάσω. Δεν ξέρεις πόση ώρα ήμουν εκεί πάνω πριν έρθεις".

"Ναι σιγά την βοήθεια", του απαντάω και τελικά κοιτάζω το γατάκι. Με κάνει τόσο νευρική το βλέμμα του.

"Ευχαριστώ πάντως", ξαναλέει.

"Παρακαλώ", του λέω χωρίς να τον κοιτάξω. Πέφτει σιωπή. Εγώ χαϊδεύω το γατάκι και εκείνος τον Καίσαρα. Νιώθω αμήχανα. Θέλω να του μιλήσω αλλά δεν ξέρω τι να πω.

"Νομίζω ότι πρέπει να το αφήσουμε τώρα να πάει στη μαμά του", λέει μετά από λίγο.

"Δεν είναι δικό σου;"

"Όχι απλά περνούσα και το άκουσα να φωνάζει".

"Και άμα χαθεί;"

"Μην ανησυχείς είναι έξυπνο θα τον βρει τον δρόμο του".

Φαίνεται πολύ σίγουρος δεν έχω άλλη επιλογή παρά να τον εμπιστευτώ άλλωστε όσο κι αν το θέλω δεν θα μπορούσα να το κρατήσω μαζί με τον Καίσαρα. Χαϊδεύω το μικρούλη λίγο ακόμη και το δίνω στον Κίραν για να το αφήσει αυτός γιατί εγώ δεν θα μπορέσω.

Το παίρνει προσεχτικά από τα χέρια μου, το χαϊδεύει λίγο και το αφήνει κάτω λίγο πιο πέρα στο γρασίδι.

"Γρήγορα στη μαμά σου", του λέει.

Αυτό διστάζει στην αρχή αλλά λίγα δευτερόλεπτα μετά τρέχει και εξαφανίζεται πίσω από τους θάμνους του πάρκου.

"Γεια σου μικρούλη!" Του λέω και εγώ.

Επιστρέφει στο παγκάκι που κάθομαι κρατώντας τον Καίσαρα να μην ακολουθήσει το γατάκι. Κάθεται κι αυτός δίπλα μου.

Σχεδόν αμέσως μόλις κάθεται και ετοιμάζεται να μιλήσει χτυπάει το κινητό του. Το κοιτάζει, αναστενάζει αγανακτισμένος και σηκώνεται.

"Πρέπει να πάω σπίτι. Θα έρθεις;"

Πού σπίτι του; Ουπς! Στο δικό μου εννοεί.

"Όχι ακόμη. Πρέπει να περιμένω τον Καίσαρα".

Είμαστε τόση ώρα εδώ και ο Καίσαρας δεν έχει ξεκολλήσει από δίπλα μας - από δίπλα του συγκεκριμένα.

"Χάρηκα που σε είδα Μέλια".

"Γεια σου Κίραν", του κουνάω το χέρι.

Άντε Καίσαρα τελείωνε!

******

Γεια σας παιδιά!!!

Καθυστέρησα λίγο να βάλω κεφάλαιο αλλά νομίζω άξιζε τον κόπο γιατί αναδόμησα όλη την ιστορία από την αρχή. Ευχαριστώ για την αναμονή και μην ξεχνάτε αν σας αρέσει Vote, Comment & Share!!!

Είμαι πολύ χαρούμενη φτάσαμε τα 500 reads!!!! <3 <3 <3