Κεφάλαιο 3

Ο γιατρός

Καλημέρα! Μια νέα μέρα μόλις ξεκίνησε. Μμμμ! Μυρίζω και καφέ! Μπορεί να μην μου αρέσει η γεύση αλλά λατρεύω αυτή τη μυρωδιά! Τι να πω είμαι περίεργη.

Και ακούω και κάποιον στην κουζίνα. Τέλεια! Αυτό σημαίνει ότι η  μαμά μου έχει επιτέλους ρεπό! Αλλά σημαίνει επίσης και ότι έχουμε ραντεβού με τον γιατρό...

Η μαμά μου δουλεύει συνεχώς, για να τα βγάλει πέρα μαζί μου. Είναι νοσηλεύτρια και παίρνει όσο πιο πολλές βάρδιες μπορεί να αντέξει. Σπάνια την βλέπω πια. Συνήθως για λίγα λεπτά πριν φύγει ή όταν γυρίζει λίγο πριν κοιμηθεί. Είναι σαν να μένω μόνη μου.

Ήμασταν πάντα οι δυο μας. Αλλά ποτέ ξανά δεν έλειπε τόσο πολύ. Από τον πατέρα μου δεν έχω σχεδόν καμία μνήμη και δεν ήμουν περίεργη να μάθω περισσότερα. Έφυγε, δεν τον ένοιαζε για μας και αυτά ήταν όλα όσα χρειαζόταν να ξέρω.

Μόλις είχα αποφοιτήσει από το λύκειο και ετοιμαζόμουν να πάω διακοπές με τη καλύτερη μου φίλη τη Σάρα πριν φύγουμε για το πανεπιστήμιο, όμως το καθιερωμένο ετήσιο τσεκ απ είχε άλλα σχέδια για μένα. Τα αποτελέσματα έδειξαν μεγάλο αριθμό λευκών αιμοσφαιρίων, το οποίο μεταφράζεται σε καρκίνο και συγκεκριμένα λευχαιμία.

Αμέσως, τα σχέδια που είχα σταμάτησαν. Η μητέρα μου κι εγώ ψάχναμε αγωνιωδώς για το καλύτερο νοσοκομείο για τον καρκίνο που θα μπορούσαμε να πληρώσουμε. Αυτή μας η έρευνα μας οδήγησε στο Λονδίνο και στο νοσοκομείο RoyalMarsden. Το μόνο που απασχολούσε την μητέρα μου ήταν η θεραπεία. Για αυτό το λόγο κανόνισε άμεσα την μετακόμιση μας και μέσω του προϊστάμενου της βρήκε δουλειά σε ένα άλλο νοσοκομείο κοντά σε αυτό που θα έκανα τη θεραπεία μου.

Σήμερα είναι το πρώτο μου ραντεβού με τον γιατρό που ελπίζουμε να με αναλάβει.

"Καλημέρα μαμά!"

"Καλημέρα Μέλια. Πώς είσαι σήμερα;"

"Καλά μαμά, μια χαρά, όπως πάντα." 

Προσπαθώ να μην την στρεσάρω περισσότερο από ότι είναι απαραίτητο για αυτό όποτε μπορώ να ξεφύγω χωρίς να καταλάβει την αυξανόμενη μου κούραση δεν της το λέω. Παραδόξως σήμερα όντως αισθάνομαι μια χαρά.

"Είναι έτοιμο το πρωινό σου γλυκιά μου. Φάε γρήγορα να φύγουμε".

Ο γιατρός που μας ενημέρωσε για το τι είχα, μας προειδοποίησε ότι τον περισσότερο καιρό θα αισθάνομαι μια χαρά και αυτό γιατί το προλάβαμε στην αρχή του. Όμως δεν θα είναι πάντα έτσι. Θα ξεκινήσει από ξαφνική κούραση, αδυναμία,  πόνους, μελανιές, ανορεξία και μερικές φορές υψηλό πυρετό. Όλα αυτά τα συμπτώματα θα μπορούσαν εύκολα να παρερμηνευτούν για μια απλή γρίπη ή άγχος για τις αλλαγές που θα έρθουν στη ζωή μου με το πανεπιστήμιο. Για αυτό είμαι πολύ τυχερή που δεν παρέλειψα το ετήσιο τσεκ απ αλλιώς μπορεί να ήταν ήδη αργά όταν θα το ανακάλυπτα.

Ο γιατρός επίσης είπε ότι πρέπει να τρώω καλά. Και η μαμά έχει ετοιμάσει φαγητό για ένα στρατό. Δεν θέλω να την στεναχωρήσω αλλά είναι αδύνατον να τα φάω όλα αυτά. Οπότε πάω κατευθείαν στα δημητριακά μου.

Αργότερα καθώς αλλάζω τις πυτζάμες μου σε ένα μπλε μπλουζάκι και το αγαπημένο μου άνετο τζιν παρατηρώ μία μεγάλη μελανιά στο αριστερό μου  μπράτσο. Να και οι μελανιές! Αναρωτιέμαι που μπορεί να την απέκτησα αλλά μετά θυμάμαι την χθεσινή απρόσμενη επίσκεψη του Κίραν στο σπίτι μου και το χέρι του που έπιασε το μπράτσο μου όταν πήγα να ανοίξω στον παράξενο τύπο που τον ζητούσε. Δεν θυμάμαι να πόνεσα καθόλου άρα θα πρέπει να είναι από τα συμπτώματα. Αναστενάζω.

Η μαμά μου γκρινιάζει σε όλο το δρόμο προς το νοσοκομείο, επειδή έφαγα μόνο τα δημητριακά αλλά δεν μπορώ να αλλάξω από τη μια στιγμή στην άλλη. Ήμουν τόσα χρόνια αθλήτρια και πρόσεχα τον εαυτό μου, τι θα φάω, τι θα πιω, πόσο θα κοιμηθώ δεν μπορώ ξαφνικά να τρώω σαν γουρούνι οπότε απλά αποσυντονίζομαι από τη φωνή της και κοιτάζω έξω προσπαθώντας να καταπιέσω το άγχος μου για την γνώμη του γιατρού. Προσποιούμαι τη γενναία από την αρχή αλλά παρόλο που όλοι λένε ότι θα γίνω καλά γιατί το πρόλαβα στην αρχή, δεν γίνεται να μην φοβάμαι. Καρκίνο έχω, όχι κανένα κρύωμα!

Για αυτό, αμέσως μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο, ζήτησα να μιλήσω μόνη μου με τον γιατρό. Πληγώθηκε. Το είδα στο βλέμμα που μου έριξε αλλά πρέπει να μάθω ακριβώς τι μου συμβαίνει και εκείνη μπορεί να μου κρύβει πράγματα. Εγώ είμαι η άρρωστη και είμαι και σχεδόν ενήλικη. Δεν μπορεί να μου αρνηθεί την αλήθεια. Έχω δικαίωμα να ξέρω!

***

Ο Δρ.Ριβς είναι πολύ καλός γιατρός. Είμαι πολύ τυχερή! Μου εξήγησε τα πάντα και απάντησε σε όλες μου τις ερωτήσεις χωρίς υπεκφυγές και ψεύτικα λόγια. Η κατάσταση μου είναι σοβαρή αλλά όχι μη αναστρέψιμη. Έχω οξεία λεμφοκυτταρική λευχαιμία (ΟΛΛ).

Μου έδωσε πολλά παραδείγματα ανθρώπων που τα κατάφεραν, οι οποίοι το κατάλαβαν πολύ αργότερα απ' ότι εγώ. Ασφαλώς δεν υπάρχει εγγύηση για τέτοια πράγματα αλλά δεν βλέπει κάποιο λόγο για να μην θεραπευτώ κι εγώ.

Μου είπε ότι θα το πάμε σιγά σιγά. Θα κάνουμε κάποια τεστ και  ανάλογα με τις ανάγκες  του οργανισμού μου θα διαλέξουμε μαζί την κατάλληλη θεραπεία. Με διαβεβαίωσε ότι θα κάνουμε ότι χρειαστεί για να κερδίσουμε αλλά δεν χρειάζεται να αλλάξω κάτι στην καθημερινότητα μου προς το παρόν και ελπίζει ότι δεν θα χρειαστεί γενικά να αλλάξω κάτι. Του είπα ότι ήμουν αθλήτρια και εκείνος είπε ότι δεν θα μου κάνει κακό να συνεχίσω να κάνω κάποιο άθλημα, μάλιστα θα με ωφελήσει περισσότερο να κρατήσω την δύναμη, την αντοχή και τη διάθεση μου ψηλά.  Με προειδοποίησε όμως να μην πιέζω τον εαυτό μου για επιδόσεις και να αρκούμαι στην απλή εξάσκηση. Προγραμματίσαμε τις εξετάσεις για το απόγευμα και μετά ήμουν ελεύθερη να φύγω.

Στο γυρισμό η μητέρα μου δεν μου μιλούσε οπότε σκεφτόμουν τι άθλημα θα μπορούσα να κάνω χωρίς όμως να δελεαστώ για επιδόσεις. Τότε θυμήθηκα την ταμπέλα που είχα δει όταν πηγαίναμε στο νοσοκομείο το πρωί. Ήταν για ένα κολυμβητήριο εκεί κοντά. Αυτό θα ήταν τέλειο. Είχα πολλά χρόνια να πάω σε προπόνηση κολύμβησης αλλά πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;

************************************

Διορθώθηκε! Όσοι το είχατε διαβάσει από πριν πείτε μια γνώμη βρε παιδιά δεν δαγκώνω! Δεν είναι καλύτερο τώρα;