Στις διακοπές των Χριστουγέννων κατέληξα να κάνω αναγκαστική παρέα με τον Τζέιμς.

Δεν γνώριζα τι σχέση είχε με την Κλεοπάτρα, και δεν με ενδιέφερε κιόλας να μάθω προς το παρόν, όμως όποτε την έβλεπε να με πλησιάζει με λοξοκοιτούσε έντονα. Η συμπεριφορά του δεν είχε περάσει απαρατήρητη από τα δίδυμα. Έτσι, κάθε φορά με πείραζαν, χωρίς να τους ακούει φυσικά, ότι κάποια στιγμή θα φάω ξύλο που της την πέφτω. Που να ήξεραν κι αυτοί ότι ήμουν ήδη ερωτευμένος αλλά όχι με την Κλεοπάτρα.

Ο Τζέιμς τελικά αποδείχτηκε κάπως εντάξει τύπος. Η ξινίλα του παρέμεινε, ώρες ώρες μου θύμιζε τον αδερφό μου με την συμπεριφορά του, όμως χαλάρωσε έχοντας μόνο εμένα ως υποχρέωση του να νταντεύει. Είχα κρυφακούσει ότι έλαβε ρητή εντολή από την Κλέο να μην με αφήσει στιγμή από τα μάτια του αλλά είχαμε καταλήξει σε μία σιωπηλή συμφωνία ότι εφόσον δεν τον ενοχλούσα δεν θα με ενοχλούσε.

Τον έπιασα πολλές φορές να πίνει, να διασκεδάζει με παρέες και κάποιες από αυτές να απομακρύνεται με διάφορα κορίτσια. Όσο ήταν οι υπόλοιποι τριγύρω η συμπεριφορά του αυτή δεν είχε κάνει την εμφάνιση της. Φυσικά κι εγώ περνούσα καλά. Ο συγκάτοικός μου, που τελικά εμφανίστηκε στο δωμάτιο μας τυχαία ένα βράδυ που γινόταν χαμός στο κάμπους, ήταν ωραίο τυπάκι. Είχε παντού μαζί του ένα ιγκουάνα και γνώριζε τους πάντες και τα πάντα. Μου μίλησε για την Κλεοπάτρα όπου κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει. Για τα δίδυμα που δεν είχαν αφήσει άνθρωπο που να μην έχουν πειράξει και για τον Τζέιμς τον οποίο εκτός από το ότι ήταν υπερπροστατευτικός σαν μεγάλος αδερφός προς την Κλεοπάτρα και τα δίδυμα δεν γνώριζε κανείς τίποτα άλλο για αυτόν. Ούτε καν τι σπούδαζε!

Ο Ρις, ο συγκάτοικος, με κάλεσε να πάμε στο πάρτι που θα οργάνωνε η ΚΦΞ, σκέφτηκα να αρνηθώ, αλλά ήμουν τόσο πολύ πιεσμένος τον τελευταίο καιρό που ίσως αυτό που χρειαζόμουν να ήταν λίγη απλή, φοιτητική διασκέδαση.

Ο Τζέιμς δεν γνώριζα που βρισκόταν για να τον ενημερώσω ότι θα πάω στο πάρτι αλλά ήμουν σίγουρος ότι απόψε δεν είχε όρεξη για ντάντεμα και αν χρειαζόταν να με βρει σίγουρα θα το έκανε.

Το κτίριο ήταν μεγαλοπρεπές. Με τεράστιους, καλοσχηματισμένους κήπους, επίχρυσα πόμολα στις πόρτες και βεράντες ασυνήθιστα γεμάτες από άνθη και κάθε λογής κόσμο.

Ο Ρις, με γνώρισε στην παρέα του, με παρέσυρε στο μπαρ και σύντομα βρέθηκα να χορεύω χωρίς καμία έγνοια επιτέλους στο κεφάλι μου μαζί με αγνώστους. Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα με κατέκλυσε. Έτσι, θα έπρεπε να είναι η ζωή μου αν δεν είχα μπλέξει με τις μηχανορραφίες του αδερφού μου.

Ουπς! Δεν έπρεπε να τα σκέφτομαι αυτά. Ποτέ δεν μπορούσα να ξέρω ποιος θα μπορούσε να με παρακολουθεί και μέχρι που έφταναν οι δυνάμεις του. Είχα ακούσει για περιπτώσεις που μπορούσαν να διαβάσουν ακριβώς τι είχε κάποιος μέσα στο κεφάλι του αν το ήθελαν.

Μία μελαχρινή καλλονή μου τράβηξε το ενδιαφέρον καθώς την έβλεπα να λικνίζεται λίγο πιο πέρα στο ρυθμό της μουσικής. Έκανα νόημα στον Ρις και την ακολούθησα στο πλήθος. Βρέθηκα να χορεύω μαζί της, τόσο αισθησιακά και κοντά όσο δεν είχα τολμήσει να χορέψω με άλλη. Μόλις γύρισε και με φίλησε παθιασμένα, η εικόνα μίας άλλης μελαχρινής που λαχταρούσα ακόμη να δω, εισέβαλε στο μυαλό μου.

Μου ψιθύρισε αισθησιακά στο αυτί κάτι που ποτέ δεν θα κατάφερνα να ακούσω ανάμεσα στην τόσο δυνατή μουσική αλλά ήταν ολοφάνερο ότι με τραβούσε προς τον επάνω όροφο του κτιρίου. Το ποτό, η μουσική, η έξαψη του καινούργιου και η σκανδαλίστικη επιθυμία να πάψω για λίγο να σκέφτομαι έσπρωξαν τα βήματα μου προς την σκάλα.

Μόλις πάτησα όμως το πρώτο σκαλοπάτι το στιβαρό χέρι του Τζέιμς με σταμάτησε. Το κορίτσι, που ούτε το όνομα του δεν ήξερα, σταμάτησε κι εκείνο αναγκαστικά αφού με κρατούσε από το χέρι.
"Ας έρθει κι ο φίλος σου αν θέλει", είπε χωρίς ίχνος ντροπής μόλις αντιλήφθηκε τι ή μάλλον ποιος μας σταμάτησε.

"Δεν είναι τέτοιος φίλος.Πήγαινε επάνω και έρχομαι" της απάντησα για να την απομακρύνω αφού πλέον γνώριζα δεν θα ολοκληρωνόταν το βράδυ τόσο ανέμελα όσο ξεκίνησε.

"Ποιο είναι το πρόβλημα σου ρε φίλε επιτέλους;" του είπα μόλις βγήκαμε στον κήπο και μπορούσαμε πλέον να ακούσουμε ο ένας τον άλλον χωρίς την δυνατή μουσική.

"Σε άφησα για λίγο λάσκα κι αμέσως πηγές να ξεμοναχιαστείς με μία άγνωστη και μάλιστα μεθυσμένος;

"Γιατί εσύ τι κάνεις τόσες μέρες; Νομίζεις ότι δεν σε βλέπω;"

"Εγώ, φίλε μου, μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου ακόμη και πεθαμένος. Εσύ πως ξέρεις ότι πάνω στην έξαψη δεν θα στριφογυρίσεις όλο το δωμάτιο και μετά θα πρέπει να τρέχουμε να καθαρίζουμε τις ζημιές σου;"

Δεν θα έπρεπε να του απαντήσω. Το ήξερα ότι δεν έπρεπε. Αλλά το ποτό με έκανε να φέρομαι εντελώς έξω από τον εαυτό μου και την αυτοσυγκράτηση μου.

"Πάω στοίχημα ότι μπορώ να ελέγξω ότι θέλεις και στο κάτω κάτω τι ζόρι τραβάς με την πάρτη μου κι όλο με παρακολουθείς με αυτό το, το, το γερακίσιο βλέμμα σαν να είσαι έτοιμος να με αρπάξεις στο πρώτο στραβοπάτημα;"

"Είσαι μια κινούμενη ωρολογιακή βόμβα, κι όταν θα σκάσεις, το καλό που σου θέλω να βρίσκεσαι μίλια μακριά από την βασίλισσα μου αλλιώς θα γνωρίσεις την οργή του γερακίσιου όπως λες, βλέμματος μου και πίστεψέ με δεν το θέλεις με τίποτα αυτό".

Η γροθιά μου ενώθηκε με το σαγόνι του πολύ πριν το συνειδητοποιήσει ο εγκέφαλός μου.

Όλη η συσσωρευμένη οργή που κόχλαζε μέσα μου για όλα όσα μου είχαν συμβεί τον τελευταίο χρόνο, ήρθε στην επιφάνεια.

Τον χτυπούσα με μανία όπου έβρισκα. Με χτυπούσε κι εκείνος αλλά δεν ένιωθα πόνο.
Είχα αντοχή, δύναμη, μίσος και πολύ αλκοόλ. Για όλη αυτή την κατάσταση που απέφευγα σε όλη μου την ζωή και που τελικά βρέθηκε τρόπος να με τυλίξει στα νήματά της, για το κορίτσι που αγαπούσα και που δεν μπορούσα πλέον να ξαναδώ, για την παιδική μου ηλικία και την εφηβεία μου που χάθηκαν χωρίς να τις ζήσω, για την έρευνά μου που ποτέ δεν θα ολοκλήρωνα, για τους γονείς μου που δεν κατάφερα να ζήσω την ζωή που ήθελαν για εμένα, για τον αδελφό μου που με έμπλεξε, ακόμη και για την Κλεοπάτρα που μπορεί να μην το παραδεχόμουν ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό αλλά όσο καιρό εγώ την κορόιδευα για να μάθω τα μυστικά της, εκείνη και η καλοσύνη της είχαν τρυπώσει στην καρδιά μου και την ένιωθα φίλη μου και την εμπιστευόμουν στα αλήθεια, παρά τις ψευτιές που την φλόμωσα.

Όσο κι αν τον χτυπούσα ήταν σαν να βαρώ σίδερο, ήταν σαν να με άφηνε να ξεθυμάνω, σαν να το ήξερε ότι....
Και τότε σταμάτησα.

Είχε μαζευτεί κόσμος γύρω μας , δεν τους είχα καταλάβει.

Αυτό ήθελε. Ήθελε να με κάνει να ξεσπάσω για να είμαι ευάλωτος και να ρίξω τις άμυνες μου.

Προσπαθούσαν να μας χωρίσουν και μας κρατούσαν σε διαφορετικές πλευρές σαν να βρισκόμασταν σε ένα εικονικό ρινγκ και μόλις είχε λήξει ο πρώτος γύρος.

Θωράκισα τις σκέψεις μου και του επιτέθηκα ξανά, τώρα ήξερε ότι δεν μπορούσε να με σκαλίσει. Επιτέθηκε κι εκείνος. Με ακινητοποίησε με μία μόνο κίνηση.

Σε εμένα ήταν ολοφάνερο ότι δεν χρησιμοποιούσε μόνο την μυϊκή του δύναμη.

Τον μπάσταρδο! Μπορούσε να με σταματήσει πριν καν τον αγγίξω αλλά το ήθελε αυτό, ήθελε να δει τι μπορώ να κάνω. Ήθελε να δει αν θα ξεφύγω κι αν θα χρησιμοποιήσω την δύναμη μου, όπως και καλά έκανα στην καφετέρια όταν με βρήκαν. Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα ισχυριστεί στην Κλεοπάτρα.

Όμως εγώ ξέρω. Γιατί ήρθα προετοιμασμένος. Ήθελε να δει αν όταν χάσω την ψυχραιμία μου μπορεί να ρίξει τις άμυνες μου και να εισβάλει επιτέλους στο μυαλό μου. Το ήξερα ότι δεν με εμπιστευόταν αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο μεθοδικός και να τα έχει όλα τόσο καλά ζυγισμένα ενώ σε εμένα θα φάνταζε τυχαίο.

Ο Ρις ξεχώρισε από το πλήθος και με πλησίασε.
"Είσαι καλά;" με ρώτησε.
"Ναι, μην ανησυχείς" του είπα κοιτάζοντας ακόμη τον Τζέιμς.
"Έλα, πάμε για ύπνο, αρκετές συγκινήσεις είχαμε για την πρώτη μέρα της γνωριμίας μας δεν νομίζεις;"
"Όντως φίλε, αυτή ήταν μία επεισοδιακή πρώτη μέρα για την γνωριμία μας".

Απομακρύνθηκα απ' τον Τζέιμς χωρίς καν να του μιλήσω, όμως καθώς απομακρυνόμουν δεν μου ξέφυγε το χαμόγελο βαθειάς ικανοποίησης που ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του. Κάποιος θαρραλέος που σίγουρα δεν θα τον γνώριζε του έδινε πάγο. Αύριο θα ήταν παντού μελανιασμένος με τόση μανία που τον είχα χτυπήσει κι όμως ο μπάσταρδος γελούσε.