Τρεις μήνες μετά από την πρώτη εκείνη συνάντηση στο δωμάτιο των διδύμων είχε μάθει πράγματα για τις ικανότητες του αλλά ακόμη και για τον ίδιο του τον εαυτό, που δεν είχε μάθει κανένα από τα 20 χρόνια που ήταν ζωντανός. Φυσικά, αυτό ήταν επιλογή του. Όσο κι αν τον πίεζαν, εκείνος απλώς δεν ήθελε. 

Κανείς από την νέα του παρέα δεν τον εμπιστευόταν. Όμως ένιωθε ότι θα μπορούσε να γίνει αληθινός φίλος με τους διδύμους και είχε μία ιδιαίτερη και περίεργη σχέση με την Κλεοπάτρα. Ο Τζέιμς πάλι δεν ήθελε ούτε να τον δει.

Παρόλο που τα συνεχόμενα όνειρα του χαλούσαν την διάθεση, κάθε φορά που πήγαιναν για εκπαίδευση η μέρα του γινόταν πάντα καλύτερη. Η Κλεοπάτρα το είχε παρατηρήσει αυτό. Για αυτό εκείνη την μέρα που τον είδε να κάθεται κατσουφιασμένος κάτω από το δέντρο, τους σήκωσε όλους για μία αιφνίδια εκπαίδευση.

******

"Πολύ καλά, τώρα φέρε τον μεγάλο σωλήνα από την δεξιά σου πλευρά και χαμήλωσε έναν από τους μικρούς".

Η Κλεοπάτρα ήταν πολύ αυστηρή αλλά υπομονετική δασκάλα.
Μπορούσα πλέον να ελέγχω ταυτόχρονα πολλαπλά αντικείμενα και να τα κινώ όλα μαζί ή ακόμη και ανεξάρτητα.

Ο Τζέιμς είχε έρθει σήμερα μαζί μας να βοηθήσει στην εκπαίδευση. Βρισκόταν κάπου κρυμμένος μέσα σε αυτόν τον τεράστιο χώρο και περίμενε να με ξαφνιάσει για να δούμε αν βελτιώθηκα στην συγκέντρωση. Σε πολλές από τις προηγούμενες αιωρήσεις, όταν κάποιος με διέκοπτε απότομα, όλα τα αντικείμενα μου έπεφταν και καταλήγαμε ξανά στο σημείο μηδέν.

Δεν τολμούσα να τους εξηγήσω, γιατί σύμφωνα με τα όσα γνώριζαν για εμένα η πραγματική εξήγηση δεν θα κολλούσε με την ιστορία μου. Όμως, εγώ γνώριζα τον λόγο.

Όταν ήμουν μικρός ο αδερφός μου είχε προσπαθήσει να με εκπαιδεύσει να ελέγχω τις δυνάμεις μου, όμως μόλις είδε ότι τα πήγαινα καλά και μου εξήγησε για ποιον σκοπό ήθελε να μάθω να τις χρησιμοποιώ, σταμάτησα να τον ακούω ώσπου τελικά τα παράτησα.

Είχα όμως την περιέργεια να μάθω τι πράγματα θα μπορούσα να κάνω και πολλές φορές προσπάθησα να προπονήσω μόνος μου τον εαυτό μου. Αυτός ήταν ο λόγος που μπορούσα να κάνω λίγα πράγματα και πριν με αναλάβει η Κλεοπάτρα.

Όμως κάθε φορά που ένιωθα ότι ο αδελφός μου μπορεί να με έβλεπε και να ευχαριστιόταν που προσπαθούσα να μάθω, έκοβα απότομα οτιδήποτε έκανα και αυτό μου δημιούργησε το πρόβλημα που έχω τώρα. Δεν χάνω την αυτοσυγκέντρωση μου, απλώς λειτουργεί ο μηχανισμός άμυνας ότι τώρα πρέπει να πάψω.

Ένιωσα την ανάσα του στον σβέρκο μου και ήξερα ότι είχε φτάσει ακριβώς πίσω μου χωρίς να τον καταλάβω. Κατάφερα όμως να κρατήσω την συγκέντρωση μου ανέπαφη και να μην μου πέσουν τα αντικείμενα. Δεν ένιωσα απειλή, αν και ήξερα ότι θα έπρεπε. Όλοι τους φαίνονταν φιλικοί και αγαπημένοι μέχρι να μπουν στην διάθεση "έτοιμη για μάχη". Όταν έμπαιναν σε αυτή την λειτουργία ήταν όλοι τους, ανεξαιρέτως,  θανατηφόροι. Ακόμη και η φαινομενικά γλυκιά Κλεοπάτρα ήταν θανατηφόρα, κι ας μην είχε αποκαλύψει ακόμη μπροστά μου καμία από τις ικανότητες της.

Αντικείμενα ξεκίνησαν να έρχονται προς το μέρος μου και ενώ κρατούσα τους σωλήνες στον αέρα, έπρεπε να βρίσκω κάποιο άλλο αντικείμενο από τα χαλάσματα να τα αποκρούει ώστε να μην με φτάσουν. Η Κλεοπάτρα είχε εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο ένιωθα όμως την παρουσία της στον χώρο. Ταυτόχρονα, ο Τζέιμς ξεκίνησε να κινείται γύρω μου. Έφευγε και ξαναερχόταν από διαφορετικό σημείο κάθε φορά μέχρι να καταφέρω με κάποιον τρόπο να τον μπλοκάρω. Αυτό το κομμάτι δεν είχα καταφέρει να το κάνω καμία φορά. Διάολε δεν τον ένιωθα καν που πλησίαζε. 

Τα αντικείμενα συνέχιζαν να έρχονται με διαφορετική συχνότητα και από ακανόνιστες κατευθύνσεις. Με αυτό το κομμάτι δεν είχα πρόβλημα όταν είχα να το αντιμετωπίσω μεμονωμένα. Αντιλαμβανόμουν τα αντικείμενα και τα σταματούσα εύκολα από την πρώτη εβδομάδα. "Έβλεπα" και τους διδύμους πλέον που βρίσκονταν στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου. Κάποιες φορές όμως δεν μπορούσα να αποκρούσω τα αντικείμενα ταυτόχρονα με την αιώρηση των σωλήνων.

Ξαφνικά ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και όλη μου η συγκέντρωση διαλύθηκε στην στιγμή. Εκκωφαντικός θόρυβος αντήχησε στον άδειο χώρο από τους σωλήνες που έπεσαν στο δάπεδο, ένα ποτήρι έσκασε δίπλα στο μάγουλο μου και ένα τούβλο σταμάτησε χιλιοστά πριν χτυπήσει το κούτελο μου.

Η Κλεοπάτρα εμφανίστηκε μέσα από τις σκιές και άφησε το τούβλο να πέσει απαλά δίπλα μου. "Τελειώσαμε για σήμερα", είπε και άπλωσε το χέρι της να με σηκώσει. Δύο ακόμη αντικείμενα ήρθαν προς το μέρος μας και καθώς σηκωνόμουν, τα σταμάτησα και τα επέστρεψα στους αποστολείς τους.

"Είπα τέλος", είπε και η φωνή της έκανε αντίλαλο σε όλον τον χώρο.

Δύο ολόιδια κεφάλια ξεπρόβαλαν δεξιά και αριστερά από το μπαλκόνι του ορόφου και την κοίταξαν απολογητικά.

"Πώς θα μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό του αν γνωρίζει ότι δεν βρίσκεται πραγματικά σε κίνδυνο;" εμφανίστηκε ο Τζέιμς πίσω από μία κολώνα απευθυνόμενος ατάραχος στην Κλεοπάτρα.

"Συν ότι μας χαλάς την διασκέδαση πάνω στο καλό", ακούστηκε ο Ίαν από πάνω.

"Τηλεφώνησε η Μητέρα. Επιστρέφουμε πίσω σήμερα", είπε εκείνη αγνοώντας τους.

"Μα είχες υποσχεθεί ότι θα μέναμε στο πανεπιστήμιο για τις γιορτές!!!" παραπονέθηκε ο ένας δίδυμος καθώς κατέβαινε.

"Δυστυχώς το αίτημα μας δεν έγινε δεκτό".

Επιφωνήματα δυσαρέσκειας ακούστηκαν από παντού.

"Και ο Ίθαν;" ρώτησε ο Μπράιαν αγκαλιάζοντάς με.

"Δυστυχώς δεν μπορεί να έρθει μαζί μας. Αυτή την φορά αλλά θα αναγκαστούμε να τους το πούμε για να μπορέσει να κληθεί επίσημα και να γίνουν και οι υπόλοιπες διαδικασίες".

"Το ξέρετε ότι είμαι εδώ και σας ακούω, έτσι;"

"Δεν λέμε κάτι που είναι κρυφό", απάντησε αμέσως.

"Μαζέψτε να ξεκινήσουμε για το σπίτι γιατί πρέπει μέχρι το απόγευμα να έχουμε φύγει", διέταξε.
Παρατήρησα τον Τζέιμς που σε όλη αυτή την συζήτηση αλλά και στην διαδρομή της επιστροφής ήταν ακόμη περισσότερο αμίλητος από ότι συνήθως. Από την ημέρα που με ανακάλυψαν μου μιλούσε ελάχιστα και σίγουρα δεν είμασταν φίλοι αλλά σήμερα ήταν ολοφάνερο ότι δεν ήταν καλά. Ίσως να ρωτούσα ένα από τα δίδυμα αργότερα.

Ήλπιζα με όλη μου την καρδιά να άφηνε κάποιον πίσω μαζί μου να με νταντεύει ώστε να μην μπω στον πειρασμό να γυρίσω πίσω. Αν την έβλεπα τώρα ίσως να τα κατέστρεφα όλα.
Προτιμούσα χίλιες φορές να μείνω με κάποιον από αυτούς και να περάσω τις γιορτινές μέρες στο κάμπους, παρά να προσπαθώ κάθε μέρα να διώξω την παρόρμηση να την δω έστω κι από μακριά.

Έτσι κι αλλιώς ειχα από 7 ετών να γιορτάσω τα Χριστούγεννα.

#########
Πλησιάζουμε στο τέλος του πρώτου βιβλίου....
Πείτε μου, αν θέλετε, στα σχόλια αν καταλάβατε ότι αυτό το κεφάλαιο είναι συνέχεια του 19;

Και θα εκτιμούσα μία γνώμη, ένα σχόλιο ή μία πρόβλεψη (αν έχετε) για το που πάει η ιστορία.....

(Αυτό είναι το πρώτο draft της ιστορίας, σίγουρα θα γίνουν διορθώσεις, αν έχετε κάτι να πείτε/προτείνετε τώρα είναι η ώρα)