Την επόμενη μέρα ξύπνησα πριν καν χαράξει. Είχα έναν απίστευτο πονοκέφαλο που δεν μου επέτρεψε αρχικά να ανοίξω τα μάτια μου. Παρατήρησα ότι ένιωθα παράξενα και όταν τελικά άνοιξα τα μάτια μου, ανακάλυψα ότι κοιμόμουν στο πάτωμα δίπλα στον Καίσαρα, ενώ η Σάρα είχε απλωθεί φαρδιά πλατιά στο κρεβάτι μου. Αυτή η σουπιά θα με είχε ρίξει κάτω, στον άτσαλο ύπνο της.

Προσπάθησα να σηκωθώ, όμως η ζαλάδα, ο πονοκέφαλος και πιθανόν και το πιάσιμο από τον ύπνο στο πάτωμα, δεν με βοηθούσαν. Πήγα μπουσουλώντας μέχρι τα συρτάρια του γραφείου μου για να βρω τα φάρμακα μου και μερικά παυσίπονα όμως δεν μπορούσα με τίποτα να ανοίξω το συρτάρι.

Τι στο καλό συμβαίνει; Που να έπινα κιόλας χτες! «Σάρα;» προσπάθησα να την ξυπνήσω αλλά μάταια, ούτε εγώ δεν άκουγα την φωνή μου. Την σκούντηξα κι αυτή είπε «Ξου, Καίσαρα, νυστάζω», και γύρισε πλευρό κοιτώντας τον τοίχο. Αποφάσισα να μείνω για λίγο ξαπλωμένη μπας και σταματήσουν όλα γύρω μου να στριφογυρίζουν.

Σκεφτόμουν την τέλεια βραδιά που πέρασα χτες με τον Κίραν. Ο τρόπος που χτυπούσε η καρδιά μου, καθώς τον έβλεπα να έρχεται προς εμένα, ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Μάλλον την είχα δαγκώσει την λαμαρίνα μαζί του αλλά έπρεπε να είμαι προσεκτική. Δεν ήθελα να μάθει ότι είμαι ετοιμοθάνατη. Μπορεί να τρομάξει και να φύγει μακριά μου και αυτό δεν θα μου αρέσει καθόλου.

Τα πράγματα ίσως δεν ήταν και τόσο σοβαρά πια. Ο γιατρός, μου είχε πει ότι ο οργανισμός μου ανταποκρίνεται καλά στις θεραπείες και όλα πάνε ρολόι αλλά η αισιοδοξία μου είναι μόνο μία επιφανειακήμάσκα για την μαμά μου κυρίως και ίσως για να το πιστέψω κι εγώ όσο περισσότερο μπορώ, αλλά είναι δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο να το πιστέψω όταν μένω μόνη μου με τις σκέψεις μου.

Και τώρα ο Κίραν! Τι φταίει κι αυτός να μπλέξει μαζί μου, σε μία τόσο περίεργη κατάσταση; Ίσως δεν πρέπει να τον ξαναδώ. Όμως χτες που μείναμε μόνοι το ένιωσα, κάτι άλλαξε. Το άγγιγμα του με αποπροσανατόλιζε ακόμη και όταν ήμουν ζαλισμένη. Όταν με σήκωσε για να με μεταφέρει σχεδόν λιπόθυμη, το μόνο που ήθελα ήταν να φωλιάσω στο στήθος του και να μην βγω ποτέ ξανά από την αγκαλιά του.

Από τις σκέψεις αυτές, με έβγαλε το ενοχλητικό μου τέρας, ο Καίσαρας. Το κεφάλι μου είχε σταματήσει λίγο να γυρίζει και έτσι εύκολα παρατήρησα τον Καίσαρα που είχε ξυπνήσει και ήθελε παιχνίδια. Το γεγονός ότι ήμουν ακόμη ξαπλωμένη στο πάτωμα του δωματίου μου δεν βοηθούσε ιδιαίτερα στην προσπάθεια μου να τον αποφύγω. Με σκουντούσε με την μουσούδα του και με το πόδι του και μου έλεγε «Σήκω! Πάμε να παίξουμε!». Ένα διαπεραστικός πόνος τρυπούσε το κεφάλι μου.

Δεν μπορεί να χειροτέρεψα τόσο πολύ μέσα σε λίγα λεπτά. Πριν λίγο ήμουν έτοιμη να σηκωθώ και τώρα σφάδαζα από τους πόνους. Μαζεύτηκα σαν κουβάρι για να προσπαθήσω να ξεθολώσω και να δω τι θα κάνω. Ο Καίσαρας με ενοχλούσε. «Σταμάτα Καίσαρα!» του φώναξα ασυναίσθητα.

«Συγνώμη». Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα. Είχε κατεβάσει το κεφάλι και με κοιτούσε με εκείνο το λυπημένο ύφος που αποκτά όταν ξέρει ότι έχει κάνει κάποια σκανταλιά. Μισό λεπτό...

«Καίσαρα;»

«Ναι;»

Πάει είμαι τρελή! Ακούω φωνές! Δεν είναι δυνατόν! Η' όχι, πάει τελείωσε, πεθαίνω! Έχουν αρχίσει ήδη οι παραισθήσεις! Αντίο κόσμε!

«Μέλια; Μην φωνάζεις. Θα ξυπνήσεις την Σάρα», ακούω μία απαλή – σχεδόν παιδική φωνή- να μου απευθύνει τον λόγο από την μεριά που στέκεται ο Καίσαρας και με κοιτάζει. Τον κοιτάζω, με κοιτάζει και αποφασίζω ότι ξέρω τι μου συμβαίνει. Μα ήταν προφανές από την αρχή. Ονειρεύομαι! Πρέπει να ξανακοιμηθώ και θα ξυπνήσω στο απαλό μου κρεβατάκι δίπλα στην Σάρα και όχι στο πάτωμα. Και όλα αυτά τα τρελά που μου συμβαίνουν σήμερα, θα είναι απλά αποκύημα της φαντασίας μου. Ναι, αυτό είναι, είμαι σίγουρη. Βολεύομαι καλύτερα στο πάτωμα, κλείνω τα μάτια, παίρνω βαθιές ανάσες και περιμένω να κοιμηθώ.

Ο Καίσαρας αναστενάζει σιγανά και έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου. «Τουλάχιστον τώρα δεν μιλάς» μονολογώ προς την μεριά του, σίγουρη ότι δεν θα πάρω απάντηση, μένοντας ακόμη με τα μάτια κλειστά. Όμως εκείνη η ίδια παιδική φωνή δεν αργεί να ακουστεί.

«Αφού σε ενοχλεί..»

Τελείωσε είμαι τρελή, σκέφτομαι καθώς ανοίγω το ένα μου μάτι να τον κοιτάξω για να βεβαιωθώ ότι η φωνή προέρχεται από εκεί. 

«Πάντως τώρα μυρίζεις πιο ωραία». Αν τον αγνοήσω, θα σταματήσει;

«Και μοιάζεις και πιο ωραία». Όπα! Τι εννοεί ο ποιητής;

Ανοίγω και τα δύο μου μάτια και τον κοιτάζω ερωτηματικά. Και τότε είναι που αποφασίζω να δοκιμάσω κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έκανα.

«Τι εννοείς;» ρωτάω τον σκύλο μου και αυτή τη φορά δεν είναι ρητορική η ερώτηση μου αλλά περιμένω να ακούσω την απάντηση.

«Δες και μόνη σου..» λέει και μου δείχνει με την μουσούδα του προς τον ολόσωμο καθρέφτη στην ντουλάπα μου.

Ακόμη δεν μπορώ να σηκωθώ κανονικά. Πάω σιγά σιγά μέχρι την ντουλάπα και αυτό που αντικρίζω δίπλα στον Καίσαρα με αφήνει άναυδη!

Ένα ανοιχτόχρωμο καφετί πιτ μπουλ με κοιτούσε έντονα από την αντανάκλαση του καθρέφτη, με τα σοκαρισμένα μελί μου μάτια. Ένα λευκό σημάδι τριχώματος σαν φαρδύ κολάρο υπάρχει γύρω από τον λαιμό και άσπρο τρίχωμα στο τελείωμα καθεμιάς από τις τέσσερις πατούσες!!! Το τελειωτικό όμως χτύπημα, για την ήδη κλονισμένη πνευματική μου υγεία, είναι η καφέ με λευκό τελείωμα ουρά που ξεπροβάλει πίσω μου, και κουνιέται κιόλας!

Αχ! Θα τρελαθώ... πάει τελείωσε.. θα με κλείσουν στο τρελάδικο, θα παίρνω ψυχοφάρμακα μέχρι να πεθάνω... θα έχω παραισθήσεις... θα στεναχωρήσω την μαμά.. η μαμά, η καημένη η μαμά... τι άλλο θα πάθει από την κόρη της; Δεν της έφτανε να με νταντεύει ακόμη ενώ θα έπρεπε να έχω φύγει για το κολέγιο, δεν της έφτανε που είμαι άρρωστη και κάναμε ολόκληρη μετακόμιση για να γίνω καλά, τώρα είμαι και σχιζοφρενής, είμαι τρελή, έχω παραισθήσεις..

Καθώς όλες αυτές οι ασυνάρτητες σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου, κι εγώ στριφογυρίζω στο δωμάτιο μου, ακούω αμυδρά τον Καίσαρα να μου λέει συνεχώς να ηρεμήσω αλλά κάνω ότι δεν ακούω. Δεν γίνεται να ακούω! Πώς γίνεται να ακούω τον σκύλο μου, που μου μιλάει;

Ώσπου ο Καίσαρας γρυλίζει απογοητευμένος και η τελευταία φράση του με κάνει να σταματήσω απότομα εκεί που βρίσκομαι.

«Αααα, είσαι ανυπόφορη! Πάω να φωνάξω τον Κίραν!»

«Όχι!» του φωνάζω πίσω.

«Γιατί όχι; Αυτός θα ξέρει τι να κάνει. Άλλωστε μου είπε αν συμβεί κάτι να τον φωνάξω αμέσως. Και αυτό είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από κάτι», λέει δείχνοντας με την μουσούδα του εμένα.

Αποφεύγοντας ένα δεύτερο παραλήρημα από σκέψεις με θέμα τρέλα και πώς να μην μιλάτε στον σκύλο σας, καταφέρνω να τον ρωτήσω «Τι εννοείς, σου είπε;»

Εκείνος με κοιτάζει απλά με ανασηκωμένο φρύδι. «Εννοώ, πώς στο είπε; 'Οπως στο έλεγα κι εγώ πριν ή ...» δεν σκοπεύω να αποτελειώσω την φράση μου όμως ο Καίσαρας απαντά έτσι κι αλλιώς, χωρίς να περιμένει να το κάνω.

«Όχι. Όπως μιλάμε εμείς τώρα, με τον Κίραν μιλούσα από την αρχή. Μέχρι σήμερα ήταν ο μόνος που με καταλάβαινε».

«Δεν καταλαβαίνω τίποτα», είπα αναστενάζοντας.

«Δεν πειράζει. Εκείνος θα καταλάβει, έλα μαζί μου» είπε και αφού σηκώθηκε στα δυο του πόδια, πάτησε με τα μπροστινά του το χερούλι και άνοιξε την πόρτα.

«Έι, όταν θέλεις να βγεις γιατί δεν κάνεις αυτό, παρά ουρλιάζεις μέχρι να σου ανοίξω εγώ;»

«Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Ήθελες να ξυπνήσω την Σάρα για να μας ανοίξει;»

ΚΙΡΑΝ

Μετά την χθεσινή εισβολή των κοριτσιών στον κόσμο μας, δεν μου κολλούσε ύπνος. Έσπαγα το κεφάλι μου όλο το βράδυ να ανακαλύψω πού μπορεί να οφείλεται αυτή η ξαφνική αλλαγή συμπεριφοράς του αδερφού μου.

Μέχρι προχτές δεν είχε μπει ποτέ κανείς στο σπίτι μας. Αυτό ήταν κανόνας. Από την στιγμή που τον άκουσα να προσκαλεί την Μέλια και την φίλη της για δείπνο ήμουν σίγουρος ότι κάτι σκάρωνε. Το θέμα όμως ήταν ότι δεν μπορούσα να ανακαλύψω τι ήταν αυτό. Κανείς, ποτέ δεν έχει καταφέρει να μπει μέσα στο κεφάλι του "απόρθητου Ζακ" και περίμενα ότι θα έβγαζα εγώ κάποιο συμπέρασμα;

Αποκλείεται! Όλα θα αποκαλύπτονταν μόνο όταν και αν, το ήθελε αυτός.

    Μεαυτές τις σκέψεις, γεμάτες αναπάντητα ερωτηματικά και υποθέσεις, κατάφερα νακλείσω για λίγο τα μάτια μου αφού είχε ήδη βγει το πρώτο φως.

«Κίραν! Κίραν!»

«Ξύπνα! Σε χρειάζομαι!»

«Κίραν».

Μα ποιος με ξυπνάει έτσι πρωί πρωί, σκέφτομαι, αλλά μετά αντιλαμβάνομαι ποιος είναι αυτός που με φωνάζει.

Πετάγομαι πάνω. Κάτι πρέπει να συμβαίνει. Τρέχω στην πηγή του ήχου με ύφος 'και καλά νυσταγμένο', σε περίπτωση που είναι και κάποιος άλλος, αλλά βλέπω εκείνον σε κατάσταση πανικού.

«Καίσαρα; Τι συμβαίνει;»

«Κίραν, γρήγορα! Κάτι συμβαίνει στη Μέλια», μου λέει και με τραβάει από το μπατζάκι να τον ακολουθήσω. Τρέχω γρήγορα στο σπίτι της, μη ξέροντας τι συμβαίνει και ασυναίσθητα φωνάζω το όνομά της.

«Σουτ! Θα ξυπνήσεις τη Σάρα», ακούω τη φωνή της μέσα στο κεφάλι μου, όπως... μα δεν είναι δυνατόν!

«Μέλια;» λέω πιο απαλά προς την μεριά που άκουσα να προέρχεται η φωνή της.

Το κεφάλι που ξεπροβάλει δειλά δειλά πίσω από τον καναπέ του σαλονιού δεν είναι το δικό της, τα μάτια της όμως είναι εκεί. Συν μια μουσούδα και δύο κατεβασμένα αυτιά, συν μία κόκκινη μύτη και μία καφέ μαζεμένη ουρά.. το θέαμα που αντικρίζω θα με έκανε να γελάσω αν δεν ήταν τόσο.. εξωπραγματικά αληθινό. Έχω μείνει άφωνος να την κοιτάζω.

Είναι πολύ φοβισμένη, Ππρέπει να ηρεμήσω και να σκεφτώ λογικά. «Μέλια; Έλα εδώ» της λέω απαλά, καθώς κάθομαι στο πάτωμα του σαλονιού της και ανοίγω τα χέρια μου για να την πάρω αγκαλιά.

«Ω! Κίραν! Με καταλαβαίνεις;» λέει η φωνή της μέσα στο κεφάλι μου καθώς την σφίγγω στην αγκαλιά μου.

«Ναι, σε καταλαβαίνω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί είσαι..»

«Μην το πεις!»

«Σκύλος».

«Νόμιζα ότι τρελάθηκα! Ξύπνησα και αισθανόμουν παράξενα και έπειτα δεν μπορούσα να σηκωθώ και η Σάρα δεν με άκουγε, η μαμά μου δεν είναι εδώ, μόνο ο Καίσαρας με άκουγε και τώρα εσύ».

«Ηρέμησε. Όλα θα πάνω καλά. Θα βρούμε μία λύση».

«Τι λύση; Μα πώς γίνεται αυτό; Πώς είναι δυνατόν να είμαι.... αργχ! Ούτε να το πω δεν μπορώ».

«Δεν ξέρω, αλλά σκοπεύω να μάθω», λέει και σταματάει να χαϊδεύει την γούνα μου. Σφίγγει τις γροθιές του και σηκώνεται απότομα, πηγαίνοντας πάλι προς το σπίτι του.

«Που πας;» λέω καθώς τον ακολουθώ.

«Να μάθω τι έγινε», λέει αποφασιστικά.

«Να έρθω κι εγώ;»

«Όχι! Είναι πιο ασφαλές να μείνεις στο σπίτι σου. Η μητέρα σου;»

«Στη δουλειά».

«Ωραία. Η Σάρα;»

«Ροχαλίζει!» πετάγεται ο Καίσαρας. Τον κοιτάζουμε και οι δύο με δολοφονικό βλέμμα.

«Τι; Αφού ροχαλίζει! Μάτι δεν έκλεισα όλο το βράδυ».

«Καίσαρα, πρόσεχε την Μέλια και επιστρέφω σε λίγο».

#!#!#!#

Θυμηθείτε! Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...

Θα ανεβάσω τελικά κάποια κεφάλαια για όσους διαβάζουν ακόμη την ιστορία μου (σας ευχαριστώ για αυτό!!!) 

Επόμενο κεφάλαιο θα ανέβει την Δευτέρα. Μέχρι τότε, τα σχόλια σας θα με βοηθήσουν...