Η επόμενη μέρα ήταν Σάββατο. Τελικά το ψεύτικο αγόρι με το οποίο δελέασα την Σάρα για να με αφήσει ήσυχη να πάω στο πάρκο, υπήρχε. Φυσικά εγώ δεν το ήξερα γιατί είχε προσληφθεί κάποια από τις προηγούμενες μέρες που δεν είχα πάει στην πιτσαρία. Αυτό λειτούργησε υπερ μου, αφού εκείνη δεν έμαθε ποτέ το ψέμα που της είπα, λειτούργησε όμως και κατά μου, γιατί η Σάρα κάνει πολύ εύκολα φίλους.

Έτσι, βρεθήκαμε Σάββατο απόγευμα να έχουμε κάνει το δωμάτιο μου ανω κάτω με την Σάρα να προσπαθεί να με ντύσει για να πάμε στο κλαμπ που μας κάλεσε το αγόρι της πιτσαρίας, που από ότι έμαθα λέγεται Κρίστιαν, ενώ εγώ να βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι παριστάνοντας την άρρωστη. Στην πραγματικότητα αισθανόμουν εντελώς καλά, αλλά δεν ήθελα να πάω στο κλαμπ.

«Μέλια, σου ορκίζομαι αν δεν σηκωθείς να ετοιμαστείς θα σε σύρω στο κλαμπ με τις πιτζάμες!»

«Μα κοίταξε με! Είμαι άρρωστη, δεν μπορώ να έρθω», παραπονέθηκα όσο πιο πειστικά μπορούσα.

«Δεν είσαι άρρωστη! Πριν λίγο σου έβαλε η μαμά σου θερμόμετρο και είσαι μια χαρά!» μου φώναξε για να την ακούσω καθώς ήταν χωμένη σχεδόν ολόκληρη στην ντουλάπα μου.

«Το θερμόμετρο κάνει λάθος! Έλα να δεις και μόνη σου είμαι ζεστή», κουκουλώθηκα ακόμη περισσότερο για να δώσω έμφαση στα λόγια μου.

«Κορίτσια; Γιατί τόση φασαρία; Τι συμβαίνει μαλώνετε πάλι;», εμφανίστηκε και η μαμά μου στην πόρτα.

«κ.Μπράουν βοήθεια! Η κόρη σας κάνει πάλι την άρρωστη για να μην βγούμε έξω!»

«Μέλια; Για να σε δω. Πάλι ψέμματα λες;», λέει η άκαρδη μάνα καθώς πλησιάζει την άρρωστη κόρη της στο κρεβάτι του πόνου. Εντάξει υπερβάλλω λίγο.

Η αλήθεια είναι ότι αν ήθελα να τις κοροϊδέψω δεν θα καταλάβαιναν τίποτα. Αν θέλω, είμαι πολύ καλή στα ψέμματα αλλά τώρα δεν είχα πολύ χρόνο να οργανωθώ και δεν είμαι και εντελώς σίγουρη για το αν θέλω να πάω στο κλαμπ ή όχι, και η αμφισβήτηση μου αυτή μειώνει την πειστικότητα του εξαπάτησης μου.

Η μητέρα μου, μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο και βολεύεται δίπλα μου στο κρεβάτι. Αν και νοσοκόμα, θεωρεί το φιλί πιο σίγουρο μετρητή θερμότητας από το θερμόμετρο.

«Σάρα πήγαινε να φέρεις στη Μέλια ένα ποτήρι χυμό, σε παρακαλώ».

Το κεφάλι της Σάρας ξεπροβάλει ανάμεσα από τα ρούχα. Μας κοιτάζει με εκείνο το διερευνητικό της βλέμμα, γιατί το λαγωνικό μου ξέρει ότι δεν έχω πυρετό αλλά ύστερα βαριαστενάζει και σηκώνεται να πάει να φέρει το χυμό.

«Μέλια είσαι μια χαρά, σωστά;» ρωτάει η μαμά μου αφού η Σάρα φεύγοντας κλείνει την πόρτα. Ως απάντηση, κουνάω απλώς το κεφάλι.

«Γιατί δεν θέλεις να πας στο κλαμπ;»

«Γιατί φοβάμαι ότι μπορεί να μην νιώθω καλά και δεν θέλω να χαλάσω την έξοδο της Σάρας».

«Η Σάρα θα σε καταλάβει αν της ζητήσεις να φύγετε νωρίτερα».

«Το ξέρω αλλά..»

«Δεν έχει αλλά! Το ξέρω ότι είπαμε να προσέχεις αλλά μία έξοδος με την φίλη σου τώρα που είναι εδώ, θα σου κάνει καλό».

«Μέχρι χτες δεν με άφηνες να πάω ούτε στην πιτσαρία».

«Ναι, γιατί ήταν ανούσιο, αφού μπορούσες απλά να την παραγγείλεις. Συν ότι ήσουν όλη μέρα χάλια». «Αλλά σήμερα είσαι καλά. Καταβρόχθισες μισή κατσαρόλα φαγητό. Οπότε γιατί να μην βγεις λίγο να διασκεδάσεις;»

«Δεν ξέρω...»

«Αν όντως δεν θέλεις να πας, θα πω απλώς στη Σάρα ότι έχεις πυρετό και θα σταματήσει να γκρινιάζει αλλά η γνώμη μου είναι να πας και να διασκεδάσεις κι αν αισθανθείς περίεργα να με πάρεις τηλέφωνο να έρθω να σε πάρω».

Εκείνη την ώρα χτύπησε την πόρτα η Σάρα. Η μητέρα μου, μου έδωσε ένα φιλί στο κούτελο. Αυτή την φορά γεμάτο τρυφερότητα και όχι εμποτισμένο με το ραντάρ ανίχνευσης θερμότητας και σηκώθηκε να της ανοίξει την πόρτα. Με κοιτούσαν και οι δύο όταν μίλησα και σηκώθηκα αμέσως από το κρεβάτι.

«Σάρα βρες το μπλε μου φόρεμα μέσα στο χάος της ντουλάπας που δημιούργησες και ετοιμάσου να φύγουμε. Μαμά δώσε μου ένα χάπι για τον δρόμο». Καμιά τους δεν μου έφερε αντίρρηση και μισή ώρα μετά εγώ και η Σάρα μπαίναμε στο πάρτι εγκαινίων του κλαμπ «eXtasis».

Όταν φτάσαμε ανησυχήσαμε αντικρίζοντας την μεγάλη ουρά των ανθρώπων που περίμεναν να μπουν μέσα όμως το κοφτερό μάτι της Σάρας εντόπισε τον Κρίστιαν κοντά στην πόρτα και με τράβηξε κατευθείαν σε εκείνον. Ο Κρίστιαν φάνηκε πολύ ευγενικός και μας άφησε να περάσουμε χωρίς να περιμένουμε. Μίλησε λίγο με την Σάρα και της είπε ότι θα μας συναντούσε αργότερα μέσα.

Το μαγαζί ήταν πολύ μεγάλο, γεμάτο πολύχρωμα φώτα, δυνατή μουσική και κάθε λογής κόσμο. Πήγαμε κατευθείαν στο μπαρ και παραγγείλαμε το κοκτέιλ eXtasis, σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, για την Σάρα και φυσικό χυμό για εμένα. Άφησα την Σάρα μόνη της για πέντε λεπτά για να πάω στην τουαλέτα να πιω το δικό μου βραδινό κοκτέιλ χαπιών και όταν γύρισα, εκείνη ήταν ήδη περιτριγυρισμένη από ένα τσούρμο παιδιά της ηλικίας μας που μας κάλεσαν να καθίσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι τους.

Μου τους σύστησε όλους με τα ονόματα τους, τα οποία ξέχασα αμέσως και αφού ήπια λίγο από τον χυμό μου, βρεθήκαμε όλοι μαζί να χορεύουμε στην πίστα. Ένα από τα αγόρια ο Χάρι ερχόταν συνέχεια κοντά μου και προσπαθούσε να μου ανοίξει συζήτηση καθώς χορεύαμε. Δεν άκουγα τίποτα μέσα στο χαμό και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο τραπέζι για να ξεκουραστούμε λίγο.

Ξανθός με κοντά μαλλιά που είχε σηκώσει προς τα πάνω με μπόλικο ζελέ και ανοιχτόχρωμα μάτια. Αν και δεν μπορούσα να προσδιορίσω ακριβώς το χρώμα των ματιών του, λόγω των φωτορυθμικών που άλλαζαν συνέχεια αποχρώσεις, αντικειμενικά ήταν ωραίο παιδί. Μου είπε ότι σπουδάζει οικονομικά στο Κίνγκστον και ότι παίζει πόλο. Μάλιστα η πισίνα στην οποία προπονείται είναι πολύ κοντά σε εκείνη που έχω γραφτεί κι εγώ.

Καθώς μιλούσαμε, παρατήρησε ότι τελείωσε αυτό που έπινα και προσφέρθηκε να μου φέρει άλλο ένα ποτό. Μόλις του είπα ότι δεν πίνω αλκοόλ έφυγε χωρίς να κάνει καμία περίεργη ερώτηση και πήγε προς το μπαρ.

******

Κίραν

Καθόταν μόνη σε έναν τεράστιο λευκό καναπέ. Φορούσε ένα μακρύ μπλε φόρεμα με ένα πολύ θηλυκό άνοιγμα από την δεξιά μεριά του φορέματος της, μέχρι τον λευκό μηρό της και τα μαλλιά της ήταν ανάλαφρα πιασμένες μπούκλες. Γύρω της υπήρχαν άτομα που δεν αναγνώριζα και πίσω από τον καναπέ στεκόταν η Σάρα και συνομιλούσε απορροφημένη με ένα αγόρι. Εκείνη μου είχε στείλει μήνυμα το απόγευμα να τις συναντήσω στα εγκαίνια αυτού του μαγαζιού.

Συνήθως δεν πηγαίνω σε τέτοια πάρτι αλλά την ημέρα του δείπνου, καθώς τριγυρνούσαμε στην βαρετή εκθεσιακή αίθουσα του Ζακ, με απείλησε ότι έτσι και με προσκαλέσει να βγω μαζί τους και δεν πάω θα βάλει τον Καίσαρα να με δαγκώσει. Φυσικά όλοι μπορούν να δουν ότι αυτός ο σκύλος ποτέ δεν κάνει ότι του λένε αλλά έτσι κι αλλιώς θα πήγαινα και χωρίς την απειλή της. Ήθελα να προσκαλέσω ο ίδιος την Μέλια κάποια στιγμή να βγούμε αλλά η εμμονή του Ζακ «να αναλάβω επιτέλους τις υποχρεώσεις μου», δεν με άφηνε να ολοκληρώσω την επιθυμία αυτή, από φόβο να μην την μπλέξω εν αγνοία της στην χαοτική ζωή μου.

Η απρόσμενη πρόσκληση των κοριτσιών από τον Ζακ σε δείπνο με εξέπληξε. Κι αν και ακόμη δεν έχω ανακαλύψει τι ακριβώς σκαρώνει επιδεικνύοντας τόση καλοσύνη και ανεκτικότητα, βαθειά μέσα μου ελπίζω να έχει απλά καταλάβει και δεχτεί επιτέλους ότι δεν έχουμε τις ίδιες προτεραιότητες και όνειρα για το μέλλον. Όπως και να' χει, αξίζω τουλάχιστον μια βραδιά μακριά από τον αδερφό μου και τις διαπλοκές του να απολαύσω την συντροφιά της όμορφης Μέλια, που από ότι φαίνεται έχει κερδίσει ήδη κι άλλους θαυμαστές εκτός από εμένα.

******

Μέλια

Ο Χάρι είναι σίγουρα πολύ ευγενικό παιδί αλλά ενώ εκείνος επιστρέφει από το μπαρ με τα ποτά μας, εγώ δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από εκείνον που πλησιάζει κοντά μου. Φοράει ένα άσπρο πουκάμισο με ανοιχτά τα πάνω κουμπιά, όπως στο δείπνο στο σπίτι του, πριν λίγες μέρες, και ένα απλό μαύρο παντελόνι. Οι ματιές μας έχουν κλειδώσει και αισθάνομαι τον κόσμο, που μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα γέμιζε το οπτικό μου πεδίο, να ανοίγει διάδρομο για να φτάσει πιο γρήγορα εκείνος κοντά μου.

Οι σκέψεις μου διακόπτονται καθώς κάτι παγωμένο κυλάει πάνω στο γυμνό πόδι μου. Ξεκολλάω το βλέμμα μου από το γεμάτο συναίσθημα δικό του και αντικρίζω έναν λουσμένο από το ποτό Χάρι να με κοιτάζει ζητώντας μου συγνώμη ξανά και ξανά επειδή λέρωσε το φόρεμα μου. Στρέφω απρόθυμα την προσοχή μου σε εκείνον και γελάω λίγο με την κατάντια του. Σε εμένα έφτασαν απλά λίγες σταγόνες από το ποτό του. Με μία μικρή βόλτα στην τουαλέτα του κλαμπ το φόρεμα μου θα είναι μια χαρά. Όμως εκείνος φαίνεται σαν έχει κάνει μπάνιο με βότκα.

Προσπαθώ να συγκρατήσω την επίθεση από το σπαστικό γέλιο που νιώθω να καταφτάνει και του προτείνω ευγενικά να επιστρέψει σπίτι του τουλάχιστον για να αλλάξει. Εκείνος βλέποντας ότι η μόνη άλλη του επιλογή είναι να κάνει στριπτίζ στο κατάμεστο κλαμπ αποφασίζει να ακολουθήσει την συμβουλή μου. Πριν φύγει όμως αποφασίζει ότι είναι καλύτερα να ανταλλάξουμε τηλέφωνα από τώρα μήπως κι έχω φύγει μέχρι να γυρίσει και μου ζητά να επανορθώσει κάποια στιγμή με ένα δείπνο.

Καθώς ο Χάρι φεύγει, ο Κίραν πλησιάζει κοντά μου, όμως εγώ πρέπει οπωσδήποτε να πάω στο μπάνιο να καθαρίσω λίγο το αγαπημένο μου φόρεμα πριν του μείνει λεκές. Του δείχνω το φόρεμα μου και εκείνος καταλαβαίνει αμέσως και πηγαίνει να χαιρετήσει την Σάρα. Το μπάνιο είναι άδειο. Πράγμα παράξενο για ένα τόσο μεγάλο κλαμπ. Είναι κάπως ανατριχιαστικό να βρίσκομαι μόνη μου σε έναν τόσο μεγάλο χώρο που προορίζεται για κόσμο. Καθαρίζω γρήγορα το φόρεμα μου και αφού σιγουρεύομαι ότι είναι εντάξει, βγαίνω όλο χαρά να πάω να συναντήσω τον Κίραν.

Όμως ανοίγοντας την πόρτα για να βγω στον διάδρομο πέφτω πάνω σε έναν άνθρωπο.

«Χίλια συγνώμη! Δεν κοίταζα που πήγαινα», λέω λίγο πιο δυνατά από ότι χρειάζεται, αφού εδώ, στο υπόγειο του κλαμπ, ο θόρυβος της δυνατής μουσικής από το επάνω πάτωμα φτάνει ελάχιστα. Όμως, καθώς σηκώνω τα μάτια μου και κοιτάζω τον άνθρωπο που σκότωσα, βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό.

«κ.Πωλ; Τι κάνετε εδώ;»

«Α! Γεια σου κορίτσι μου. Πώς είσαι;» με ρωτά χωρίς να απαντήσει στην ερώτηση μου αλλά πιάνοντας το χέρι μου για να με χαιρετήσει.

«Καλά είμαι. Συγνώμη που έπεσα πάνω σας, ήμουν απρόσεκτη», απολογούμαι κοιτάζοντας τον στα μάτια.

«Ω, μην ανησυχείς αν ήταν όλες οι συγκρούσεις μου με όμορφες δεσποινίδες σαν εσένα, θα ήταν μάλλον περισσότερο ευχάριστες από ότι δυσάρεστες».

«Σας ευχαριστώ κ. Πωλ». Κάνω να πάρω το χέρι μου από το δικό του αλλά εκείνος βάζει και το άλλο του χέρι από πάνω και συνεχίζει να με κοιτάζει στα μάτια ίσως λίγο πιο έντονα από ότι χρειάζεται.

«Πώς περνάς;»

«Πολύ ωραία. Εσείς;»

«Εγώ δυστυχώς είμαι εδώ για μία δουλειά και όχι για διασκέδαση».

«Α, κρίμα», λέω ενώ σκέφτομαι να διακόψω το κοίταγμα μας, «ξέρετε πρέπει να επιστρέψω στους φίλους μου, θα με περιμένουν».

«Ναι βέβαια κορίτσι μου. Να πας στους φίλους σου». «Συγνώμη που σε καθυστέρησα από την διασκέδαση σου» λέει και απότομα αφήνει το χέρι μου.

Επιστρέφω γρήγορα στο πάνω μέρος του κλαμπ και αισθάνομαι παραξενεμένη με αυτή την αλλόκοτη συνάντηση. Όμως καθώς αναγνωρίζω τον Κίραν που με κοιτάζει από την άλλη άκρη του δωματίου ενώ μιλάει με την Σάρα, τα ξεχνάω όλα και πηγαίνω σε εκείνον.

Προσφέρεται να με κεράσει έναν άλλο χυμό, αφού ο προηγούμενος δεν κατάφερε να φτάσει σώος μέχρι εμένα και φεύγουμε και οι δύο για το μπαρ. Η Σάρα μου κάνει το σήμα της νίκης πίσω από την πλάτη του Κίραν και εγώ της βγάζω την γλώσσα. Μαθαίνω από τον Κίραν ότι η Σάρα φταίει που είναι εδώ σήμερα αλλά αυτή τη φορά χαίρομαι με αυτή της την πρωτοβουλία. Αμέσως καταλαβαίνω την επιμονή της να με βγάλει έξω σήμερα!

Δεν έφταιγε το αγόρι από την πιτσαρία αλλά ότι είχε κανονίσει να μας συναντήσει ο Κίραν. Είναι μία αυτή! Απολαμβάνουμε την μουσική, που έχει χαλαρώσει λίγο τους ρυθμούς της, συζητώντας με τον Κίραν και πίνοντας τα ποτά μας.

Πίνω την τελευταία γουλιά από τον χρωματιστό χυμό μου, κατεβαίνω από το ψηλό σκαμπό και ετοιμάζομαι να ζητήσω από τον Κίραν να πάμε να χορέψουμε. Όμως καθώς πατώ τα πόδια μου στο πάτωμα αρχίζω να ζαλίζομαι και πιάνομαι από το μπαρ. Εκείνος αφήνει το ποτήρι από το χέρι του καθώς εκείνη την ώρα έπινε και εκείνος την τελευταία του γουλιά και με βοηθά να καθίσω πάλι στο σκαμπό.

Ζαλίζομαι πολύ και σχεδόν δεν βλέπω μπροστά μου. Στηρίζομαι στην αγκαλιά του Κίραν γιατί νιώθω έτοιμη να πέσω στο πάτωμα. Δεν φανταζόμουν ότι θα ήταν αυτός ο λόγος για να βρεθώ στην αγκαλιά του. Η κατάσταση δεν βελτιώνεται καθόλου τα επόμενα λεπτά και ζητώ από τον Κίραν να μου φέρει το κινητό μου από την τσάντα μου που έχω παρατήσει στον καναπέ που καθόμουν πριν.

Εκείνος διστάζει να με αφήσει μόνη μου αλλά δεν βλέπω άλλη λύση. Υπόσχεται να επιστρέψει αμέσως.

Κίραν

Κάτι συμβαίνει στην Μέλια. Εκεί που καθόμασταν και ήμουν έτοιμος να της ζητήσω να πάμε μια βόλτα μακριά από την φασαρία, ζαλίστηκε και ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει. Θα ορκιζόμουν ότι έπινε σκέτο χυμό αλλά ίσως να μην παρατήρησα καλά. Ανησυχώ για εκείνη. Δεν έπρεπε να την αφήσω μόνη.

Και εκείνος ο καναπές είναι στην άλλη άκρη του μαγαζιού. Καθώς προσπαθώ να ανοίξω δρόμο ανάμεσα από το πλήθος των λικνιζόμενων σωμάτων. Μία κοπέλα με αρπάζει και με τραβά να χορέψουμε. Είναι ξεκάθαρο ότι είναι μεθυσμένη. Γι' αυτό δεν μου αρέσουν τα κλαμπ. Ο κόσμος πίνει παραπάνω από όσο αντέχει και μετά δεν ξέρει τι κάνει.

Προσπαθώ όσο πιο διακριτικά μπορώ να ξεφύγω από το κορίτσι αλλά εκείνη με τραβά και κολλάει πάνω μου, προσπαθώντας να με φιλήσει. Κάτι τέτοιες στιγμές εύχομαι να είχα τουλάχιστον ακολουθήσει την εκπαίδευση που ζητά συνεχώς ο αδερφός μου να κάνω. Αυτή τη στιγμή βρίσκω αδύνατο να φτάσω στην τσάντα της Μέλια. Τραβώ ένα εξίσου μεθυσμένο παλικάρι που χορεύει μόνος λίγο πιο δίπλα και τοποθετώ την μεθυσμένη κοπέλα στην αγκαλιά του. Εκείνη αμέσως τον αρπάζει και αρχίζουν να φιλιούνται.

Ουφ! Αλλαγή σχεδίου. Επιστρέφω στην Μέλια. Από μακριά φαίνεται σαν να είναι ο αδερφός μου δίπλα της και να της μιλάει αλλά μόλις καθαρίζω τα μάτια μου και ξανακοιτάζω πλησιάζοντας δεν είναι κανείς εκεί.

Μέλια

Νιώθω τον Κίραν να με βοηθά να σηκωθώ και βγαίνουμε έξω, καθώς εκείνος με καθοδηγεί έχοντας με στην αγκαλιά του. Μόλις με χτυπά ο καθαρός αέρας αισθάνομαι αμέσως καλύτερα. Αντιλαμβάνομαι την μεθυστική μυρωδιά του και το χέρι του γύρω από την μέση mου και αισθάνομαι ξανά έτοιμη να λιποθυμήσω για διαφορετικό λόγο αυτή τη φορά. Πλησιάζουμε σε ένα κόκκινο αυτοκίνητο και εκείνος πατά το κουμπί από μακριά για να ξεκλειδώσουν οι πόρτες.

«Είσαι καλύτερα;» με ρωτά καθώς μπαίνουμε μέσα στο καθαρό εσωτερικό του αυτοκινήτου που μυρίζει θάλασσα.

«Ναι. Συγνώμη δεν ξέρω τι έπαθα».

Βάζει μπρος και ξεκινά να οδηγεί μακριά από το θορυβώδες κλαμπ.

«Που πάμε; Δεν χρειάζεται να χαλάσεις το βράδυ σου, μπορώ να καλέσω την μητέρα μου ή να πάρω ένα ταξί για να πάω σπίτι».

«Αποκλείεται να σε αφήσω τέτοια ώρα». «Εξάλλου, μια χαρά περνάω όπου κι αν είμαι μαζί σου», λέει κι εγώ κοιτάζω έξω από το παράθυρο νιώθοντας τα μάγουλα μου να καίνε.

Τον νιώθω να με κοιτάζει και καθώς γυρίζω να τον κοιτάξω κι εγώ μου χαμογελάει. Νιώθω ένα πετάρισμα στην κοιλιά μου καθώς κοιτάζω το χαμόγελο του. Αλλά ξαφνικά θυμάμαι την Σάρα.

«Η Σάρα!»λέω.

«Μην ανησυχείς της έστειλα μήνυμα ότι πήγαμε βόλτα για να μην ανησυχεί. Της είπα να πάρει και την τσάντα σου».

«Ευχαριστώ!»

Αισθάνομαι πολύ καλύτερα από πριν. Μάλλον ο παγωμένος αέρας βοήθησε και νιώθω αναζωογονημένη. Ίσως και το γεγονός ότι πηγαίνω βόλτα μαζί με τον Κίραν με το αμάξι του βοήθησε λίγο ακόμη.

«Κίραν;»

«Ναι;» απαντάει τραβώντας φευγαλέα τα μάτια του από τον δρόμο για να με κοιτάξει.

«Σε πειράζει να μην πάμε σπίτι ακόμη;»

«Καθόλου! Που θέλεις να πάμε;»

«Όπου θέλεις, δεν με πειράζει...»

******

Δεν πιστεύω να έχετε παράπονο;;;

Έβαλα κεφάλαιο γρήγορα, είναι μεγάλο, έβαλα Κίραν POV και πολλές στιγμές Κίραν-Μέλια!

Θέλω γνώμες και προτάσεις για τραγούδι που να ταιριάζει σε όλο αυτό που διαβάσατε! 

Βασικά αν έχετε προτάσεις για τραγούδι ή φωτογραφία για αυτό ή για κάποιο άλλο κεφάλαιο να μου τις στείλετε για να τις βάλω!

Και μην ξεχνάτε! Αν σας αρέσει η ιστορία πατήστε το Αστεράκι!!!!