Verdwijnen is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Opgaan in de menigte ook niet. Niet als je wél normale kleding draagt, maar die gescheurd is en je haar eruit ziet als een vogelnest. Ik probeer niet zenuwachtig te lijken. Probeer om niet opgemerkt de worden. Maar daar ben ik altijd slecht in geweest.

Verwoesten. Jazeker. Verdwijnen. Hopeloos geval.

Ik word meegesleurd. Een hand word voor mijn mond geslagen. Ik gil, maar niet uit angst voor ontvoering. Ik gil uit angst voor wat er zal gebeurden. Ik gil, omdat wie dit ook is, spoedig ook zal gaan schreeuwen. Maar het begint niet. 

De geur van leer dringt door in mijn neus en stelt me gerust. Hij draagt handschoenen. Als het al een hij is, maar dat gedeelte van de handschoenen klopt prima. 'Ssst.' sust iemands stem. Een vrouwelijke. 'Er is niets aan de hand.' vervolgt een zwaardere. Een lage stem die in mijn borstkas vibreert. 

'Is dat zij? Degene die we moeten ophalen?' vraag een ander. Wie zou mij nou op willen halen? Ik ken eigenlijk niemand meer, heb mijn familie niet meer gezien in een eeuwigheid, maar daar wordt ik toch veracht. Ze verachten het monster dat ik ben. Het monster dat in me zit. Zelfs ik veracht mezelf. Maar dat is vast normaal met tienermeisjes die niet kunnen aanraken zonder te doden.

'Ja, dat is zij. Kom op we moeten niet langer aarzelen. We moeten naar de truck voor ze de hekken sluiten.' Ik vraag me af of ik deze stem eerder heb gehoord. De vrouwelijke, de andere twee ken ik niet. 'Tuurlijk. Kom op, R.' bromt de zware stem weer. 

De lucht verdwijnt terwijl ik in een truck verdwijn. Misschien voor eeuwig. Misschien zal ik daadwerkelijk nooit meer zonlicht zien. Als de motor begint te draaien, beloof ik mezelf iets. Heel kort, maar een nietig wensje. Ik wil nog een keer de zon zien voordat ik sterf.