3

'Wie bent u?' hoorde ik mijn krakende stem fluisteren. Een antwoord kreeg ik niet. Ik kreeg gelijk een vraag terug. Eentje die mijn maag in tweeën spleet. 'Wilt u mij volgen?'  Volgen was nooit goed. Alles was beter dan dat, zo had ik gemerkt. Ik kwijnde liever weg in de cel, dan dat ik deze man moest volgen. Meestal betekende het uit dit zwarte gat gaan, niet veel goeds. Het eindigde allemaal in geschreeuw en stilte. De dood. Ik wil niet, probeerde ik uit alle macht te schreeuwen. 

Alsof dat mijn mond verliet. Alsof iemand naar mij zou luisteren. Alsof het dan niet zou gebeuren.

In plaats van iets naar hem schreeuwen, iets naar hem te gooien of hardop te weigeren, bleef ik stilzitten. Ik antwoordde niet. Ik staarde hem alleen aan. Hopend dat de energie in mijn lichaam via mijn ogen naar buiten zou lopen om hem te vermoorden. 

Alsof dat gebeurde. Alsof er ooit iets goeds gebeurde in mijn buurt.

'Zoals je ziet heb je niet veel keus.' zei hij, wijzend naar de twee kleerkasten achter hem. Tuurlijk had ik een keus, een mens had altijd een keus. Alsof iemand dat daadwerkelijk geloofd. Deze keer geloofde ik echter wel in mijn keus. Voor deze ene keer zou ik iets nuttigs doen. Iets waar andere mensen wat aan hadden. 

'Je hebt gelijk.'  zei ik met zachte stem. Maar ik gaf hem geen gelijk. Zeker niet. Alles is beter dan volgen. 

Ik kroop overeind, tergend langzaam, maar zo snel als mijn benen konden. Hij glimlachte naar me. Het licht scheen zo op zijn gezicht, dat ik zijn leeftijd een beetje in kon schatten. Een jaar of twintig. Niet ouder. Zeker niet. 

Ik volgde ze door de gangen heen. Liep hun weg, maar tegelijkertijd de mijne. En toen, vlak bij het einde, deed ik iets wat ze niet verwachtte. Ik deed iets wat ik nooit zou hebben verwacht. Ik deed iets wat ik hopelijk nooit meer hoefde te doen. Ik stak mijn hand naar ze uit en raakte zijn gezicht aan.


Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top

Tags: #romantiek