Uiteindelijk werd de besloten ruimte Vasily's kantoor. Ze hadden het me niet willen vertellen in de kantine. Niet waar iedereen bij was. Dus die twee hadden mij min of meer tussen hen in geplaats om hier te komen. Alsof ze alle vreemde blikken op zichzelf wilden nemen om vooral míj niet lastig te vallen ermee. 

Zoals ik dus al had vermoed, had iedereen in de kantine naar het tafereel gekeken. Ongeveer de helft wist wie ik was, wat mij beangstigde. De andere helft had zich gewoon afgevraagd waarom drie mensen daar samen ruzie stonden te maken.

Hoewel we binnen tien minuten het kantoortje van Vasily hadden bereikt, had het eerder gevoeld alsof het een uur had geduurd. Mijn voeten voelden zich belabberd en ik verwachtte dat dat met mijn stenen tenen te maken had. Verder voelde ík mij niet zo uitgeput als mijn voeten. Alsof iemand plotseling het leven uit mij gezogen had om zichzelf ermee te voeden. Ik vroeg mij af of het ook zo voelde als ík iemand van het leven beroofde. 

Nu vertelde Vasily mij dat ik kon gaan zitten op de stoel aan de andere kant van het bureau. De kant waar hij nog niet zat. Ik keek naar het bureau om te zien of mijn handafdruk er nog steeds in stond, maar dat was niet zo. Misschien was het bureau vervangen of had iemand anders met een bepaalde kracht de deuk eruit gekregen.

'Ik vertrek,' zei Thagan achter mij. Ik draaide mij met een ruk om, bijna vergeten dat hij stond, zo stil als hij was geweest. Ik keek hem met vragende ogen aan, maar hij ontweek mijn blik. In plaats van míjn blik, ontmoette hij die van Vasily. Die laatste knikte, alsof hij begreep wat er aan de hand was. Alsof hij begrip kon tonen, maar het eigenlijk liever niet toe zou geven dat hij dat deed. Dus toen Thagan verdween, waren alleen Vasily en ik nog over.

Hij zuchtte, keek even in het rond en richtte toen pas zijn blik op mij. 'Hoeveel weet jij van onze soort?' was de vraag die hij stelde. De vraag die ik totaal niet aan zag komen. 'Ik, eh... Alles wat mij hier verteld is.' Vasily zuchtte. 'Dit zou zo veel makkelijker zijn geweest als je net als iedereen hier lessen had gevolg,' fluisterde hij. Het was duidelijk niet voor mij bedoeld, maar meer voor zichzelf. 

'In feite weet je helemaal niks dus,' begon hij zijn verhaal. 'De eerste tekenen van magie die wij in ons bezit hebben, dateren uit het begin de vijftiende eeuw. Er zijn dagboeken gevonden en geschriften die duiden op magiegebruikers. Mensen met een speciale gaven. Sommigen die er van werden verdacht zijn zelfs vermoord. Waarschijnlijk vreesden de mensen iets dat sterker was dan zij. Vreesden ze iets wat ze niet konden verklaren.

Wij kunnen het echter wel verklaren met de techniek die we tegenwoordig hebben. In ons DNA is er iets anders dan in het DNA van de normale mensen. Maar daar zal ik niet te lang over uitweiden. Dat zul je waarschijnlijk ook niet eens interessant vinden.

In die zes eeuwen hebben wij aardig wat informatie kunnen verzamelen. Sommigen dingen zijn geschreven uit andere hand dan die van een magiegebruiker en anderen komen daar wél vandaan. Die teksten geven meestal hetzelfde aan als onze informatie nu aangeeft. Dus we gaan ervanuit dat dingen die toen gebeurden, ook nu kunnen gebeuren. Zoals de verslavende werking van magie. Zoals dat de sterkere gaven zelfs kunnen resulteren in de dood als die niet om de zoveel tijd worden gebruikt.' Hij slikte. 'Zoals bij jou het geval is.' 

'Wat we ook hebben gevonden is dat sommigen van ons elkaars magie uit kunnen schakelen. Natuurlijk kunnen een aantal mensen met de gave daarvoor dat, maar het komt ook voor bij de mensen die die gave niet hebben.' Hij keek mij verwachtingsvol aan. 'Zoals bij ons het geval is,' zei ik fronsend.

'Inderdaad,' zei hij, alweer slikkend. 'Wat ik je nu ga vertellen zal vast nogal bizar klinken. Maar je zult me moeten geloven. We hebben dit allemaal nagezocht en zijn steeds op hetzelfde uitgekomen. Het is niet gewoon een of andere rare hersenkronkel die ik alleen heb hoor.' Hij klonk bijna paniekerig. Alsof ik het moest  geloven, koste wat het kost. 

Het hele verhaal dat daarna kwam, begon met een simpele vraag die meteen mijn nieuwsgierigheid en argwaan wekte. 'Ben je bekend met de term "soulmates"?'