'Hoe bedoel je in de toekomst kijken?' vraag ik aan hem. Hij kijkt mij woedend aan. Snauwt mij de volgende woorden toe. 'Hoe denk je dat ik het bedoel?  Precies zoals ik het zeg; in de toekomst kijken. Vooruit kijken. Zien wat er op een later tijdstip zal gebeuren. Heb je nog meer synoniemen nodig?' 

Ik deins achteruit alsof hij mij een klap in mijn gezicht heeft gegeven. 'Je wist dat dit zou gebeuren? Je wist dat ik in steen zou veranderen?' vraag ik ongelovig aan hem. Dat betekent dat hij het wist vanaf het moment dat hij mij zag. Of misschien zelfs daarvoor al. Hij had mij kunnen waarschuwen. Mij kunnen vertellen dat ik niet dichtbij iemand moest komen. Geen banden moest krijgen met mensen. Ik had dit allemaal kunnen veranderen. Ik had Thagan weg kunnen duwen vanaf het begin. Dan was er helemaal geen probleem geweest. Dan had ik mij niet zó rot gevoeld.

'Ik weet waar je aan denkt. Ik weet dat je nu denkt dat ik je van te voren had kunnen waarschuwen. Dat ik van te voren had kunnen zeggen dat je met niemand om moest gaan. Maar zo duidelijk is de toekomst die ik zie niet. Ik zie alleen maar míjn toekomst en de mensen die daarbij horen, spelen alleen maar bijrollen. Dat ik dit zag, was al een ongeluk. Maar ik dacht dat als ik mijzelf op tijd van jou zou verwijderen, als ik niet meer in contact met jou zou komen, alles goed zou komen. Dat ik nergens last van zou hebben...' 

Ik vertel mijzelf dat ik in moet ademen. Dat ik uit moet ademen. Dat ik door moet leven. Maar het is zo moeilijk. Het is zo lastig om alleen maar te blijven ademhalen. Om alleen maar te blijven leven. Het doet pijn. Het doet zowel pijn. Niet alleen in mijn stenen tenen, maar ook in mijn hart. Het hapert en stopt en gaat weer door en houdt toch niet op en doet het toch weer wel. 

Vasily draagt nu een stalen masker over zijn gezicht. Ik kan zijn emoties niet meer inschatten. Kan niet meer zien waar hij aan denkt of hoe hij zich daarbij voelt. Het maakt mij bang. Meer dan bang zelfs. 'Blijkbaar deed het dat dus niet. Blijkbaar hielp het dus niet.'

 Ik heb het idee dat hij, net zoals ik, iets heel hard tegen de muur wil gooien om het uiteen te zien spatten in duizenden stukjes. 'De eerste keer dat ik een toekomstblik kreeg, vond ik dat geweldig. Ik vond het zo geweldig toen het uitkwam. Maar het is ook lastig. Jij leeft in het verleden en in het heden. Jij kan denken aan vroeger en je rot voelen, kan denken aan nu en je rot voelen. Maar ik, ik kan mij ook nog eens verschrikkelijk voelen over wat nog moet gebeuren. Over wat nog gaat gebeuren.'

Hij rijkt naar mijn hand. Bijna onmerkbaar trek ik hem terug, maar het lijkt hem niet te deren. Het lijkt het niet te deren dat ik hem niet aan wil raken. Hij doet het gewoon. Hij pakt gewoon mijn hand vast. Adem in. Adem uit. Het is gewoon de warmte van een andere hand. Niks om bang voor te zijn. Niks om blij mee te zijn. Blijf neutraal. Laat niks blijken van wat je eigenlijk denkt. 

Hij strijkt met zijn duim over mijn hand. Het tintelt. Het staat in brand. Ik wil mijn hand terugtrekken. Maar het lukt niet. Het lukt verdomme niet. 'Ik heb het gezien. Ik heb gezien dat ik je hand vasthield op deze manier. Dat ik over je hand streek op deze manier. En ik heb gezien hoe je stierf. Ik was er bij. En ik kon het niet aanzien. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om daar ook echt bij te zijn. Dus ik besloot dat ik mijn afstand zou nemen. Zodat mijn hart niet gewond zou raken.' 

Hij kijkt eindelijk op. Niet meer naar mijn hand. Niet meer naar zijn hand. Niet meer naar onze handen. Hij kijkt recht in mijn ogen. En zijn stalen masker verdwijnt als sneeuw voor de zon. Maakt plaats voor kersverse pijn, maar bovenal eerlijkheid. 'Ik droom al een jaar over je.' Mijn hart staat stil. 'Wens al een jaar dat ik je kan aanraken.' Mijn benen doen het niet meer. Het is een wonder dat ze blijven staan. 'Ik heb de verkeerde keuze gemaakt. Ik had mijzelf niet moeten beschermen. Mijn god, ik kán mijzelf niet eens beschermen. Hoe het ook gaat, ik kom toch weer terug.'

De volgende woorden die hij uitspreekt, zijn de mooiste die ik ooit heb gehoord.
'Ik ga niet meer weg. Ik kan je niet meer achterlaten.'

Ik brand tot er een klein hoopje as over is.