De dokter is bijna meteen verdwenen na het geven van het nieuws, dus nu zitten we nog met z'n drieën in deze kamer. Het voelt benauwd. Alsof er te weinig zuurstof is om te ademhalen. Te weinig energie om te spreken. De sfeer is nogal grimmig, maar dat probeer ik zoveel mogelijk te negeren. Als ik daar iets over zou zeggen, zou het alleen maar verergerd worden. 

Ik zou wel iets willen zeggen, maar het voelt alsof mijn mond is dichtgesnoerd. Alsof iemand er een rol plakband overheen heeft geplakt om er zo voor te zorgen dat ik nooit meer spreek. Daarom ben ik ook niet degene die als eerste spreekt, maar is dat Thagan. 

'Is er niet iets tegen te doen?' Hij vraagt het aan Vasily en lijkt te doen alsof ik er niet bij ben. Vasily kijkt juist even in mijn richting en dan pas weer naar Thagan. 'Niet zover ons onderzoek tot nu toe heeft laten zien. Haar krachten zijn te groot om de gevolgen tegen te gaan met een of ander hoofdpijnpilletje.' Blijkbaar doet hij nu ook alsof ik er niet meer bij zit.

Het is niet zo dat ik het zat ben om genegeerd te worden, ik vind het alleen niet prettig als mensen in mijn bijzijn praten over mijn zaken. Daarom besluit ik dat ik die plakband maar van mijn mond moet rukken om toch iets te zeggen. 'Ik heb honger,' is het eerste waar ik op kom. Twee hoofden draaien zich met een verbaasde uitdrukking mijn kant op. 

'Je krijgt net te horen dat je in steen zal veranderen en dan kun je alleen maar denken aan eten?' vraagt Thagan ongelovig. Vasily wendt zijn hoofd af, alsof hij al weet welke keuze ik heb gemaakt.

Ik kijk Thagan recht aan als ik tegen hem spreek. 'Inderdaad,' zeg ik rustig. Ik doe alsof er niks aan de hand is. Alsof alles gewoon door zal gaan zoals het de afgelopen weken is gegaan. Alsof er niks zal veranderen. Want mijn keuze is al gemaakt. Ik zal wachten tot ik geen keuze meer kan maken. Tot ik nooit meer een keuze kan maken.

'Ben je gek geworden?' Ik kijk Thagan nu verbaasd aan. Dit is geen reactie die bij hem past. Hij hoort niet in paniek te raken. Hij hoort kalm te blijven en de situatie rustig te bekijken. Maar momenteel ziet hij er niet uit als Thagan de soldaat. Hij ziet eruit als een tiener. Als een onrustige tiener wiens haren helemaal door de war zijn geschopt. Als een tiener die de komende nachten geen oog dicht zal doen.

Hij maakt zich zorgen. En dat is voor mij al genoeg. Dat zorgt ervoor dat ik de volgende woorden uit kan spreken. 'Ik denk dat je voortaan bij mij uit de buurt moet blijven, Thagan.' Misschien is dit de laatste keer dat ik zijn naam uit zal spreken. De laatste keer dat ik nog iets tegen hem zal zeggen. Hij zal mij los moeten laten voor het te laat is. Voordat ik hem meesleur in een donker gat van tranen waar ik zelf al veels te veel tijd in door heb gebracht. 

Ik gooi mijn benen over de rand van het bed om mijn woorden steun te geven. Ik wil laten zien dat ik het zelf red. Dat ik er zelf wel kom. Dat ik vanaf hier voor mijzelf kan zorgen. Ik sta op het punt om uit het bed te stappen, als zijn gebroken stem mij doet bevriezen. 'Lyssa...' Ik kan mij niet naar hem omdraaien. Kan de uitdrukking die nu op zijn gezicht staat niet zien. Kan zijn oprechte ogen niet zien die waarschijnlijk alleen maar pijn uit kunnen stralen.

'Hé, we hebben een leuke tijd gehad, toch? Je moet nu gewoon weer verder zonder het meisje dat je altijd op sleeptouw moet nemen.' Ik laat mijn langzaam uit het bed glijden. Er klinkt een schrapend geluid als mijn tenen in contact komen met de vloer. Het geluid bezorgt mij rillingen, maar ik probeer mij groot te houden. Probeer te zorgen dat Thagan zich niet nog meer zorgen zal maken dan hij al doet.

Ik zet aarzelend een stap in de richting van de deur. Het schrapende geluid is er weer. Ik probeer het te negeren en zet nog een paar stappen. Steeds hetzelfde geluid. 'Waar zijn mijn schoenen?' vraag ik met schorre stem op het moment dat een hand ze al uitreikt. Ik volg de hand naar de schouder en die weer naar het hoofd. Vasily glimlach treurig, maar ik weet dat hij er een stuk beter uitziet dan Thagan, ook al heb ik diens gezicht niet gezien. 

Ik trek mijn schoenen snel aan. Ik wil hier zo snel mogelijk weg. Wil zo snel mogelijk weg uit deze ruimte. Uit deze omgeving die ervoor zorgt dat mijn voeten zo zwaar worden als lood, ook al zit er maar een klein beetje steen in. Ze voelen veel zwaarder dan ze horen te zijn en dat ligt zeker niet aan de lichamelijke toestand waarin ik verkeer.

'Niet doen,' fluistert Thagan op het moment dat ik de deuropening bereik. Ik draai mij even om. Hij ziet er inderdaad miserabel uit. Ik vraag mij af waarom. Vraag mij af waarom hij zoveel om iemand zoals ik lijkt te geven. Zo'n monster zoals ik die in haar vorige leven een compromis heeft gesloten met de duivel en het nu niet na wil komen. Iemand die hij nog amper twee weken kent.
'Het is niet zo dat ik een andere keuze heb. Het spijt mij, maar ik moet dit doen. Ik heb geen andere keuze.' Ik glimlach nog naar hem. Doe alsof dit mij niet zoveel doet. Doe alsof ik hier totaal geen last van heb. Alsof ik hier niet aan ten onder ga. 

Ik weet dat het allemaal heel erg dramatisch klinkt. Als iets wat zou voorkomen in een sprookje met een slecht einde. Maar dit is veel maar dan ook veel makkelijker dan de andere optie die ik heb. Ik wil hem niet laten zien hoe ik uiteindelijk verdwijn. Hoe ik uiteindelijk niet eens meer menselijk zal zijn. Ik kan hem mij niet laten zien sterven. Dat wil ik hem niet aandoen. Ik heb al te veel mensen te veel pijn gedaan. Ik wil het niet nog een keer laten gebeuren. 

Dus loop ik uit de deuropening naar de gang en kijk  niet meer om. Ik doe mijn best om de tranen tegen te houden die zich achter mijn ogen verzamelen. Doe mijn best om mijzelf voor te liegen. Probeer mijzelf wijs te maken dat ik het zal redden zonder hem.

Maar eigenlijk, diep van binnen, weet ik dat het niet zo is.