'Kalmeer,' beveelt een bekende stem. Een ander reageert daarop door verontwaardigd te snuiven. 'Hoe?' vraagt de tweede persoon, die ik herken als Thagan. De laatste keer dat ik zag, was hij woedend weggelopen. Wat is er daarna gebeurd? Wat heb ik gedaan?

'Weet ik veel, zorg gewoon dat je het doet. Ik word zenuwachtig van je.' Zodra ik de eerste stem herken, krijg ik het benauwd. Dat is Vasily. Beiden waren tot voor kort nog boos weggelopen van mij. Wat is er aan de hand? Wat is de reden dat ze hier zijn?

'Maak jij je dan geen zorgen?' vraagt Thagan. Vasily lacht smalend. 'Ik kan mij beter inhouden. Jij bent simpelweg aan het flippen.' Er valt een kleine stilte. 'Normaal ben je een stuk rustiger. Je bent getraind kalm te blijven, maar als het om haar gaat blijf je niet kalm, of niet soms?' Nog steeds Vasily. Thagan geeft geen antwoord op zijn vraag. Er is ook geen geluid van voetstappen, zoals net nog wel zo was. Dan zegt Thagan eindelijk iets. 'Wil je daar iets mee zeggen?' 

Ik probeer mijn ogen te openen, maar dat gaat moeizamer dan verwacht. Veel moeizamer dan normaal. Wanneer ik ze open krijg, zie ik Thagan en Vasily tegenover elkaar staan. Het is alsof ze op het punt staan om op de vuist te gaan. 

'Wat is er gebeurd?' Beiden kijken meteen mijn kant op als ik dat zeg. Mijn stem klinkt krakerig en zacht, maar mijn woorden zijn gelukkig te verstaan.'Je viel flauw,' zegt Thagan gewoon simpel. 'Nadat je ruzie met hem had,' voegt Vasily eraan toe. De twee kijken elkaar weer vernietigend aan. Ik weet zeker dat ze eerder nog niet zo naar elkaar keken.

Ik herinner mij vaag wat er is gebeurd. Volgens mij viel ik op de grond en mijn tenen... Wat is er met mijn tenen? Ik trek het bed van mij af en kijk naar het uiteinde. Kijk naar mijn voeten. Eerst zie ik niks. Zie ik gewoon alleen tenen. Maar als ik iets beter kijk, zie ik dat het uiteinde van mijn tenen grijs is. Alsof iemand er een laagje stof overheen heeft gestrooid of het heeft beschilderd. 'Wat is dat?' Thagan en Vasily voeren precies dezelfde reactie uit, ook al kijkt de één eerder weg dan de ander. 

Ik kan mijn tenen gewoon bewegen, maar ze voelen zwaarder dan normaal. De deur van de onbekende kamer gaat open en er komt iemand binnen in een witte jas. Hij heeft abnormaal lichte ogen, eerder wit dan blauw. 'Ik kan je precies vertellen wat dat is, als je dat wilt weten dan.' Hij staart mij aan en dan pas besef ik mij dat hij waarschijnlijk een antwoord wil. 'Natuurlijk.' 

Hij zucht en zegt tegen Thagan en Vasily dat ze even op een stoel moeten gaan zitten. Meestal geen goed teken, ook al heb ik dit nog nooit meegemaakt. Nou ja, waarschijnlijk wel één keer. Vlak na mijn geboorte moesten mijn ouders vast ook op eens stoel zitten en luisteren naar het verhaal van de dokter. Namelijk dat ik haar bijna had gedood met de geboorte. Ik wed dat ze hadden gehuild. Hadden gerouwd om het kind dat ze eigenlijk hadden willen hebben. Geen monster dat alleen maar kon vernietigen. 

'Jullie weten dat gaven sterker worden naarmate je ouder wordt, toch?' De twee tegenover mij knikken, maar dit is de eerste keer dat ik het hoor. Hier zijn zoveel dingen die ik voor de eerste keer hoor of voor de eerste keer probeer. 'Ik heb haar dossier bekeken. Jouw moeder heeft de bevalling gewoon overleefd, ook al had je toen al dezelfde gave als nu.' Hij zegt gave. Ik zou vloek zeggen. 'Jouw gave was toen een stuk minder krachtig, anders waren er toen al een hoop mensen gestorven.' Ik mag deze man wel. Hij zegt gewoon waar het op staat. 

'Maar als je jouw moeder nu zou aanraken, ook al is het maar voor een paar seconden, zou ze wel neervallen. Nu zou ze het niet overleven.' Ik heb geen idee waar hij heen wil met zijn verhaal. 'Zoals jij waarschijnlijk niet weet, is dat hoe meer je jouw gave gebruikt, hoe vaker je hem wilt gebruiken. Het is als een soort verslaving. Hersenen maken een bepaald soort stofje aan dat alleen gemaakt wordt als je jouw gave gebruikt. Het zorgt ervoor dat je je tijdelijk goed voelt en het nog een keer wilt doen. In jouw geval wil je het niet nog een keer doen, want, nou ja, je weet wat er dan gebeurd.

Mijn gave is bijvoorbeeld geheel ongevaarlijk voor de mens, dus maakt het niet heel veel uit als ik het vaak gebruik. Behalve dat ik moe word als ik het te vaak gebruikt, kan het verder geen kwaad. Bij jou kan het echter wel kwaad als je jouw gave gebruikt. Jij wilt dit niet en je beschadigt mensen ermee als je dit toch moet doen. Ik heb gehoord dat je gedwongen werd je gave te gebruiken?' Ik knik. 

'Ik moet toch zeggen dat ze het handig hebben aangepakt. Sorry dat ik dat moet zeggen, maar ik heb bewondering voor hun strategie.' Welke strategie? Wat hebben ze met mij gedaan? 'Als ik heel vaak mijn gave gebruik, kan ik mij een tijdje niet lekker voelen als ik die daarna een tijd niet gebruik. Dit hangt ook af van de kracht. Hoe groter de kracht, hoe heviger de gevolgen.' Ik denk dat ik al weet waar dit gesprek heengaat.

'En jouw kracht, Lyssa, jouw kracht is een duizendmaal keer zo sterk als de mijne. Waar ik hoofdpijn krijg, krijg jij hetgene dat je nu op je tenen ziet.' Thagan ziet eruit alsof hij iemand heel graag een klap wilt geven en Vasily's uitdrukking kan ik niet zien. Die heeft zijn hoofd in zijn handen geplaatst. 'Wat is dat?' De man in de witte jas grimast als ik die vraag stel. Hij kijkt weg als hij het antwoord geeft. 'Het komt het meest overeen met steen.' 

Ik staar hem verbijsterd aan. Denk terug aan het stukje dat ik op één van die papiertjes in de cel heb geschreven. Om te sterven, of te moorden. Welke keuze? Maak er nu één, zei de Dood in mijn vorige leven.  Ik heb de verkeerde keuze gemaakt. Een moordenaar zijn is zoveel erger dan een stervende. Alstublieft, Dood, laat me ruilen. Laat me eenmaal de juiste keuze maken in mijn leven. Of heb tenminste het fatsoen om het te beëindigen. 

Hij heeft niet gelogen. Ik had de keuze om één van beiden te zijn. Als ik de één niet ben, ben ik de ander zijn. Als ik stervende ben, moet ik moorden. Als ik niet moord, word ik weer stervende. Dit is de uitweg. De laatste zin van die regels die ik heb opgeschreven. Of heb tenminste het fatsoen om het te beëindigen. 

Ik ga niet door op het onderwerp. Ik ga niet door over mijn dood of mijn leven. Ik vraag naar de tactiek waar hij op doelde. 'Hoe bedoelt u dat met de techniek?' Deze keer kijkt hij mij wel aan wanneer hij het zegt. 'Daar heb je om de zoveel dagen je iemand moeten doden. Zo hebben ze ervoor gezorgd dat dit proces in werking is gezet. Als je niemand aanraakt, sterf je. Ze weten dat je niemand vrijwillig zal aanraken. Je was hun project. Waarschijnlijk zouden ze je ergens voor inzetten. Maar natuurlijk mocht je niet ontsnappen. Je mocht niet de wijde wereld in. 

Dus als je dat wel deed, zou je jezelf technisch gezien uitschakelen als je niemand aanraakte. Ze willen niet dat de wereld ook maar iets over je weet, ook al zijn er natuurlijk al wel een paar mensen in de wereld die iets over je weten. Maar je bent niet wereldwijd bekent. Je mag ook niet wereldwijd bekent worden. Op deze manier sterf je voor de wereld ook maar iets over je uitvogelt. Je bent eigenlijk jouw eigen zelfvernietigingsknop.' 

Als ik niemand aanraak, zal ik zelf sterven. Er zal verder niemand sterven behalve ik. Als ik mensen wél aanraak, zullen zíj sterven in plaats van ik. In plaats van de persoon die eigenlijk niet eens ontstaan zou moeten zijn. 

Ik zal in steen veranderen.
Ik zal veranderen in een meisje van steen.