~Wedstrijd: Jij en LHBT 

~Door: RadioValentia & Dark_prinses

~Titel: Een handleiding voor gelukkig zijn

LHBT is in mijn ogen een groot doolhof. Je weet dat er een weg is die je lijdt naar wat je wil, wie je liefhebt, naar gelukkig zijn, maar het lukt gewoon niet om die weg te volgen.

Waarom? Soms nam je een verkeerde afslag, dan zat je vast en moest je met een vervreemd gevoel terugkeren. Dan kom je net uit een relatie die volgens de maatschappij de na te streven standaard is, maar je was er niet gelukkig en je weet niet goed waarom.

Je wil niet onder ogen komen dat je de weg die je moet volgen net die weg is. Met als gevolg dat je tegen de muur blijft lopen tot je duizelt. En al duizelend draai je rondjes rond je as en zo tol je bij die muur vandaan. Dan is de tijd aangebroken voor de volgende stap.

Je kent de weg, maar je moet doorheen bewaakte poorten raken. Die poorten zijn je gevoelens en jij bent in je eentje alle bewakers. Als je je toegang bewijst ben je weer een hele stap dichter bij gelukkig zijn. Je moet tonen wat je echt voelt. Je moet vergeten om vast te houden dat je enkel gelukkig wordt als je in de pas van anderen loopt.

Toon wie je bent. Lach als je blij bent, ween als het verkeerd gaat en zeg het gewoon als iets niet voor jou is.

Doe dit en je zal gelukkig zijn.

Amen.

A/N Ik ben zelf straight... out of hell... Nee, serieus, ik ben hetero. Ik ben wel heel veel bezig met LHBT, ik heb een paar vrienden waar ik enorm veel om geef en die ik heel normaal behandel. Ik wil alleen dat andere mensen hen ook op diezelfde manier behandelen en ik maak me zorgen over de maatschappij waarin we leven. Zijn ze wel veilig? Wordt er ooit iemand aangevallen op straat enkel en alleen omdat hij/zij gelukkig is? Het zijn vragen die dagelijks door mijn hoofd dwalen. Ik doe dan ook mijn best om iets bij te dragen een wereld van gelijkheid. Ik teken petities die opkomen voor de rechten van LHBT, ik schrijf verhalen en ik zet een grote mond op als ik ergens commentaar hoor. Benieuwd naar een leuke anekdote? Toen ik een aantal jaren geleden nog een schattig dutsje met staartjes was, bracht ik veel tijd door op de website van Topmodel. Laat effe weten als jij dit ook deed. :') Eerst hield ik me bezig met outfits samenstellen, later met tekenen en toen ik zo'n 11/12 jaar oud was hield ik me nog voornamelijk bezig met het forum. Daar las ik voor de eerste keer in mijn leven over transgenders, dat is nu dus zo'n 5 jaar geleden en toen was het nog vrij onbekend in ons land. Maar goed, ik wijk af. Standaard. Ik las dus het berichtje van iemand die zei: "Ik ben een meisje, maar ik voel me eigenlijk een jongen en ik weet niet hoe ik hierover kan praten met mijn moeder, want ze begrijpt het niet en ik weet niet of ik het wel ok vind dat ik me zo voel." Ik, als 11-jarig dutsje had wel even hulp nodig van Wikipedia, maar goed. Ik kreeg een idee en schreef haar een antwoord. Het bericht is inmiddels verdwenen, maar ik weet het nog ongeveer. "Het is normaal dat het raar voelt en mensen zullen ook raar blijven kijken, maar dat is nu eenmaal omdat mensen niet van standaard af kunnen wijken. Je bent eigenlijk gewoon een beetje haute-couture, je bent heel bijzonder en speciaal en dat is heel mooi, maar het is een te groot verschil voor mensen met standaardleventjes om het te begrijpen, het ligt gewoon niet in hun leefwereld." Enkele uren later kreeg ik een reactie terug, ze was zo blij met mijn bericht, het hielp haar om zichzelf te accepteren en ze vond dat ik psychologie moest gaan studeren. Het is iets waar ik nog vaak aan terugdenk en iets waar ik trots op ben, dat ik iemand heb kunnen helpen om zichzelf te accepteren.

Dus doe gewoon zoals zij, accepteer jezelf en be happy.