'Hebben jullie het nieuws gevolgd?' Nick Fury, Steve's baas, keek de tafel rond. Rogers knikte gedachteloos. Hij was er niet bij met zijn hoofd. Hij zat continu met zijn gedachten bij die mysterieuze Tony van de groepssessies. Wat moest hij ermee? Misschien kon hij een keer wat met de man gaan drinken? Dat zou een oplossing kunnen bieden voor zijn vreselijk irritante probleem.

'Over vijf minuten zijn we er.' Meldde Natasha Romanov, de enige vrouwelijke teamgenoot van Steve. De soldaat schrok op uit zijn gedachten. Had hij zich helemaal hierheen laten leiden op de automatische piloot? Hij keek om zich heen, zag dat hij achterin een busje zat met zijn team lekker knus op zich. Klaarblijkelijk was dat precies wat er was gebeurd. Het verbaasde hem dat hij het voor elkaar had gekregen gedachteloos zijn pak aan te trekken. Het was een kreng om je in te moeten hijsen.

Hij stapte het busje uit zodra de deur werd geopend. Knipperend tegen het verblindende daglicht keek hij om zich heen. Hij was met zijn team afgezet achter de linies van de politie. Rogers richtte zich abrupt tot zijn team. 'Hawkeye, jij blijft bij mij. Wij gaan naar binnen om mogelijke gijzelaars te bevrijden en eventuele criminelen uit te schakelen.' Hij keek de rest van zijn teamgenoten een moment strak aan. 'De rest helpt de politie.' Daarna draaide hij zich om en beende zich een weg tussen de agenten door naar het front. Hij knikte even naar Clint Barton – Hawkeye – de boogschutter van zijn eenheid, en stapte toen op de dichte bankdeuren toe terwijl de luide politiesirenes zijn oren lieten gloeien.

Steve sloeg het slot kapot met zijn schild en opende voorzichtig de deur. Binnenin het gebouw was het stil. De marmeren tegelvloer glansden onschuldig in de grote hal, liet het lijken alsof je door de lucht liep door hoe het het hoge gewelf weerspiegelde. Rogers sloop met zijn teamgenoot achter zich voor rugdekking, verder het gebouw binnen. Hij hoorde nog niks, zag ook geen gijzelaars of overvallers met wapens zwaaien. Het was stil, haast alsof het gebouw verlaten was.

Een schelle jammerkreet klonk vanuit de diepten van het bankgebouw. De soldaat gebaarde Hawkeye halt te houden. Zonder een vin te verroeren wachtten ze af.

'Laten we gaan.' Fluisterde Rogers, en leidde zijn kleine reddingsteam van twee man naar de trappen toe. In de kelder was de kluis. Het kon niet anders of de overvallers hielden zich daar schuil met hun gijzelaars.

De voetstappen van de twee superhelden weergalmden door het kille trappenhuis toen ze de trap afdaalden. Hoe hard ze ook hun best deden geruisloos naar benden te gaan, de marmeren treden lieten iedere stap als het neerspatten van één enkele waterdruppel weerklinken.

Steve zette voet aan grond. Even bleef hij staan, luisterde aandachtig naar zijn omgeving. Het was stil. Zelfs een ademhaling was niet waarneembaar. De soldaat sloeg de hoek om. Hij versteende.

Hij was in een dieprode plas gestapt. Verschrikt trok hij zijn voet terug. Hij hield Clint met zijn arm tegen, schudde lichtjes het hoofd en knikte toen naar het dunne laagje bloed dat zich over de gehele vloer van de kleine hal uitstrekte. De geur van de dood drong Rogers neusgaten binnen. De haren van de captain stonden recht overeind.

Hij vermande zich uiteindelijk toch. Zo groot was deze hal niet. Dus zo heel veel bloed kon het nooit zijn. Zijn hoofd maakte het allemaal vast veel erger dan dat het was.

Hij stapte het laagje bloed in, splasjhte zich zwijgend een weg naar de overkant, naar de openstaande kluisdeur. Huiverend stapte hij over de drempel, de kluis binnen. 'Iron Man.' Snauwde hij verbeten. Hij bleef rusteloos staan. Het meisje aan de superschurk zijn voeten had hem doen halt houden.

'Ah Captain, mijn Captain.' Sneerde de schurk geamuseerd. 'En Robinhood!' Hij gebaarde naar Barton toen deze naast zijn leider verscheen.

Steve zette grommend een stap naar voren. Onmiddellijk schoot de hand van Iron Man naar het meisje. De schurk greep de nek van het arme kind en dwong het te gaan staan. Hij legde zijn hand op haar schouder en knielde naast haar neer. 'Wat is je naam, kid?'

Het meisje fluisterde wat.

'Maria?' De schurk knikte. 'Wat een mooie naam.' Complimenteerde hij zachtjes, waarna hij even stil bleef. 'Mijn moeder heette Maria.' Mompelde hij, waarna hij naar Rogers wees. 'Zie je die man daar?' Het kind knikte bevend. 'Dat is Captain America.' Iron Man klonk opmerkelijk opgewekt. 'Ken je hem?'

Opnieuw knikte de jonge gegijzelde.

'Wil je naar hem toe?'

Nu knikte het kind heel fanatiek.

Steve grauwde. Het deed hem pijn de schurk zo te zien spelen met dat arme optimistische kind.

'Ga maar.' Die woorden van de schurk deden Rogers opkijken. 'Ga maar naar Captain America, geef hem een hand en zeg hem gedag.' Iron Man knikte het meisje bemoedigend toe. 'Sluit dan je oogjes,' Fluisterde hij. 'en laat je door de helden in veiligheid brengen.' De schurk gaf het jonge kind een duwtje in de rug. 'Maar schiet alsjeblieft op. Ik wil niet dat je dit moet zien.'

Het meisje stormde op Rogers toe en begroef haar betraande gezichtje in zijn broek. Barton keek de schurk vuil aan alvorens bij het kind neer te knielen en haar vingertjes voorzichtig los te peuteren van de stof van Steve's pak. Hij tilde het huilende kind op, drukte haar gezichtje in zijn nek opdat ze het bloedbad niet zou zien als ze er doorheen zouden lopen. 'Het is een val.' Siste hij zachtjes.

De soldaat knikte. 'Weet ik.' Hij verstevigde zijn greep op zijn schild. 'Maar dat maakt me niet uit.'

Barton verliet de kluis met het kind in zijn armen. Hij leek te twijfelen of hij zijn leider wel alleen moest laden, maar Rogers knikte. 'Het is in orde.' Mompelde hij, en ontving verrast de eerste klap van Iron Mans hightech harnas zodra de boogschutter met het meisje de trap op was verdwenen.

'Pathetisch.' Hoonde de schurk. Hij schoot een straal op de soldaat af, die Steve weerde met zijn schild. Hij rolde opzij en verborg zich achter een zak geld. Iron Man leek nu te twijfelen of hij wel op hem moest schieten, haast alsof hij niet wilde dat het geld in vlammen op zou gaan.

'Wie is er nu pathetisch?' Merkte Captain America op terwijl hij uit zijn schuilplaats tevoorschijn kwam en zijn schild naar het harnas toe wierp. De schurk sloeg in de muur door de impact met het wapen. Rogers meende gekreun op te vangen, en een heel zachte stem die meldde: 'Twee gekneusde ribben.'

Kwam dat van binnenuit dat harnas? Zaten er soms twee mensen in? Steve bekeek Iron Man van top tot teen in de tijd die de man nodig had om zichzelf vrij te worstelen uit de deuk in de muur. Liliputters? Het was de enige verklaring die hij zo snel kon bedenken.

Hij rende naar zijn schild toe, wierp het opnieuw. Dit keer hoorde Rogers wel degelijk gevloek toen de schurk tegen de vlakte ging. Maar daar liet de vijand het niet bij. Hij schoot op Steve terwijl hij weer opvloog. De soldaat dook achter twee zakken geld en onmiddellijk staakte het vuren. Toen wist Rogers het zeker; Iron Man wilde het geld hoe dan ook intact houden.

Captain America wierp opnieuw zijn schild naar de schurk toe. Deze keer ving het pantser het echter, maar niet zonder een zacht gekreun. Steve knikte tevreden. Hij gooide dus wel degelijk hard. Zijn grijns verdween echter toen hij zag hoe Iron Man op hem toe sprong met het schild geheven en het toen vol tegen zijn helm ramde, waardoor het blauwe materiaal in tweeën barstte en van Rogers' hoofd gleed. Verschrikt keek de soldaat op naar de dreigende ogen die gloeiden in de helm van het nachtmerriewaardige pantser.

'Ho-ly shit!'

Steve knipperde herhaaldelijk met zijn ogen. Die reactie had hij absoluut niet verwacht. Verward keek hij op naar de angstaanjagende helm, alleen om helemaal geen helm te vinden en in plaats daarvan oog in oog te komen met Tony, de mystery guy van de groepssessies.

'Ik snap niet dat ik het niet eerder zag!' Iron Man viel vol verbazing terug, op de grond, in een ontspannen zithouding die de indruk gaf dat dit een gezellige picknick was in plaats van een gevecht tussen een superschurk en een superheld. 'Nou.' Hij gebaarde opgewonden naar zichzelf. 'Ik zei dat ik een dief was. Vind je het wat?'

Rogers was nog steeds niet helemaal bij. Hij schudde versuft het hoofd. Net toe hij iets wilde vragen, bleek dat Barton terug was gekomen. De boogschutter wees met ogen groot als schotelantennes naar de zittende schurk. 'D-Dat is. . . ToNy StArK!?'

Blijkbaar was dit niet Tony Starks? bedoeling geweest, want onmiddellijk was de helm terug en daarmee ook alle vijandelijkheid. Weg was de opgewekte Tony die aangenaam verrast bleek te zijn Rogers te zien. Voor hem stond weer Iron Man, de superschurk die hun aartsvijand was, de man waar ze al jaren op jaagden.

Steve miste Tony nu al.

Voordat zelfs Hawkeye een pijl op de pees van zijn boog kon leggen was de schurk er al vandoor gegaan, en met hem drie zakken geld.

Rogers zakte ineen tegen de muur. Hij bleef zitten tot lang nadat de politie het gebouw had uitgekamd en de bankdirecteur had toegezien op het tellen van het resterende geld.

En al die tijd kon hij maar aan één ding denken: wáárom?