Wybaczcie, że na moim profilu kompletnie nic nie jest ostatnio publikowane, spowodowane jest to brakiem czasu, chęci i wielu tego typu rzeczy, które przytrafiają się każdemu z nas. Zabrzmie jak żaląca się nastolatka, lecz aktualnie przechodzę przez dość, jakby to nazwać, dziwny, trudny lub po prostu nowy okres w moim życiu, do którego muszę przywyknąć albo pokonać, a nie potrafię zdecydować czy są to zmiany na lepsze, czy gorsze. Bywa różnie, a moje motto "Ja żyje, a nie egzystuje" zostało odwrócone o 180° i zamiast żyć, cieszyć się jak zawsze, po prostu egzystuje, budzę się rano z nadzieją żeby dotrwać do wieczora, wieczorem żeby przeczekać noc, którą zapewne i tak zarwe jak każdą poprzednią, aż w końcu nastaje ranek, a koło się zamyka. Taką monotonię, pozbawiającą mnie chęci do czegokolwiek mam już od kilku miesięcy, nie wiem co zrobić, walczę z tym i staram się pisać, lecz wszystko co wychodzi w tym okresie spod mojej ręki nie nadaje się do czegokolwiek.

Pisze na siłę, pogrążam się w wyobraźni, która niedopuazcza mnie do siebie od bardzo bardzo dawna, chce na powrót czerpać satysfakcję z pisania chodź nie wiem czy będzie mi to dane, a tak kochałam to robić.

To kieruje do wszystkich, którzy piszą i mają z tym problem
NIE CZEKAJCIE NA WENĘ, ONA NIE ISTNIEJE, NIC SAMO DO CIEBIE NIE PRZYJDZIE, PISZ SERCEM, A BĘDZIE TO DOBRE!

Był czas kiedy pisałam wiersze, pokazałam go mojej polonistce, a ta oskarżyła mnie o plagiat, więc stwierdziłam, że może tego szukać w internecie, a i tak nie znajdzie. Miałam rację, przyznała, że wiersz nie pasował do tego jakim językiem podsłuchuje się normalnie i zapytała jak to możliwe, że napisałam coś takiego więc zacytowałam jej fragment z wywiadu z jednym z autorów książek (niestety nie pamiętam już jego imienia i nazwiska) "Jeśli nie masz co czytać napisz coś, jeśli nie wiesz co pisać, pisz tak abyś sam chciał to czytać, na tym polega pisarstwo, nam ciężko jest pisać tak aby innym łatwo było czytać"