'De laatste dag van mijn leven is aangebroken. Nooit meer mijn man zien, nooit meer mijn zoontje zien. Dit is het dan, het is over.' 'Waarom mag ik niet nog een laatste slok bloed drinken voordat ik doodga. Ik wil genieten van mijn laatste dag hier.' Overal hoorde ik de gedachtes van mensen. Het was geen droom geweest, dit was de echte wereld. Masumi bestond en haar geest zat nu voor een deel in mij. Ik had de krachten van een Psyche. Zou ik nog meer dan dat kunnen? Ik stak mijn hand uit en dacht aan vuur. Een klein vlammetje ontstond aan mijn vinger. Ik blies hem snel weer uit en glimlachte kort. Ik was ook een Meester. Ik stak mijn hand uit naar Ricky's haar, wat voor me op de grond lag. Het haar kwam van de grond af en volgde de bewegingen van mijn vingers. Ik was ook een Telepater. Ik had alle vier de Krachten. Ik glimlachte breed. 'Hoor je mij?' klonk Selina's stem ineens in mijn hoofd. 'Ik hoor je.' 'Ik zie een gevecht aankomen, vandaag is de executie van duizenden Maskers. Vertel het aan jouw celgenoten en teleporteer uit je cel. Vertel iedereen dat ze zich moeten voorbereiden op een strijd met de Mega's. Er gaan doden vallen, maar als genoeg Masumi's meewerken kunnen we de kwade geesten voorgoed verjagen.' Ik stond op van de grond, en floot een keer hard op mijn vingers. Al mijn celgenoten keken geschrokken mijn kant op.

'Ik ben Masumi, leider van alle Krachten. Ik heb na miljoenen jaren eindelijk een geschikt paar gevonden om mijn geest en ziel in te leggen. We gaan vandaag niet dood, we gaan vechten tegen de Mega's. Ze hebben duistere krachten in de Mega's geplant. De enige mogelijkheid om de geesten te verdrijven is door zijn host te vermoorden voor de geest uit zijn lichaam is. Daarna is het bijna onmogelijk om deze geesten te doden. Dat kan enkel als alle Krachten gemengd worden gebruikt. Bereid je voor.' Masumi nam mijn lichaam over en vertelde dit tegen mijn celgenoten. Iedereen begon hard te juichen. Ik teleporteerde uit de cel en rende naar de andere cellen. Bij elke cel waar ik langs liep nam Masumi mijn lichaam over en vertelde hetzelfde keer op keer. Telkens juichte iedereen voor me. Ze zagen me als een held, terwijl ik niet eens wist of ik dit wel aankon. Ik wist pas enkele dagen af van het bestaan van deze wereld, en nu was ik ineens de belangrijkste persoon voor iedereen, en moest ik kwade geesten verslaan? Het was niet eerlijk. Ze had iemand moeten kiezen die er wat meer van af wist. Ik zuchtte.

'Dat heeft ze gedaan. Maar ik kon het niet alleen.' klonk Selina's stem in mijn hoofd. Ik glimlachte kort. Ik kwam Selina tegen op de gang van de cellen en glimlachte kort naar haar. 'We moeten sterker worden. We hebben bloed nodig.' zei ze. Ik voelde ineens hoe droog mijn mond was, en keek haar pijnlijk aan. Ze rende op en neer en binnen enkele seconden stond ze met zes zakjes bloed voor me. Ik dronk ze één voor één allemaal leeg, en toen ik ze op had keek ik tevreden voor me uit. Ineens schoot me iets te binnen. 'Waar is Dante?' vroeg ik. 'Hij is het land in gegaan, opzoek naar andere Masumi's die willen komen helpen.' zei Selina. Ik knikte. Het was even stil. 'Selina?' vroeg ik. 'Hm?' klonk uit haar mond. 'Je weet dat vanavond je ouders wellicht gaan sterven hè.' mompelde ik. Selina knikte en sloeg haar ogen neer. 'Ik weet niet hoe ik me erover moet voelen. Ze zijn wel degenen die iedereen vermoordden, maar het waren niet mijn ouders die het deden, het waren de kwade geesten. Ik heb mijn ouders nooit gekend, al die tijd waren het de kwade geesten die me hebben opgevoed.' mompelde Selina. Ik nam haar in mijn armen en gaf haar een dikke knuffel. Ik probeerde haar rustig te maken, wat gelukkig werkte. 'Kom, we moeten bloed verzorgen voor de gevangenen, zij moeten ook sterk zijn.' zei ik. Selina knikte. Ze opende een portaal en we stapten er samen doorheen. We kwamen aan in een grote koelkast met miljoenen zakjes bloed. We openden om en om portalen naar alle cellen en gooide er honderden zakjes bloed doorheen. Ik voelde gewoon dat de mensen blijer werden. De deur van de koelkast ging open, en Marcelo en Vermalia stonden beiden in de deuropening. Ze keken ons geschrokken aan. Dit was het teken. Het gevecht ging beginnen.