'Zijn je visioenen altijd kloppend?' vroeg ik. Ricky schudde haar hoofd. 'Ik heb mijn kracht nog niet zo lang geleden ontdekt. Ik was nog heel erg aan het oefenen, maar daardoor verloor ik mijn focus en vonden de andere Masumi's uit de stad me.' mompelde ze. Ik zuchtte. 'Zitten hier alleen maar Maskers?' vroeg ik. Ricky schudde haar hoofd. 'Hier zitten ook andere Masumi's. Zij hebben bijvoorbeeld een relatie of sterke vriendschap met een mens, of hebben de waarheid aan iemand verteld.' zei ze. 'Waarom kan iedereen hier dan zo goed met elkaar overweg?' vroeg ik. 'Iedereen is nu zijn laatste momenten aan het beleven. We staan op sterven. Masumi's waren oorspronkelijk op aarde gezet om de kwade geesten te verdrijven. Dit is nu niet nodig, maar in zo'n situatie als nu zouden we zelf de kwade geesten zijn als we ruzie maken. We zijn daarom aardig voor elkaar in de laatste momenten die we hebben.' vertelde Ricky. Ik werd er bijna emotioneel van, zo mooi vond ik dit klinken. Ik zuchtte diep. 'Waarom geven we het dan op? Waarom vecht nooit iemand terug?' vroeg ik. 'Heb je de koninklijke familie gezien? De Mega's zijn veel te machtig voor zo'n klein groepje Maskers als wij.' zuchtte Ricky. 'Zijn dat die drie die net op de tronen zaten?' vroeg ik. Ricky knikte.

'De man met de zwarte haren is koning Marcelo. Hij heeft de Krachten van de Psyche, Telepater en Meester, en hij heeft een externe kracht. Koningin Vermalia is zijn vrouw, dat is de vrouw met rood haar. Zij heeft de krachten van de Meester en de Telepater. De twee zijn sinds een aantal honderd jaar samen en vonden het tijd om een dochter te nemen, prinses Selina is net achttien. Haar ouders wisten al langer dat ze een Masumi was. Ze heeft altijd zilveren ogen gehad. Aangezien je vanaf je achttiende pas een Kracht gaat ontwikkelen, weet ze pas sinds een aantal dagen wat voor Masumi ze is, een Meester dus. Niemand weet nog of ze meer dan dat is.' vertelde Ricky. Ik begon na te denken. 'Een aantal dagen?' vroeg ik. 'Ze is donderdag achttien geworden.' zei Ricky. Ik was donderdag ook jarig. Ik was ook achttien geworden. 'Haar ogen waren bruin, toen ik haar voor het eerst zag.' zei ik. Ricky schudde lachend haar hoofd. 'Dat kan niet.' zei ze. Ik keek haar serieus aan. 'Devin, kom eens!' riep Ricky. 'Devin is een vriend die ik hier in de cel heb ontmoet. Hij is een Mega, Masker en Psyche in een.' zei ze. Een jongen met zwart haar en zilveren ogen kwam naast ons zitten. 'Vana, zet je mensengedachten geheel uit en vertel nog een keer wat je net tegen mij zei.' zei Ricky. Ik knikte en focuste me erop dat ik mijn menselijke gedachtes volledig opzij schoof. 'Prinses Selina had net bruine ogen.' zei ik zachtjes, zodat niemand het hoorde. Ik focuste me op het beeld wat ik zag, en Devins ogen werden groot. 'Ze spreekt de waarheid.' zei hij. Ook Ricky's ogen werden nu groot. 'Dit is groots! Marcelo zal nooit zijn eigen dochter kunnen vermoorden!' siste ze. 'We moeten dit meteen aan hem vertellen!' zei Devin. Ik voelde een raar gevoel door mijn lichaam gaan. 'En dan?' vroeg ik. DE twee keken elkaar even aan, en sloegen toen hun ogen neer. 'Als we het zouden vertellen zie ik nog steeds geen toekomst.' mompelde Ricky.

Nadat de bewakers waren gekomen om te zeggen dat we stil moesten zijn, was ik wat onderuit gaan liggen. Ricky en Devin waren al snel in slaap gevallen, net als de rest. Ik zat wat voor me uit te staren, toen ik ineens een windvlaag mijn kant op voelde blazen. Een papiertje waaide onder het hek door tegen mijn been aan. Ik pakte het op en zag dat het opgevouwen zat. Ik vouwde het zo zacht mogelijk open en keek naar de tekst die erop stond.

Ik weet dat je mijn bruine ogen hebt gezien. Ik vertrouw je met die informatie. Je weet wat je er mee moet doen, ook al weet je dat zelf niet. Ik moet je spreken, maar het is te gevaarlijk. Kom morgenmiddag in je vrije tijd naar het schuurtje achter het pleintje. Ik wacht daar op je. Als je dit hebt gelezen, gooi dit blaadje weg. Ik regel de rest.
~ Prinses Selina

Ik slikte even. Ik vouwde het blaadje terug op en deed wat er van me gevraagd werd. Ik gooide het blaadje terug door het hek, en zag het met een klein vlammetje in niets anders dan wat as verschrompelen.