'Ik heb je een hele hoop te vertellen, maar dat kan ik niet hier doen.' zei Dante. 'Ik ga je zo los maken, maar eerst ga ik je nog iets geven, oké?' Ik knikte. Dante liep de kamer uit, en kwam terug met een zakje met rode vloeistof erin. De geur kwam mijn kant op en alleen het gips weerhield me ervan om meteen in het zakje te bijten. Dante opende het infuuszakje en zette het aan mijn mond. Ik dronk het gulzig op, en toen het op was voelde ik me beter, rustiger maar ook sterker dan ooit. Dante pakte mijn gips vast en trok het zonder moeite open. Hij haalde het van beide armen en benen af, en ik sprong gelijk op. 'Probeer niet meteen je kracht te gebruiken, je hebt het nog niet onder controle.' mompelde Dante. Ik stond op en keek naar mijn enkels. De botten die gisteren uitstaken zaten nu netjes op hun plek. Ik voelde me licht in mijn hoofd worden. 'Dante, ik-' begon ik, maar ik kon mijn zin niet afmaken. Ik voelde me op de grond zakken en keek op. 'Sorry, ik wil je niet in gevaar brengen.' zei hij.

Ik knipperde en voelde dat ik op een grasveldje lag. Ik kwam omhoog en keek om me heen. Ik zat hoog op een berg. Ik kon vanaf hier uitkijken over de hele stad. Ik hoorde een hartslag naast me en keek opzij. Dante zat naast me in het gras. 'Waarom heb je me hierheen gebracht?' vroeg ik. 'Zo kan ik met je praten zonder dat je steeds de mensen om je heen wilt leegzuigen.' grinnikte Dante. Toen hij zag dat ik niet grinnikte stopte hij al snel. 'Ik kan niet meer tegen deze onwetendheid, Dante. Leg me asjeblieft alles uit.' zei ik. Dante keek me even twijfelend aan. Ik sprong op en duwde hem het gras in, terwijl ik op zijn buik ging zitten. Ik had mijn armen op zijn schouders. 'Vertel het me.' siste ik. 'Je mag dan wel sterk zijn, maar sterker dan ik zal je nooit zijn.' lachte Dante, terwijl hij in enkele seconden van plekken had gewisseld. Ik lag in het gras en hij zat bovenop mijn buik. Hij sprong van me af en kwam tegenover me zitten.

'Ik ga je alles vertellen, maar eerst moet je beloven dat je dit nooit, maar dan ook echt nooit aan iemand verteld.' Ik knikte. 'Oké. Er bestaan meer wezens zoals jij en ik op de wereld. We worden willekeurig zo geboren. Twee mensen kunnen zo'n speciaal mens maken, maar twee specialen kunnen ook een normaal mens op de wereld zetten. We noemen onszelf Masumi's. Masumi is de Japanse naam voor schoonheid, pure zuiverheid. We zijn op aarde gezet om de wereld te zuiveren van kwade geesten. Deze kwade geesten zijn echter al miljoenen jaren niet gezien, en dus hadden de Masumi geen doel. We zwerven maar wat rond, doden onschuldige mensen of voeden ons aan ze voor ons eigen genot. Er zijn verschillende soorten Masumi's, we delen ze in in vijf soorten; Maskers, Meesters, Psyches, Telepaters en Mega's, elk met hun eigen krachten. Masumi's zijn van zichzelf al extreem snel, sterk en slim, en onze zintuigen zijn sterk verbeterd. We verouderen heel langzaam. We hebben allemaal zilveren ogen en we herkennen de geur van andere Masumi's. Als we het bloed van een andere Masumi drinken, sterven we. Maar, iedere Masumi heeft een eigen kracht, namelijk een van die vijf.' begon Dante. Ik luisterde aandachtig.

'De Meesters zijn de bestuurders van de elementen water, aarde, vuur en lucht. Een Masumi kan enkel geboren zijn met één van de vier elementen, of met meerderen. Zo ontstaat er een onderscheid tussen de sterkeren en zwakkeren van de Masumi-samenleving.

Telepaters kunnen vliegen, andere dingen laten vliegen of bewegen en ze kunnen dingen teleporteren. De jongen die jou gisteren vanuit de lucht samen kneep, was al jouw bloedcellen tot klompjes aan het knijpen. Masumi's hebben het geluk dat we heel erg snel genezen, daarom overleefde je het gisteren. Normale mensen hadden zoiets nooit overleefd.

Ikzelf ben een psyche. Psyches kunnen gedachtenlezen, emoties beïnvloeden en we weten wanneer iemand liegt of niet. Vanmorgen toen je Lev bijna wilde leegzuigen, voelde ik je woede. Ik maakte je rustig, waardoor je niks anders kon dan dank je zeggen.' Dante was enthousiast aan het vertellen. 'Maar als je mijn gedachten kon lezen, hoe wist je dan nog niet dat ik ook een Masumi was? En waarom zijn mijn ogen niet zilver? Je kon toch ruiken dat ik een Masumi was?'