Ik werd wakker en zag overal om me heen wit. Was dit hoe de hemel eruitzag? 'Vana?' hoorde ik iemand zeggen. Ik knipperde een paar keer en zag dat ik gewoon in mijn kamer was. Ik lag in bed, maar kon niet bewegen. Mijn voeten en armen voelde zwaar aan. Ik keek naar mijn armen en zag gips op beide polsen zitten, helemaal tot aan de onderkant van mijn oksels. Ik ging rechtop zitten en keek voor me uit. Een enorme pijn in mijn mond kwam omhoog. Ik had dorst, ik moest iets drinken. Het was geen water waar ik naar snakte, het was bloed. 'Heb je dorst?' Ik knikte kort en keek opzij. Lev zat naast mijn bed. Ik hoorde het bloed door zijn lichaam gaan, hij rook zo lekker. Ik wilde zijn bloed, ik móést zijn bloed. Ik wilde uit bed stappen, maar zag dat heel mijn benen in het gips zaten. 'Haal het eraf.' siste ik. 'Dat kan niet, het moet er nog minimaal drie weken op zitten.' zei hij bezorgd. 'Haal het eraf!' riep ik. Lev keek me bezorgd aan. Hij kwam naar me toe gelopen en duwde me terug het bed in. Tevergeefs, ik kwam gelijk weer omhoog. 'Blijf van me af!' Ik snapte niet waar mijn woede vandaan kwam, misschien omdat ik hem geen pijn wilde doen. 'Dante!' riep Lev. Dante kwam mijn kamer in. Hij rook lang niet zo lekker als Lev. 'Lev, mag ik even alleen met haar?' vroeg Dante. Lev knikte kort en liep met tranen in zijn ogen de kamer uit. Hij deed de deur achter zich dicht. 'Niet meeluisteren asjeblieft!' riep Dante. Ik keek hem bang aan.

'Haal dit gips eraf.' zei ik. 'Vana, kijk me aan.' hoorde ik Dante zeggen. Ik keek opzij, en ineens voelde ik me rustiger. De twee zilveren ogen doodden mijn onnodige woede. Ik ging rustig liggen. Vergat even dat ik enkele seconden geleden iemands bloed uit zijn lichaam wilde zuigen. Ik dacht na over wat er was gebeurd. De jongen had me vast, hij was zo sterk, maar ik was nog sterker. Ik had mijn armen losgetrokken en ik was gaan rennen. Zo ontiegelijk snel, het was niet menselijk. Toen de jongen me eerder aanraakte zag ik wat hij het meest verlangde, hetzelfde eerder met Dante op de boerderij. De jongen had gaven, hij kon me samen knijpen alsof ik zijn voodoo-pop was. Ik begon hard na te denken. Ik was extreem snel en sterk, ik had een gave, ik kon zien waar mensen het meest naar verlangde bij een enkele aanraking. Het ergste nog, ik dorstte naar bloed. Alles leek erop dat ik een vampier was, maar vampiers bestonden niet. Bovendien had ik een hartslag. Ik had bloed in mijn lichaam zitten, ik was warm. Ik was levend.

'Wat gebeurd er met me?' mompelde ik. Dante legde zijn hand op mijn schouder. Ik keek hem recht in zijn ogen aan. 'Je bent een Masker. Ik had het moeten weten. Je bent in gevaar.' zei hij ineens. Ik keek hem vragend aan. 'Wat zei je?' vroeg ik verbaasd. Dante keek me geschrokken aan, en haalde zijn hand van mijn schouder af. 'Ik zei niks.' mompelde hij. Ik was even stil. 'Was dat waar je naar verlangde? Me vertellen dat ik een Masker ben, wat dat dan ook mag betekenen?' vroeg ik. Dante sloeg zijn ogen neer en knikte kort. De deur sloeg ineens open, en Lev stond in de deuropening met een glas water. Ik voelde al mijn frustratie door het gips weer terugkomen en begon hevig om me heen te spartelen. Hoe graag ik ook wilde schreeuwen dat ik los wilde en hoe graag ik boos wilde worden, bleef ik heel rustig en zei ik enkel dank je. Lev liep weer de deur uit, en ik keek verward naar Dante. 'Wat deed je daar?' vroeg ik. 'Ik maakte je rustig. Als je zo boos tegenover hem doet gaat het opvallen dat er iets aan de hand is.' zei Dante. Hij deed de deur dicht, die Lev open had laten staan, en kwam naar me toe. 'Voordat ik je gips ga losmaken moet ik weten wat je je herinnert en weet.' zei Dante. Ik knikte en vertelde hem alles wat ik herinnerde van gisterenavond, het snelle rennen, de kracht die ik had om hem weg te duwen en de dingen die ik zie als iemand me aanraakt. Hij vroeg me daarna hoe ik me nu voelde. 'Ik voel me actief. Ik moet iets. Ik heb de neiging tot bepaalde dingen, die niet menselijk zijn.' mompelde ik. 'Bloed.' mompelden we beide tegelijkertijd.