Zayn.

Τοποθέτησα έναν ακόμα πίνακα στον τοίχο και προσπάθησα να σκεφτώ αν ήταν το κατάλληλο σημείο για να μπει ή όχι. Έκανα μερικά βήματα πίσω για να έχω μια καλύτερη οπτική του.

"James, πώς σου φαίνεται εδώ;"

Με πλησίασε και στάθηκε δίπλα μου, ώστε να βλέπει τον πίνακα από το ίδιο σημείο που τον έβλεπα και γω. "Νομίζω ότι ταιριάζει τόσο με τη γωνία ως γωνία όσο και με τον τοίχο. Δεν πιστεύω να σε έπιασαν οι ανασφάλειές σου τελευταία στιγμή; Η εκδήλωση είναι αύριο, δεν υπάρχει χρόνος για αλλαγές."

"Το ξέρω φίλε, απλώς και συ γνωρίζεις πως θέλω πάντα να είναι όλα τέλεια, γι' αυτό ζητάω και τη δική σου άποψη."

Τον James τον είχα γνωρίσει ως οικονομικό σύμβουλο όταν ο Taylor τον όρισε να βρίσκεται στο πλευρό μου στην περιοδεία μου χρόνα πριν, όταν είχα κερδίσει τον διαγωνισμό του μουσείου. Πέρυσι, παράτησε τη δουλειά του -καθώς είχε βαρεθεί απλά να κάθεται συνεχώς σε ένα γραφείο- και αποφάσισε να με ακολουθήσει και πάλι, αυτή τη φορά όμως στη νέα μου καριέρα, ως ιδιοκτήτης προσωπικής γκαλερί. Η δουλειά του; Ξεναγός των έργων μου και οργάνωση των σεμιναρίων που έδινα σχετικά με τεχνικές σχεδίου μια με δυο φορές τη βδομάδα, ανάλογα τον κόσμο που ενδιαφερόταν κάθε φορά. Δεν είχε καμία σχέση με το αντικείμενό του, όμως του άρεσε εξίσου από ότι μου είχε πει. Και μέχρι στιγμής, φαινόταν να το απολάμβανε πραγματικά.

Χάρηκα που είχαν διασταυρωθεί και ενωθεί πια οι δρόμοι μας. Ήταν πολύ ωραίος άνθρωπος -από τότε τον είχα συμπαθήσει αρκετά. Το γεγονός μάλιστα ότι δοκίμαζε κάτι εντελώς καινούριο μόνο και μόνο για να ξεφύγει από τη ρουτίνα του, τον έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρον τύπο.

"Το ξέρω. Μα είναι τέλειο. Ότι κάνεις έχει πολλή αγάπη και αυτό σε χαρακτηρίζει τόσα χρόνια, Zayn. Κατά βάθος το ξέρεις και ας μη θες να το παραδεχτείς."

"Αν το παραδεχόμουν φωναχτά, τότε θα ήμουν πολύ μεγάλη ψωνάρα," σχολίασα και γελάσαμε ταυτόχρονα.

"Πάω μπροστά να τσεκάρω κάτι στον υπολογιστή για αύριο. Με θες κάτι άλλο;"

"Όχι, δεν έχω εξάλλου να κάνω κάτι άλλο εδώ. Θα τσεκάρω άλλη μια φορά τους πίνακες και θα έρθω και γω για να κλείσουμε για μεσημέρι. Το απόγευμα θα ξαναέρθουμε για κανένα τετράωρο όπως σου είπα και το πρωί και μετά μια και έξω αύριο για το event."

"Τέλεια. Σε περιμένω." Με χτύπησε φιλικά στον ώμο και έφυγε από την αίθουσα για να πάει μπροστά, στον χώρο υποδοχής.

Έτσι, έκανα αυτό που του είπα. Έριξα άλλη μια ματιά στους πίνακες και προσπάθησα να σκεφτώ αν θα τους άξιζε μια καλύτερη διάταξη μέσα στο χώρο από αυτή που τους είχα ήδη δώσει. Δε τα πήγαινα καλά με τη διακόσμηση χώρου και ίσως θα έπρεπε να είχα καλέσει κάποιον διακοσμητή αλλά από την άλλη, ήθελα να φαίνεται πως όλη η δουλειά είχε γίνει από μένα και μόνο και πως δεν είχαν συμβάλει ξένα χέρια. Αυτό έκανα τόσα χρόνια, αυτό θα συνέχιζα να κάνω για όσο καιρό ακόμα κρατούσα αυτή τη γκαλερί.

Έβγαλα ένα τσιγάρο από το πακέτο που είχα ακουμπισμένο σε μια γωνιά και βγήκα από την πίσω πόρτα να το καπνίσω. Ήδη είχε αρχίσει να σουρουπώνει, καθώς ήταν χειμώνας και το σκοτάδι πια επισκίαζε το φως της ημέρας. Είχε αρκετό κρύο και για μια στιγμή με καταράστηκα νοητά που δε φόρεσα μπουφάν, αλλά σκεπτόμενος ότι θα έμενα μόνο για ένα λεπτό ίσα ίσα να καπνίσω, δε μπήκα στον κόπο να το πάρω.

Πήρα μια γερή τζούρα και κοίταξα τον ουρανό που το χρώμα του σιγά σιγά σκούραινε και σε λίγο θα κατέληγε βαθύ γαλάζιο. Ωραίες, φυσικές εναλλαγές χρωμάτων. Πια παρατηρούσα την κάθε λεπτομέρεια στα χρώματα του ουρανού και της φύσης και της καθημερινότητάς μου γενικότερα, καθώς αυτή ήταν η ζωή μου πια: Η ζωγραφική. Και από τότε που είχα αποκτήσει τη δική μου γκαλερί, φιλοξενώντας τα έργα μου, πουλώντας κάποια από αυτά και παραδίδοντας σεμινάρια σε όσους ήθελαν να μάθουν μερικά πράγματα παραπάνω γι' αυτή την τέχνη, έβλεπα τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Μπορεί τα χρήματα που έβγαζα να μην ήταν πολλά, αλλά ήταν ικανοποιητικά από τη στιγμή που έμενα μόνος και δεν είχα δημιουργήσει οικογένεια για να έχω περισσότερα στόματα να θρέψω. Εξάλλου, που και που έκανα ακόμα ορισμένες εμφανίσεις καθώς το ταλέντο μου δεν είχε ξεθωριάσει στο χώρο, επομένως πάντα κάτι παραπάνω φρόντιζα να εισπράττω.

Ξεφύσησα τον καπνό και τίναξα λίγο τη στάχτη. Υπήρξαν στιγμές που προσπάθησα να κόψω το τσιγάρο μα τελικά, είχε φανεί πως ήταν η μοναδική μου συντροφιά τα τελευταία χρόνια. Αυτό και ο James.

Από τότε που είχα χωρίσει οριστικά με τη Loreen, χρόνια πίσω, δεν είχα κρατήσει καμία επαφή μαζί της και ούτε ήξερα τι έκανε και πώς τα περνούσε. Μπορεί αυτή τη στιγμή να είχε ήδη παιδιά και να είχε φτιάξει τη ζωή της -κάτι που εγώ δεν είχα κάνει. Είχα μερικές επαφές με γυναίκες αραιά και που και είχα προχωρήσει και σε σχέση με μια, η οποία όμως κράτησε μόνο δύο μήνες -μόνο τόσο άντεξα.

Για να ήμουν εντελώς ειλικρινής με τον εαυτό μου, πιστεύω πως ποτέ δεν ξεπέρασα ολοκληρωτικά την Amelia. Αρκετές φορές σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν και πείσμα, επειδή τελικά ποτέ δεν έτυχε να περάσω αρκετό ήρεμο χρόνο μαζί της -όχι όσο θα ήθελα τέλος πάντων. Όμως, καθώς περνούσαν τα χρόνια και έβλεπα πως όχι μόνο δε μπορούσα να κάνω σοβαρή σχέση αλλά και δεν είχα τη διάθεση να κάνω, ήξερα βαθιά μέσα μου πως αυτό που με εμπόδιζε ήταν το απωθημένο που μου είχε δημιουργήσει η μικρή. Τόσα χρόνια μετά, προφανώς και δεν ήμουν ερωτευμένος μαζί της. Όμως την αγαπούσα, έχοντας αυτό το βαθύ συναίσθημα που δεν έλεγε να φύγει από μέσα μου -και αυτό ήταν χειρότερο από έναν απλό έρωτα. Ίσως χρειαζόταν να μπει στη ζωή μου μια άλλη γυναίκα που θα με έκανε να ξεχαστώ όμως μέχρι στιγμής, δυστυχώς, δε μου είχε τύχει κάτι τέτοιο. Σίγουρα πια δεν ήμουν ούτε κολλημένος μαζί της, με τη μορφή της, αλλά αυτό το δέσιμο που ένιωθα από τη μεριά μου, ήταν αρκετό για να με κάνει να μένω πίσω σε αρκετά πράγματα.

Παρόλα αυτά, πέρυσι είχα ακούσει πως ήταν ακόμα μαζί με τον Lucas Smith. Τόσα χρόνια είχαν περάσει και για κάποιο λόγο, ήταν ακόμα ζευγάρι. Ίσως τελικά ο μικρός ήταν πολύ πιο ικανός και ώριμος από μένα σε πολλά θέματα, οπότε επειδή αυτό ήταν κάτι που μπορούσα να αποδεχτώ, δεν αντέδρασα παράξενα όταν το άκουσα, κάθε άλλο. Στο κάτω κάτω μπορεί να ταίριαζαν πολύ περισσότερο από όσο νόμιζα ότι κάναμε εμείς. Της μικρής της άξιζαν τα καλύτερα και τα καλύτερα μάλλον τα κατείχε εκείνος.

Κάπνισα το υπόλοιπο τσιγάρο μου και το πέταξα κάτω, πατώντας το ύστερα για να σβήσει. Πριν κάνω μεταβολή για να μπω μέσα, ο James εμφανίστηκε ξαφνικά δίπλα μου. "Φίλε, σε ζητάει μια κοπέλα μπροστά. Είπε ότι δεν είναι επείγον, αλλά θα ήθελε να σε δει. Τι να της πω;"

Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου. "Θα ερχόμουν και γω τώρα μπροστά άρα θα τη δω, ναι."

Έγνεψε και μπήκε πάλι μέσα με μένα να τον ακολουθώ. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και αφού βγήκα από την αίθουσα με τα εκθέματα, βρέθηκα στον χώρο της υποδοχής. Έστρεψα το κεφάλι μου προς την πόρτα και αμέσως, ένιωσα μια αδυναμία στις αρθρώσεις μου. Άνοιξα αντανακλαστικά τα χείλη μου ώστε να μιλήσω, μα δε τα κατάφερα.

Εκεί, δε στεκόταν μια οποιαδήποτε κοπέλα.

Στεκόταν η Amelia.

Η Amelia που πια, δεν ήταν το εικοσάχρονο κοριτσάκι που είχα γνωρίσει πριν αρκετά χρόνια, αλλά μια ολόκληρη γυναίκα. Ώριμη, εξίσου όμορφη, ανανεωμένη, με το χαμόγελο κολλημένο στα χείλη της, έκανε δύο μικρά μα αποφασιστικά βήματα και βρέθηκε απέναντί μου.

Και πριν τελικά της μιλήσω εγώ, το έκανε πρώτη εκείνη.

"Γεια σου, Zayn. Να που τελικά αν και αργά, ξανασυναντιόμαστε. Και, πριν πεις το οτιδήποτε, έχω να σου προτείνω πρώτα κάτι," πήρε μια βαθιά ανάσα και ύστερα, ολοκλήρωσε τη σκέψη της. "Θες να γνωριστούμε ξανά από την αρχή;"

Και αυτό, ήταν το τέλος του Masterpiece 🎉

Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας και τα όμορφα μηνύματα :) Ελπίζω να τα ξαναπούμε σε κάποια άλλη ιστορία!

Μέχρι τότε,

-xo, lauxrel.