Amelia.

"Amelia; Amelia!"

Γύρισα απότομα δεξιά το κεφάλι μου αντικρίζοντας την Jesy να στέκεται μπροστά από το τραπέζι μου. Είχα κατέβει να περάσω το διάλειμμά μου στο κυλικείο του μουσείου μόνη, καθώς η Elisa είχε δουλειά.

Η Jesy σπάνια μου μιλούσε. Το ίδιο συνέβαινε και με τις άλλες δύο κοπέλες, όμως δεδομένου ότι εκείνες οι τρεις έκαναν κολλητή παρέα και εγώ από την άλλη ήμουν σχεδόν αποστασιοποιημένη από οτιδήποτε μου θύμιζε τη λέξη παρέα ή φιλία, τις δικαιολογούσα. Άλλωστε, καμία από τις τρεις δεν ήταν κοντά στον χαρακτήρα μου. Δε θεωρούσα πως θα κάναμε καλή παρέα.

"Συγνώμη, είμαι λίγο στον κόσμο μου σήμερα. Είσαι εδώ ώρα;"

"Μόλις ήρθα. Κατέβηκα για να πάρω ένα μπουκάλι νερό, σε είδα μόνη και χαμένη και είπα να δω αν είσαι καλά. Είσαι;"

Γέλασα με τον τρόπο που είχε θέσει την ερώτησή της και έγνεψα διστακτικά. "Προσπαθώ. Περνάω μια περίεργη εβδομάδα η αλήθεια είναι."

Τράβηξε την καρέκλα που βρισκόταν απέναντί μου και κάθισε, σαν πως της είχα δώσει την άδεια να το κάνει. Δεν είχα όμως όρεξη να της εναντιωθώ. "Γκομενοπροβλήματα;" ρώτησε με ύφος. Ομολογώ ότι πειράχτηκα που με ρώτησε έτσι, λες και ήμασταν χρόνια φίλες.

"Κάπως έτσι," αποκρίθηκα παρόλα αυτά ειλικρινά.

"Άκου, είσαι μικρή. Δε χρειάζεται να ανησυχείς από τώρα τόσο πολύ. Είστε νέοι, με συζήτηση όλα διορθώνονται. Εκτός, αν δεν πρόκειται για σχέση και είσαι έτσι από ερωτική απόρριψη ή κάτι τέτοιο."

"Τι και αν όμως το πρόβλημά μου είναι εντελώς διαφορετικό από αυτά που μόλις ανέφερες;"

"Τότε αναλόγως το πρόβλημα."

Για μια στιγμή σκέφτηκα πως είτε της μιλούσα είτε όχι το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε, δεδομένου πως δε την είχα στο μυαλό μου για κοπέλα η οποία έδινε καλές συμβουλές. Συγκεκριμένα, είχα την εντύπωση πως έδινε πολύ κακές συμβουλές.

"Απλά πρόκειται για άντρα μεγαλύτερο από μένα. Πολύ μεγαλύτερο," είπα απλά, μη θέλοντας να μπω σε λεπτομέρειες.

"Εντάξει, που το κακό;" απόρησε έντονα. "Συνήθως οι μεγαλύτεροι φέρονται καλύτερα στις μικρότερες. Εκτός αν σε κοροϊδεύει ή προσπαθεί να έχει υπεροχή πάνω σου όντας μεγαλύτερος από σένα. Για τι ηλικία μιλάμε;"

Ξαφνιάστηκα από το ενδιαφέρον που έδειχνε για την κατάστασή μου αλλά επειδή ήμουν αρκετά ευάλωτη, της απάντησα και πάλι λέγοντάς της σχεδόν την αλήθεια. "Ε είναι σίγουρα δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου," αποκρίθηκα προσεγγιστικά.

"Μεγάλη διαφορά ηλικίας αν αναλογιστείς πως είσαι μόλις είκοσι χρονών. Μπράβο Amelia, και δε σου το χα!" σχολίασε κερδίζοντας έτσι μια γκριμάτσα αγανάκτησης από μένα.

"Αυτό το αστείο για την ηλικία μου δε νομίζεις πως έχει τραβήξει πολύ;" ρώτησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

"Μα είναι ωραίο να είσαι νέα! Εγώ είμαι είκοσι εφτά και ενώ αντικειμενικά είμαι νέα, δε νιώθω τόσο νέα όσο εσύ! Με πιάνεις;"

Ρόλαρα τα μάτια μου. Ο συνειρμός της ήταν εντελώς χαμένος ώρες ώρες και δε μπορούσα να συμβαδίσω με εκείνον. "Σε πιάνω. Τέλος πάντων, ευχαριστώ που ενδιαφέρθηκες αν και το θέμα είναι ακόμα πιο περίπλοκο. Θα το λύσω μόνη μου κάποια στιγμή. Θέλω να πιστεύω," μουρμούρισα την τελευταία πρόταση.

"Στο εύχομαι!" Σηκώθηκε και έστρωσε λίγο τη φούστα της ώστε να μη ζαρώνει. "Πάω πάνω, νομίζω ακούω φωνές, μπορεί να ήρθε κανένας επισκέπτης. Έλα και συ!"

"Ναι, τώρα θα ανέβω."

Έκανε μεταβολή και ανέβηκε πάνω με εμένα να την κοιτάω μέχρι να εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο. Δεν με είχε βοηθήσει -και προφανώς χωρίς να φταίει η ίδια αφού δε της είχα πει ούτε καν τη μισή αλήθεια- οπότε πάλι ήμουν στο μηδέν, όπως ήμουν εξαρχής έτσι κι αλλιώς.

Σηκώθηκα, πέταξα το άδειο χάρτινο κουτάκι του καφέ στα σκουπίδια, αποχαιρέτησα τον Joe και ανέβηκα πάνω.

-

Άφησα την κούπα με τον καφέ μπροστά μου στο τραπέζι. Ήταν ο δεύτερος που έπινα σήμερα και το περίεργο ήταν πως δε το συνήθιζα. Μου άρεσε να πίνω τον καφέ ως ρόφημα και όχι ως τονωτικό για να παραμείνω ξύπνια. Όμως, το γεγονός ότι μετά τη δουλειά η Elisa με τράβηξε -κυριολεκτικά- προς μια παραθαλάσσια καφετέρια ώστε να της μιλήσω σχετικά με αυτό που με απασχολούσε, δεν μπορούσε να με κρατήσει μακριά από το να παραγγείλω και δεύτερο καφέ.

"Άρα μου λες," επανέλαβε για ίσως και τη χιλιοστή φορά σήμερα, "ότι έγιναν όλα αυτά και παρά το γεγονός ότι χθες βρεθήκατε, καταλήξατε να κλείσετε άσχημα τη βραδιά."

Συμφώνησα μαζί της. "Έτσι ακριβώς. Σηκώθηκε να φύγει χωρίς να σχολιάσει κάτι παραπάνω και δε τον σταμάτησα, δεν ήξερα και τι να πω. Γενικότερα τα είχα χαμένα," παραδέχτηκα.

"Amelia, όμως αλήθεια, ούτε εγώ καταλαβαίνω γιατί συγχύστηκες τόσο με όσα είπατε σχετικά με τον Taylor. Είναι τόσο σοβαρός λόγος ώστε να χαλάσετε το πρώτο, όχι συγνώμη, το δεύτερο ραντεβού σας;"

"Ναι, λες και το πρώτο είχε πάει εξαιρετικά καλά," ειρωνεύτηκα, θυμούμενη πως και τότε είχαμε θέματα. Για παράδειγμα, δε σταματούσα να του θίγω το γεγονός ότι είχε γυναίκα και ότι δεν είμαι ο τύπος του ατόμου που μου αρέσει να μπαίνω ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Κάποιος θα έλεγε "γιατί, σε ποιον αρέσει;", αλλά γνωρίζω πως υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις καθημερινά.

"Εντάξει, αλλά εφόσον είναι πια φανερό ότι σε γουστάρει όπως και συ, τότε επίτρεψέ μου να σου πω ότι κάνεις μαλακίες."

"Ξέρεις τι; Ναι, μου αρέσει πολύ ο τύπος, στο λέω εδώ και τρεις βδομάδες από τότε που ξεκίνησε να έρχεται στο μουσείο δηλαδή. Και ναι, δεν περίμενα ούτε γι' αστείο ότι θα με παρατηρούσε εκεί μέσα όπως εγώ, πόσο μάλλον ότι θα του άρεσα ερωτικά. Αλλά έχω και έναν εγωισμό και δε θα τον ρίξω στο πάτωμα για κανέναν, εντάξει;"

"Και αντί γι' αυτό λες να τον υψώσεις ακόμα περισσότερο;"

"Δε σε καταλαβαίνω."

"Ω Amelia," συνοφρυώθηκε "εντάξει, δε θα μιλήσω για την πρώτη φορά γιατί όντως, το γεγονός ότι είναι παντρεμένος αλλάζει κατά πολύ τα δεδομένα. Μα σου είπε ότι είναι ήδη χαλασμένο το σπίτι του και εσύ δε τον άφησες καν να σου εξηγήσει τι εννοούσε. Και μεταξύ μας; Αν πραγματικά θεωρούσες πως αυτό που κάνετε, ότι κι αν είναι αυτό δηλαδή, είναι άσχημο ως προς τη γυναίκα του, δε θα είχες συμφωνήσει σε δεύτερο ραντεβού. Που σημαίνει, πως κατά βάθος δε θες να πας και κόντρα σε όλη αυτήν την έλξη. Κάνω λάθος;"

Το σκέφτηκα λίγο πριν απαντήσω. "Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Από τη μια ναι, το εννοώ πως δε θέλω να μπω ανάμεσά τους, είτε είναι σε καλή είτε σε κακή φάση και μάλιστα ειδικά από τη στιγμή που είναι παντρεμένοι. Αλλά από την άλλη... Αν όντως δεν είναι σε καλή φάση και δεδομένου πως φαίνεται να του αρέσω όπως μου αρέσει και εκείνος τότε ναι, δε θα το αρνηθώ πως θα ήθελα να συνεχίσουμε να βλεπόμαστε."

"Ωραία, αυτό ήταν ειλικρινές," απάντησε η Elisa. "Και τώρα; Τι κάνετε;"

"Δε ξέρω. Από χθες δεν έχει στείλει. Και δεν ξέρω αν πρέπει να του στείλω εγώ ή όχι."

"Δεδομένου ότι εσύ πέταξες τις μαλακίες περί εκμετάλλευσης του Taylor, θεωρώ πως εσύ είσαι αυτή που πρέπει να στείλεις."

Κατσούφιασα αμέσως. "Elisa, δε θεωρώ πως παρεκτράπηκα. Με πειράζει που όλοι τον θεωρούν αρκετά αφελή και έτσι πατάνε πάνω του για δικό τους συμφέρον."

"Μα καλά συγνώμη, σου έβγαλε κάτι τέτοιο ο Zayn; Από αυτά που μου είπες το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι προσπαθεί να διεκδικήσει απλώς λίγο νωρίτερα μια θέση εκεί μέσα."

"Ίσως πατώντας όμως πάνω του, όπως προείπα."

"Και σένα ποιο είναι το θέμα σου;"

"Απλώς εκείνος είναι πολύ σωστός απέναντί μου και δε μου αρέσει να βλέπω τους άλλους να του συμπεριφέρονται με άσχημο τρόπο."

"Το τι κάνει ο Taylor μαζί σου, το κάνει μαζί σου. Το τι κάνει με τους άλλους, είναι κάτι που δε σε αφορά. Και επιτέλους πια, χαλάσατε όλη σας τη βραδιά επειδή εσένα σε έπιασαν οι ευαισθησίες σου για τον εργοδότη σου; Είναι γελοίο!"

Όντως, έτσι όπως το έθιγε ήταν πολύ γελοίο. Είχα άδικο έως ένα σημείο και ίσως με είχε περάσει και για τρελή που πήρα σχεδόν μανιωδώς το μέρος του κυρίου Taylor. Απλά όσο ήμουν πιο μικρή, ήμουν κάπως σαν εκείνον: Τότε, μπορούσες να με εκμεταλλευτείς πολύ εύκολα. Έλεγα σχεδόν σε όλα ναι, σπάνια αρνούμουν να κάνω πράγματα που ήθελαν οι άλλοι αλλά όχι εγώ. Όταν όμως κατάλαβα πως αυτό δε μπορούσε να συνεχιστεί ήταν αργά, καθώς ήξερα πια πως όλοι εκείνοι που θεωρούσα φίλοι, με χρησιμοποιούσαν για δικό τους συμφέρον -όποιο και αν ήταν αυτό. Αυτός βέβαια ήταν και ο λόγος που δε τα πήγαινα καλά με τις φιλίες.

"Εντάξει, το ξέρω, το τράβηξα πολύ χωρίς λόγο," παραδέχτηκα τελικά.

"Ωραία, χαίρομαι που το αντιλαμβάνεσαι. Άρα, ίσως θα ήταν καλό να τον πάρεις τηλέφωνο."

"Δε-δε ξέρω," ψέλλισα ελαφρώς φοβισμένη, σκεπτόμενη την πιθανή του αντίδραση. "Ίσως να μη πρέπει να τον πάρω τόσο νωρίς. Άσε που όπως σου είπα, την πρώτη φορά που τον πήρα το σήκωσε η γυναίκα του." Ένα σύντομο ρίγος διαπέρασε το σώμα μου μόλις το θυμήθηκα.

"Εντάξει, αυτό δε σημαίνει κάτι. Θες να έχεις μια ευκαιρία μαζί του; Να τον γνωρίσεις καλύτερα; Να μάθεις τι συμβαίνει στο 'κατεστραμμένο του σπίτι'; Για να τα κάνεις όλα αυτά πρέπει να είσαι εσύ αυτή που θα πάρει, Amelia. Μετά το χθεσινό δε θεωρώ σωστό να είσαι εσύ αυτή που θα περιμένεις για ένα τηλεφώνημά του. Και επιπλέον," συνέχισε εκεί που νόμιζα ότι θα σταματούσε "σου δίνεται μια πραγματικά μεγάλη ευκαιρία. Εσύ δεν έλεγες ότι αποκλείεται να σε πρόσεχε ποτέ; Πίστευες ότι ήσουν αόρατη για εκείνον."

"Και συ έλεγες," βάλθηκα να της υπενθυμίσω, "ότι είναι μεγάλος σε ηλικία και πως δε σου γεμίζει το μάτι. Ή κάνω λάθος;"

"Δε το εννοούσα ακριβώς έτσι. Απλά εσύ επέμενες ότι λόγω ηλικίας θα είναι ντε και καλά ώριμος και γω κρατούσα μια απόσταση από αυτό. Μη θεωρείς ότι η ηλικία του άλλου καθορίζει και την ευφυΐα του ή το πόσο σωστά διαχειρίζεται τις καταστάσεις γύρω του. Εσύ είσαι μόλις είκοσι χρονών και είσαι αντικειμενικά πιο σωστή σε πολλά θέματα σε αντίθεση με τα τρία κορίτσια του μουσείου μας."

"Μπορεί να έτυχε."

"Μπορεί και όχι," εναντιώθηκε. "Να σου πω, δε θα το συζητάμε για πολλή ώρα ακόμα, εντάξει; Θες να τον πάρεις έτσι ώστε να έχεις κι άλλη ευκαιρία μαζί του ή όχι;"

Το σκέφτηκα. Και το ξανασκέφτηκα. Και ήξερα, πως αυτόν τον άντρα ήθελα εξαρχής να τον γνωρίσω καλύτερα και πως ήθελα να κάνω ότι περνούσε από το χέρι μου για να το καταφέρω αυτό. Επομένως είχε δίκιο η Elisa. Δεν έπρεπε να κάνω πίσω, όχι τώρα.

"Θα τον πάρω."

-

Είχα βγει από το το μαγαζί έτσι ώστε να απομακρυνθώ από τον πολύ θόρυβο καθώς είχε αρχίσει να μαζεύεται αρκετός κόσμος. Ήταν Παρασκευή απόγευμα, ο καιρός καλυτέρευε από μέρα σε μέρα και η διάθεση του κόσμου είχε ανέβει κατά πολύ ώστε να αρχίσει να ξεπορτίζει και πάλι.

Εντόπισα τον αριθμό του Zayn στις επαφές μου και αφού εισέπνευσα όσο περισσότερο καθαρό αέρα μπορούσα, τον κάλεσα. Δευτερόλεπτα αργότερα το σήκωσε.

"Παρακαλώ;"

Ώστε δε με είχε αποθηκεύσει ως επαφή στο κινητό του. Πήρα δύο δευτερόλεπτα μέχρι να απαντήσω ώστε να κρύψω καλά την απογοήτευση στον τόνο της φωνή που θα έβγαινε από το στόμα μου.

"Εγώ είμαι," είπα τελικά.

Τώρα εκείνος ήταν που έκανε μια μικρή παύση. "Τι γίνεται;" ρώτησε σχεδόν αδιάφορα.

"Ενοχλώ;" Αποφάσισα να αποφύγω να απαντήσω.

"Όχι," απάντησε μονολεκτικά. Εντάξει, τελικά είχε θυμώσει πολύ και ομολογώ ότι δε το περίμενα.

"Άκου, ξέρω πως ίσως είσαι συγχυσμένος από τον τρόπο που έληξε χθες η συνάντησή μας," είπα μια και έξω, καθώς δε μου άρεσε να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. "Γι' αυτό πήρα όμως, για να το διορθώσω."

Και άλλη παύση. "Και πώς θα το κάνεις αυτό;"

"Με ένα ακόμα ραντεβού. Αν θες και συ δηλαδή..."

Ακόμα μια παύση. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως ίσως δεν έκανε εσκεμμένες διακοπές αλλά κάτι γινόταν στον χώρο που βρισκόταν και επειδή ήταν αναγκασμένος να το παρακολουθεί, υποχρεωτικά σταματούσε να μου μιλάει για λίγο ώσπου τελικά επανέλθει στο τηλεφώνημα.

"Εντάξει," είπε τελικά "απόψε μπορώ. Εσύ;"

"Και γω," είπα χωρίς να σκεφτώ αν είχα κανονίσει τίποτε άλλο. "Από το σπίτι μου;"

"Όχι," είπε ξαφνικά "από το δικό μου."