Zayn.

"Που πηγαίνεις είπαμε;" ρώτησε η Loreen ενώ παράλληλα εγώ ντυνόμουν και εκείνη μακιγιαριζόταν. Φορούσε ένα κομψό, χρυσό με παγέτες φόρεμα με τιράντες που έφτανε μέχρι τη μέση των γοφών της και έτσι τονίζονταν περισσότερο τα καλλίγραμμα πόδια της. Τα ξανθά, σπαστά της μαλλιά είχαν μετατραπεί σε μπούκλες και έμοιαζε με πραγματικό μοντέλο. Θυμάμαι που στις αρχές της σχέσης μας την έπρηζα στην κυριολεξία να μου πει γιατί δεν είχε ασχοληθεί με το μόντελινγκ -της είχαν γίνει αρκετές προτάσεις στο παρελθόν- και τελικά, κάθε φορά απλά μου έδινε την ίδια ξενέρωτη πρόταση ως απάντηση: "Δεν ενδιαφέρομαι για τον χώρο της μόδας". Ηλιθιότητες.

"Με έναν παλιό φίλο, έχω καιρό να τον δω και ήταν ευκαιρία τώρα," απάντησα τελικά αφότου κούμπωσα το μαύρο μου τζιν.

"Όμορφα," είπε ήρεμα και πέρασε μια στρώση από μπορντό lip gloss στα χείλη της. Κοίταξα άλλη μια φορά το σώμα της και σκέφτηκα πως θα μπορούσα να την πάρω επί τόπου αλλά από την άλλη, κάτι μέσα μου μου φώναζε πως δεν ήταν σωστό. Όχι εφόσον σε λίγη ώρα από τώρα θα συναντιόμουν με την μικρή Amelia που τόσο πολύ ήθελα να πείσω να δεχτεί ένα ραντεβού μαζί μου. "Θα αργήσεις;"

"Α δε ξέρω, υποθέτω πως ναι. Σου είπα, έχουμε καιρό να βρεθούμε και σίγουρα θα έχουμε να μιλάμε για ώρες."

Έκλεισε το lip gloss και το έβαλε στο τσαντάκι με τα καλλυντικά της, γυρίζοντας πλάτη στον καθρέφτη ώστε να με κοιτάξει. Γαμώτο, αν μη τι άλλο ήταν εκθαμβωτική.

"Και γω μάλλον θα αργήσω, ξέρεις πως όταν βγαίνω με τα κορίτσια από τη δουλειά πάντα επιστρέφουμε αργά."

"Θες να περάσω να σε πάρω;" ρώτησα και έβαλα στα γρήγορα τα μποτάκια μου.

"Όχι, θα με φέρει η Suzan." Έπιασε το μαύρο της σακάκι, άρπαξε και το μικρό, χρυσό τσαντάκι της και μου χαμογέλασε, πιάνοντάς μου στοργικά τον ώμο. "Φεύγω, θα πρέπει να με περιμένει απ' έξω. Μη πιείτε πολύ και έρθεις μεθυσμένος."

"Θα το έχω στο νου μου. Και συ μη με περιμένεις. Αν θες να κοιμηθείς μπορείς να το κάνεις προτού γυρίσω."

-

Πάρκαρα το αμάξι στο απέναντι από το σπίτι της πεζοδρόμιο και έσβησα τη μηχανή. Πήρα μια βαθιά ανάσα πριν βγω έξω και περάσω το δρόμο ώστε να βρεθώ έξω από τη μονοκατοικία της.

Στη μικρή μας πόλη υπήρχαν ελάχιστες πολυκατοικίες, οι οποίες μάλιστα είχαν το μέγιστο τέσσερις ορόφους. Επομένως, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες πόλεις, στη δική μας το σύνηθες ήταν να βλέπεις μονοκατοικίες και όχι ψηλά κτήρια. Ήταν ιδιαίτερος ο σχεδιασμός της αλλά δεν ήταν και κάτι που με ενδιέφερε ιδιαίτερα.

Χτύπησα το κουδούνι και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένιωσα ένα άγχος να με κουκουλώνει, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Εγώ είχα το πάνω χέρι στην όλη σχέση που πηγαίναμε να αναπτύξουμε και έμενε μόνο να το αποδείξω και απόψε.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά και η πόρτα άνοιξε, αποκαλύπτοντας τη νεαρή κοπέλα ντυμένη με ένα μαύρο δερμάτινο κολάν, ένα κοντομάνικο μπλε crop top πουκάμισο και μαύρα μποτάκια. Χαμογέλασα αυτάρεσκα στην εικόνα της.

"Δε σε είχα συνηθίσει σε τόσο ροκ ένδυση."

Χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι της. "Είναι πολλά που δε γνωρίζεις για μένα όπως και γω για σένα."

"Δε μπορώ να διαφωνήσω. Να περάσω;"

Έκανε στην άκρη και πέρασα, ρίχνοντας μια καλή πρώτη ματιά στον χώρο. Το σαλόνι στα αριστερά, η κουζίνα στα δεξιά και ακριβώς μπροστά μου ένας μικρός διάδρομος στον οποίο μπορούσα να διακρίνω τρεις πόρτες, άρα τρία δωμάτια. Όμορφος, όχι ιδιαίτερα μεγάλος ή μικρός χώρος, ότι έπρεπε δηλαδή για ένα άτομο της ηλικίας της.

"Κάθισε," μου είπε δείχνοντας το σαλόνι της. "Να σου προσφέρω κάτι;"

"Να σου πω την αλήθεια δεν έχω όρεξη για κάτι συγκεκριμένο."

"Είσαι σίγουρος; Έχω φτιάξει κέικ."

Έσκασα ένα γέλιο. "Μπήκες σε όλη αυτήν την διαδικασία για τη μια φορά που έρχομαι σπίτι σου;"

"Που ξέρεις, μπορεί να τύχει να ξανάρθεις," απάντησε με νόημα και με έκανε να χαμογελάσω ξανά.

"Τότε κράτα το για την άλλη φορά."

Την προσπέρασα και βολεύτηκα στον έναν από τους δύο καναπέδες μπλέκοντας αυτόματα τα χέρια μου μεταξύ τους -τα δάχτυλα του ενός χεριού βρέθηκαν να παίζουν αμέσως με τα δαχτυλίδια του άλλου. Ήμουν λίγο αμήχανος, δε θα το έκρυβα. Μου άρεσε που η μικρή μου έβγαζε αυτό το τσαγανό που μου θύμιζε τον εαυτό μου τότε στην ηλικία της -το τσαγανό που μετά βίας προσπαθούσα να κρατήσω τώρα. Ενδεχομένως γι' αυτό να καιγόμουν να την γνωρίσω καλύτερα. Αν ήθελα να πάω απλώς για μια ξεπέτα με κάποια, τότε θα το είχα κάνει με μεγάλη ευκολία. Το είχα κάνει και στο παρελθόν, πριν βέβαια παντρευτώ με την Loreen όμως και πάλι, ήμασταν σε κανονική σχέση. Με την Amelia, κάτι μέσα μου μου φώναζε πως ήταν διαφορετική η φάση. Ναι μεν την ήθελα απεγνωσμένα στο κρεβάτι μου -και ομολογουμένως με εξίταρε που με ήθελε το ίδιο και εκείνη- αλλά ταυτόχρονα καιγόμουν να τη γνωρίσω καλύτερα και ως άνθρωπο.

Κάθισε και εκείνη στον διπλανό καναπέ και σταύρωσε τα πόδια της. Το σώμα της ήταν ακόμα αγνό -άγουρο θα το αποκαλούσα αν και δεν ήταν αυτή η σωστή λέξη που περιέγραφε τη δομή της. Σίγουρα δεν έμοιαζε με το ώριμο σώμα της Loreen, αλλά μου άρεσε το ίδιο.

"Λοιπόν; Από που θα ξεκινήσουμε;" ρώτησε, λες και ετοιμαζόμουν να της πάρω συνέντευξη.

Έβγαλα το πακέτο με τα τσιγάρα από την τσέπη μου. "Επιτρέπεται να καπνίσω εδώ μέσα;"

"Ελεύθερα," απάντησε και σηκώθηκε και εκείνη ενώ κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Επέστρεψε κρατώντας το δικό της πακέτο. Την παρατηρούσα καθώς έβγαζε ένα τσιγάρο από εκείνο, το άναβε και έπαιρνε μια γερή τζούρα.

"Πόσο καιρό καπνίζεις;" ρώτησα από πραγματικό ενδιαφέρον.

Έβγαλε την τζούρα -τα δικά της σχήματα καπνού μπλέκονταν με τα δικά μου, δημιουργώντας ένα καινούριο σχήμα. "Έχει δύο χρόνια περίπου. Εσύ;"

"Από τα δεκαπέντε μου."

Με κοίταξε σμίγοντας τα φρύδια της. "Γιατί τόσο νέος;"

Πήρα ακόμα μια τζούρα και ξεκίνησα να τη βγάζω καθώς της απαντούσα. "Υποθέτω έψαχνα έναν τρόπο να ξεφύγω από την πραγματικότητα."

"Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνεις αυτό."

Έπιασα το τασάκι που εντόπισα στο τραπέζι και το έφερα ανάμεσά μας. Τίναξα το τσιγάρο ελαφρά για να φύγει η περιττή στάχτη. "Εσύ τότε γιατί καπνίζεις;"

"Γιατί μου αρέσει."

"Σου αρέσει;" ρώτησα με απορία.

"Ναι. Απλά μου αρέσει, δεν υπάρχει άλλος λόγος."

"Είσαι σίγουρη; Πολλές φορές κοιτάμε απλά να αποφύγουμε την πραγματική αιτία."

Άφησε το τσιγάρο της στο τασάκι. "Δεν ήθελα να σπουδάσω όπως σου είχα πει τις προάλλες. Δε με εντυπωσίαζαν τα πανεπιστήμια, το πολύ διάβασμα, ο κόπος που μπορεί να πήγαινε χαμένος. Πίστευα πως αν τα παρέλειπα όλα αυτά, θα έκανα μια ζωή που θα μου άρεσε στο φουλ. Όμως και σε αυτό το κομμάτι έχασα," παραδέχτηκε και έπιασε ξανά το τσιγάρο της. "Η πρώτη δουλειά που βρήκα ήταν σε ένα παγωτατζίδικο, εποχική δουλειά. Δούλεψα δύο μήνες μόνο, τα λεφτά λίγα αλλά καλά δεδομένου ότι δεν είχα δουλέψει ποτέ ξανά στη ζωή μου, όμως οι συνθήκες άθλιες. Δούλευα μόνο εγώ με μια ακόμη κοπέλα ολόκληρο το καλοκαίρι και με τους τουρίστες που έρχονταν κάθε θερινή περίοδο δεν προλαβαίναμε να κάνουμε ούτε διάλειμμα για να πάμε τουαλέτα. Επομένως, όπως ίσως καταλαβαίνεις, τα λεφτά ασχέτως που για μένα φάνταζαν καλά, δεν συμβάδιζαν ούτε γι' αστείο με την δουλειά που έριχνα."

Την άκουγα προσεχτικά, διότι ένιωθα πως είχε πολλά να μου πει και πως τώρα είχαμε αρχίσει ουσιαστικά να μπαίνουμε στην πραγματική διαδικασία της γνωριμίας μας. Πήρα μια τελευταία τζούρα και έσβησα το τσιγάρο μου. "Μετά;"

"Μετά παραιτήθηκα. Βασικά δε μπορούσα να περιμένω μέχρι το επόμενο καλοκαίρι για να ξαναδουλέψω και να πάρω τα ίδια χρήματα. Μάζεψα τα λίγα λεφτά που είχα βγάλει και έφυγα. Κάπου εκεί ξεκίνησα το κάπνισμα," ολοκλήρωσε και το έσβησε και εκείνη δίπλα από το δικό μου. Έγνεψα, σταυρώνοντας τα χέρια μου ξανά μπροστά στα γόνατά μου.

"Μετά τι έκανες;"

"Μετά απευθύνθηκα στους γονείς μου. Ήθελα να ζήσω μια ανεξάρτητη ζωή και εκείνοι δε θα μου το αρνούνταν γιατί με αγαπάνε πολύ. Και γω τους αγαπάω," χαμογέλασε πλατιά. "Αλλά πιστεύω ότι μου έδωσαν περισσότερη ελευθερία από όση ίσως άξιζα."

"Γιατί το λες αυτό;"

"Γιατί ποιος γονέας δε θέλει να δει το παιδί του να περνάει σε μια σχολή και να χαράζει το δικό του δρόμο;"

Ανασήκωσα τους ώμους μου. "Δικό σου δρόμο μπορείς να χαράξεις και χωρίς να μπεις στο πανεπιστήμιο."

"Το ξέρω," συμφώνησε. "Απλά χωρίς να έχεις μια βάση δεν πας πουθενά και αυτό το γνωρίζω και γω η ίδια. Τέλος πάντων, απευθύνθηκα λοιπόν σε εκείνους και με επιβράβευσαν για την πρώτη προσπάθεια που έκανα να βγάλω τα δικά μου λεφτά. Έτσι, μου αγόρασαν αυτό το σπίτι," είπε δείχνοντας τριγύρω τον χώρο. "Και μέχρι και τώρα τους ξεπληρώνω τα χρήματα με τη νέα μου δουλειά, αυτή στο μουσείο που ευτυχώς δουλεύω μέχρι και τώρα. Είμαι σε καλό δρόμο, πιστεύω μέχρι του χρόνου θα το έχω ξεπληρώσει εντελώς γιατί βγάζω καλά χρήματα και δεδομένου ότι ζω μόνη και δεν έχω πολλές ανάγκες ούτε κάνω καταχρήσεις, μου μένουν αρκετά λεφτά στην άκρη. Εκείνοι βέβαια δεν ήθελαν να τους το ξεπληρώσω, αλλά δε θα μπορούσα να συνεχίσω να μένω σε ένα σπίτι που δε θα το είχα αποκτήσει με τον κόπο μου. Είμαι κάπως περήφανη όσον αφορά τέτοια θέματα."

"Μάλιστα, κατάλαβα..." Πήρα μια βαθιά ανάσα ακουμπώντας την πλάτη μου πίσω στον καναπέ. Ένιωθα πως μετά από αυτήν την μικρή της εξομολόγηση βρισκόμουν ένα μικρό βήμα πιο κοντά της. "Είσαι ευχαριστημένη από τη δουλειά στο μουσείο;"

"Ναι, πολύ. Αν μου έλεγες πριν από ένα χρόνο ότι τώρα θα δούλευα σε ένα μουσείο, θα γελούσα για ώρες ως αντίδραση. Τώρα όμως κοιτάζω πίσω και λέω πως έκανα καλά και πήγα κόντρα στα θέλω μου, αν μπορώ να το θέσω έτσι, και ζήτησα να καλύψω τη θέση που έψαχναν για την πτέρυγα της μοντέρνας τέχνης."

"Τι εννοείς πήγες κόντρα στα θέλω σου;"

"Ε, δεν ήταν και η δουλειά που φανταζόμουν να κάνω. Δεν είχα και θεωρώ πως εξακολουθώ να μην έχω ιδιαίτερη σχέση με την τέχνη, ασχέτως που ήδη έχω αποκομίσει πολλά μέσα στον ένα χρόνο που δουλεύω εκεί."

"Και τι άλλο περίμενες να κάνεις;"

"Την αλήθεια; Δεν έχω ιδέα. Δεν έχω βρει ακόμα σε τι είμαι καλή."

Χαμογέλασα σε αυτό που είπε. "Μικρή είσαι ακόμα, θα μάθεις."

"Πόσο μικρή; Άλλοι το έχουν έμφυτο. Να, ας πούμε εσύ. Έμαθα τελικά πως ο λόγος που έρχεσαι συνεχώς στο μουσείο είναι για να προωθήσεις τα έργα σου και να κερδίσουν τη θέση τους μέσα στη δική μου πτέρυγα. Αυτομάτως, αυτό σημαίνει πως έχεις ταλέντο στη ζωγραφική."

Έτριψα τα χέρια μου μεταξύ τους κουνώντας το κεφάλι μου. "Δε θα το αρνηθώ, ναι, ανέκαθεν ήμουν πολύ καλός στο σχέδιο. Μου αρέσει να εκφράζομαι μέσα από αυτό."

"Είδες; Άρα είσαι καλός σε κάτι και ήξερες ότι θα ακολουθούσες έναν τέτοιο δρόμο. Σπούδασες κάτι σχετικό με αυτό;"

"Ήμουν στη σχολή καλών τεχνών," την ενημέρωσα "και είναι αλήθεια πως από νωρίς ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Παραδέχομαι, πως αν δεν ήμουν καλός σε κάτι συγκεκριμένο δε νομίζω να ήξερα τι θα ήταν καλό να ακολουθήσω στη ζωή μου. Νομίζω πως θα ήμουν χαμένος."

Σήκωσε τα χέρια της στον αέρα χαμογελώντας. "Στα λόγια μου έρχεσαι. Εντάξει, δε θέλω να ακούγομαι αχάριστη. Όπως είπα, η δουλειά αυτή μου δίνει πολλά θετικά. Έχω μάθει αρκετά πράγματα σχετικά με την τέχνη τα οποία πριν αγνοούσα, έχω κάνει μια πολύ καλή φίλη, την Elisa, την κοπέλα που σε εξυπηρετεί στη γραμματεία, νιώθω οικονομικά ανεξάρτητη και τέλος, τα χρήματα που παίρνω συμβαδίζουν εντελώς με την προσφορά μου εκεί μέσα. Επομένως ναι, είμαι καλά, ασχέτως που δεν περίμενα να ήμουν, αυτό είναι μια άλλη ιστορία την οποία την έχω αφήσει πίσω μου εδώ και μήνες."

"Καλό για σένα τότε," σχολίασα και άλλαξε αμέσως το θέμα συζήτησης.

"Γιατί ξεκίνησες να έρχεσαι από τόσο νωρίς στο μουσείο; Η διαδικασία επιλογής έργων ξεκινάει το αργότερο σε ένα μήνα."

Χαμογέλασα αυτάρεσκα. "Γιατί αν έχω μάθει κάτι στη ζωή μου, είναι ότι πρέπει να έχεις επιμονή για να κερδίζεις αυτά που θέλεις."

Μόρφασε ελαφρώς σε αυτό που είχα μόλις πει. "Μερικές φορές όμως πρέπει να ξέρεις που να σταματάς."

"Γιατί; Θεωρείς ότι είμαι υπερβολικός που προσπαθώ από τόσο νωρίς;"

"Αυτό που ξέρω είναι ότι ο κύριος Taylor δεν πρόκειται να κάνει καμία εξαίρεση για κανέναν. Μπορεί να φαίνεται αρκετά εύκολος άνθρωπος, αλλά η υποτιθέμενη αφέλειά του φτάνει μέχρι ένα σημείο," είπε κάπως ενοχλημένα.

"Εντάξει, δεν είπα ότι σκοπεύω να του βάλω το μαχαίρι στο λαιμό για να πάρει τη δουλειά μου πριν καν κρίνει και τα έργα των όσων έρθουν σε ένα μήνα να διαγωνιστούν. Απλά είμαι αρκετά αισιόδοξος για τα έργα μου και γνωρίζω ότι είναι υπερβολικά καλά για να μην κερδίσουν δίκαια τη θέση που τους αναλογεί εκεί μέσα," είπα με μια δόση σιγουριάς και για τον εαυτό μου αλλά και για τα έργα μου. "Εσύ γιατί ενοχλήθηκες τόσο με αυτό;"

"Δεν ενοχλούμαι," βάλθηκε να πει "απλά υπάρχουν πολλοί που εκμεταλλεύονται τον κύριο Taylor και δε μου αρέσει. Μου έχει φερθεί υπερβολικά καλά και το ίδιο κάνει και σε όλους του τους υπαλλήλους. Παρόλα αυτά, όλες, γιατί μόνο κορίτσια δουλεύουμε στο μουσείο, φροντίζουν να το εκμεταλλεύονται στο έπακρον. Να εκμεταλλεύονται τη συμπεριφορά του, εννοώ."

"Εγώ όμως δεν είμαι υπάλληλός του. Απλά προσπαθώ να πάρω αυτό που μου αξίζει," απάντησα εντελώς ωμά, δίχως να έχω πρόθεση να κρύψω τις σκέψεις μου.

"Εντάξει, εσύ γνωρίζεις καλύτερα υποθέτω."

Υπήρξε μια παύση κατά την οποία κανείς δεν έκανε το πρώτο βήμα να μιλήσει. Νιώθοντας όμως ότι μετά το τελευταίο θέμα που αναπτύξαμε μας είχε χαλάσει κάπως η διάθεση, σηκώθηκα εντελώς παρορμητικά από τη θέση μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.

"Καλύτερα να πηγαίνω, νιώθω πως το κλίμα έχει χαλάσει."

Ούτε διαφώνησε, ούτε συμφώνησε. Σηκώθηκε απλά όρθια, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τα μπράτσα της, σα να κρύωνε. "Εντάξει... Χάρηκα πολύ που ήρθες έστω και για τόσο λίγο, το εννοώ."

"Και γω. Αν και δε σκόπευα να φύγω τόσο νωρίς," παραδέχτηκα και ταυτόχρονα έκανα κίνηση να κοιτάξω το ρολόι στον καρπό μου. Δεν είχα κλείσει ούτε τρία τέταρτα που ήμουν εδώ. Μ' αρέσει που είχα διαβεβαιώσει την Loreen ότι θα αργούσα να επιστρέψω πολύ περισσότερο από ότι εκείνη.

Ούτε σε αυτή μου τη φράση είχε να σχολιάσει κάτι. Δε θα το έκρυβα, είχα ενοχληθεί. Γι' αυτό και δεν είπα την κλισέ φράση 'θα τα ξαναπούμε', απλά την καληνύχτισα και έφυγα.

-

Το υπόλοιπο βράδυ το είχα περάσει ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι, χέρια πίσω από το κεφάλι μου, κοιτάζοντας το ταβάνι και σκεπτόμενος τα όσα είχαν γίνει. Δεν είχα μάθει και πολλά για τη ζωή της μα σίγουρα, είχαμε κάνει μια αρχή. Το θέμα ήταν ότι με τον τρόπο που είχε κλείσει η βραδιά μας, δεν ήξερα αν θα υπήρχε και επόμενη φορά. Να ήμουν όμως ειλικρινής; Όσο τσαγανό, εγωισμό και πείσμα κι αν είχε, άλλο τόσο είχα και γω ή, τουλάχιστον, τόσο προσπαθούσα να κρατήσω και γω, γιατί με τα χρόνια δυστυχώς όλα αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα μου είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν. Ακριβώς όμως επειδή αυτή η κοπέλα μου τα έφερνε στην επιφάνεια, ένιωθα πως ήθελα να συνεχίσω να είμαι όπως ήμουν στην ηλικία της. Ελεύθερος, αντιδραστικός, ανυπάκουος και όλα τα συναφή επίθετα. Και αυτό σήμαινε ότι δε θα της τηλεφωνούσα εγώ την επόμενη φορά.

Κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι θα το έκανε εκείνη. Αργά ή γρήγορα, θα το έκανε. Γιατί κατά βάθος, ήξερε ότι εμείς οι δύο είχαμε πολλά κοινά στις συμπεριφορές μας και γιατί ενδεχομένως να ήθελε να με μάθει ακόμα καλύτερα από όσο ήδη με ήξερε -όπως κακά τα ψέματα, το ίδιο ήθελα να κάνω και γω.

Δύο ώρες και κάτι αφότου είχα γυρίσει σπίτι, επέστρεψε και η Loreen. Μόλις μπήκε στο υπνοδωμάτιο και με είδε ξαπλωμένο σάστισε, μη περιμένοντας με τίποτα να αντικρίσει αυτήν την εικόνα. Και με το δίκιο της, φυσικά.

"Zayn; Είσαι κιόλας πίσω;" ρώτησε, προφανώς θυμούμενη τα λόγια μου περί αργοπορίας και όλα τα υπόλοιπα που της είχα πει.

"Ναι," απάντησα ξερά δίχως να της πω το γιατί, αλλά δίχως και να τη ρωτήσω το πώς τα είχε περάσει. Αντιθέτως, ανακάθισα στο κρεβάτι και άφησα τα χέρια μου να πέσουν δεξιά και αριστερά μου στο στρώμα. "Έχεις όρεξη για σεξ;"ρώτησα παρορμητικά.

Με κοίταξε έκπληκτη για μερικά δευτερόλεπτα μα μόλις συνειδητοποίησε πως δεν αστειευόμουν, άρχισε να γδύνεται μπροστά μου.