Zayn.

Μπαίνοντας στη κεντρική αίθουσα με τη Loreen, ένιωσα να πνίγομαι. Σαν πως κάποιος μου είχε περάσει μια θηλιά στο λαιμό και μου την έσφιγγε περισσότερο με κάθε βήμα που έκανα. Το χέρι της Loreen που ήταν τυλιγμένο γύρω από το μπράτσο μου βοηθούσε στο αίσθημα πνιγμού αλλά δυστυχώς, έτσι όπως τα είχα καταφέρει μαζί της και με την κατάστασή μου γενικότερα, δεν ήμουν σε θέση να παραπονιέμαι.

Ο κόσμος ήταν υπερβολικά πολύς. Τρεις κάμερες ήταν στημένες σε διαφορετικά μέρη μέσα στην αίθουσα ενώ μερικοί φωτογράφοι μας απαθανάτιζαν πριν καν μπούμε μέσα στο μουσείο. Ένιωθα με την άκρη του ματιού μου τη Loreen δίπλα μου να χαμογελάει πλατιά, προδίδοντας έτσι πως ήταν περήφανη για μένα, τον άντρα της, και πως είχε σκοπό να γιορτάσει με όλους απόψε για τη νίκη μου.

Πόσο εύκολο ήταν τελικά να φορέσεις μια μάσκα και να αλλάξεις στο άψε σβήσε τα πραγματικά σου συναισθήματα, έτσι;

Παρά το γεγονός όμως ότι και γω προσπαθούσα να δείχνω αρκετά χαρούμενος που βρισκόμουν εδώ ως νικητής -αν και, κακά τα ψέματα, ένιωθα περήφανος γι' αυτό- άλλο ήταν αυτό που με απασχολούσε: Το αν βρισκόταν ήδη εδώ η Amelia.

Τη σκεφτόμουν όλη τη μέρα, από το πρωί μέχρι και τώρα. Πώς θα ήταν ψυχολογικά; Τι είχε επιλέξει να φορέσει; Συνοδευόταν; Αν και αυτό αποκλείεται, δεν είχε πάρε δώσε με κανέναν άλλον για να τη φέρει απόψε εδώ. Τα μάτια μου σκάναραν τον χώρο, αλλά με μια πρώτη ματιά δε μπόρεσα να την εντοπίσω.

Παρόλα αυτά, αναγνώρισα άλλα άτομα. Πολλοί από τους άλλους διαγωνιζόμενους βρίσκονταν ήδη στο μουσείο, άλλοι συνοδευόμενοι και άλλοι όχι. Οι περισσότεροι με κοιτούσαν χαμογελαστοί -ελάχιστοι ήταν εκείνοι που το πρόσωπό τους δεν πρόδιδε κανένα ιδιαίτερο συναίσθημα και αυτό μου άρεσε. Δεν είχα καμία όρεξη να συγκρουστώ με κανέναν από αυτούς που ίσως πίστευαν ότι άξιζαν τη θέση του νικητή περισσότερο από εμένα.

"Ελπίζω να χαμογελάς," μουρμούρισε η Loreen και γύρισα ελάχιστα το κεφάλι μου προς τα εκείνη. Τελικά είχε όντως φροντίσει να ταιριάζουν τα ρούχα μας. Εκείνη φορούσε μια χρυσή στράπλες τουαλέτα που είχε ένα μεγάλο κόψιμο στο δεξί της πόδι. Μαύρα πέδιλα στόλιζαν τα πόδια της ενώ τα κατάξανθα μαλλιά της ήταν φορμαρισμένα σε χαλαρές μπούκλες. Όσο για το μακιγιάζ της, ήταν απλό και καθόλου έντονο -κάτι που την έκανε ακόμα πιο όμορφη. Εγώ από την άλλη, φορούσα μαύρο παντελόνι, μαύρο πουκάμισο και λευκό σακάκι. Εκείνη ήθελε λέει να κάνει ναι μεν την αντίθεση από εμένα, αλλά παράλληλα οι μαύρες πινελιές να υπάρχουν και σε εκείνη, εφόσον σε μένα ήταν το κυρίαρχο χρώμα. Στην πραγματικότητα ούτε που με ενδιέφερε, αλλά κακά τα ψέματα γνώριζα πως αν ήθελα να κάνω καλή εντύπωση σε όλο αυτόν τον κόσμο, η καλή εμφάνιση θα έπαιζε σημαντικό ρόλο και δε μπορούσα να την αποφύγω.

"Zayn, αγόρι μου, ήρθες!" άκουσα μια φωνή να λέει πριν προλάβω να απαντήσω στη Loreen και μάντεψα αμέσως πως ήταν ο Taylor. Στράφηκα προς το μέρος του και όντως, ήταν εκείνος. Χαμογέλασα και άπλωσα το χέρι για χειραψία.

"Καλησπέρα, Taylor. Ήρθα, ναι, μαζί με την γυναίκα μου, τη Loreen, ελπίζω να τη θυμάσαι."

"Μα σαφέστατα, μια τέτοια αιθέρια ύπαρξη πώς θα μπορούσα να την ξεχάσω!" Της έπιασε ευγενικά το χέρι και της το φίλησε. "Κυρία μου, γοητευμένος. Λάμπετε απόψε -και οι δύο! Ζευγάρι υπόδειγμα!"

Έκανα μια γκριμάτσα μα την έκρυψα αμέσως. Δεν έπρεπε να ξεχνάω πως δεν ήμουν μόνος εδώ μέσα και το παραμικρό δε θα περνούσε απαρατήρητο. Η Loreen χαμογέλασε ειλικρινά και για μια στιγμή αναρωτήθηκα αν θυμόταν πως εμείς οι δύο ήμασταν στα μαχαίρια και όχι το αγαπημένο ζευγάρι που πλασάραμε. "Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Johnsson, το εκτιμώ πολύ."

"Α, σας παρακαλώ, Taylor θα με αποκαλείτε!"

"Τότε και σεις Loreen," είπε με ευκολία και ο Taylor κούνησε το κεφάλι του.

"Δεκτό, δεκτό! Λοιπόν αγόρι μου," είπε, στρέφοντας και πάλι την προσοχή του προς τα μένα. "Έτοιμος; Σε κανένα εικοσάλεπτο θα αρχίσει η επίσημη δεξίωση."

"Νομίζω πως είμαι," απάντησα ειλικρινά.

"Πρέπει να είσαι! Όλοι είναι ενθουσιασμένοι να δουν τα έργα σου όπως εμείς, που ανυπομονούμε να τα δείξουμε στον κόσμο! Έχουν όλα τοποθετηθεί τέλεια στην αίθουσα, θα το δείτε και σεις οι ίδιοι σε λίγο."

"Ανυπομονούμε," σχολίασε η Loreen και κούνησα το κεφάλι μου.

"Προς το παρόν όμως, θα σας πρότεινα να πάρετε ένα ποτάκι να πιείτε μέχρι εκείνη την ώρα, ακόμα υποδεχόμαστε κόσμο έτσι κι αλλιώς. Μη μιλήσεις σε κανέναν δημοσιογράφο ακόμα, αν και τους έχω ειδοποιήσει ήδη βέβαια, αλλά αρνήσου το αν σου ζητήσουν δηλώσεις. Όλα αυτά θα γίνουν μετά την παρουσίαση των έργων σου," με συμβούλεψε ο Taylor.

"Εντάξει, μείνε ήσυχος."

"Τέλεια! Θα σας δω ξανά σε λίγο!" Με χτύπησε φιλικά στην πλάτη και απομακρύνθηκε από κοντά μας. Έτριψα για λίγο το μέτωπό μου και η Loreen μπήκε μπροστά στο οπτικό μου πεδίο.

"Μη δείχνεις τόσο τσιτωμένος, φαίνεται."

Την κοίταξα σταθερά. "Εντάξει, δεν είναι και η πιο βολική μου στιγμή. Πίστευα ότι θα το καταλάβαινες."

"Αν φταίει το άγχος της κάμερας και του τόσου κόσμου, τότε σε καταλαβαίνω. Αν φταίει η παρουσία μου τότε λυπάμαι, μα δε μπορώ να κάνω τίποτα," είπε με ειρωνικό τόνο στη φωνή της αλλά προσπάθησε να μη το δείξει τουλάχιστον οπτικά.

"Εντάξει, το έπιασα το υπονοούμενο. Πάω να πιω ένα ποτό."

"Κανόνισε να μεθύσεις και να γίνουμε ρεζίλι," σχολίασε και προσπάθησα υπερβολικά πολύ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.

"Δε το είχα σκοπό. Όχι τώρα τουλάχιστον," απάντησα και έφυγα ώστε να χωθώ μέσα στο πλήθος πριν μου απευθύνει ξανά το λόγο. Όσο μπορούσα να ήμουν μακριά της θα το επιδίωκα. Ούτε εγώ ήθελα να βγάλουμε προς τα έξω την εικόνα ενός μαλωμένου ή απομακρυσμένου ζευγαριού, αλλά δε θα την άφηνα και να μου γίνει στενός κορσές μόνο και μόνο επειδή είχαμε κάνει μια συμφωνία.

Στο δρόμο μου για το μπαράκι που είχε στηθεί στην αίθουσα, οι περισσότεροι με κοιτούσαν έντονα, προσπαθώντας να καταλάβουν αν ήμουν εγώ ο νικητής ή όχι. Άλλοι πάλι, που είχε τύχει ήδη να το αντιληφθούν, μου χαμογελούσαν και μουρμούριζαν μερικά συγχαρητήρια, τα οποία τα δεχόμουν και ανταπέδιδα την ευγνωμοσύνη μου με ένα νεύμα. Ήταν όμορφο να ξέρεις πως οι άνθρωποι χαίρονταν πραγματικά για σένα και κατά κάποιο τρόπο σε θαύμαζαν. Που και να έβλεπαν τους πίνακές μου. Ανυπομονούσα.

Κατάφερα και έφτασα στο μπαρ και πήρα ένα ποτήρι σαμπάνιας. Με το που ήπια μια γουλιά, ένιωσα κάποιον να με χτυπάει ελαφρά στην πλάτη. Ξεφύσησα στην ιδέα ότι μπορεί να ήταν η Loreen και γύρισα πίσω απότομα, όμως ξαφνιάστηκα όταν είδα την Amelia να στέκεται λίγο πιο μακριά μου. Ξεροκατάπια και το βλέμμα μου περιπλανήθηκε σε όλο της το σώμα όμως με σταμάτησε απότομα.

"Καλύτερα να με κοιτάς στο πρόσωπο αλλιώς θα καρφωθείς άσχημα."

Παρόλα αυτά, είχα προλάβει να την τσεκάρω. Φορούσε ένα απίστευτα κολακευτικό για το σώμα της φόρεμα με ψηλά τακούνια και το μακιγιάζ της ήταν εκπληκτικό. Αυτή σίγουρα δεν ήταν η εικοσάχρονη κοπέλα που είχα γνωρίσει πριν λίγες βδομάδες. Ήπια άλλη μια γουλιά και γύρισα ολόκληρος προς τα εκείνη. "Καλησπέρα," είπα τελικά.

"Καλησπέρα και σε σένα. Σας είδα να μπαίνετε μέσα και από τη μια σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να απομακρυνθώ πριν με εντοπίσει ένας εκ των δυο σας μα από την άλλη δε θα μπορούσα να μη σε δω έστω και για λίγο, όπως τώρα. Είσαι έτοιμος γι' απόψε;"

Αναστέναξα ήρεμα. Γνώριζα πως τα πράγματα ήταν περίεργα μεταξύ μας αλλά γαμώτο, δε μου άρεσε που μιλούσαμε τόσο τυπικά. Βέβαια, ακόμα και να μην είχε συμβεί αυτό, πάλι δε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε πιο νορμάλ εδώ μέσα. Όλα τα βλέμματα απόψε ήταν στραμμένα πάνω μου και επιπλέον, η Loreen βρισκόταν κάπου εδώ γύρω. Αν δε με παραμόνευε ήδη, θα το έκανε πολύ σύντομα. "Νομίζω πως ναι. Έχω άγχος αλλά αυτή τη φορά είναι το εποικοδομητικό. Είμαι ζορισμένος βέβαια που πρέπει να το παίξω αγαπημένος με τη Loreen, ειδικά μετά από όσα έγιναν, αλλά δεν έχω άλλη λύση."

Κούνησε το κεφάλι της και κοίταξε τριγύρω, ψάχνοντας να βρει κάποιον -ή απλά προσπαθώντας να εντοπίσει πρώτη τη Loreen πριν το κάνει εκείνη. "Θα τα πας καλά, ήδη φαίνεται να έχεις τραβήξει τα βλέμματα πάνω σου," απάντησε, αποφεύγοντας επιδέξια το θέμα της Loreen. "Τα έργα σου έχουν στηθεί υπέροχα στην αίθουσα."

"Τα είδες;"

"Εννοείται, από τους πρώτους, αφού η αίθουσα είναι δική μου μη το ξεχνάς."

"Σωστά," απάντησα καθαρίζοντας αμήχανα το λαιμό μου. Γαμώτο, σιχαινόμουν που μιλούσαμε λες και ήμασταν δυο απλοί γνωστοί. "Ξέρεις σκεφτόμουν-"

"Πρέπει να φύγω, ήδη αρκετά σου μίλησα, θα κινήσουμε υποψίες. Άσε που θα σε ψάξει σίγουρα η Loreen. Λοιπόν... Θα σε δω στην αίθουσα σε λίγο," ολοκλήρωσε και πριν με αφήσει να απαντήσω, γύρισε πλάτη και χάθηκε τόσο ξαφνικά όσο ξαφνικά είχε εμφανιστεί μπροστά μου. Ήπια μονορούφι τη σαμπάνια μου και δευτερόλεπτα μετά, ήρθε δίπλα μου η Loreen χαμογελώντας πλατιά. Τουλάχιστον αυτό σήμαινε πως δεν είχε έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την Amelia, αλλιώς θα το καταλάβαινα από την έκφρασή της.

"Καλά, έχει έρθει όλος ο καλός κόσμος της πόλης!" αναφώνησε όλο χαρά. "Είδα και έναν δημοσιογράφο από τη δουλειά, έπαθε πλάκα μόλις με είδε μπροστά του. Εννοείται πως με έβγαλε πολλές φωτογραφίες. Θα σκάσει το αφεντικό τη Δευτέρα που δε του είπα τίποτα αλλά όπως είχα πει και σε σένα πριν λίγο καιρό, δεν είχα καμία όρεξη να έρθω εδώ ως δημοσιογράφος."

Αρνήθηκα να σχολιάσω κάτι και έτσι απλά άφησα το άδειο πια ποτήρι μου πίσω στο μπαρ. "Δεν πάμε προς την αίθουσα;" πρότεινα.

"Μα θα μας φωνάξουν."

"Πότε όμως; Δεν έχω άλλη υπομονή."

"Χαλάρωσε Zayn, μη κάνεις σα μωρό. Θα έρθει και η ώρα σου. Και μιας που το θυμήθηκα, δεν είδα πουθενά εδώ γύρω το τσουλάκι σου. Λες να μην ήρθε ακόμα;"

Χωρίς να το σκεφτώ και πολύ, την άρπαξα απότομα από το μπράτσο και την τράβηξα κοντά μου, αγνοώντας εντελώς αν μας κοιτούσε ο κόσμος ή όχι. "Κόφτο αυτό το υφάκι, δε σου πάει. Δε σε κουβάλησα μαζί μου αφού κάναμε μια ολόκληρη συμφωνία για να τη βρίζεις μπροστά μου νομίζοντας πως αυτό σε κάνει έξυπνη και τρανή. Τα προσωπικά μας θα τα πούμε αύριο, νομίζω πως το συζητήσαμε αυτό."

Τράβηξε το χέρι της μαλακά για να το ελευθερώσει από τη λαβή μου και αμέσως, κατάφερε να χαμογελάσει πλατιά, σαν πως δεν είχε συμβεί τίποτα. Πώς στο διάολο κατάφερνε να προσποιείται τόσο εύκολα; "Χαλάρωσε. Δε θα γίνουμε ρεζίλι για μια ξεπέτα σου."

"Κόφτο όσο είναι νωρίς," ξαναείπα με σοβαρό ύφος.

"Εντάξει," ήταν το μόνο που είπε χωρίς να σταματήσει καθόλου να χαμογελάει και τότε, μια φωνή που προερχόταν από τα μεγάφωνα που είχαν στηθεί στην αίθουσα μας τράβηξε την προσοχή. Ο Taylor είχε ανέβει σε ένα stand και κρατούσε ένα μικρόφωνο στο χέρι.

"Την προσοχή σας παρακαλώ!" ανακοίνωσε και η χαμηλή μουσική που έπαιζε από κάποιο σημείο της αίθουσας διακόπηκε εντελώς. "Είμαι ο Taylor Johnsson, ιδρυτής και ιδιοκτήτης αυτού του μουσείου. Λογικά οι περισσότεροι ήδη με γνωρίζετε, όμως κάθε χρόνο θεωρώ απαραίτητο να συστήνομαι ξανά από την αρχή, καθώς βλέπω συνέχεια καινούριο κόσμο να επισκέπτεται το μουσείο και αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως. Απόψε, έχουμε άλλον έναν νικητή, άλλον έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη που θα πλαισιώσει με τα έργα του την ιδιαίτερη αίθουσα που έχουμε ιδρύσει, αυτή τον τοπικών καλλιτεχνών, και αυτός είναι ο κύριος Zayn Malik!" είπε με ενθουσιασμό δείχνοντάς με με το ελεύθερό του χέρι και όλα τα κεφάλια στράφηκαν προς τα μένα. Ψυχραιμία Zayn.

Χαμογέλασα πλατιά χαιρετώντας δεξιά και αριστερά τον κόσμο που με κοιτούσε. Ενώ ένιωθα αμήχανα, όπως το περίμενα δηλαδή, ένιωθα και όμορφα -όμορφα που αυτοί οι άνθρωποι σύντομα θα αναγνώριζαν το ταλέντο μου και αυτό μου έδινε δύναμη.

"Μαζί με τον περσινό νικητή, τον Jonathan Elys που θα είναι μαζί μας σε λίγα λεπτά, θα μετακινηθούμε όλοι στην αίθουσα ώστε να θαυμάσουμε τα έργα του Zayn. Ο ίδιος, θα προβεί σε έναν σύντομο λόγο για να σας ενημερώσει γι' αυτά και έπειτα θα μπορείτε να του θέσετε ορισμένες ερωτήσεις εφόσον το επιθυμείτε. Στη συνέχεια θα συνεχιστεί η δεξίωση με πολύ φαγητό και ποτό!"

Δυνατά χειροκροτήματα διαδέχτηκαν τον λόγο του Taylor και η Loreen με κοίταξε, κάνοντάς μου νόημα να πάμε προς την αίθουσα. "Άντε πάμε, ανυπομονώ."

Κούνησα το κεφάλι μου προσπαθώντας απεγνωσμένα να ξεχάσω το γεγονός ότι έπρεπε να κάνω τα πάντα μαζί της απόψε. Ειδικά μετά τη σύντομη συνάντησή μου με την Amelia, το να ήμουν συνεχώς με τη Loreen φάνταζε ήδη ένας εφιάλτης.

Καθώς όμως έσερνα τα βήματά μου πλάι στη Loreen για να πάμε προς την αίθουσα, ένας μεγαλύτερος εφιάλτης βγήκε αληθινός. Λίγα μέτρα μακριά, εντόπισα την Amelia να μπαίνει και εκείνη στην αίθουσα. Όμως δεν ήταν μόνη. Ήταν με έναν άντρα.

Και αυτόν τον άντρα, τον γνώριζα ήδη καλά.

Ήταν ένας από τους ανταγωνιστές μου.

Ο Lucas Smith.